USA: ΤΟ ΧΑΣΜΑ Π’ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΙ ΕΥΘΥΣ ΕΓΙΟΜΙΣ’ ΑΝΘΗ*

Ωραία. Τ’ Αμερικάνικα ας πούμε ότι, προς το παρόν, μπήκαν σε κάποια τάξη. Το πορτοκαλί αγόρι με τη μαυροντυμένη τα μάζεψε για τη Φλόριντα, γυρίζοντας την πλάτη στο «κατεστημένο» που θέλησε να ανατρέψει (με το οποίο, btw, σαν επιχειρηματίας συνεργάστηκε θαυμάσια για να γίνει πολυεκατομμυριούχος, πριν γίνει Πρόεδρος). Τώρα πια θα προχωρήσει διεκδικώντας, πιθανώς «εξωθεσμικά», την ηγεσία των δυσαρεστημένων Αμερικανών που είναι πολλοί, δεκάδες ίσως εκατομμύρια, λευκοί κυρίως – και οπλισμένοι. Ποιος ξέρει τι θα σκαρφιστεί το παράξενο μυαλό του για να «επανέλθει» από τα δεξιά, σνομπάροντας πια και τους Ρεπουμπλικάνους. Το παλικάρι με την προβιά, το βαμμένο πρόσωπο και τα κέρατα θα μπορούσε να γίνει η εικόνα-σύμβολο της διαδρομής του από ’δώ και πέρα. «We will be back in some form», είπε φεύγοντας, προαναγγέλλοντας (κατά την «άλλη» άποψή μου) τη συνέχιση του αγώνα από διαφορετικά μετερίζια. Πίσω του άφησε την crème de la crème του «κατεστημένου των corporations» με τρεις Προέδρους, Bush, Clinton, Obama, παρόντες εκεί, στην τελετή, για να στηρίξουν τον πραγματικά αξιαγάπητο και πολύ ανθρώπινο στα 78 του χρόνια Jo Biden.

Δεν σας κρύβω πως δεν έχασα στιγμή από την αναμετάδοση του CNN (γιατί είμαι βαθιά αντί-Τραμπ) και δεν έχασα στιγμή από όλη τη διαδικασία. Μέχρι που με πήρε ο ύπνος κάπου γύρω από το κοιμητήριο του Άρλιγκτον και ξαναξύπνησα εν τω μέσω της νυκτός με τον Tom Hanks, τα τραγούδια και τα πυροτεχνήματα. Δεν σας κρύβω επίσης πως την ώρα των πυροτεχνημάτων, λόγω της πολύ ισχυρής επίδρασης που ασκεί επάνω μου (ευτυχώς) ο φυσικός καλλιεργητής και σπουδαίος συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, αντί να χαρώ σκεπτόμουνα τα εκατοντάδες χιλιάδες πετεινά τ’ ουρανού που πέσανε νεκρά μέσα σε αυτή την πανδαισία. Γέμισε ο ουρανός λάμψη και χρώματα – και το έδαφος νεκρά πουλιά. Έτσι ζούμε εμείς οι καταληψίες του πλανήτη: ψυχικά διχασμένοι.

Τέλος πάντων, το λέω και δεν ντρέπομαι, έχυσα πολλά δάκρυα παρακολουθώντας την παράξενη αυτή τελετή, που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει σε Δυτική Δημοκρατία. Με συγκίνησε ο λόγος του Biden, ήταν ειλικρινής και οι λέξεις ερχόντουσαν από βαθιά μέσα του. Ούτε για μια στιγμή δεν κατέβηκε το βλέμμα του να βοηθηθεί από κάποιο κείμενο ή κάποιες σημειώσεις. Μίλησε χωρίς κείμενο. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση μας έδωσε – και μας έπεισε. Και η Harris με συγκίνησε, και η μικρή ποιήτρια, και ο Εθνικός Ύμνος της Gaga, και τα δυο πατριωτικά τραγούδια της Lopez – και όλη αυτή η «παρέα», Hillary, Laura Bush, Michelle με τους συζύγους τους, όλοι τόσο αγαπημένοι και τόσο ενωμένοι με τη μισή Αμερική που εκπροσωπούν και υπερασπίζονται (ενώ η άλλη μισή Αμερική μοιάζει πια να αλλάζει δρόμο και να τους θεωρεί όλους αυτούς εγκληματίες πολέμου και άλλα πολλά).

