ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΟΙΞΕ...ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ

Σε λιγότερο από δύο μήνες, συμπληρώνεται ένας ολόκληρος (πικρός) χρόνος από τη στιγμή που το θέατρο, ο κινηματογράφος, οι μουσικές σκηνές και καθετί που ανήκει στη σφαίρα του πολιτισμού ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Μπορεί τα θέατρα να παραμένουν κλειστά, όμως, κρίνοντας από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, δεν ήταν ποτέ τόσο ανοιχτά. Το παρασκήνιο έγινε προσκήνιο, οι κουρτίνες άνοιξαν ορθάνοιχτα, οι θεατές μεταφέρθηκαν από τις θέσεις τους στα καμαρίνια, οι πρωταγωνιστές παρέμειναν πρωταγωνιστές. Σε μία διαφορετική παράσταση. Την ίδια την ζωή.

Εξάλλου, η περίοδος της καραντίνας υπήρξε ιδανική για ενδοσκόπηση. Για να δούμε από μία διαφορετική οπτική τα στιγμιότυπα της ζωής και της καριέρας μας, να τα αξιολογήσουμε αλλιώς και να θέσουμε τις προτεραιότητες μας. Συνειδητοποιήσαμε ποιες είναι οι πραγματικά αληθινές αξίες και αφήσαμε τον φόβο στη δύνη του παρελθόντος. Τη θέση του πήρε το σθένος, η δύναμη να αντικρίσουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να δούμε την ωμή αλήθεια των καταστάσεων και στη συνέχεια να την κοινοποιήσουμε και σε άλλους, με στόχο να τους προστατεύσουμε. Για ένα καλύτερο μέλλον, που μπορεί να οικοδομηθεί σήμερα. Για όλους.

Κάπως έτσι, Ελληνίδες πρωταγωνίστριες του θεάτρου και της μυθοπλασίας αρχίζουν να μοιράζονται γεγονότα, δυσάρεστα και ανεπίτρεπτα, από τον επαγγελματικό τους βίο. Η εστίαση των προβολέων αλλάζει. Πλέον, το φως είναι στραμμένο πάνω τους. Στο σώμα τους, στις δύσκολες στιγμές που ίσως να μην έχουν αποκρυσταλλωθεί σε αναμνήσεις, σε καιρούς χαλεπούς. Ψυχολογική πίεση, λεκτικές αντιπαραθέσεις με λέξεις προσβλητικές, σωματική βία. Ελληνίδες ηθοποιοί βίωσαν μία από τις παραπάνω καταστάσεις εν ώρα εργασίας. Και οι περιγραφές τους είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικές. Και απόλυτα προσβλητικές.

Ευδοκία Ρουμελιώτη

«Ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Μετά από αυτή τη συνεργασία  παντρεύτηκα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές. Για να βγάλω την παράσταση αναγκαζόμουν να κάνω ενέσεις κορτιζόνης και το ήξερε αυτό. Απέκτησα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές. Ήμουν τρομερά ευτυχισμένη για αυτή την παράσταση, όταν άρχισα να κάνω πρόβες. Στις πρόβες όλα πήγαιναν περίφημα. Όλα ξεκίνησαν τη πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος με κακοποίησε ψυχικά, Μετά τη συνεργασία μας φοβόμουν να ανέβω πάνω στη σκηνή. Την ώρα που έπαιζα με έβριζε χυδαία. Ήμουν πάνω στη σκηνή και ερχόταν από πίσω μου και δε μπορώ να πω αυτά που άκουγα να μου λέει στο αυτί μου… Έπιασα τον καλλιτεχνικό διευθυντή και τον ίδιο και τον ρώτησα γιατί, γιατί τα έκανε όλα αυτά αφού εκείνος με είχε επιλέξει. Ευτυχώς που μετά συνάντησα ανθρώπους που με υποστηρίξανε και με στήριξαν και έμεινα σε αυτόν τον χώρο.»

