ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΙΜΩΡΕΙ, ΔΕΝ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ

Τελικά, μπορεί ένας τρομοκράτης, με 13 δολοφονίες στα πεπραγμένα του, για τα οποία έχει καταδικαστεί έντεκα φορές σε ισόβια, να εκβιάζει μια κυβέρνηση κάνοντας απεργία πείνας, προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίτημά του για τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού, από τις φυλακές Δομοκού, όπου τον στέλνουν από τις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας Βόλου;

Ο ίδιος, στις 8 Ιανουαρίου έλεγε στη σχετική δήλωσή του: «Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν , και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή».

Το θέμα δεν είναι απλό, ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την αντιπολίτευση, που σύσσωμη τάχθηκε ενάντια στη μη υλοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας.

Ο κ. Τσίπρας δήλωσε ότι «η ζωή του καταδικασμένου για τρομοκρατία Δημήτρη Κουφοντίνα, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρέμεται από μία κλωστή. Απευθύνω, αυτήν την ύστατη ώρα, έκκληση στην κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της, για να μην κοπεί. Η ανθρώπινη ζωή σε ένα κράτος δικαίου αποτελεί ύψιστο αγαθό. Ακόμα και όταν πρόκειται για καταδικασμένους επειδή δεν τη σεβάστηκαν. Η Δημοκρατία, άλλωστε, είναι ισχυρή όταν έχει νόμους που ισχύουν για όλους και δεν εκδικείται».

Και ο κ. Μητσοτάκης απαντά με τη σειρά του στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ: «Ένας από τους πρώτους νόμους της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να δώσει ειδικά προνόμια στον Δ. Κουφοντίνα. Και σήμερα έρχεται ο κ.Τσίπρας και αντί να ζητήσει από τον καταδικασμένο να διακόψει την απεργία πείνας, καλεί την κυβέρνηση να κάνει δεκτό το αίτημά του να επιλέξει εκείνος τη φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του. Σε ένα Κράτος Δικαίου, ο νόμος ισχύει για όλους, ακόμη και για εκείνους που τους περιφρονούν, δεν δείχνουν ίχνος μεταμέλειας και προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων τους, κάνοντας επιδεικτικά βόλτες στα σημεία που τα δολοφόνησαν. Δεν είναι δυνατόν, όμως, ο Δ. Κουφοντίνας να επιλέξει εκείνος τη φυλακή κράτησής του υπό την απειλή της αυτοχειρίας. Θα μπορούσε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τη μεταγωγή του, αλλά δεν το κάνει κι εκβιάζει».

Περνώντας οι μέρες με τον Δημήτρη Κουφοντίνα σε απεργία πείνας και το κράτος να μην υποχωρεί στον «εκβιασμό του», και με τον κίνδυνο να χάσει τη ζωή του ο κατάδικος, καθώς σήμερα βρίσκεται στην 52η ημέρα της απεργίας πείνας που ξεκίνησε στις 8 Ιανουαρίου 2021, ενώ από τις 22 Φεβρουαρίου πέρασε και στην απεργία δίψας, έρχονται δεύτερες σκέψεις και ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση.

Ο Κουφοντίνας «πάτησε» στον νόμο 4760/2020 που ψηφίστηκε τον Δεκέμβρη από τη Ν.Δ., όπου στην παρ. 1 του άρθρου 3 αναφέρεται: «Απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην Κ.Α.Υ.Φ. (Κεντρική Αποθήκη Υλικού Φυλακών) σε όσους κρατούμενους έχουν καταδικασθεί για εγκλήματα τρομοκρατίας», με την προσθήκη ότι όποιος κρατούμενος πάψει να πληροί τις προϋποθέσεις παραμονής σε αγροτική φυλακή «επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη».

Από εκεί και πέρα, το θέμα παίρνει νομοθετικό χαρακτήρα, καθώς η Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, κα Νικολάου, αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα του Κουφοντίνα για τη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού, με τη δικαιολογία ότι οι αυτές δεν είναι πλέον φυλακές καταδίκων, αλλά φυλακές υποδίκων. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Δεν είμαι νομικός για να γνωρίζω τις φιοριτούρες των νόμων, εκείνο όμως που γνωρίζω πολύ καλά είναι πως κ. Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επισημαίνει το επικίνδυνο σημείο της υπόθεσης Κουφοντίνα, καθώς εάν ο καταδικασμένος τρομοκράτης υποκύψει τελικά, θα ηρωοποιηθεί και υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να εμφανισθεί νέο αντιτρομοκρατικό κύμα, νέας γενιάς, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Ποιος θα πάρει την ευθύνη γι’ αυτό το ενδεχόμενο; Η Αθήνα –και όχι μόνο– κάηκε μια φορά τον Δεκέμβρη του 2006 με την ανήλεη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα. Ποιος βάζει φωτιά στο φιτίλι που ήδη σιγοκαίει; Σύσσωμη η αντιπολίτευση φωνάζει πως ένα κράτος δικαίου τιμωρεί, αλλά δεν εκδικείται. 

