ΤΟ SOFAGATE ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ «ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ»

Αυτή η ιστορία με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στον καναπέ και τους άντρες τούς «πολλά-βαρείς» στις πολυθρονάρες τις κυριολεκτικά τουρκομπαρόκ, είναι πολύ σοβαρή. Δεκαετίες τώρα λέμε και ξαναλέμε εμείς οι «Δυτικοί» πως απειλείται ο τρόπος ζωής μας και οι βασικές μας οι αρχές από τους τζιχαντιστές. Το πρωτοείπαμε την 11η Σεπτεμβρίου, όταν χτυπήθηκε η καρδιά του καπιταλισμού, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, και το ξαναείπαμε δυστυχώς πολλές ακόμα φορές στις εκατοντάδες ανά τον κόσμο άγριες τρομοκρατικές επαναλήψεις των φανατικών του Μωάμεθ – και γενικά των φανατικών. Αυτό το τελευταίο χτύπημα, το αναίμακτο, ίσως να είναι και το πιο ύπουλο.

Δόθηκαν πολλές εξηγήσεις για να λυθούν οι παρεξηγήσεις. Ο Τούρκος τα έριξε στην Ε.Ε., αλλά η Ε.Ε. δεν τόλμησε να τα ρίξει στον Τούρκο. Αντίθετα. Ο Τσαβούσογλου δήλωσε σαφώς χωρίς να διαψευστεί: «Έγινε σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ε.Ε.». Ο ανάγωγος Σαρλ Μισέλ έκανε την κότα α-λά Τούρκα και η Ούρσουλα δεν σηκώθηκε να φύγει – όπως δήλωσε πως θα έκανε στη θέση της η δική μας Άννα Διαμαντοπούλου που, κατά γενική ομολογία, είναι ένας μετριοπαθής άνθρωπος και μια προσεκτική πολιτικός. Το ζήτημα δεν είναι θέμα για κουτσομπολιό. Είναι ένα πολύ σοβαρό περιστατικό με βαρύτατο «σήμα», αφού έρχεται μετά την απόσυρση της Τουρκίας από τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, που αφορά την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας.

Η Τουρκία είναι μια χώρα με υψηλά ποσοστά βίας προς γυναίκες: Μόλις το 2020, δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 300 γυναίκες – και είναι γνωστό σε όλους πόσο μετράνε γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη γειτονική μας χώρα. Ο «τρόπος ζωής» που λέμε πως απειλούν όχι οι Τούρκοι ή οι μουσουλμάνοι γενικά, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό στρατευμένων φανατικών, είναι αυτό ακριβώς: Στη Δύση οι γυναίκες δεν φοράνε μπούργκα σαν την κυρία Εμινέ Ερντογάν και, όταν σε μια επαγγελματική ή κοινωνική συνάντηση τηρούνται κάποιοι κανόνες ευγένειας, περιμένουν όρθιοι οι άντρες να καθίσουν πρώτα οι κυρίες – τους κρατάνε μάλιστα και την καρέκλα ή την πολυθρόνα πριν κάτσουν οι ίδιοι. Δεν είναι φυσικά μόνο αυτό, ούτε κυρίως αυτό. Είναι, πρωτίστως, πάρα πολλά «άλλα» ο «Δυτικός τρόπος ζωής», που τόσο ενοχλεί τους φανατικούς ισλαμιστές και άλλους πολλούς που, με όλους τους τρόπους και τις υπόγειες μεθόδους που διαθέτουν, προσπαθούν να τον αντικαταστήσουν με την κληρονομική τους βαρβαρότητα. Είχαμε κι εμείς οι Έλληνες κάποια κατάλοιπα από την εποχή της συμβίωσής μας μαζί τους – σαν τη γνωστή εικόνα του αγρότη πάνω στο γαϊδούρι και της γυναίκας του να ακολουθεί από πίσω με τα πόδια. Το δικό μας πρότυπο όμως τον 20ό αιώνα ήταν, ευτυχώς (ή δυστυχώς για κάποιους) ο άλλος τρόπος ζωής, αυτός που σέβεται τον διπλανό του, ασχέτως φύλου εξυπακούεται, και συμπεριφέρεται με κάποιους κανόνες. Δεν ρευόμαστε ούτε κλάνουμε τρώγοντας, δεν τρώμε πια με τα χέρια, δεν σηκώνουμε τη μασχάλη μας στο μετρό και όποιον πάρει ο χάρος. Κάποιος μας μίλησε κάποια στιγμή για το Rexona – και τον ακούσαμε.

Αυτό που συνέβη με απόλυτη και αγαστή συνεργασία Ερντογάν και Σαρλ Μισέλ, αυτό το –σε πρώτη όψη– τόσο απλό και χωρίς σημασία περιστατικό με την όρθια και αμήχανη πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι μια πολύ σοβαρή και ουσιαστική υποχώρηση μπροστά στη βαρβαρότητα. Στον δικό μας τρόπο ζωής οι γυναίκες δεν είναι πολίτες (ή υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη) δεύτερης επιλογής. Στον δικό μας τρόπο ζωής υπάρχουν κώδικες δημόσιας καλής συμπεριφοράς προς τις γυναίκες. Στον δικό μας τρόπο ζωής, όπως βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, έτσι το βάζει και η Διαμαντοπούλου ή η Φώφη Γεννηματά. Και όταν κάποιος φερθεί με αγένεια σε μια γυναίκα δημοσίως, τον βάζουμε στη θέση του αμέσως και χωρίς πολλά-πολλά.