Φαίη Κοκκινοπούλου

«Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια. Είσαι τρομερά εκτεθειμένος και ευάλωτος. Η εμπιστοσύνη στον συνάδερφο-συμπαίκτη πάνω στη σκηνή είναι απολύτως αναγκαία. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες τέχνες. Πχ σε μια ορχήστρα, ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλο. Δεν γίνεται αλλιώς. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις και έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, παραγωγούς κλπ.

Σε μια δουλειά είναι αναμενόμενο να υπάρχουν μικροεντάσεις, παρεξηγήσεις, έρωτες, πάθη, κακές αλλά και ανεπανάληπτα όμορφες στιγμές. Εξάλλου η τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από την αποστείρωση. Όλες μου τις δουλειές τις θυμάμαι με αγάπη. Ακόμα και με κάποιους, λίγους ανθρώπους, που ανταλλάξαμε δυσάρεστα λόγια, τώρα που πέρασε ο καιρός, καταλαβαίνω πόσο χαζά και ανόητα ήταν. Ο κόσμος του θεάτρου δεν είναι βρώμικος και δεν μου αρέσει να περνά αυτή η εικόνα προς τα έξω. Γιατί δεν είναι αληθής.

Θα έλεγα μάλιστα, ότι στο σύνολό του, είναι πολύ καλύτερος από ότι ο μέσος όρος της κοινωνίας. Εκτός από ΜΙΑ περίπτωση. Έχουν περάσει 30 χρόνια και ακόμα ανατριχιάζω και θυμώνω όταν τη σκέφτομαι.»

Κατερίνα Τσάβαλου

«Είναι πάρα πολύ εύκολο να πέσει κάποιος θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Γιατί οποιοσδήποτε, σε οποιοδήποτε χώρο χρησιμοποιεί την ιδιότητά του και σου λέει ότι αν δεν υποκύψεις, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Οι περισσότεροι φαντάζομαι ότι υποκύπτουν από φόβο. Και άνδρες και γυναίκες. Γιατί συμβαίνει και στους άνδρες.

Εγώ μίλησα μετά από τόσα χρόνια. Και πάλι όμως θεωρώ ότι δεν έχω πολλά. Δεν γίνεται να μιλήσεις με ονόματα. Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους γνωρίζω που έχουν υποστεί πολύ πιο σοβαρά πράγματα. Όμως, μια σεξουαλική παρενόχληση δεν παύει να είναι δύσκολη. Και πολύ εκφοβιστική. Εμένα αυτό που μου έτυχε μου προκάλεσε μεγάλο φόβο. Φοβόμουν να πάω στη δουλειά κάθε μέρα.»

Τζένη Μπότση

«Ήταν το 1994, μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή και είχε έρθει να δει τις πτυχιακές μας εξετάσεις. Μετά από κάποιους μήνες επικοινώνησε μαζί μου και με κάλεσε να πάω σε ένα θέατρο για να με δει για κάποιο έργο. Μου είπε το έργο, ήταν ο Εραστής του Πίντερ, ένα έργο για δύο άτομα και με ήθελε για το ρόλο της γυναίκας. Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, ένας λαμπερός πρωταγωνιστής η χαρά μου ήταν μεγάλη.

Πήγα στο πρώτο ραντεβού το οποίο έγινε σε κεντρικό θέατρο. Μου είπε ότι επειδή γίνονται δουλειές για το σκηνικό πρέπει να πάμε στο γραφείο του. Πήγαμε σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή του Ζωγράφου.

Δεν ήξερα τι ήταν εκεί. Γραφείο μου είπε. Εκεί έγινε η ακρόαση. Μου είπε να ξεχάσω το κείμενο και θα μου υπαγορεύει εκείνος τι θα λέω. Κάποια στιγμή άρχισε να γίνεται… με βωμολοχία αυτά που έπρεπε να του πω. Του είπα ότι δε μπορώ να τα πω. Ήταν χυδαία. Μου είπε ότι το καταλαβαίνει, αλλά θα υπάρξει διασκευή του έργου. Μου είπε να φύγω, να το ξανασκεφτώ και ίσως να πάω μια επόμενη φορά. Όντως έφυγα, το σκέφτηκα πολύ, είπα ότι πρέπει να το παλέψω, είναι μεγάλη ευκαιρία για μένα και ξαναπήγα στο ίδιο μέρος.

