Τέσσερα μελωδικά κορίτσια της νέας γενιάς που ξεχωρίζουν

Πολύ συχνά, ακούς να σου λένε ότι «σαν τα παλιά τραγούδια δεν έχει» και ότι τίποτα δεν αξίζει πια στην τέχνη, όλα έχουν ξεπουληθεί και λοιπούς τέτοιους αφορισμούς. Την επόμενη φορά που θα σου τύχει αυτή η άβολη συζήτηση-άβολη, γιατί υπάρχουν πλάσματα που ιδροκοπούν καθημερινά για την τέχνη- μπορείς να αναφέρεις στο συνομιλητή σου κάποιο από τα τέσσερα κορίτσια που σου παρουσιάζει το NanasChannel. Ακόμα καλύτερα, να πάτε μαζί να τα ακούσετε, ένα ένα.

Ζήτησα από την κάθε μία «μελωδική κόρη» να μου πει μερικές κουβέντες σχετικά με το πώς αισθάνεται που τραγουδά και όταν τραγουδά. Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στη ζωή της, πού την πηγαίνει αυτό το πράγμα με το οποίο καταπιάνεται, τι σχεδιάζει. Η Αλεξάνδρα είναι η ποπ-ροκ της παρέας, ενώ οι άλλες τρεις είναι ξεκάθαρα ταγμένες στο λαϊκό και παραδοσιακό τραγούδι. Βέβαια, η Δέσποινα τραγουδά συγκλονιστικά και αγγλόφωνα κομμάτια και οι άλλες δυο-που τις γνωρίζω ομολογουμένως λιγότερο καλά- όλο και κάποιους αντίστοιχους άσσους θα κρύβουν στο μανίκι. Ορισμένες υπήρξαν στην κουβέντα μας πιο λακωνικές, άλλες πιο εξομολογητικές, όλες πάντως αποδεδειγμένα γεννημένες για να κάνουν αυτό που τις ακούμε και βλέπουμε να κάνουν. Καμιά τους δεν έχει ξεπεράσει τα 30, οπότε μάλλον η συνέχεια έπεται συγκλονιστική.

Η Χαρούλα Τσαλπαρά παίζει ακορντεόν και πιάνο, τραγουδάει, σκορπά τη χαρά.

Από μικρό παιδάκι με θυμάμαι να έχω το χέρι μου απλωμένο πάνω στα πλήκτρα… Μάλιστα,έχω και μια φωτογραφία όπου πρέπει να είμαι γύρω στα 3, όρθια πάνω σε μια καρέκλα να προσπαθώ να φτάσω τα πλήκτρα ενός αρμονίου, ενώ σε ένα άλλο βίντεο λίγο μεγαλύτερη, έχω απαθανατιστεί να μου τραγουδάω (!) το τραγούδι των γενεθλίων, ενώ τα άλλα παιδάκια γύρω γύρω αδημονούν να σβήσουν τα κεράκια της τούρτας. Ε, μετά πια, τα χρόνια του σχολείου πήγαν όλα μαζί πακετάκι με το ωδείο, όπως και τα χρόνια των σπουδών… Έτσι κι αλλιώς, η σχολή που τελείωσα (Τμήμα Μουσικών Σπουδών Παν/μίου Αθηνών) ήταν απόλυτα συναφής με τη τις ωδειακές σπουδές και δε θα μπορούσα, τώρα πια, να κάνω πίσω. Οπότε, όταν πήρα πια το Δίπλωμα του πιάνου, ήταν σαν να τελείωσα δεύτερες πανελλήνιες, ή καλύτερα, σα να ενηλικιώθηκα άλλη μια φορά. Εν τω μεταξύ, είχα ξεκινήσει να τραγουδάω σε μικρούς χώρους από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, και φυσικά για το έξτρα χαρτζιλίκι, αλλά και γιατί ήθελα να δω, πώς είναι η μουσική πράξη έξω απ’ το ωδείο, στον πραγματικό κόσμο.

