Τελικά, δεν είδαν όλοι οι άνδρες το Μουντιάλ!

Το ποδόσφαιρο είναι αναμφίβολα ο βασιλιάς των σπορ και στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση πώρωσης έως και φανατισμού με το συγκεκριμένο άθλημα. Το Μουντιάλ αποτελεί τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση και ,κάθε φορά που συμβαίνει, η καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων αλλάζει δραματικά καθώς όλα αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από αυτό. Κατά την περίοδο αυτή, το Μουντιάλ υπάρχει παντού γύρω μάς, στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, στις οθόνες των καφέ και στις περισσότερες ανδρικές συζητήσεις. Το φετινό τελείωσε με τη Γαλλία να παίρνει πανηγυρικά το κύπελλο.

Το Μουντιάλ, όμως, φέτος-και γενικότερα-το είδαν όλοι, μα όλοι οι άντρες; Όχι, βέβαια, γιατί για κάθε κανόνα υπάρχει και μια εξαίρεση και εμείς βρήκαμε τρείς άνδρες που το αποδεικνύουν. Βρήκαμε ,λοιπόν, τρεις άντρες που δεν βλέπουν Μουντιάλ και μας εξηγούν τους λόγους που δεν τους αρέσει να βλέπουν ποδόσφαιρο. Γενικώς.

Ενεργητική άθληση vs παθητική παρακολούθηση σημειώσατε: 1 - 0 (Νίκος, 27 χρονών, κάτοικος Ζωγράφου)

«Προτιμώ να παίζω, παρά να βλέπω, πώς να το κάνουμε; Δε μου λέει κάτι το να παρακολουθώ παίκτες να τρέχουν, ακούγοντας μάλιστα και την ενοχλητική, πολλές φορές, περιγραφή. Θέλω να μοιράζομαι τη χαρά του γκολ με τους φίλους μου σε πραγματικό χρόνο, να είμαστε εμείς αυτοί που αγκαλιάζονται όταν νικούν κι αυτοί που στεναχωριούνται όταν χάνουν και όχι να πανηγυρίζουμε τρώγοντας πίτσες και πίνοντας μπίρες στον καναπέ ενός σαλονιού. Επίσης, δε με αφορά το όλο θέμα με τα στοιχήματα και τα παιχνίδια τζόγου που στήνονται γύρω από ένα ποδοσφαιρικό ματς. Πειράζει;»

Όταν αρχίζει ο αγώνας, ο πολιτισμός πάει περίπατο (Ανδρέας, 31 χρονών, κάτοικος Παγκρατίου)

«Αρχίζει το ματς και μαζί μ ’αυτό ξεκινά και μια διαδικασία αντίστροφης εξέλιξης, οι φίλαθλοι μετατρέπονται σε πρωτεύοντα, κοινώς πιθήκους. Τα μπινελίκια δεν έχουν τελειωμό, με το που κάποιος ποδοσφαιριστής κάνει ένα λάθος ή αν ο διαιτητής σφυρίξει λάθος (κατά την αντίληψη τους πάντα) το τι του σέρνουν δεν λέγεται. Εκτός από τις κλασικές βωμολοχίες, άνδρες μεγάλοι και μικροί επιστρατεύουν μια σειρά από καθ’ όλα ποδοσφαιρικές βρισιές όπως, ας πούμε, το ανεξήγητο… παλτό. Παλτό θα πει η κακή μεταγραφή που ήρθε για να μείνει και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να… τη φορέσουν. Άλλες συνήθεις εκφράσεις είναι ο άμπαλος: αυτός που δεν ξέρει να παίζει μπάλα, η αργοκαρούτα: ο αργός παίκτης, αυτός που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του… και δεν συμμαζεύεται. Απ’ ό, τι φαίνεται αυτό το κλίμα αδικαιολόγητου θυμού και αγριογκαρίδας δεν είναι για όλους.»

Βλέπω τον αγώνα με… κιάλια (Λευτέρης, 44 ετών, κάτοικος Δραπετσώνας)

«Το Μουντιάλ κυριαρχεί στις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων και ακόμα και αν δεν αρέσει σε κάποιον σίγουρα αρέσει στους φίλους τους, “για την παρέα” λοιπόν όλοι έχουμε δει κάποιον αγώνα ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Η έκφραση “βλέπω τον αγώνα” είναι πολύ σχετική γιατί το μόνο που πραγματικά βλέπει κανείς είναι απόμακρες φιγούρες να τρέχουν πάνω-κάτω σε ένα γήπεδο και μια μπάλα να την κλωτσάνε από’ δω και από’ κει. Οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν περισσότερο με playmobil και μετά βίας φαίνονται τα νούμερα και τα ονόματα τους στις φανέλες τους, χωρίς τον σχολιαστή να περιγράφει γλαφυρά τον αγώνα δεν θα καταλάβαινε κανείς τίποτα. Όταν γίνεται μια καλή “φάση” χρειάζεται επανάληψη σε αργή κίνηση και από την οπτική πολλών διαφορετικών καμερών για να καταλάβει κανείς τι πραγματικά έχει γίνει. Εν τέλει, η παρακολούθηση του αγώνα καταντά κουραστική.»

Εσείς παρακολουθήσατε το φετινό Mundial; Κι αν όχι, για ποιο λόγο;