Μου ζητήθηκε να φοράω και φούστα, που δε φορούσα την πρώτη φορά. Κάποια στιγμή με έβαλε να χορέψω και με γύρισε προς τον τοίχο. Τον ένιωσα μετά από λίγο πολύ κοντά, την ανάσα του. Γύρισα να τον κοιτάξω και είδα ότι αυτοϊκανοποιούταν. Έπαθα σοκ, ούρλιαζα, φώναζα και έκλαιγα και νομίζω ότι κι αυτός σοκαρίστηκε με την τόσο έντονη αντίδρασή μου. Τότε ήμουν 22 ετών.

Ήταν κλειδωμένη η πόρτα, δε μπορούσα να φύγω… Οπότε ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες και μετά έφυγα. Δεν το είπα σε κανέναν. Για πάρα πολλά χρόνια.

Δε μπορούσα να το πω στους γονείς μου, γιατί δε θα με ξανάφηναν να ασχοληθώ με το θέατρο. Δε μπορούσα να το πω στους φίλους μου, δε μπορούσα να το πω σε κανέναν. Μόνο στην κοπέλα που ήμασταν μαζί στο καμαρίνι λίγες μέρες μετά. Μου είπε «ξέρεις κάτι, με πήρε αυτός τηλέφωνο και μου ζήτησε να κάνουμε μια οντισιόν». Την κοίταξα και της είπα «μην πας». Αυτή η κοπέλα μου έστειλε, πριν λίγες μέρες μήνυμα και μου είπε, «σ’ ευχαριστώ που με προστάτευσες». Είναι η μόνη κοπέλα που κατάφερα να προστατεύσω και γι’ αυτό βγαίνω τώρα.»

Δήμητρα Παπαδήμα

«Δέχτηκα μία σεξουαλική βία την ώρα της παράστασης, σε παράσταση, που αυτό αν μου ζητηθεί από τον εισαγγελέα, ευχαρίστως να πάω να το καταθέσω. Κι αυτό από άνθρωπο με εξουσία και νέας ηλικίας. Με έστειλε μέχρι την ψυχιατρική κλινική του Σισμανογλείου. Αν μου ζητήσει εισαγγελέας να καταθέσω, έχω να καταθέσω πάρα πολλά και να μπούνε πράγματα στη θέση τους, αν μπορεί να γίνει αυτό ποτέ.

Οι ιστορίες των γυναικών που αποφασίζουν να πουν τώρα τη δική τους αλήθεια, μπορεί να διαφέρουν. Όμως οι πληγές που άφησαν οι θύτες από θέσεις εξουσίας, έχουν το ίδιο μαύρο χρώμα.»

Φαίη Ξυλά

«Ήταν από τις πιο δύσκολες, ίσως η χειρότερη συνεργασία μου με τον Γιώργο Κιμούλη. Από εκεί και πέρα έβαλα τα όριά μου, με αποτέλεσμα να έχουμε μια συνεργασία χωρίς καμία επαφή, που δεν είχαμε καμία συνομιλία. Διεκπεραιώθηκε η συνεργασία, πολύ δύσκολα. Θεωρώ απαράδεκτο ο οποιοσδήποτε να εκμεταλλεύεται τη θέση του ως σκηνοθέτης ή θιασάρχης.»

