«ΓΙΑ Ν’ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΑΕΡΑ, ΡΟΥΦΑΩ ΦΩΣ!»

Πάντα ένιωθα πως μπορούσα να ελέγξω αυτόν τον πάτο που μπορούσα να πιάνω για να ξανασηκωθώ. Ήταν αυτό το παιχνίδι του μυαλού, που ίσως πάντα με γοήτευε κι ας ήξερα πως θα πονούσα πολύ. Ας ήξερα πως θα κρυβόμουν αρχικά από τον εαυτό μου, για να μου το επιβεβαιώσω λίγο καιρό αργότερα. Ήθελα να φτάσω τέρμα χαμηλά, για να μην έχω άλλη επιλογή από το να καταφέρω να ανασηκωθώ. Όταν ξέρεις ότι αντέχεις ακόμη, δεν έχεις πιάσει πάτο. Θέλει να μην μπορείς να πάρεις αέρα, ώστε αυτόματα να πεις όχι, και να δεις αυτήν τη μικρή χαραμάδα για να βγεις κατευθείαν στο φως.

Αυτή η απότομη αλλαγή από τον πάτο στο φως ήταν πάντα το παιχνίδι του μυαλού μου. Έτσι κατάφερνα να βγαίνω από τα σκοτάδια της ψυχής μου, να ανασηκώνομαι και να φωνάζω μέσα στη μοναξιά μου «θέλω αέρα». Είναι οριακό να νιώθεις πως βυθίζεσαι, αλλά παράλληλα να ξέρεις πως θα σου βγει σε καλό. Η πορεία σου στο φως είναι μονόδρομος, όταν ξέρεις πως εκεί δεν υπάρχει αναπνοή.

Γνωρίζουμε και γνωρίζετε πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι τοξικοί, που βολεύονται με τον δικό μας εξευτελισμό, όταν χανόμαστε στο σκοτάδι μας. Έρχονται δίπλα μας και μας ρουφάνε και τις τελευταίες μας χαρές, τη λιγοστή ελπίδα που έχουμε να δούμε τη χαραμάδα που ίσως ακόμη αισθανόμαστε πως έχουμε ως επιλογή. Έμαθαν να παίρνουν από τη δύναμή μας, βλέποντάς μας να πέφτουμε χαμηλότερα. Είναι που επιθυμούν τη ζωή μας στο σκοτάδι, για να είναι η δική τους φωτεινότερη.

Συνήθως τα καταφέρνουν στην αρχή, αλλά σύντομα, όταν εμείς απαγκιστρωνόμαστε από κοντά τους με όποιο κόστος για να βιώσουμε μόνοι μας τον πάτο μας, χάνουν τα πόδια τους. Δεν δίνεις εξετάσεις σε γνωστή ύλη.

Τόσον καιρό, περπατούσαν με τα βήματά μας, αγκιστρωμένοι στους ώμους μας, κι εμείς νομίζαμε πως τούτα τα βήματα ήταν αποκλειστικά δικά μας! Αυταπάτες...

Ουσιαστικά, μέναμε ακίνητοι, χωρίς τον απόλυτο έλεγχο στα βήματά μας.

Κάπως έτσι καμιά φορά οι ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα λαβώνονται. Όμως ο πάτος είναι κάτι πιο βαθύ. Φτάνει στο βάθος των παιδικών μας χρόνων, εκεί που ως παιδιά δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τίποτα. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, και προσπαθούσαμε να βρούμε μια λύση που θα μας έκανε να σηκωθούμε και να παίξουμε ξανά με τους φίλους μας, να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες στην οικογένεια. Μεγαλώνοντας, μάθαμε πως εκείνο το μουτρωμένο παιδάκι που καθόταν μόνο του να βρει μια λύση, θέλει να κάθεται πάλι μόνο του, να βυθίζεται στον πόνο του για να βρίσκει τον ήλιο του ξανά. Τότε ίσως τα προβλήματα ήταν μικρότερα, τώρα όμως που είναι μεγαλύτερα έμαθε να τα λύνει όπως τότε...