Κακά τα ψέματα όμως, όλη αυτή η περιπέτεια με τον Trump άνοιξε πολλές πληγές και αποκάλυψε στα μάτια όλων μας μια Αμερική που, ας μην κρυβόμαστε, είναι βαθιά διχασμένη. Ο όρος «uncivil war» που χρησιμοποιήθηκε και από τον Biden είναι ιδιαίτερα πετυχημένος – περιγράφει έναν απολίτιστο και «ανήθικο» πόλεμο, παίζοντας με τον γεμάτο πληγές και μνήμες Αμερικάνικο Civil War, τον Εμφύλιο Πόλεμο. Όχι, δεν έχουν σήμερα κίνδυνο εμφυλίου οι Αμερικάνοι, δόξα τω Θεώ. Κινήματα σαν το QAnon που πολύ «παίξανε» τα 4 τελευταία χρόνια αποδομούνται εύκολα μετά την ήττα του «ηγέτη» τους. Το QAnon είναι μια τρελή σέχτα, της οποίας τα πολλά μέλη πιστεύουν βαθιά πως το «κατεστημένο» και τα corporations είναι καμπαλιστές που λατρεύουν τον σατανά, είναι κανίβαλοι, παιδόφιλοι – και διοικούν μια παγκόσμια αλυσίδα εμπορίας βρεφών και παιδιών, η οποία και συνωμοτεί κατά του Τραμπ που εκπροσωπεί το «καλό» και πολεμάει την καμπάλα και τον διάολο επί της γης. Τρελλά πράγματα που δεν θα άξιζε ούτε να τα κουβεντιάζουμε, αν δεν αποτελούσαν κομμάτι του Τραμπισμού που όλα τα μασάει, τα καταπίνει και ανερυθρίαστα τα «αποδέχεται», αφού φέρνουν ψήφους και φανατίζουν κάποιους οπαδούς.

Δεν ισχυρίζεται βέβαια κανείς πως τα 75 σχεδόν εκατομμύρια των Αμερικανών που ψήφισαν Τραμπ πιστεύουν πως η Μισέλ και η Χίλαρυ τρώνε βρέφη στη σχάρα με πράσινη σαλάτα. Το πολύ μεγάλο ποσοστό είναι οι λευκοί «ακροδεξιοί» Αμερικάνοι που δεν ζούνε καλά, χρωστάνε, είναι άνεργοι, νιώθουν αδικημένοι και δεν έχουν πού και σε ποιον να ακουμπήσουν πολιτικά για να μπορέσουν να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτούς πρέπει να βρει τρόπο να τους πλησιάσει και να τους ανακουφίσει ο Biden και όλοι όσοι τον στηρίζουν. Είναι δύσκολο, είναι πολύ «μακρινό» για μερικούς, αλλά είναι η μόνη ελπίδα για τις ΗΠΑ. Αν το «σύστημα» Biden-Harris (μαζί με όλους τους ισχυρούς που τους στηρίζουν) δεν νοιαστεί για αυτά τα 75 εκατομμύρια που ψήφισαν έναν πονηρό φαφλατά ελπίζοντας πως θα κάνει κάτι γι’ αυτούς, αν αυτό το «κατεστημένο» δεν βρει τρόπους να «ντύσει τους γυμνούς», η ρήξη θα βαθύνει και «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός» θα γίνει άγριο και σκληρό σαν βράχος, άγονο και αγεφύρωτο, χωρίς την ελπίδα ν’ ανθίσει –να «γιομίσει άνθη»– και να δώσει καρπό καλό και ωφέλιμο για όλους.

*Διονύσιος Σολωμός, [Εις το θάνατο κυρίας Αγγλίδας]: «Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ’ άνθη»