Κατερίνα Γερονικολού

«Με φόβισες. Με τρόμαξες... Με έκανες να μην πιστεύω σε μένα. Εσύ, που μου έδωσες τον ρόλο. Να βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου αν θα μπορώ να συνέλθω μετά τη «συνεργασία» μας. Φοβόμουν κι εγώ να μιλήσω, γιατί κάποια στιγμή τα περιοδικά μας είχαν ονομάσει ζευγάρι και θα έλεγαν όλοι ότι αυτά είναι τα λόγια μιας «πικραμένης». Πικραμένη βέβαια είμαι. Όχι από κάποια υποτιθέμενη σχέση μας. Ούτε από κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση. Τίποτε από τα δύο δε συνέβησαν.

Πικραίνομαι που δεν κατονομάζουμε τον εργασιακό εκφοβισμό. Που αποθεώνουμε κακόβουλους θνητούς. Που επιτρέπουμε συμπεριφορές που πληγώνουν την αξιοπρέπεια μας. Την ψυχούλα μας.

Με καθαρή συνείδηση, σε συγχωρώ που με πλήγωσες. Αλλά όσο περνάει από το χέρι μου δε θα επιτρέψω να το ξανακάνεις εσύ ούτε κανείς άλλος.»

Κατερίνα Παπουτσάκη

«Κατά την περίοδο της συνεργασίας μας δυσκολεύτηκα πάρα πολύ κι απέκτησα ψυχοσωματικά ζητήματα. Έχασα τη φωνή μου για κάποιο διάστημα κι είχα ένα θέμα στο στομάχι.

Δεν είχα υποστεί σωματική βία σε καμία περίπτωση. Κι από εκεί και πέρα η δυσκολία κράτησε για ένα μικρό διάστημα γιατί κάπως πολύ ξεκάθαρα είχα τραβήξει το όριο μου και δεν είχα καμία απολύτως επαφή παρότι συνέχισα να δουλεύω. Είναι απλά μια συνεργασία που δεν θα επαναλάμβανα, χωρίς όμως να αισθάνομαι ότι χρήζει κάποιας καταγγελίας από μέρους μου. Την ολοκλήρωσα γιατί θέλω να ολοκληρώνω τους κύκλους των συνεργασιών.»

Αν και κλειστό, το θέατρο, ίσως, διανύει την πιο εποικοδομητική του φάση, με το παιχνίδι να ανατρέπεται και οι ισχυροί του τότε να παίρνουν τη θέση των ανίσχυρων του σήμερα. Μέχρι, η αλήθεια να γίνει αντικειμενική, το παγόβουνο θα συνεχίσει να φαίνεται. Άλλωστε, αυτή είναι μόνο η κορυφή.»

Πηνελόπη Αναστασοπούλου

«Στηρίζω δημόσια την ομολογία της Ζέτας Δούκα και παίρνω τη δύναμη να σας πω πως έχω υποστεί ψυχολογική και λεκτική βία στον χώρο της δουλειάς μου από ανθρώπους που σας είναι ιδιαίτερα αγαπητοί. Δυστυχώς δεν είμαι η μόνη. Συσπειρωνόμαστε για να μιλήσουμε όλες μαζί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η επιβολή βίας πάνω σε γυναίκες από άντρες. Οι συνδυασμοί είναι πολλοί.

Και για όσους ρωτάτε γιατί τώρα, σκεφτείτε τον εαυτό σας γεμάτο όνειρα και ρομαντισμό γεμάτοι από απ’ το υπέροχο ρητό που βροντοφωνάζει πως «ο ηθοποιός σημαίνει φως» να πηγαίνετε χωρίς να το γνωρίζετε ν’ αντιμετώπισετε το μεγάλο σκοτάδι των ανθρώπων. Να πηγαίνετε με λαχτάρα στην πρόβα όπου ο τάδε ηθοποιός και σκηνοθέτης σου μιλάει με το χέρι μέσα στο παντελόνι του και μετά σου αγγίζει το πρόσωπο. Σκεφθείτε να πρέπει από αυτή τη θέση να πάτε να καταγγείλετε έναν άνθρωπο που ο κόσμος αγαπάει μέσα από την επαγγελματική του ιδιότητα.

