Τι αγνοούν και τι μπερδεύουν οι σημερινοί εικοσάρηδες

Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι αν έχω μεγαλώσει τόοοοοσο πολύ, ή αν το ανελέητο σφυροκόπημα της πληροφορίας που έχουν την ευλογία και την κατάρα να υποδέχονται οι σημερινοί εικοσάρηδες έχει μεγαλώσει την άβυσσο που χωρίζει τις γενιές.

Συνειδητοποίησα το πόσο το αυτονόητο για πολλούς από μας είναι άγνωστο από ανθρώπους που μας χωρίζουν δύο ή τρεις δεκαετίες, όταν ένα νέο κορίτσι που συμμετείχε στην εκπομπή του ΑΝΤ1, όταν την παρουσίαζε ο Σπύρος Χαριτάτος και ο Γιώργος Καραμέρος, είδε σ’ ένα μοντάζ έναν συνάδελφο να «μοντάρει» ατάκες της Μαλβίνας Κάραλη. Το κορίτσι κοντοστάθηκε, άκουσε λίγο τη Μαλβίνα και γυρίζοντας στον συνάδελφο δημοσιογράφο τού λέει: «Καλά τα λέει αυτή, γιατί δεν τη φωνάζουμε στο πλατό;» Μετά από κάποια δέκατα του δευτερολέπτου που κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, οι υπόλοιποι τρεις νομίζω ότι απαντήσαμε ότι «δεν μπορούμε να έχουμε link από εκεί που μένει». Και η κοπέλα αποχώρησε, γιατί είχε ραντεβού για «ρίζα».

Πριν συμβεί το συγκεκριμένο περιστατικό, στο Alter, όταν δούλευα, είχα ζητήσει από έναν συνάδελφο που είχε αρκετά καλή εξέλιξη στο τηλεοπτικό τσίρκο, να έψαχνε να βρει από το αρχείο «κάποια πλάνα του Ελευθερίου Βενιζέλου». Του είχα επισημάνει, θυμάμαι, ότι δεν ήθελα του «Βαγγέλη» αλλά του «Ελευθερίου». Ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα στην Έλενα Σκυλίτση-Βενιζέλου για το μαιευτήριο «Έλενα». Κάποιες ώρες αργότερα, γυρίζω στο κανάλι από συνέντευξη για να μοντάρω το θέμα, και ψάχνω να βρω τα «πλάνα του Ελευθερίου Βενιζέλου». Βάζει ο μοντέρ μου όσα πλάνα είχε αφήσει εκεί ο νεότερος συνάδελφος και βλέπουμε αεροπλάνα να προσγειώνονται και ν’ απογειώνονται. Με κοιτάζει ο μοντέρ με απορία, τον κοιτάζω και εγώ… και καθώς τη νύχτα το «αρχείο» του καναλιού έκλεινε, έπρεπε να μάθουμε πού είχε αφήσει τα «πλάνα του Ελευθερίου Βενιζέλου». Ψάξαμε στα συρτάρια, πήγαμε στα διπλανά μοντάζ, ρωτήσαμε στη ρεσεψιόν, τίποτα! Του τηλεφωνώ. «Μα, σας τα βρήκα και τα άφησα στο μοντάζ», απαντάει. «Τα πλάνα που έχω δείχνουν το αεροδρόμιο», του επισημαίνω. «Ε, μα αυτό μου ζητήσατε. Να βρω πλάνα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τα βρήκα»!!!

Όχι, δεν σας κάνω πλάκα, ούτε είναι ανέκδοτο. Συνέβη, και μάλιστα την επόμενη μέρα πολύ γλυκά και χαμογελαστά του ξεκαθάρισα ότι το αεροδρόμιο έχει ένα όνομα. Το όνομα αυτό αφορά έναν πολιτικό... Καθίσαμε στην οθόνη του υπολογιστή και είδε... Μου ζήτησε συγγνώμη και μου υποσχέθηκε ότι θα διάβαζε περισσότερο τη σύγχρονη ιστορία...

