Τάκης Ζαχαράτος: Ο απόλυτος show man

Είμαι στο Los Angeles, βλέπουμε μαζί με τους φίλους στην τηλεόραση το μεγάλο show AMERICA’S GOT TALENT 2017, το οποίο παρακολουθούν εκατομμύρια τηλεθεατές απ’ όλο τον κόσμο. Παρακολουθώ τις ταλεντάρες που συμμετέχουν και καταλαβαίνω ότι είναι δραματική η σύγκριση εγχώριων καλλιτεχνών, μ’ εκείνους που επιχειρούν στην παγκόσμια αγορά του θεάματος.

Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες Έλληνες που θα μπορούσαν να κάνουν διεθνή καριέρα με ό,τι σημαίνει ο όρος, δυστυχώς για μας, είναι κάτι πιο λίγοι από το ελάχιστο. Ένας που ανήκει στην κατηγορία των πραγματικά μεγάλων ταλέντων είναι ο Τάκης Ζαχαράτος.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 όταν ξεκινούσε να επιχειρεί να παρουσιάζει τις δυνατότητές τους στο να μιμείται πολυαγαπημένους ηθοποιούς και δημοσιογράφους.

Ήταν τότε στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης που όλοι οι εμπλεκόμενοι διατρέχαμε την «εποχή της αθωότητας» σ’ έναν χώρο από τους πιο αδυσώπητους.

Ο Ζαχαράτος «από την Πάτρα» - έτσι μου τον είχε συστήσει η Ρούλα η Κορομηλά και ο Μιχάλης Ασλάνης- ήταν ( για εκείνους τότε ) «ένα συγκλονιστικό ταλέντο».

«Είναι ηθοποιός;», ρώτησα

«Όχι καλέ, κομμωτής», μου είχε πει η Ρούλα…

Κάπως έτσι είχαν έρθει οι πληροφορίες για εκείνον. Αρκετούς μήνες αργότερα, η πρώτη μας συνάντηση έγινε φυσικά σ’ ένα τηλεοπτικό πλατό.

Σήμερα τόσα χρόνια μετά, αισθάνομαι σαν πρωταγωνίστρια αφού τον «παίζω εντός έδρας», παρουσιάζοντάς τον όχι από την κεντρική σκηνή του Palace, αλλά από την οθόνη του υπολογιστή μου. Ασπρόμαυρο το φόντο.

Ασπρόμαυρο θα φανταζόμουν το τελάρο που θ’ αγκάλιαζε το πρόσωπο με τα χίλια βλέμματα και το ύφος αφ’υψηλού που συνταιριάζεται απόλυτα με την Μινέλι, την Μέριλυν, την Μελίνα, την Αλίκη, την Μαρινέλα, και την Μαρλέν.

Ο Ζαχαράτος μοιάζει να έχει καταπιεί όλη την παλέτα των χρωμάτων, έχοντας ενδυθεί ό, τι πιο αστραποβόλο ψευτομπριλαντί. Σαν ρόλος ή… σαν ρόλοι.

Μετά από τόσα χρόνια που τον παρακολουθώ, νομίζω ότι με κύριο χαρακτηριστικό την μοναχικότητα και πιθανόν μια μόνιμη μελαγχολία, στερημένος πιθανόν από ελαφράδα στιγμών προσωπικών, διαχειρίστηκε μονοπάτια αυτοεξάρτησης για να μπορέσει ν’ αντέξει την επικινδυνότητα του αδυσώπητα «προσωρινού» της πορείας που επέλεξε.

Νομίζω ότι άντεξε και αντέχει, την βυσσοδόμα, ψευτο-αρτιφισιέλ ομάδα που «προωθεί» (; ) ταλαντούχους ονειροπόλους, γιατί «η σταθερά του» ήταν ο πατέρας και η μάνα του.