Σκεφθείτε όλες τις πόρτες να κλείνουν γιατί τολμήσατε να απαντήσετε σ ένα τέτοιο άνθρωπο. Κάνουμε αυτή τη δουλειά για να ζήσουμε και οι πόρτες κλείνουν σαν ντόμινο όταν ανοίγεις μέτωπα σ αυτό το χώρο ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουν ποιοι είναι οι γνωστοί-άγνωστοι. Σκεφθείτε να πηγαίνετε σε οντισιόν ως νέα ηθοποιός και ο άλλος αντίστοιχος σκηνοθέτης και συνάδελφος να αυτοϊκανοποιείται την ώρα που αυτοσχεδιάζεις σύμφωνα με τις οδηγίες του. Και πολλά πολλά άλλα… Γιατί είναι και τα άλλα.

Το bullying, η απαξίωση, οι χαρακτηρισμοί. Σκέψου την κούραση, την απόγνωση, την απόλυτη στενοχώρια όταν σε αντίξοες συνθήκες βάλεσαι ασταμάτητα με σχόλια και ψυχολογικό πόλεμο. Είμαι εδώ για να δηλώσω πως δεν πρέπει να μένει κανένα στόμα κλειστό όταν κάποιος σε υποτιμά και σε βασανίζει. Όποιος κι αν είναι αυτός. Μπράβο στη Δανάη Μπάρκα που γίνεται το χέρι που θα κρατήσουμε για να γίνουμε μια γερή αλυσίδα. Μια μεγάλη αγκαλιά στην Κατερίνα Γερονικολού και την Ευδοκία Ρουμελιώτη για το σθένος και τα κότσια σας.»

Αγγελική Λάμπρη

«Είμαστε όλες μία γροθιά, είμαστε ενωμένες και δυνατές. Έχουμε βιώσει όλες το ίδιο σκληρό περιστατικό. Το 1998, όταν είχα μόλις αποφοιτήσει, μου τηλεφώνησε ο συγκεκριμένος ηθοποιός - σκηνοθέτης για μία ακρόαση. Με κάλεσε στο θέατρο, μου ζήτησε να φοράει συγκεκριμένα ρούχα και όρισε την ώρα της ακρόασης. Όταν πήγα στο θέατρο (...) κλείδωσε την πόρτα. Ξαφνιάστηκα πάρα πολύ, γιατί αυτό δεν συμβαίνει γενικώς», είπε η ηθοποιός. Όταν τον ρώτησε γιατί κλείδωσε, εκείνος ανέφερε πως δεν υπάρχει άλλος στο θέατρο και έπρεπε να κλειδώσει για λόγους ασφαλείας.    Πήγα στον χώρο που θα γινόταν η ακρόαση, μου μίλησε για τον ρόλο και έργο και μου ζητήθηκε να ανέβω στη σκηνή και να κάνω έναν αυτοσχεδιασμό. Ανέβηκα στη σκηνή και ανέβηκε και εκείνος μετά από λίγο. Και ενώ έκανα τον αυτοσχεδιασμό άρχισε να με προσεγγίζει και να έρχεται πολύ κοντά. Άρχισα να νιώθω πάρα πολύ άβολα και αμήχανα, άρχισα να φοβάμαι και όσο πλησίαζε φοβόμουν ακόμη περισσότερο.Σταμάτησα και του είπα «συγγνώμη δεν νιώθω καλά, θέλω να φύγω αυτή τη στιγμή», είπα πως είμαι άρρωστη για να φύγω και εκείνος μου έλεγε «όχι, η οντισιόν πρέπει να γίνει σήμερα. Πολύ πιο ταραγμένη του έλεγα 'όχι δεν μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή οντισιόν, σας παρακαλώ πάρα πολύ θέλω να φύγω, δεν είμαι καλά'. Φοβήθηκα πάρα πολύ, κατέβηκα από τη σκηνή, κατέβηκε και εκείνος από την άλλη πλευρά, και ενώ ήμουν σοκαρισμένη, φοβισμένη και εγκλωβισμένη σε ένα κλειδωμένο θέατρο, δεν μπορούσα να φύγω, προέβη σε μία ολοκληρωμένη σεξουαλική πράξη μόνος του, βλέποντας τον τρόμο στα μάτια μου και τον φόβο μου. Αυτό είναι το σοκαριστικό για εμένα. Ήθελα να φωνάξω βοήθεια και ήξερα πως κανείς δεν είναι εκεί για να με ακούσει. Ήθελα να φύγω τρέχοντας και δεν μπορούσα γιατί το κλειδί ήταν επάνω του. Πάγωσα ολόκληρη, δεν μπορούσα να αντιδράσω.»

