ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ

Τρίτη βράδυ 9 η ώρα, επιστροφή στο σπίτι. Νέκρα στο κέντρο της Αθήνας, Ερμού, Σύνταγμα, Βασιλίσσης Σοφίας. Μόνο αστυνομικοί έξω από τα μεγάλα νεκρά ξενοδοχεία, καλού-κακού φαντάζομαι, μη σπάσει καμμιά γλάστρα. Μετά τον δαρμένο πολίτη, ο δαρμένος αστυνομικός στη φιλήσυχη Νέα Σμύρνη. Ειδήσεις. Live ρεπορτάζ. Θυμός, καπνοί, φωτιές, μολότοφ εδώ και εκεί, σπασμένα τζάμια παρκαρισμένων ΙΧ, δηλώσεις από τα κόμματα, διαγγέλματα από τον πρωθυπουργό. Και όλα αυτά τη μέρα που ξαναπιάσαμε τα 3.200 κρούσματα και στα νοσοκομεία γίνεται χαμός. Όλα αυτά την ώρα που χοντραίνει το παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο και η τράπουλα σαφώς ξαναμοιράζεται. Όλα αυτά την ώρα που δεν υπάρχει μία και παλεύουμε όλοι να τα βγάλουμε πέρα χωρίς «σιγουριές» και χωρίς ευδιάκριτες προοπτικές σε μια Ελληνική/Ευρωπαϊκή/παγκόσμια οικονομία που πνέει τα λοίσθια.

Βέβαια δεν συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα αυτά. Συμβαίνουν σε δεκάδες πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά και αλλού. Διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, σπασίματα, τραυματισμοί, δηλώσεις. Όχι στην Κίνα, τη Ρωσία, τη Βόρεια Κορέα ή την Τουρκία. Εκεί τους μαζεύουνε με συνοπτικές διαδικασίες πριν προλάβουμε να μυριστούμε, εμείς οι δημοκράτες, την παραμικρή αντίσταση στα ισχυρά τους καθεστώτα. Κανείς δεν ξέρει πόσοι δολοφονούνται, πόσοι βασανίζονται, πόσοι εξαφανίζονται. Και από χώρες πιο βαθιά στη φτώχεια και τη διαφθορά, όπου επιβιώνουν μέρα με τη μέρα δυο-τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μας, δεν μαθαίνουμε σχεδόν τιποτα.

Εμείς οι πολιτισμένοι δημοκράτες είμαστε οι απολύτως προνομιούχοι σ’ αυτήn τη ζωή. Έχουμε Συντάγματα και νόμους, πρόσβαση στη μόρφωση, σχετικά αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ΜΜΕ που ανήκουν σε διαφορετικά συμφέροντα, άρα εκφράζουν και αντίθετες απόψεις και αλήθειες, πάμε στις κάλπες κάθε τόσο και ψηφίζουμε, ελέγχουμε κάπως τα δημόσια πρόσωπα για τη διαχείριση και τις τάσεις τους προς τη διαφθορά, τη μίζα και το εύκολο κέρδος – και πολλά άλλα. Έχουμε προνόμια που το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ούτε που σκέφτεται να τολμήσει να τα διεκδικήσει. Είναι σίγουρο, όμως, πως δεν το συνειδητοποιούμε αυτό. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Ηλεκτρισμό, νερό, θέρμανση και δροσιά, τέχνη, ομορφιά, αγάπη, καλωσύνη – και μύρια όσα ακόμα συναποτελούν την πραγματικότητά μας.

Είμαστε τυχεροί, γιατί οι πριν από εμάς αγωνιστήκανε αποφασιστικά, ώστε από γενιά σε γενιά να βελτιώνεται η ζωή μας και να προχωράμε μπροστά. Έχουμε αυτά που λένε οι δικές μας γενιές «κεκτημένα», κι ας μην τα κερδίσαμε εμείς. Έχουμε από τα τέλη του 20ού αιώνα και την ηλεκτρονική ζωή που με γεωμετρική πρόοδο περνάει στα χέρια όλο και περισσότερων από μας. Και άλλα πολλά. Τόσο πολλά που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου, πολύ περισσότερο ένα κείμενο «άποψης».