Αυτό θα πρέπει όμως να το συνειδητοποιήσει και ο κ. Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, αφού κακώς άφησε τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ. Θα μπορούσε να αναθέσει το ζήτημα σε έγκριτους νομικούς, ώστε να προχωρήσουν έγκαιρα στη λύση, χωρίς να φανεί ότι η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να εκβιάζεται από έναν τρομοκράτη. Παράλληλα, θα έδειχνε προς τους αντιπάλους του αλλά και σε όλους τους πολίτες τη μεγαλοψυχία και μεγαλοθυμία ενός πρωθυπουργού που 

στην οικογένειά του ανήκει ένα από τα θύματα του Κουφοντίνα. Ας θυμηθεί τι συνέβη στη «σιδηρά κυρία» της Μεγάλης Βρετανίας, όταν το 1981 πέθανε σε φυλακή της Βόρειας Ιρλανδίας ο 27χρονος μαχητής του IRA, Μπόμπι Σαντς, ο οποίος μάλιστα κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας εξελέγη και βουλευτής της Βουλής των Κοινοτήτων, έχασε τελικά τη ζωή του. Τότε, στον απόηχο του θανάτου του Σαντς και υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, η Θάτσερ αναγκάστηκε να υποχωρήσει, ανακοινώνοντας αλλαγές στο καθεστώς των φυλακισμένων, αλλαγές που ικανοποιούσαν αρκετά από τα αιτήματα των απεργών πείνας.

Ήταν και παραμένει η μοναδική περίπτωση που απεργός πείνας έχασε τη ζωή του στην Ευρώπη.

Βεβαίως, ο Κουφοντίνας δεν είναι πολιτικός κρατούμενος, αλλά και ο Μητσοτάκης δεν είναι Θάτσερ. Ο αντίκτυπος από το ενδεχόμενο θανάτου του «Λουκά» της 17Ν θα είναι ισχυρός και με πολλές συνέπειες. Είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο ο Έλληνας πρωθυπουργός; Ήδη ο ξένος Τύπος αρχίζει και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. «Κινδυνεύει να πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας», γράφει η γερμανική εφημερίδα «Freitag».

Από την άλλη, είναι βέβαιο πως όσοι υποστηρίζουν την υποχώρηση της κυβέρνησης στο αίτημα του Κουφοντίνα για μεταγωγή στον Κορυδαλλό –και όχι στην αποφυλάκισή του, αδερφέ– δεν είναι απαραίτητα και υποστηρικτές των πράξεών του. Επιπλέον, βάσει του νόμου που η Νέα Δημοκρατία ψήφισε το 2020, το αίτημά του κρίνεται βάσιμο. Γιατί δεν υλοποιείται, λοιπόν;

«Φαίνεται πλέον ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αστικό πείσμα της εξουσίας. Ο απεργός πείνας έχει ένα συγκεκριμένο νομικό status, το οποίο η Πολιτεία οφείλει να σεβασθεί, όποιος και εάν είναι. Και τον αφήνει να πεθάνει», αναφέρει ο δικηγόρος Θέμης Σοφός στη δεύτερη (χθεσινή) επιστολή του προς την «κωφεύουσα πολιτεία». «Διερωτώμαι, πώς είναι δυνατόν να μην είναι σε θέση μια αστική δημοκρατία να μην επιλύει ένα τέτοιο (απλό) ζήτημα και να αφήνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, να πεθάνει ένας απεργός πείνας; Πολιτικά άπολις, σας δηλώνω με την απαιτούμενη πολιτική νηφαλιότητα ότι είμαι και θα παραμείνω αντίθετος στην απαθή στάση σας, έναντι του απεργού πείνας, και θα διακηρύξω πανηγυρικά τη βασιμότητα του αιτήματός του, όσο και εάν απαντάτε με τις πράξεις για τις οποίες καταδικάσθηκε. Διότι η Δημοκρατία έχει ανάγκη στηριγμάτων πέραν και έξω οποιουδήποτε πολιτικού ή κοινωνικού φάσματος», συνεχίζει ο έγκριτος δικηγόρος.

Δεν υπάρχει χρόνος πια. Η λύση πρέπει να δοθεί «χτες»!!! Σε διαφορετική περίπτωση, η κυβέρνηση θα φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη ενός θανάτου απεργού πείνας, που θα μπορούσε να τον έχει αποφύγει, τηρώντας τους νόμους που η ίδια ψήφισε…