Άριελ Κωνσταντινίδη

«Έχω δεχτεί σεξουαλική και εκβιαστική παρενόχληση. Κανένας δεν έχει εξουσία πραγματικά, εμείς του δίνουμε τα “κλειδιά” για την εξουσία. Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν φοβάμαι ότι κάποιος θα μου κάνει κακό. Είμαι ανακουφισμένη ότι κάτι αρχίζει να γίνεται. Έχω υποστεί σεξουαλική κακοποίηση πάνω στη σκηνή, την ώρα της παράστασης, κάθε μέρα, με ένα φιλί. Κλεινόμουν στο καμαρίνι και στις τουαλέτες. Έτρεμα σαν τον ψάρι. Ήταν θέμα επιβίωσης, όχι αξιοπρέπειας.  Ο άνθρωπος αυτός ήθελε να με ξεφτιλίσει πριν την παράσταση επειδή δεν ήξερα τα λόγια. Με έπαιρνε τηλέφωνο η γυναίκα του για τον δικαιολογήσει. Γυναίκα συνάδελφος την ώρα της παράστασης με κακοποιούσε σωματικά γιατί ένιωθε ανταγωνισμό. Έτρωγα ξύλο».

Μαριάννα Τουμασάτου

«Σεβασμός δεν υπάρχει, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν χαρίζεται σε κανέναν και για κανέναν λόγο… Ακόμη και τώρα υπάρχουν κορίτσια που ξέρουμε ότι έχουν υποστεί κάποια πράγματα, αλλά δεν θέλουν να βγουν να το πουν. Κάποιον λόγο θα έχουν. Να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Σοφία Μπεκατώρου που άνοιξε την μεγάλη πόρτα και μετά στη Ζέτα και στην Τζένη που άνοιξαν τα παράθυρα να μπει φως, να φύγει επιτέλους η μούχλα που υπάρχει. Είναι το μυαλό τους αρρωστημένο, αλλά είναι και πονηρό. Αν δουν ότι κινδυνεύουν να εκτεθούν, θα το σταματήσουν. Εάν πιστεύουν ότι έχουν λίγες πιθανότητες έκθεσης και περισσότερο επιτυχίας, τότε θα απλωθούν πιο εύκολα. Πολλές φορές όταν τα παιδιά που τους συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι και σε μικρή ηλικία, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα όρια. Ούτε να ακούω για συγγνώμες. Να ζητήσω συγγνώμη για κάτι που έκανα εγώ. Όχι από κάποιον που έχει χουφτώσει και κλειδώσει ένα παιδάκι στο καμαρίνι. Η συγγνώμη τι είναι; Όταν μετανοώ για ό,τι έχω κάνει, όχι όταν φοβάμαι επειδή εξετέθην. Άλλο η συγγνώμη άλλο τα πίτουρα. Με ποιο δικαίωμα παίζεις με τη ψυχή ενός ανθρώπου; Πώς το κάνεις αυτό το πράγμα; Πήγαινε να το λύσεις και μην παίρνεις στον λαιμό σου παιδιά»

