Τι ΔΕΝ είναι η Μάνα

Αν και έχω μια αρνητική διάθεση για τις «παγκόσμιες ημέρες», με δεδομένη την πίστη μου ότι, αν χρειάζεται «ειδική ημέρα» για να θυμηθείς την ιδέα που τιμάει η ανθρωπότητα, απλώς εξασφαλίζεις ένα άλλοθι για την κακοποίησή της όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου.
Για τη μάνα, τη μαμά, τη μανούλα, τη μητέρα, τη μητερούλα έχουν γραφτεί τόσα που ό,τι και να ξαναγραφτεί είναι σχεδόν κουραστικό.
Επειδή όμως υπάρχουν μάνες και «μάνες», σκέφτηκα να γράψω μερικούς αφορισμούς για όσες από μας, αν και πλασάρουμε τον τίτλο, δεν δικαιούμαστε τον ρόλο.
Μάνα, λοιπόν, δεν είναι εκείνη που γεννάει το παιδί, αλλά εκείνη που το μεγαλώνει για να γίνει ελεύθερο.
(Μικρή πρόταση έγραψα και δεν φημίζομαι για τις «μικρές προτάσεις μου».)

Respect, λοιπόν, σε όλες εκείνες τις γυναίκες που προπόνησαν για τον κόσμο ανθρωπάκια, τα οποία δεν προέκυψαν μετά από μια νύχτα προκαθορισμένου σεξ με σκοπό τη γονιμοποίηση, ούτε από μια νύχτα που κάποιος «κατά λάθος» έγινε γεννήτορας, ούτε μετά από μια «αρπαχτή» μετά από μερόνυχτα που εξατμίστηκαν στις ουσίες ή στα «ξύδια».
Το γράφω αυτό, όχι γιατί θέλω να υποτιμήσω τα αισθήματα που μπορεί να προκύψουν ή να μην προκύψουν από την κρατούσα άποψη που υποστηρίζει ότι η μη ύπαρξη παιδιού στο ζευγάρι είναι ικανή προϋπόθεση για να καταργηθεί η σχέση το συντομότερο. Το γράφω επειδή υποκλίνομαι σε φιλενάδες που υιοθέτησαν παιδιά και που εκτιμώ ως μεγαλειώδες τη φίλη εκείνη που «διάλεξε» παιδί να μεγαλώσει το οποίο δεν το «ήθελε κανένας γιατί είχε ειδικές ανάγκες». Πόσο πιο μάνα είναι η συγκεκριμένη, από την κάποια άλλη που έχει τον τίτλο, αλλά θα τη βρουν στα «επείγοντα» αν μάθει ότι ο γιος της ο μονάκριβος, αντί να έχει σχέση με την Αναστασία, έχει με τον Αναστάση.

Η μάνα-μάνα δεν πιστεύει ότι το παιδί είναι ιδιοκτησιακό «κινητό». Η μάνα-μάνα δεν θα ξεστομίσει ποτέ φρικαλέες φράσεις του τύπου «είσαι ίδιος ο πατέρας σου ο μπεκρής», «είσαι άχρηστο κορμί που δεν εκτιμάς τις θυσίες που έκανα και δεν ξαναπαντρεύτηκα», «είσαι αναίσθητη και αχάριστη που με άφησες Χριστούγεννα μοναχή μου και πήγες με τον άντρα σου στα εξωτερικά»!

Η μάνα-μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της. Με τον «καλό» γιο να είναι εκείνος που έχει μείνει «δίπλα της» για να της φτιάχνει τις βρύσες, και με τον «λιγότερο καλό» που έφυγε για να κυνηγήσει το όνειρό του σε άλλες πατρίδες.

Η μάνα-μάνα δεν μεγαλώνει κορίτσια για να τα μετατρέψει σε κυριλέ πουτάνες, ταυτίζοντας την «επιτυχία στη ζωή» με τον γαμπρό που έχει πτυχία, μεταπτυχιακά, καλή δουλειά, εξοχικό, σκάφος και σχέσεις με την εξουσία και που προσφέρει στο κορίτσι της «δούλα» για να της βάζει πλυντήρια.

Η μάνα-μάνα δεν γεννάει παιδιά για ν’ αβγατίσει τα εργατικά χέρια στην οικογενειακή επιχείρηση.

Η μάνα-μάνα δεν μηδενίζει επιλογές, δεν προσδοκά το παιδί της να γίνει εκείνο που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει εκείνη (μοντέλο, δικηγόρος, γιατρός, χορεύτρια, ηθοποιός, αεροσυνοδός, δημόσιος υπάλληλος). Η μάνα-μάνα δεν είναι εισβολέας στη ζωή των παιδιών της. Δεν υποτιμάει, δεν ελέγχει, δεν απαιτεί παρουσία και δεν σπέρνει ενοχές. Αν το κάνει, είναι απλώς μια θλιβερή φιγούρα που χρησιμοποιεί τον τίτλο έτσι, ώστε να μετατρέπεται σ’ έναν σαδιστή των άλλων για τη ζωή που εκείνη δεν έζησε.

Η μάνα-μάνα δεν απαιτεί τον σεβασμό από τα παιδιά της. Αν φτάσει σε αυτή την κατάντια, τότε να κάνει καριέρα σαν τοτέμ σε βάρβαρους.

Η μάνα-μάνα δεν συγκρίνει το ή τα παιδιά της με τα παιδιά του γείτονα και τις επιδόσεις τους.

Η μάνα-μάνα δεν εκπαιδεύει τον γιο να γίνει άντρας συναισθηματικά ανάπηρος. Δεν παινεύει τη βαρβαρότητα του άντρα της, γιατί, αν δεν την ξορκίσει, τότε ο γιος της και θα δείρει και θα χαστουκίσει και θα κακοποιήσει.

Η μάνα-μάνα δεν είναι η θεατρίνα κακομοίρα, που υποτροπιάζει στα ψυχοσωματικά νοσήματα για ν’ αναστείλει την ξεγνοιασιά των παιδιών της.

Και για να τελειώνουμε, μάνα είναι εκείνη που μπορεί ν’ αγαπήσει κάθε παιδί όπως το «δικό της», γι’ αυτό και respect σ’ εκείνες που, αν και χάσανε τα δικά τους παιδιά, δίνουν στοργή και καταφύγιο σε κάθε πλάσμα που βλέπουν να υποφέρει.