Κάποιες στιγμές, εμείς οι ευνοημένοι δοκιμαζόμαστε όπως τώρα. Βγαίνουμε από τη ζώνη της άνεσης (comfort zone), στην οποία έχουμε συνηθίσει, και αναγκαζόμαστε να ψαχτούμε μέσα και έξω μας για να δούμε πως θα διαχειριστούμε τις καινούργιες μεγάλες αλλαγές που μας αφήνουν, κακά τα ψέματα, ανοχύρωτους. Αν είχαμε λίγο μυαλό παραπάνω, αν είμαστε λίγο πιο συνειδητοί και συνδεδεμένοι με τις υψηλότερες συχνότητες τις οποίες επικαλούμαστε (από τη Νέα Υόρκη έως τα αγαπημένα Φάρσαλα) κάνοντας γιόγκα, διαλογισμό, μιλώντας για φεγκ-σούι και αστρικά ταξίδια, πηγαίνοντας στην εκκλησία, διαβάζοντας βιβλία που μας συνδέουν με το σύμπαν και άλλα που μας δίνουν συμβουλές για καλή και θετική ενέργεια, αν πραγματικά πιστεύαμε στο ελάχιστο σε ΚΑΤΙ μεγαλύτερο από τον εαυτό μας, θα είχαμε σαν πρώτο μας μέλημα να διαφυλάξουμε αυτά που άλλοι κέρδισαν για μας, με ψυχραιμία, καλή συννενόηση μεταξύ μας και αλληλοσεβασμό. Αντ’ αυτού, όμως, καταναλωνόμαστε στον μεταξύ μας πόλεμο σε όλα τα επίπεδα.

Αυτά τα επίπεδα δεν είναι ένα σχήμα λόγου. Πράγματι υπάρχουν. Είναι κατώτερα και είναι ανώτερα από διάφορες απόψεις. Μεγάλη συζήτηση και πρακτικά και πνευματικά. Σίγουρα πάντως ένα από τα κατώτερα υποεπίπεδα είναι η μικροπολιτική αντιπαλότητα και, ακόμα χειρότερα, η μικροπολιτική βία. Τι είσαι; ΣΥΡΙΖΑ; Διαφωνούμε. Θα σε πατήσω κάτω, θα σου κατεβάσω την ομάδα ΔΙΑΣ να σου δώσει ένα μάθημα. Εισαι Νέα Δημοκρατία; Διαφωνούμε. Θα πλακώσω στο ξύλο τον αστυνομικό που έστειλες να σου δώσω ένα μάθημα. Διότι το εγώ ξέρει – σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκει. Και φυσικά έχει δίκιο. Γι’ αυτό εγώ είμ’ εγώ, ευζωνάκι γοργό. Γιατί εγώ ξέρω. Και εγώ έχω δίκιο.

Αλλά, είπαμε, αυτή η συζήτηση θέλει τριήμερο σεμινάριο σε μεγάλο ξενοδοχείο πάνω στη θάλασσα, Μάιο μήνα και χωρίς κανενός είδους περιορισμό. Προς το παρόν, ας προσγειωθούμε: Είμαστε ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ας πάρουμε θέσεις να το παλέψουμε με νύχια και με δόντια, διότι αυτό είναι το μέγα ζήτημα. Και όταν επικρατήσουν του ενός ή του αλλουνού κόμματος οι απερίγραπτες μετριότητες και βρεθούν στου Μαξίμου, εμείς θα πάρουμε για άλλη μια φορά τ’@ρχιδι@ μας (μετά συγχωρήσεως) και οι πολιτικοί μας τους μισθούς, τα αξιώματα, τις μίζες και όλα τα λεφτά. Για πολλοστή φορά. Και εμείς θα συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, και θα ξανασπάμε βιτρίνες ή κεφάλια (ένθεν κακείθεν), μέχρι οι εκλεκτοί μας άρχοντες να ολοκληρώσουν τα ντήλια τους και να ετοιμαστούνε για την επόμενη εκλογική αναμέτρησή τους.

Δεν είναι όμως έτσι. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να συνεργαστούμε όλοι για το κοινό καλό. Ξέρω πόσο ανεδαφικό και ρομαντικό ακούγεται αυτό που λέω, δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο – και η Δ΄ Βιομηχανική επανάσταση μας δίνει σπουδαίες λύσεις στο πιάτο. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ και ποια ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ας ξετσιμπλιάσουμε επιτέλους…