Κατερίνα Λέχου

«Με έτρωγε όλη αυτή την εβδομάδα μέσα μου και ήθελα να το πω, γιατί είναι καθήκον μου. Είμαι λίγο ταραγμένη, με συγχωρείς. Αφορά μια επαγγελματική μου συνεργασία, στο έτος 2003-2004, που βίωσα όλη τη σεζόν, τη συνεργασία μου με τον γνωστό σκηνοθέτη και ηθοποιο. Μιλώ για επί σκηνής αντιεπαγγελματική συμπεριφορά και το διαχωρίζω από την προσωπική σχέση που είχα μαζί του. Δεν ήξερα κάθε μέρα αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Με έβριζε. Η λεκτική βία είναι σαν άγριο θηρίο, ζεις συνέχεια σε εγρήγορση, είσαι σε άμυνα… Είναι φοβερό πώς ξυπνάει ο φόβος μέσα σου. Φοβόμουν μη χαλάσω τη δουλειά, μη χαλάσω τη φήμη μου. Χωρίσαμε μετά και μπόρεσα και συνέχισα τη ζωή μου, βρήκα τον δρόμο μου. Βέβαια, μου κόστισε προσωπικά όλο αυτό.  Εννοείται ότι έπινα και έπαιρνα Lexotanil. Είχα βγάλει δερματικά, τα οποία υποχώρησαν όταν έληξε η συνεργασία Δεν ξανασυνεργάστηκα ποτέ. Μου έγινε μια φορά η πρόταση και είπα ότι δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Όλοι τα γνωρίζουμε όλα, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τις σκοτεινές πλευρές αυτής της δουλειάς. Τώρα θα καθαρίσουν τα πράγματα. Έχω ευθύνη γιατί δεν προστάτευσα τον εαυτό μου, αλλά έχω συγχωρήσει και τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο».

Οι καταγγελίες πληθαίνουν. Οι αριθμοί μεγαλώνουν . Παράλληλα εμφανίζονται αγωγές και εξώδικα και προληπτικά εξώδικα και απαγορεύσεις αναφοράς ονομάτων και χρήσης εικόνων για την προστασία της ζωής, του ονόματος και της τιμής των περί ων ο λόγος σκηνοθετών-πρωταγωνιστών.

Μας καλούν να εφαρμόσουμε τους κώδικες λειτουργίας του δημοσιογραφικού μας λειτουργήματος και μας καθιστούν υπεύθυνους για ό,τι τυχόν συμβεί είτε στους ίδιους, τους πρωταγωνιστές, είτε στην οικογένειά τους είτε στα πρόσωπα του στενού τους περιβάλλοντος. 

Δημιουργείται , όμως και το φωτεινό #eimasteoloimazi .

Για να μη νιώθουν μόνες αυτές που, από φόβο, δεν μίλησαν ακόμα:

«Είμαστε δίπλα στις γυναίκες και τους άντρες που θέλουν να μιλήσουν. Είμαστε εδώ με σεβασμό και αλληλεγγύη σε εσάς που ανεχτηκατε τέτοιες συμπεριφορές και υποφερατε τόσο καιρό στην σιωπή. Ηρθε η ώρα να τελειώσουμε με όλα αυτά και να δημιουργήσουμε την κοινωνία που χρόνια τώρα μέσω της τέχνης οραματιζομαστε .Μια κοινωνία ισότητας δικαιοσύνης σεβασμού και παιδείας. Μη φοβάστε! Είμαστε όλοι μαζί»

Εύθραυστη ισορροπία στις αλήθειες μας. Τις προβλέψιμες, τις φανερές, τις αυτονόητες, τις ανατρεπτικές και τις «άλλες». Συνάντηση ισορροπιών. Συνάντηση ή σύγκρουση; Απαιτείται πανοπλία.

Τα θέατρα είναι κλειστά. Όμως, το θέατρο, μπορεί και να διανύει την πιο εποικοδομητική του φάση. Mε το παιχνίδι να ανατρέπεται και οι ισχυροί του τότε να παίρνουν τη θέση των ανίσχυρων του σήμερα.

Μέχρι, η αλήθεια να γίνει αντικειμενική, το παγόβουνο θα συνεχίσει να φαίνεται.

Άλλωστε, αυτή είναι μόνο η κορυφή.