Από κει πέρα, έχω εκπλαγεί με το πόσα διαφορετικά πράγματα μπορεί να σημαίνει η ταμπέλα «μουσικός» για τον καθένα μας. Χιλιάδες στερεότυπα, το καθένα σφηνωμένο μέσα στο κεφάλι μας, αναλόγως τα βιώματα και το περιβάλλον από όπου προερχόμαστε. Αυτό που προσπαθώ να κρατώ κάθε φορά που ξεκινάω να παίξω μουσική μπροστά σε ανθρώπους είναι αφενός να τους δείξω ένα κομμάτι του κόσμου που έχω εγώ στο κεφάλι μου και ταυτόχρονα η ζωντανή και παλλόμενη σχέση που πρέπει να έχουμε να λειτουργεί ως πομπός και δέκτης. Όταν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με αυτό το μοναδικό τρόπο που έχει η μουσική να το κάνει σαν μας ενώνει μια αόρατη κλωστή ευτυχίας, τότε είμαι ευτυχισμένη. Αυτό βέβαια, δε συμβαίνει πάντα κι επίσης απαιτεί και μεγάλο ψυχικό απόθεμα από τον άνθρωπο που παίζει, αλλά όταν συμβαίνει όλοι ξέρουν, όλοι νιώθουν.

Αυτό τον καιρό ξεκινά η παράσταση της bijoux de kant «Μπολιβάρ», στην οποία θα συμμετέχω παίζοντας ακορντεόν, ενώ κάθε Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι ,όπως και όλο το χειμώνα, βρίσκομαι σε δύο πολύ όμορφους και γλυκούλικους χώρους: το Σάββατο στο Ουζερί Λέσβος, ενώνω τρεις μεγάλες μου αγάπες σε ένα πρότζεκτ που ονομάζεται «PianOLAternA».Το πιάνο, το τραγούδι και το μουσικό χωροχρονικό ταξίδι μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Κυριακή, εμφανιζόμαστε με το τρίο μας, που ονομάζεται «Μπαμ» και αποτελείται από τη Θεοδώρα Αθανασίου στην κιθάρα, το Γλαύκο Σμαριανάκη στο βιολί κι εμένα στο ακορντεόν, στο all day καφέ Lelos στο Κουκάκι με ένα ως επί το πλείστον παραδοσιακό ρεπερτόριο, άκρως γλεντιστικό κι αγαπημένο.

Η Αλεξάνδρα Κόνιακ διδάσκει τραγούδι και μας τραγουδά με όλους τους θησαυρούς που κρύβει στο λαρύγγι της.

Τους τελευταίους μήνες, αυτό που επικρατεί μέσα μου, όταν τραγουδάω, είναι η υπέροχη αίσθηση της απελευθέρωσης. Στο παρελθόν, νομίζω πως έκανα κάποιου είδους σαμποτάζ στον εαυτό μου, διότι αποζητώντας την επιβεβαίωση του κόσμου, διάλεγα κομμάτια και διασκευές για το live με λανθασμένα κριτήρια. Πίστευα πως με το να τραγουδήσω κάτι «ιδιαίτερο» και «ψαγμένο», θα με εκτιμήσουν περισσότερο. Είναι ωραίο, βέβαια, να εισπράττεις θετικά σχόλια, αλλά όταν οι επιλογές σου δεν ταυτίζονται με τον εσωτερικό σου κόσμο, υπάρχει πάντα ένα κενό. Αυτό το κενό δεν το νιώθω πια. Έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπη με τα «θέλω» μου, με το «ποια είμαι» και με το τι ονειρεύομαι να κάνω. Μια διαδικασία η οποία αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη και αναζωογονητική και με κάνει πλέον να απολαμβάνω τις εμφανίσεις μας. Σίγουρα σε όλο αυτό έχει συμβάλλει κι ο πρώτος μου ολοκληρωμένος δίσκος, ο οποίος είναι κάτι πραγματικά δικό μου και πολύ προσωπικό, που μπορώ πλέον να το μοιράζομαι. Αγαπώ πολύ αυτά τα κομμάτια και τον δημιουργό τους, το Χρίστο Σερενέ, και με γεμίζουν σιγουριά κι ασφάλεια πάνω στη σκηνή.

Το Λαχείο είναι το κομμάτι μου. Αυτό έδωσε και το όνομά του στον δίσκο μας, που κυκλοφορεί από την Polymusic. Ολοκληρώθηκε πρόσφατα και επιτυχώς ,θέλω να πιστεύω ,ένας πρώτος κύκλος εμφανίσεων και ατύπων παρουσιάσεων σε χώρους στην Αθήνα, αλλά και σε ένα εστιατόριο στο Λουτράκι. Αυτή την περίοδο, ετοιμάζουμε με τους συνεργάτες μου τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων, αυτόν που θα μας βγάλει ως την άνοιξη.

