ΖΑΟΥΜΕ ΚΑΜΠΡΕ: “CONFITEOR” (ΟΜΟΛΟΓΙΑ)

Ζω το "τώρα" ενός λοκντάουν και προσπαθώ να δω τα θετικά του!  Ζω, φυσικά, και με το "χθες". Και σκέφτομαι πως το "αύριο" θα περιμένει με ένα "τόμο" γεμάτο απαντήσεις. Για το τώρα και το χθες...

Μπορεί και να' ναι μια φιλόδοξη κατασκευή του νου. Την έχω ανάγκη . Να χώνομαι σε σελίδες βιβλίων, περιμένοντας να βρω ταξίδια, ανατροπές, ώρες χαράς, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης,  ευτυχίας.  Σαν ύστερα από πολλές παρτίδες σκάκι με νικητή τον αντίπαλο, να με περιμένουν όλες οι απαντήσεις στο πώς, το γιατί, το αν.

Σ' αυτά που θέλω, σ' αυτά που πρέπει και σ' αυτά που δεν θέλω να ξεχνάω. Κάθε λέξη που υπάρχει και περνάει απ' τα μάτια μου  με καλεί, με επαναφέρει, μου προτείνει, με μαθαίνει. Και με προσδιορίζει. Και μου μπερδεύει τα όρια ανάμεσα στο τι και αν θέλω να θυμάμαι.

Και δεν ξέρω αν με χρησιμοποιεί εκείνη, η λέξη, ή αν εγώ έχω πρωτοβουλία κινήσεων.

Μοιάζει παράξενο, να όμως που κάποιος μέσα από μια ομολογία, μια διαδρομή μαγικής εξομολόγησης, σχεδόν ερωτικής,  περνώντας το παρόν μέσα από το παρελθόν και το παρελθόν μέσα από το μέλλον, φτάνει να έχει απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά που γεννιούνται, συνδέονται μεταξύ τους μέσα από δρόμους μυστικούς, που μπορεί να μοιάζουν αναπάντητα, αλλά στο τέλος απαντιούνται.

Αυτός είναι ο Ζάουμε Καμπρέ (Jaume Cabre). Ένας μεγάλος, τεράστιος, Καταλανός συγγραφέας (γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1947). Το "Confiteor" του (Η "Ομολογία")  είναι ένα βιβλίο γεμάτο μουσική, χρώματα, πάθος, έρωτα, αγάπη, αλήθεια, ζωή. Ανάγνωσμα φιλοσοφικό και χιμαιρικό,με ήρωα τον Αντριά, έναν λόγιο που "'επιμένει να ψάχνει πού εδρεύει το κακό" και που είναι σίγουρος πως "δεν κατοικεί στο εσωτερικό κάθε ανθρώπου"

Μέσα στις 723 σελίδες του βιβλίου, ήταν πολλές οι φορές που ένιωθα να με χάνω και να με ξαναβρίσκω  και να με ξανα-ανακαλύπτω αλλιώς, να με επαναπροσδιορίζω και να βρίσκω εξήγηση σε πράγματα που, μέχρι τώρα, ήταν για μένα σκοτεινά.

Όπως ο Αντριά που ζει, μετράει τραύματα και θυμάται, έτσι κι εγώ από πρόταση σε πρόταση κι από σελίδα σε σελίδα, αισθάνθηκα πως είμαι κομμάτι ενός χρωματιστού παιχνιδιού σε μια νουάρ καθημερινότητα.

 Ένα μεγάλο τρελό ανυπόταχτο λουλούδι, ένα υπερβολικά φωτεινό χαμόγελο, σε μια παράφορη ταραγμένη αλήθεια, σε ακατάλληλη (για μεγάλους) ιστορία, σε  ένα σιωπηλό "πάντα", σε μια καινούργια διαδρομή επί... μαντηλιού  (και όχι επί χάρτου). Σε μια ανατροπή που αυτή μονάχα  μπορεί να με φέρνει αντιμέτωπη μ' εμένα.

Με το "Confiteor" του ο Καμπρέ δεν με ταξίδεψε απλά στους κόσμους του. Μου έφτιαξε τον δικό μου. Αναγκάζοντας με να μπω πιο βαθιά μέσα σ' εμένα αλλά και μέσα σε "άλλα" που δεν τολμούσα, ως τώρα. Λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, το "Confiteor". Άρα, λυτρωτικά.

*Μετάφραση από τα καταλανικά, Ευρυβιάδης Σοφός