Ο Τάκης προέκυψε από την αγάπη και τον έρωτα μιας επαγγελματία κομμώτριας μάνας και ενός σιδερά πατέρα που ,όταν τον είδαν με τακούνια να περπατάει σαν την Αλίκη και να τη μιμείται, συνειδητοποίησαν ότι ο γιος τους δεν έχει μόνο ταλέντο στον αθλητισμό, ασχέτως αν εξαιτίας της μάνας του είχε ταλέντο και στο «πιστολάκι».

Με την υποστηρικτική στάση της οικογένειας και την επιμονή και την πειθαρχία που τηρούσε και τηρεί («κουσούρι» από τον πρωταθλητισμό ) εξέλιξε το ταλέντο του και έκανε χιλιάδες που τον χειροκρότησαν μαζί με την Μαρινέλα πέρυσι στο Palace ν’ αναρωτιούνται … «τι ακόμη άραγε θα μπορέσει να κάνει για να εκπλήξει ο Ζαχαράτος;»

Κατά την γνώμη μου, ο Τάκης στο ξεκίνημα της καριέρας του απέφυγε να «μιμηθεί» τον Γιώργο Μαρίνο και. ..σώθηκε καλλιτεχνικά, ενώ αργότερα απέφυγ, χάρη στη διαρκή προπόνηση να «γίνουν μανιέρα» οι ρόλοι του.

Και τα δύο που ανέφερα θα μπορούσαν να είναι τεράστιες παγίδες που θα είχαν ως αποτέλεσμα την απόλυτη καθήλωσή του.

«Αυτό το ευλογημένο παιδί δεν μιμείται, συλλαμβάνει την έκφραση, το απροσδιόριστο, το φευγαλέο…»

Έτσι ξεκινάει μια συνάντηση μαζί του η Μαλβίνα το 1993 για το seven X. Εκείνη φορούσε μαύρα ρούχα και μ’ ένα κόκκινο κραγιόν καθόταν απέναντί του με την «Μαλβινίστικη Πρόθεση» στους δυο τους να είναι εκείνη η πρωταγωνίστρια.

Εκείνος με καστανά μαλλιά της περιέγραφε πόσο γούσταρε να μιμείται Μαρινέλα, Αλίκη, Μελίνα, Μαρλέν , Μαλβίνα με συστολή. Ιδέα δεν έχω αν ήταν προμελετημένη η στάση εκ μέρους του, σημασία είχε ότι δίπλα σε μια persona σαν την Μαλβίνα, ήξερε να κρατάει την απόσταση ασφαλείας εκείνη που επιτρέπει στο κοινό, να γνωρίσει και να υπερασπιστεί τον «ανακρινόμενο», ειδικά όταν η φονική λαμπρότητα της έκθεσης είχε την υπογραφή της Κάραλη.

Αυτό μόνο πολύ ευφυείς άνθρωποι έχουν την ικανότητα να το κάνουν και ο Ζαχαράτος είναι από δαύτους.

Τότε, ήταν η εποχή που προετοιμαζόταν να εμφανιστεί στο ιστορικό Ribas και δήλωνε ότι, για να γίνει μάστορας, αν και είχε πρωταγωνιστικές τάσεις, πρέπει να περάσει από βοηθός.

Επέλεξαν την αντιστροφή ρόλων. Εκείνος σαν δημοσιογράφος, μ’ εκείνη να του δείχνει το μοναδικό σφράγισμα στην οδοντοστοιχία της και να περηφανεύεται που είχε μόνο ένα. Ο Ζαχαράτος την ρωτάει αν έχει «σφραγίσει ποτέ αρσενικό της πίστας» και εκείνη …κοιτώντας trois quart ν’ απαντάει με την αλαζονεία του ρόλου: «Όλα τ’ αρσενικά της πίστας έχω σφραγίσει, αλλά είναι αρσενικά αυτά; Μήπως οι γυναίκες είναι πιο αρσενικές;»

Η αλήθεια είναι ότι το «στήσιμο» του Τάκη στην Κάμερα διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά των σταρ.

