Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ

Ο δικός μου Άι-Βασίλης θα ’ρθει και φέτος. Κάθε μας δυσκολία έχει και μια ελπίδα. Κάθε μας σκοτάδι περιμένει το φως. Κάθε ορίζοντας περιμένει το ουράνιο τόξο του. Κάθε φεγγάρι έχει και τον ήλιο του.

Η νέα χρονιά που θα ανατείλει είναι έτοιμη να υποδεχτεί και το ουράνιο τόξο, και την ελπίδα και τον ήλιο!

Από παιδί ήμουν σίγουρη πως ο Άι-Βασίλης ήμουν εγώ κι εκείνος μόνοι πάνω στη γη για τα λίγα δευτερόλεπτα που θα έμπαινε στο δικό μου σπιτικό. Πίστευα πως μαζί του θα έπλαθα τον εαυτό μου δυνατότερο. Ήταν η δύναμή του που έμπαινε από καμινάδες και έφτανε σε μένα που γινόταν δύναμή μου. Δεν πήρα ποτέ δώρο, γιατί με ξεχνούσε καθώς «έβλεπε» ότι είχα όλα τα υλικά αγαθά αλλά μου έλειπε η δύναμη. Έτσι, με έμαθε να τον περιμένω και να υπολογίζω πως θα έρθει σε μένα να μου δώσει δύναμη και πείσμα για τη χρονιά που κάθε φορά έμπαινε.

Και, ναι, μου την πρόσφερε απλόχερα. Έλεγα, «τα καταφέραμε και φέτος». 

Άι-Βασίλη μου... έλα και δώσε μου το φως σου, έλα και δείξε μου αισιόδοξα τον κόσμο μου. Δείξε μου πώς να ζω στο φως, αν και γύρω μου υπάρχει σκοτάδι.

Κάθε Πρωτοχρονιά δεν έψαχνα το δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έψαχνα την «αγκαλιά» του, να δω, με τα γέρικα, γεμάτα εμπειρίες του μάτια και πάντα καλοσυνάτα, πως η ζωή έχει πολύ δρόμο ακόμη για να μη χωράει η απελπισία. Αυτές τις μπότες που δεν άκουσα ποτέ ήξερα πως ήταν μέσα μου. Χτυπούσαν στην καρδιά μου για να μου υπενθυμίσουν πως κάθε μπόρα φέρνει το ουράνιο τόξο. Αν και ήταν βαριές, εγώ τις περίμενα για να ελαφρύνω την ψυχή μου από τις δυσκολίες της χρονιάς που πέρασε.

Η μάνα μου κάθε Πρωτοχρονιά σκεφτόταν το ποδαρικό στο σπίτι. Ήταν ιεροτελεστία. Είχε συγκεκριμένο «αποτύπωμα» για πολλά χρόνια και δεν έβαζε κανέναν μέσα στο σπίτι αν δεν ερχόταν εκείνος. Πάντα τής έλεγα, «μάνα, αφού δεν αλλάζει η ζωή μας», μόνο δυσκολίες, φασαρίες και «πολυβόλα» έχει λόγω απρόσμενων καθημερινών καταστάσεων καθημερινά. Κι εκείνη πάντα μού έλεγε: «Μην το λες αυτό, αν δεν ήταν αυτό το ποδαρικό, μπορεί και να μην τα καταφέρναμε να είμαστε ζωντανοί».

Η αλήθεια είναι πως σήμερα κατανοώ πως η ζωή μάς προστατεύει από τα χειρότερα. Η μάνα μου το είχε ονοματίσει, «βαφτίσει» ποδαρικό κι έτσι προχωρούσε πιστεύοντας πως με τον γείτονα Τζώρτζη και το ποδαρικό του, τουλάχιστον παραμέναμε ζωντανοί.

Κάπως έτσι ήταν και είναι και ο δικός μου Άι Βασίλης. Το δικό μου όνειρο στη ζωή. Η δική μου προστασία στην αδυναμία, στο κουράγιο. Η δική μου προσμονή στο καλό. Το δικό μου ταξίδι. Σαν τον γλάρο του Ιονάθαν, που μόνος του ταξίδεψε στον κόσμο και είδε τη ζωή. (Μαγικό βιβλίο για έφηβους και μεγάλους.) Τον περίμενα τον Άι-Βασίλη μου για να ταξιδέψω τη χρονιά μαζί του, να φωτίσω με τα λαμπιόνια του τις επόμενες 365 μέρες.

Αν πιστέψετε στον ερχομό του, στη δύναμή του να ταξιδεύει παντού, να ζει για αυτές τις μέρες μόνο, θα αντέξετε και θα χαρείτε και τη νέα χρονιά, γιατί θα έχετε συνειδητοποιήσει ότι η ζωή αξίζει για τις στιγμές της. Εκεί βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας, στις μικρές όμορφες καθημερινές στιγμές. Θα έχει πολλές δυσκολίες η κάθε χρονιά, αλλά εμείς θα επενδύουμε στις όμορφες ώρες, όπως και ο Άι-Βασίλης στις λίγες μέρες των εορτών. Όλο το προηγούμενο διάστημα προετοιμάζεται για το καλό που θα κάνει στα παιδιά όλου του κόσμου.

Από παιδί είχα συνειδητοποιήσει πως έπρεπε να περιμένω το καλό, να προετοιμάζω την ψυχή μου, να μαθαίνω να ζω με όσα η ζωή μού φέρνει. Δεν το είπα ποτέ υπομονή. Πάντα το βάφτιζα δύναμη, πείσμα. Είχε όψη και ήταν ο Άι-Βασίλης που κάθε χρονιά μού έδινε δύναμη και την ελπίδα ότι όλα θα είναι καλύτερα. Α, και δεν είχε δική του φωνή, είχε μόνο τη φωνή της συνείδησής μου, και της ψυχής μου το γρανάζι.

Άγιε μου Βασίλη, πόσο σε περιμένω και φέτος. Να δω ξανά τον ήλιο, το ουράνιο τόξο στον ορίζοντα της νέας ανατολής. Ξέρω, δεν θα με ξεχάσεις. Ποτέ σου δεν με ξέχασες!