Δουλέψαμε πολύ γι’ αυτόν το δίσκο και η δουλειά δεν πρέπει να σταματήσει τώρα που βγήκε επιτέλους. Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι τώρα: να ταξιδέψει στα ραδιόφωνα, στα μουσικά πάλκα, να μπουν τα τραγούδια μας στο στόμα των ανθρώπων. Οι μέρες μου, εδώ και μερικά χρόνια, είναι γεμάτες μουσική όπως και να έχει. Διδάσκω φωνητική, κάνω πρόβες, μπαινοβγαίνω στούντιο, αλλά μου αρέσει και να παρακολουθώ συναδέλφους στις δικές τους εμφανίσεις και, βέβαια, να μελετάω για να γίνομαι καλύτερη.

Η Διαμάντη Δαγιάση τραγουδά με τα μάτια κλειστά, στάζει μέλι.

Η μουσική με κέρδισε από μικρή ηλικία αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Το ιδιαίτερο ίσως είναι πως ,αν και οι περισσότεροι άνθρωποι σε νεαρές ηλικίες επηρεάζονται από το άμεσο περιβάλλον τους ως προς τις προτιμήσεις τους , είτε μουσικές είτε επαγγελματικές κλπ ,σε μένα αυτό έδειξε να μη λειτουργεί. Το πιο απτό παράδειγμα είναι το ότι σπούδασα νομικά στην Αθήνα χωρίς να έχω κάποια άμεση επιρροή, αλλά κατά την πρακτική μου βεβαιώθηκα πως αν ακολουθήσω το εν λόγω επάγγελμα θα δυστυχήσω. Έτσι, το εγκατέλειψα και βιοπορίζομαι από άλλη πηγή. Για να μην ξεφεύγω από τη μουσική λοιπόν, ανεξάρτητα από τα ακούσματα των γονιών μου, χωρίς να εννοώ πως δεν ήταν και του δικού μου γούστου, εγώ λάτρευα το Χατζιδάκι, το νέο κύμα και τα υπέροχα λαϊκά των δεκαετιών του 60 και του 70. Λατρεύω το Ζαμπέτα, αγαπώ Κουγιουμτζή , Καλδάρα, Λοΐζο ,Μούτση, Ξαρχάκο. Αγάπησα το Θεοδωράκη του “Νεκρού αδελφού”, του “Επιταφίου”. Με τραβούσε επίσης το ρετρό όπως o Αττίκ,o Πολυμέρης, o Γιαννίδης κλπ. Κάπως με όλα αυτά λοιπόν τα ακούσματα και τα υπέροχα συναισθήματα που σου δημιουργούν, ένιωθα πως η ανάγκη μου να τα μεταδώσω και στους άλλους μεγάλωνε.

Δε θέλησα ποτέ να με θεωρούν τραγουδίστρια, διότι δεν είμαι αυτό. Μου είναι πολύ δύσκολο να δω διεκπεραιωτικά κάτι που για μένα είναι ζωή. Δεν υποτιμώ τη διασκέδαση και τους διασκεδαστές συναδέλφους, απλά προτίμησα να υπηρετήσω την ερμηνεία τραγουδιών που θεωρώ μεγάλα σε όλα τους και πλούσια σε συναισθήματα και να τα μεταδώσω. Η πορεία μου μάλλον ξεκίνησε από τύχη, καθώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που επιδιώκω καταστάσεις. Ήταν το 2013 όταν ο δρόμος μου με πήγε στον Λάκη Παππά για να τον ακούσω να ερμηνεύει Χατζιδάκι και άλλα κομμάτια. Από την απορία του πώς τόσο νέα μου αρέσουν όλα αυτά, τα γνωρίζω και τα μουρμουρίζω φτάσαμε να τραγουδάμε μαζί, δυστυχώς μόνο μια φορά καθώς “έφυγε” λίγο αργότερα. Συνέχισα με άλλους πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες όπως τον Τάκη Κωνσταντακόπουλο, το Γιάννη Θωμόπουλο, έκανα κάποια live με το Βασίλη Γισδάκη, τον Πάνο Μπούσαλη, το Νεοκλή Νεοφυτίδη. Συνεργάστηκα με εξαίρετους μουσικούς , μπήκα και στο χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού. Πέρασα για λίγο και από το θέατρο τραγουδώντας τραγούδια του Αττίκ και τραγούδια σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου. Αυτά όλα έφεραν και την εμπιστοσύνη κάποιων δημιουργών κι έτσι έχω τη χαρά και τιμή να ερμηνεύσω τραγούδια του Κώστα Άγα στην επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, αλλά και άλλων ανθρώπων που με πίστεψαν για την πρώτη δική μου δισκογραφική απόπειρα που θα βγει μέσα στο 2018. Τα περισσότερα τραγούδια ανήκουν στο Γιάννη Σκαρή σε στίχους και μουσική, ένα νέο και ταλαντούχο δημιουργό με όμορφη μουσική πορεία αλλά κυρίως ψυχή, αλλά και άλλων σημαντικών και ταλαντούχων. Το σημαντικό είναι πως όλα αυτά τα τραγούδια που ερμηνεύω σε πρώτη εκτέλεση μιλούν στην ψυχή μου!