Στο πέρασμα των χρόνων, βέβαια, κατόρθωσε το εξής: ακόμη και αν τον βλέπεις με «πολιτικά», να σου θυμίζει έργο της εποχής του κυβισμού στην τέχνη… Δεκάδες εκφράσεις μορφών σ’ έναν καμβά, με ηχητικά εφέ που εκπέμπουν όλα τα ηχοχρώματα!

Ο Ζαχαράτος κατάφερε λοιπόν κάτι σχεδόν ακατόρθωτο: να φτιάξει τέτοιο θεατρικό χαρακτήρα που ν’ αποτελεί unique persona. Ο άνθρωπος είναι τα πάντα... Είναι ηθοποιός, τραγουδιστής, performer, χορευτής, ζογκλέρ και ένας από τους καλύτερους πορτρετίστες των μεγάλων stars που, ενώ τους «αναπαράγει», αποκαλύπτει και το ψυχογράφημά τους μέσα από την σημειολογία της κίνησης και των ενδυματολογικών επιλογών.

Δεν ξέρω αν τα εν ζωή «μοντέλα του» έχουν αντιληφθεί ότι ένα live δικό του, αποτελεί, ίσως, το καλύτερο tableau vivant της ζωής τους.

Ποιος ζωγράφος μπορεί ν’ απεικονίσει όλες τις αποχρώσεις του τραγικού που συμπεριλαμβάνει το κωμικό και αντίστροφα, αν δεν έχει αναδείξει το ψυχογράφημα του «σπουδαίου»; Αυτό λοιπόν δεν είναι μίμηση. Είναι μεγάλη τέχνη.

Ξέρω ότι και την φετινή θεατρική σαιζόν στην Αθήνα με την παράσταση που ετοιμάζει στο Palace θα προκαλέσει την δυναμική του ταλέντου του ακόμη για μία φορά.

Αυτό που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι ,για τρεις δεκαετίες, έχει κρατήσει την προσωπική του ζωή ευλαβικά φυλαγμένη σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο των σουξέ του. Δεν υπάρχει πόζα του σε παραλία, σε σκάφος, σε βάρκα, σε πισίνα, σε μύλο μυκονιάτικο, σε ταβέρνα, σε σουβλατζίδικο, σε ποδήλατο, στο γήπεδο, σε λαϊκή αγορά, σε πολυκατάστημα, σε πεζόδρομο, στην λαϊκή βιολογικών προϊόντων της Κηφισιάς…

Το κοινό του δεν ξέρει αν ζει σε πετρόσπιτο ή σε διαμέρισμα. Αγνοούμε τα γλέντια του ή τις σκοτεινές περιόδους της ζωής του, σε βαθμό που να πιστεύω ότι έχει τόσο αφοσιωθεί στην εξέλιξη της τεχνικής και της τέχνης που εκτός από τη γυμναστική, επιλεγμένους φίλους, ύπνο και διάβασμα δεν δίνει χώρο στην ζωή του για τίποτα και για κανέναν. Πιθανόν όμως, να έχει βρει τον τρόπο εκείνο που να έχει περιχαρακώσει το «ιδιωτικό», για να μπορεί να υπάρχει σ’ ένα πλήθος που λατρεύει την αποκαθήλωση των ειδώλων που με τόσο ταπεραμέντο αναπαράγει ο ίδιος στην σκηνή.

Τα γράφω αυτά, αφού προηγήθηκε ένα τηλεφώνημα μαζί του. Εγώ στο Los Angeles κι εκείνος να είναι υποστηρικτικός στην απόφασή μου, εξηγώντας μου τα σπουδαία που ετοιμάζει για την φετινή σαιζόν.

Γράφω για εκείνον γιατί τον έχω πάντα στην καρδιά μου, τον θεωρώ φίλο μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν χρόνια, μια κουβέντα που κάναμε με αφορμή ένα βιβλίο που ο τίτλος ήταν «Ουράνια προφητεία».