ΤΟ BLENDER, Ο ΠΙΚΑΣΟ ΚΑΙ Η ΚΑΜΙΛΑ

Έχουμε θέματα πολλά και διάφορα, πατριώτες. Προσδεθείτε: Το τζάμπα τεστ και τους φαρμακοποιούς. Την επίταξη των γιατρών και τη γενική επίταξη όλων των ιδιωτικών νοσοκομείων και διαγνωστικών κέντρων που ζητάει σύσσωμη η αντιπολίτευση. Τη δήλωση Μέρκελ για «νέο ιό» και «νέα πανδημία» – όχι απλά για μεταλλάξεις. Το άνευ προηγουμένου σκληρό lockdown στη Γερμανία, όπου για 5 ημέρες τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα των Καθολικών θα είναι όλα κλειστά (μέχρι και τα καταστήματα τροφίμων) και δεν θα κυκλοφορούν καθόλου αυτοκίνητα στις πόλεις. Τα νοσοκομεία μας, που έχουν τιγκάρει πια εντελώς με ασθενείς κορωνοϊού ακόμα και στους διαδρόμους. Το τσιμέντο στην Ακρόπολη, που έχει διχάσει τον Ελληνισμό παραμονή της 25ης Μαρτίου. Τα Ελληνοτουρκικά. Και, last but not least, τη Δούκισσα της Κορνουάλης Καμίλα, δεύτερη σύζυγο του Καρόλου, Πρίγκιπα της Ουαλίας, η οποία καταφθάνει σήμερα με τον σύζυγό της και διάδοχο του Βρετανικού θρόνου. Δεν τη θέλω καθόλου την Καμίλα εγώ. Εγώ είμαι της Νταϊάνας all the way, αλλά τι να κάνω, θα κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Οι άνθρωποι έρχονται να παραστούν στους εορτασμούς και την παρέλαση τιμώντας τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας μας, μαζί με τον πρόεδρο της Κύπρου, τον πρωθυπουργό της Ρωσίας, Μιχαήλ Μισούστιν, και την υπουργό Άμυνας της Γαλλίας, Φλοράνς Παρλίμ – που είχε ξανάρθει πρόσφατα για την υπογραφή των Ραφάλ.

Στο μεταξύ ξεκίνησα χτες να διαβάζω το βιβλίο του Στάθη Καλύβα «Το Ελληνικό Όνειρο», που είναι μια συζήτηση με τον φίλο μου τον Κώστα Γιαννακίδη «για το παρελθόν και το μέλλον της Ελλάδας». Δεν έχω προχωρήσει αρκετά και δεν το κρύβω πως βιάζομαι να φτάσω στη σελίδα 164, όπου ξεκινάει η ενότητα «Η Ελλάδα και ο κόσμος το 2030». Το θέλω αυτό το άλμα, το έχω ανάγκη, πόσω μάλλον που προβλέπεται αισιόδοξο αφού υπάρχει ειδικό spoiler στην Εισαγωγή που υπογράφει ο Γιαννακίδης: «Μέσα από παθογένειες, κρίσεις, έριδες και συγκρούσεις», γράφει, «αναδεικνύεται ένα θετικό σενάριο για μία χώρα που θα εξάγει ευτυχία». Από το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί, είναι μεγάλη παρηγοριά να διαβάζεις τέτοιες κουβέντες την σήμερον ημέραν. Αν τα περνάμε όλα αυτά που περνάμε 15 χρόνια τώρα για να καταφέρουμε να το γυρίσουμε καπάκι και να εξάγουμε ευτυχία, χαλάλι. Η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής και θα είμαι πολύ πλήρης αν προλάβω να τη ζήσω (σε συλλογικό επίπεδο εννοώ, γιατι σε ιδιωτικό, δόξα τω Θεώ, δεν την στερήθηκα). Το 2030 θα είμαι, με το καλό, μόνο 77 ετών. Ποιος τη χάρη μου…

Ειλικρινά σας μιλάω, δεν έχω μυαλό, έχω κουρκούτι μέσα στο κρανίο μου. Blender ο εγκέφαλος. Τα πετάω όλα μέσα, γυρνάω το κουμπί και γίνονται όλα σαν ταραμοσαλάτα – ένα πράμα. Οι συνειρμοί μου δεν ευσταθούν. Η κυρία Αγγελοπούλου, σκέφτομαι, δεν θα είναι με τους επισήμους στην εξέδρα; Δεν μπορεί, θα είναι. Εδώ που τα λέμε, μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο που ζούμε, κατάφερε να φτιάξει κατάσταση για τα 200 χρόνια. Βοτσαλάκι-βοτσαλάκι, το ’φτιαξε το μωσαϊκό. Μέχρι και εγκαίνια στην Εθνική Πινακοθήκη θα κάνουμε επιτέλους. (– Btw, εκείνος ο Πικάσο ο κλεμμένος, τι γίνεται, ρωτάει ένας φίλος μου φιλότεχνος. – Άσε τώρα, του λέω ενοχλημένος, δεν είναι ώρα για τον κλεμμένο Πικάσο. Εγκαίνια έχουμε.)

Και έχω δίκιο. Σε λίγα χρόνια είπαμε να εξάγουμε ευτυχία, δεν είμαστε τώρα για γκρίνιες. Το τσιμέντο, η παράταση του lockdown, τα οικονομικά μας αδιέξοδα, η Καμίλα, ο Πούτιν που δεν ήρθε, ο Μακρόν που δεν ήρθε, οι φαρμακοποιοί, ο Ερντογάν, ο νέος ιός, η νέα πανδημία, το Πάσχα που πάλι μάλλον δεν θα το κάνουμε στα χωριά μας, οι επιτάξεις, οι μάσκες, οι αποστάσεις, άι σιχτίρ πια, θα ψάχνουμε τώρα και τον Πικάσο; Στο κάτω-κάτω, ο ζωγράφος τον δώρισε στον ελληνικό λαό για την αντίστασή του στην Κατοχή, όχι για τον απελευθερωτικό του αγώνα. Θα το λύσουμε την 28η Οκτωβρίου αυτό, όχι όλα μαζί στο blender, θα τα φτύσει…