Pink Floyd!!! Μ’ αυτούς τους συγκεκριμένους έχω ένα θέμα. Και σε κανάλι και σε site που συνεργαζόμουν, ένα αγόρι όταν του ζήτησα να βρει το «Wall» από τη δισκοθήκη με ρώτησε: «Σε ποιο μαγαζί τραγουδάνε;» Και ως απάντηση στο ύφος μου, που προφανώς έμοιαζε σαν να είχα μυρίσει ψάρι ψόφιο μιας εβδομάδας, μου είπε: «Εγώ, κυρία Παλαιτσάκη, από Βανδή και κάτω ό,τι θέλετε». Στο site που συνεργάστηκα αργότερα, μια πολύ εργατική γυναίκα, νέα φυσικά, που τώρα υπογράφει πολύ καλές συνεντεύξεις σε πολύ γνωστό περιοδικό, όταν έφτασε για κάποιο λόγο η κουβέντα στο συγκεκριμένο συγκρότημα, άνοιξε σαν αβγά τα όμορφά της μάτια και δήλωσε απόλυτη άγνοια.

Πολλές φορές έβλεπα «αφιερώματα» σε πρόσωπα της τηλεόρασης και ήθελα να ψιθυρίσω –αλλά το απέφυγα πάρα πολλές, μα πάρα πολλές φορές– ότι όσοι απέμειναν εικοσάρηδες και τριαντάρηδες να βλέπουν τηλεόραση, δεν έχουν καμία μνήμη για τη Νανά Παλαιτσάκη και το ξεκίνημα στον ΑΝΤ1 με τον Τέρενς Κουίκ, για τον «Πρωινό καφέ» με τη Ρούλα, για τον Αντρέα Μικρούτσικο, για το «Καλημέρα ζωή» και τον Νίκο Φώσκολο, για τη Μαίρη Μηλιαρέση, για την Πόπη Χατζηδημητρίου, για τον Βλάση Μπονάτσο, για τις εκπομπές της Πάνια «Σπάνια πουλιά», για τον Αιμίλιο Λιάτσο, για την Άννα-Μαρία Λογοθέτη, για το «Με τα μάτια της Έλλης», για τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κώστα Σημίτη, τα Ίμια, για τα «Παιδιά της Νύχτας», για το «Ερωτοδικείο» και τη Βίκυ Μιχαλονάκου, για τη Σεμίνα Διγενή, για τη Μαρία Καρχηλάκη και τις πολεμικές ανταποκρίσεις της, για τον Γιώργο Κοίλιαρη, για το «Ψηλά τα χέρια» με τη Λιάνα Κανέλη, για τη Δήμητρα Παπανδρέου, για την υπόθεση Οτσαλάν, για τη 17 Νοέμβρη, για τη δίκη τής 17 Νοέμβρη...

Ξέρω ότι είναι πάρα πολλοί οι εικοσάρηδες και κάτι... που δεν έχουν ξεκαθαρίσει στη σκέψη τους, το τι συνέβη στο Πολυτεχνείο, το τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου και τι στις 25 Μαρτίου. Δεν μπορούν να διατυπώσουν το είδος του πολιτεύματος που έχουμε, δεν ξέρουν τι υπήρχε πριν από το μονοτονικό, δεν ξέρουν τι σημαίνει ακριβώς «μπαρότσαρκα», ούτε τι σημαίνει «after», για τον David Bowie ξέρουν μερικοί ότι είναι «κάποιος που πέθανε», ενώ για τον Πέτρο Κωστόπουλο είναι βέβαιοι ότι ήταν παρουσιαστής σε πρωινή εκπομπή (δεν είναι σίγουροι για το κανάλι και μετά μάλλον έκανε βραδινό).

Είναι πάρα μα πάρα πολλοί που γνωρίζουν τη Φαίη Σκορδά από τα περιοδικά και το διαδίκτυο και δεν έχουν δει ποτέ την εκπομπή της, όπως το ίδιο συμβαίνει με την εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή, αγνοούν φυσικά γιατί ένας δρόμος στην Αθήνα λέγεται «Χαριλάου Τρικούπη», ένας άλλος «Πανεπιστημίου» και ένας τρίτος «Ακαδημίας».

Χάος επικρατεί στη μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού για το τι σημαίνει Υφαλοκρηπίδα, τι FIR και τι ΑΟΖ.

Καμιά φορά, ξέρετε, είναι καλό να έχουμε επίγνωση για το τι μπορούν να αγνοούν εκείνοι στους οποίους απευθυνόμαστε. Δεν το γράφω για να επιπλήξω εκείνους που δεν... Το γράφω γιατί κάποιοι νομίζουμε ότι επικοινωνούμε, αλλά απλώς... νομίζουμε. Αν δεν με πιστεύετε, κάντε ένα τσεκάρισμα σε τυχαίο δείγμα και μετά τα ξαναλέμε.

Φιλάρες…