Έμαθε, το πιο εύχρηστο ρήμα σε αυτό που μοιράζομαι μαζί σας. Μαθαίνουμε να ζούμε έτσι, φτιάχνουμε τις ζωές μας, δημιουργούμε προσδοκίες, και κάπως έτσι ρυθμίζουμε τις ζωές μας. Όμως δεν είμαστε πια παιδιά, ενηλικιωθήκαμε και χρειάζεται να βρίσκουμε άλλο μονοπάτι, άλλον δρόμο για να μη φτάσουμε στον πάτο. Να αγαπήσουμε κάθε κομμάτι μας και να εναντιωθούμε από νωρίς σε ό,τι μας κάνει δυστυχισμένους. Να μην περιμένουμε να έλθει η ψυχική εξάντληση, και μετά να διαχειριστούμε τον πάτο.

Δεν είναι παιχνίδι πια η ζωή μας. Δεν είμαστε όλοι προετοιμασμένοι για την εξάντληση. Μην ξεπερνάμε τα όρια, κινδυνεύουμε να μην αντέξουμε και να βυθιστούμε σε χρόνια κατάθλιψη, χωρίς επιστροφή στον ήλιο. Οι αχτίδες του ήλιου μπορεί να καίνε, αλλά μας δίνουν ζωή. Έτσι να υπολογίζουμε ότι όσες φορές και να μας κάψει η ζωή, ας τη δούμε σαν τον ήλιο, ότι δηλαδή η κάθε μέρα που ξεκινά θα μας φέρει το φως. Μπορεί να μας αποκαλύψει κάποια δυσάρεστα γεγονότα, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Ε, και;! Θα πάμε παρακάτω.

Ναι, αλλά εγώ έχασα τα πάντα μετά από αυτό (βάλτε ως άσκηση, το σημαντικότερο που αυτήν τη στιγμή φέρνει το σκοτάδι μπροστά σας, το βύθισμα της ψυχής) και φωνάξτε δυνατά: Ε, και;! Στη ζωή μας που είναι μικρή θα κληθούμε να επιλύσουμε πολλές καταστάσεις. Πριν μας πάρει από κάτω, πριν πιάσουμε στασίδι στον πάτο, ας φωνάξουμε δυνατά, με όλη τη δύναμη που βγαίνει από την ψυχή μας: Ε, και;! Η ζωή είναι μία, έχουμε δικαίωμα στα λάθη, έχουμε μικρές και μεγάλες επιτυχίες, όπως και αποτυχίες. Αυτή η διαδρομή να είναι το παράσημό μας. Έτσι χτίσαμε την προσωπικότητά μας. Βάλαμε τα δικά μας θεμέλια, και είμαστε εδώ να αλλάξουμε αν χρειαστεί, πριν πιάσουμε πάτο. Η ψυχή δεν είναι μπετόν. Παίρνει αλλαγές. Έχεις βάλει θεμέλια σε κάποιες πεποιθήσεις που μπορεί να προέρχονται από τα παιδικά σου χρόνια, αλλά μπορείς να αλλάξεις κάποιες από αυτές.

Δεν είναι διαγώνισμα η ζωή. Τα κείμενα είναι άγνωστα και χρήζουν ερμηνείας! Κάποια δεδομένα αλλάζουν, κι εσύ πρέπει να είσαι ευέλικτος στις νέες προκλήσεις.

Αν νομίζεις πως στον πάτο σου ξαναγεννιέσαι, το ξέρεις μόνο εσύ. Εγώ χρόνια γοητευόμουν από αυτό το παιχνίδι του μυαλού μου, από τον πάτο στην κορυφή! Όταν όμως αυτήν τη διαδρομή την κάνεις πολλές φορές, κουράζεται η ψυχή.

Νιώθω πως πια χρειάζεται αυτή η μάχη με τον εαυτό μας να γίνεται καθημερινά με τις αχτίδες του ήλιου, όχι με τον πάτο. Να μας καίνε οι αχτίδες του, να βλέπουμε ξεκάθαρα και να πηγαίνουμε παρακάτω. Να βγαίνουμε στο φως από την πρώτη στιγμή. Στο φως οποιαδήποτε εποχή, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα! Αυτά τα ταξίδια στις εποχές του ήλιου ας γίνουν η χαρτογράφηση της καθημερινότητάς μας και ας δούμε τη ζωή μας με άλλο μάτι.

Αδέρφια! Ε, και;! Η ζωή είναι δική μας, ας μας αγαπήσουμε επιτέλους με τους χειμώνες και τα καλοκαίρια μας. Όχι άλλον πάτο για να σηκωθούμε. Ας διαχειριζόμαστε καθημερινά και ευέλικτα τα δύσκολα της ζωής. Ε, και;! Ε, και;! Ε, και;!