ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Αυτό το μικρό κοριτσάκι είμαι εγώ! Με κοιτώ, με ξανακοιτώ, και προσπαθώ να συναντήσω σήμερα την αθωότητα εκείνων των χρόνων που αντιλαμβανόμουν αλλιώς... (αν και μέσα σε ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον)! Να με συναντήσω στις τωρινές μου φωτογραφίες.

Ας πειραματιστούμε, λοιπόν... Και ας είμαστε ειλικρινείς!

Αν ο καθένας από εμάς πάρει μια παιδική του φωτογραφία που θα διαλέξει σε όποια ηλικία –μέχρι τα δεκατέσσερά του–, θα έχει τη δυνατότητα να έρθει αντιμέτωπος με εκείνο το προσωπάκι που είχε μια άλλη γλύκα, ένα άλλο φως! Ακόμη και φοβισμένο ή ντροπαλό να ήταν το βλέμμα του, είχε τη λάμψη της αθωότητας, της αγάπης. Είχε μια θεϊκή ηρεμία, γλυκύτητα, συστολή, ανάγκη για αγκαλιά.

Είχε ΨΥΧΗ! ΑΛΛΗ!

Οι φωτογραφίες μας αργότερα πήραν μια πιο επιτηδευμένη πόζα, πιο ελκυστική, αλλά πιο ψεύτικη, καθώς φροντίζαμε με το χαμόγελο να καλύψουμε τις αρνητικές μας σκέψεις, τις στεναχώριες, τις δυσκολίες μας. Στις παιδικές μας, με τα λιγοστά ή στραβά δοντάκια, μπορεί να κλείναμε το στοματάκι να μη χαμογελάσουμε, αλλά τα ματάκια μας είχαν άλλη δύναμη και εκφραστικότητα.

Είχαν αλήθεια από ΨΥΧΗ!

Αργότερα, επιμελώς κρύβαμε κάθε θλίψη με πόζες που επιφανειακά ήταν πιο χαρούμενες... Βαθύτερα, όμως, έκρυβαν μυστικά και θλίψη.

Και φτάσαμε στο σήμερα, που σελφάρουμε σε τακτά διαστήματα, λόγω και των κινητών, χαμογελαστά με ανούσιες παρέες, χωρίς λόγο, για να δηλώσουμε στον κόσμο των social media ότι είμαστε καλά και περνάμε ακόμη καλύτερα. Πόσες τέτοιες σέλφι-πόζες σε επαγγελματικές συναντήσεις, οικογενειακές, φιλικές βγάλαμε; Και μετά καθόμασταν στο τραπέζι, στο καφέ, και δεν είχαμε τίποτα να πούμε. Όταν τα μπαράκια, τα εστιατόρια ή κάθε είδους διασκέδαση ήταν ανοιχτά, παρακολουθούσα τις παρέες δίπλα μου πώς αντιδρούσαν μετά την καθιερωμένη σέλφι και το ανέβασμα της φωτογραφίας στα social media τους, facebook - instagram! Σαν να μην είχαν τίποτα να πουν σαν παρέα. ΤΥΧΑΙΑ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ! Άλλος κοίταζε αριστερά και άλλος δεξιά. Το ίδιο «καράβι» έπαιρναν, αλλά αλλού ταξίδευαν, είχαν άλλους προορισμούς!

Αλλάξαμε πολύ, μεγαλώσαμε... στηθήκαμε αλλιώς στις φωτογραφίες, γιατί μάθαμε να αναζητούμε το άπιαστο, το ψεύτικο, το ιδανικό, χωρίς κόπο ψυχής. Στοχεύουμε, κάποιοι, στην πιο εύκολη ζωή! Γίναμε επικριτές του διαδικτύου, κρίνοντας τις ζωές των άλλων, γιατί υπεκφεύγουμε να μιλήσουμε με την ψυχή μας, για μας με εμάς!

Φοβόμαστε να κοιτάξουμε εκείνο το παιδάκι της φωτογραφίας των παιδικών μας χρόνων και να του πούμε «ήσουν πολύ αληθινό για να σε αντέξουμε»! Αλλοιωθήκαμε στα χρόνια! Πιστέψαμε πως εκείνο το παιδάκι, για να είναι ισχυρό, πρέπει να πάρει άλλη πόζα, πιο σαγηνευτική, για να θεωρηθεί σημαντική η ζωή του και να διεκδικήσει έτσι το όνειρο!

Όλοι έχουμε το παιδί μέσα μας. Άλλοι το λησμόνησαν, άλλοι το στραγγάλισαν και κάποιοι λίγοι το κρατούν αγκαλιά σαν κάτι πολύτιμο! Γιατί μπόρεσαν! Πάλεψαν!

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ αυτό το κορίτσι... σήμερα, αλλά εδώ και λίγες μέρες έβαλα πλώρη να το συναντήσω ξανά, και είμαι σίγουρη πως θα συμβεί, γιατί κατανόησα τα λάθη μου. Πάλεψα με τις αναμνήσεις, τους δαίμονες, το ψέμα, την αλήθεια, και είδα. Εκείνο το κοριτσάκι της φωτογραφίας θα το συναντήσω πάλι. Με πίστη και σεβασμό σε μένα και τον άνθρωπο. Με πίστη!