Δική σου, δική μου, κρυφή, φανερή, εύκολη, δύσκολη, αθώα, ένοχη, του σήμερα, του πάντα, οδυνηρή, παράδοξη. Εισβάλλει, δηλώνεται, τρομάζει (κάποιους), ησυχάζει (κάποιους άλλους), τραυματίζει (μερικούς), γίνεται εμμονή. Επιβάλλεται. H αλήθεια. Η φαντασία της αλήθειας, η αλήθεια της φαντασίας.
Ο Breton έλεγε: «Χρυσή μου φαντασία, αν υπάρχει κάτι που αγαπώ σε σένα είναι ότι δεν συγχωρείς ποτέ». Σε αυτό, από πάντα, διέφερε η αλήθεια από τη φαντασία. Ίσως γιατί η φαντασία είναι μια άλλη αλήθεια.
Εύθραυστη ισορροπία στις αλήθειες μας. Τις προβλέψιμες, τις φανερές, τις αυτονόητες, τις ανατρεπτικές και τις «άλλες».
Συνάντηση ισορροπιών. Συνάντηση ή σύγκρουση; Απαιτείται πανοπλία. Μαθημένη εσύ στη νίκη του χαμόγελού σου είσαι απροετοίμαστη. Η πανοπλία, δίπλα σου, περιμένει. Να τη φορέσεις και να τολμήσεις. Να ακουμπήσεις όχι μόνο στη δικιά σου θάλασσα, μα και στις θάλασσες των άλλων. Για να βγεις μαζί τους σε στεριά. Με τη γύμνια ή το ρούχο που εσύ θα ’χεις επιλέξει
Και χωρίς σωσίβιό σου την πανοπλία. Το κορίτσι (που ήσουν), η γυναίκα (που είσαι) μετράν αντοχές ρόλων, σχέσεων, επιδόσεων, συμπεριφορών. Τα βλέπεις όλα καθαρά. Κάνεις μαζί τους (μικρές) συνωμοσίες τόλμης, επιθυμίας, σαγήνης. Δραπετεύσεις, περιπλανήσεις και ακροβασίες δίνουν το δικό τους «παρών»... εις αναζήτησιν επιθυμιών.
Δίνεις όνομα σε κάθε «ενοχλητικό κάτι». Το λες: ΔΕΝ. Του δίνεις ρόλο στη μέρα σου. Το κάνεις πρωταγωνιστή. Σύμμαχο, φίλο, σύντροφο. Και «πας» τη μέρα σου μαζί του. Με αναλογίες άνισες και απόλυτα προσωπικές φτιάχνετε δικές σας ιστορίες (με ή χωρίς γυρισμό), εικόνες ασπρόμαυρες (και ροκ και μπλουζ), μακριά από πανικούς, απαγορεύσεις και κανόνες. Η φαντασία της αλήθειας σου παίζει μόνο για σένα. Και το ΔΕΝ σου.
ΔΕΝ θα ζητήσω τίποτα λιγότερο από το πάρα πολύ.
ΔΕΝ θ’ αφήσω να μου βάλει κανείς όρια.
ΔΕΝ θα μετρήσει κανείς τα λάθη μου, τις σιωπές μου, τα «πάντα» και τα «ποτέ» μου.
ΔΕΝ θα απαγορεύσει κανείς την είσοδο στον μπαμπά Φρόιντ στην ιστορία της κάθε μέρας μου.
Δεν ξέρω ποια-ποιος χρειάζεται μετάλλιο, βραβείο ή Όσκαρ για ό,τι προσπαθεί να καταφέρνει. Φτάνει, όμως, η αλήθεια του. Για να πάει παρακάτω. Με τη δική της γεύση. Και τη δική του δύναμη.