Αυτό το διάστημα με βρίσκει κυρίως στο στούντιο να ετοιμάζω τη δουλειά μου, αλλά παράλληλα εμφανίζομαι σε διάφορους μουσικούς χώρους με εναλλασσόμενα σχήματα μουσικών.

Η Δέσποινα Ραφαήλ συγκλονίζει με την ωριμότητα της ερμηνείας της και τραβά όλα τα βλέμματα.

Θα χαρακτήριζα τη σχέση μου με τη μουσική και το τραγούδι σχέση ζωής και εξάρτησης. Θυμάμαι ότι ήμουν έξι χρονών, όταν έπεισα τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα σύστημα καραόκε (μικρόφωνο και τα συναφή). Έτσι, τα βραδάκια συνήθιζα να δίνω "συναυλίες" στο σαλόνι του σπιτιού, μπροστά στους γονείς μου και τον αδερφό μου και να ονειρεύομαι ότι εγώ βρίσκομαι πάνω στη σκηνή κι εκείνοι ανάμεσα σε ένα μεγάλο ακροατήριο. Το όνειρο αυτό έμελλε να αρχίσει να πραγματοποιείται τον Ιούνιο του 2015. Τότε γνωρίζομαι με τον σημαντικό μουσικό παραγωγό, τραγουδοποιό και ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρείας "Καθρέφτης ήχων αληθινών", Μωυσή Ασέρ, ο οποίος με τη σειρά του με φέρνει σε επαφή με αρκετούς καλλιτέχνες. Έτσι ξεκινά μια σειρά από συνεργασίες με τους χαρισματικούς συνθέτες Νικήτα Βοστάνη και Τάσο Ζαφειρίου, τους εξαιρετικούς τραγουδοποιούς Γιάννη Νικολάου, Άγγελο Κατσίρη, Πάνο Μπούσαλη και τους μεγάλους ερμηνευτές Πόπη Αστεριάδη, Σταυρούλα Μανωλοπούλου και Κώστα Μάντζιο. Εμφανίζομαι για πρώτη φορά στη δισκογραφία με δύο τραγούδια στο δίσκο "Βήματα ειν' η ζωή μας" του Τάσου Ζαφειρίου, του Μιχάλη Μπουρμπούλη κι άλλων σημαντικών στιχουργών και συνεχίζω με άλλη μία συμμετοχή στο δίσκο του Άγγελου Κατσίρη "Ξεχρεωμένα". Το καλοκαίρι του 2017, γνωρίζομαι με τον σπουδαίο λαϊκό τραγουδοποιό Βαγγέλη Κορακάκη κι από το Νοέμβριο βρίσκομαι δίπλα του, μαζί με τον Άγη Παπαπαναγιώτου και το Γιάννη Καλαφατέλη, στη λαϊκή σκηνή "Κρύπτη", στην Καισαριανή κάθε παρασκευοσαββατοκύριακο. Παράλληλα, αυτόν τον καιρό, ετοιμάζω νέα τραγούδια με το Νικήτα Βοστάνη και τον τραγουδοποιό Κώστα Άγα.

Αν κάποιος με ρωτούσε τι είναι για μένα η μουσική, θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο μέσο ψυχανάλυσης κι επικοινωνίας με τον εσωτερικό μου και τον εξωτερικό μου κόσμο. Νιώθω πραγματικά τυχερή που είμαι σε θέση να τραγουδώ, να παίζω μια μελωδία στην κιθάρα και να εκφράζω τα συναισθήματά μου με μεγαλύτερη ικανοποίηση, από εκείνη που παίρνω, όταν απλώς μιλώ. Έτσι, όταν ανεβαίνω στη σκηνή ή στο πάλκο, δε σκέφτομαι ότι πάω να πω μονάχα μερικά τραγούδια και να τελειώσω, αλλά ότι πάω να μοιραστώ ψυχή και να ενωθώ με τον κόσμο που έχει έρθει να περάσει καλά και να ευχαριστηθεί με αυτό που πρόκειται να του παρουσιάσω.