Θα είναι, πράγματι, μακρύς ο δρόμος…

Με το υφάδι της παράδοσης και της τέχνης, περάστηκε αρμονικά η ιδέα και η εικόνα της Ιθάκης στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως Ελλήνων ως προορισμός νίκης και γαλήνης.

Επομένως, στους περισσότερους από εμάς φάνηκε τουλάχιστον αστεία η επιλογή της Ιθάκης ως τόπος εκφώνησης πομπωδών δηλώσεων από μεριάς του πρωθυπουργού. Βέβαια, τι μέρος να επέλεγε για να γιορτάσει μαζί με τον λαό την έξοδο από τα μνημόνια; Το Ζούμπερι;

Ίσως αυτό θα ήταν πιο ρεαλιστικό και σχετικά… κοντύτερα στην πραγματικότητα, τουλάχιστον από άποψης αισθητικής και σημειολογικής.

Η Οδύσσεια, όμως, του ελληνικού λαού δεν τελειώνει εδώ, διαψεύδοντας το τέλος του ομώνυμου ομηρικού έπους.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα εντατικά τέσσερις φορές ετησίως την πρώτη περίοδο μετά το επίσημο τέλος του προγράμματος. Θα ελέγχει επίσης τις ελληνικές εγγυήσεις για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας. Αυτές, τουλάχιστον, ήταν οι δηλώσεις της “μάγισσας Κίρκης”, κατά κόσμον Άνγκελα Μέρκελ, η οποία, για ακόμα μια φορά, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν επιθυμεί στ’ αλήθεια μια έξοδο της χώρας από όλο αυτό το «θαλασσοπνίξιμο» της «σκύλας και της Χάρυβδης» των τελευταίων ετών.

Όμως, για να έρθει αυτή η ώρα δεν αρκεί ένας εύσχημος συμβολισμός, συνοδευόμενος από καλής θελήσεως δηλώσεις. Χρειάζεται, στ’ αλήθεια, νέα τροχιά στη σκέψη, στη δράση, στον τρόπο ζωής των Ελλήνων. Αλλαγή στο λέγειν, το πράττειν, εκ των έσω, έξω και τα λοιπά.

Καμιά έξοδος από κανένα μνημόνιο δε γλιτώνει μια χώρα που κατοικείται από ανθρώπους που συνεχίζουν να αισθάνονται το κράτος «κάτι άλλο από αυτούς» και καμιά χώρα δεν γλιτώνει όταν το κράτος της δεν συναισθάνεται πράγματι την ευθύνη του απέναντι στους πολίτες και το λαό που το απαρτίζουν.

Στο μεταξύ, οι πολιτικοί ετοιμάζονται για εκλογές. Ο κόσμος ή ο «κοσμάκης», όπως αρέσκονται μερικοί εξ αυτών να τον αποκαλούν, είχε… μεγάλη φαγούρα για εκλογές. Θέλει να δει τα πράγματα να βελτιώνονται στις τσέπες του, όχι στις τηλεοπτικές οθόνες. Κουρασμένοι, πια, οι πολίτες, απογοητευμένοι, δεν περιμένουν πια κανέναν λαμπρό ηγέτη, καμιά σπουδαία και ξεχωριστή πολιτική, κανένα θαύμα ή μάννα εξ ουρανού-είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε μια καινούργια πραγματικότητα.

Αυτή που ήδη έχει μετρήσει δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια για ορισμένους χωρίς διακοπές, με καθυστερήσεις κομμένων μισθών, με βίαιες απολύσεις, με διαλυμένες οικογενειακές σχέσεις, με συρρικνωμένες συντάξεις πείνας, με μεταναστεύσεις μυαλών και κορμιών, με όλα όσα ακόμα περνάει ο ίδιος ο λαός πηγαίνοντας ακόμα προς την Ιθάκη που δεν έφτασε ποτέ.

Η ισότητα, η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη που κατά τα άλλα δηλώνει πως «οραματίζεται» ο Αλέξης Τσίπρας απαιτούν δουλειά και συνέπεια.

Σαν τις σχέσεις ένα πράγμα.

Ο Καβάφης, όμως, εκτός από την περίφημη «Ιθάκη» του είχε γράψει κι ένα άλλο ποίημα:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Εν προκειμένω, ας το αφιερώσουμε στους πολιτικούς και τους πολίτες αυτής της χώρας, που ανέκαθεν έτρεφε μια αγάπη για το εντυπωσιακό, το πομπώδες, το που φαίνεται.

Στο είναι είχαμε κι έχουμε μερικά θεματάκια και το είναι δεν μπορεί να σωθεί ή να καταστραφεί από καμιά εθνική ή ευρωπαϊκή απόφαση.

Αλλά, άντε τώρα, να πεις στο λαό για ποίηση, όταν του πετάς το… παντεσπάνι.

Ο λαός ψωμί και ελευθερία, ο Τσίπρας ψήφους.