ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2020

Κι όμως, υπάρχει ελπίδα στον κόσμο, αφού όσο δύσκολη κι αν ήταν η χρονιά που δύει, με την πανδημία να ταράζει τα νερά της όποιας κανονικότητας, με οικονομική κρίση και έναν Ερντογάν να ορέγεται κομμάτια της πατρίδας μας, υπήρξαν κάποιοι που είτε εξατομικευμένα είτε εντασσόμενοι σε ομάδες έλαμψαν για την προσφορά τους και την αλληλεγγύη τους στο κοινωνικό σύνολο.

Εμείς εδώ στο «Greekschannel», αναδεικνύουμε κάποια από αυτά τα πρόσωπα με την ευχή αυτή η προσφορά να συνεχίσει να υπάρχει και από άλλους, με ή χωρίς επιβράβευση.

Καλή μας Νέα Χρονιά, με Υγεία, Δημιουργία, Ευτυχία, μια Νέα Χρονιά που θα διώξει μακριά μας κάθε αρνητική δύναμη του Σύμπαντος και θα φέρει τα χαμόγελα και πάλι στα πρόσωπα όλων μας…

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ VS ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Ουκ ένι ιατρικήν ειδέναι, όστις μη οίδεν ότι εστίν άνθρωπος». Σε απλή καθομιλουμένη, η ρήση του Ιπποκράτη: «Δεν είναι δυνατόν να υπηρετεί κάποιος την ιατρική, εάν δεν ξέρει ακριβώς τι σημαίνει άνθρωπος».

Το υγειονομικό προσωπικό ενός κατεστραμμένου και πυρπολημένου Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) στη χώρα μας –αλλά και παγκοσμίως– απέδειξε πόσο δίκιο είχε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και πατέρας της Ιατρικής, και πόσο πιστοί στον όρκο τους παρέμειναν τούτες τις δύσκολες ημέρες και νύχτες, αόρατοι κι ανώνυμοι, γιατροί, νοσηλευτές, καθαρίστριες, διοικητικοί και όλοι όσοι απαρτίζουν την πρώτη γραμμή σε ό,τι αφορά τη λέξη «Υγεία». Μη διστάζοντας στιγμή, προέταξαν τα στήθη τους ενάντια στον Covid-19, στρατιώτες σε έναν άγνωστο πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς, τις περισσότερες φορές με λιγοστά εφόδια και με υπερβολική αγάπη για τον συνάνθρωπό τους. Τα πρόσωπά τους χαραγμένα από τις μάσκες, με το μόνιμο αποτύπωμά της στην ψυχή τους με αυτά που είδαν και βίωσαν εδώ κι ένα χρόνο.

Κι εμείς τους χειροκροτούσαμε, «ήρωες» τους αποκαλέσαμε, αυτούς τους ξενυχτισμένους να παλεύουν να μην τους «φύγει» ο άγνωστος μέχρι πρότινος ασθενής τους, ένας ακόμη άνθρωπος, μία ακόμη ζωή. Αυτούς που δίχως τους, δίχως το θάρρος και την υπομονή τους, δίχως την αγάπη τους για τον άνθρωπο, σήμερα στα κιτάπια των κρατούντων θα είμαστε απλώς ένας ακόμη αριθμός, ένα ακόμη σελοφιασμένο πτώμα στις πύλες του Άδη. Αυτούς που με αυτοθυσία για τη δική τους ζωή ρίχτηκαν στη μάχη με τον σιχαμένο αυτό καινούργιο και αόρατο εχθρό, ρισκάροντας το είναι τους, την ύπαρξή τους.

Ναι, τους χειροκροτήσαμε και θα συνεχίσουμε να τους χειροκροτούμε, για την αγάπη τους, για το δάκρυ τους κάθε που έχαναν μια μάχη, για το χάδι τους στον μοναχικό τους άρρωστο, για τη χαρά τους κάθε που ένας από δαύτους τα κατάφερνε κι έβγαινε ατρύπητος από αυτόν τον ανηλεή πόλεμο, χάρη στις ασπίδες των «ανθρώπων με τα άσπρα»…

Τους χειροκρότησε και η θεσμική Πολιτεία, υποκρινόμενη μια ευγνωμοσύνη που της είναι άγνωστη ακόμη και σαν λέξη, όταν εκείνοι ούρλιαζαν για βοήθεια, για προσλήψεις, για ένταξη στα βαρέα ανθυγιεινά, για ΜΕΘ, για… για… για… Και ο πόλεμος συνεχίζεται… με τους από ’δώ να εξακολουθούν να μάχονται με λειψά εφόδια, και τους από ’κεί να παραμένουν με στυλωμένα πόδια απέναντι, σύγχρονοι Εφιάλτες σε έναν πόλεμο με αμφίβολο νικητή για την ώρα…  

Και δίπλα στους υγειονομικούς, τόσοι και τόσοι άλλοι…

Όπως οι ντελιβεράδες, ναι, εκείνα τα νεαρά αγόρια που, επίσης με λειψά εφόδια, έρχονται κάθε που τους καλούμε, εμείς οι αραχτοί στον καναπέ μας, να μας φέρουν το φαγητό μας, το κρασί μας, τον καφέ μας, ρισκάροντας διπλά τη ζωή τους, πότε στο «αν» ενός τροχαίου και πότε στο «αν» μιας μόλυνσης κορωνοϊού από τη συναλλαγή τους με μας τους άγνωστους…

Όπως όσοι από εμάς είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται για το πενιχρό μεροκάματο, πενιχρή και η ζωή τους εξαναγκασμένοι να χρησιμοποιούν Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, σαρδελοποιημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, απροστάτευτοι και πάλι από την επίσημη Πολιτεία, καθώς λεφτά δεν έχει, λέει, για περισσότερα λεωφορεία, για περισσότερους οδηγούς, μα έχει για άλλες αποστολές, εγκαταλείποντας ταξικά πολίτες β΄ διαλογής στην κακιά τους μοίρα…

Κι είναι κι άλλοι, πολλοί κι ανώνυμοι, όπως εκείνος που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και τα κατάφερε να φτιάξει δική του ταβέρνα, αλλά δεν ξεχνά τις ρίζες του και κερνάει με μερίδες φαγητού παιδιά ορφανοτροφείων…

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Στη δική μας σκοτεινή της ζωής μας ταβέρνα ας πάψουμε να παραμένουμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμέννοντας, ίσως, κάποιο θάμα!»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ - MY «WOMAN OF THE YEAR»

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπήκε στη δημόσια ζωή μας με fade-in, ήρεμα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ευγενική, απλή, ουσιαστικά μορφωμένη και δυναμική, ανέλαβε τις ευθύνες που η ζωή τής έδωσε χωρίς να τις επιδιώξει. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το ’56, σπούδασε Νομική, αποφοίτησε το ’78 και έκανε το μεταπτυχιακό της στο συνταγματικό και διοικητικό δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Paris II. Πήρε σαφείς θέσεις σε πολλά ζητήματα που μας αφορούν όλους ως δικαστικός και το 2018 έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, πριν γίνει και Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στις 13 Μαρτίου 2020.

Οι πρώτες κριτικές που υπέστη ήταν για τις ενδυματολογικές της επιλογές. Έτσι γίνεται όταν δεν υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα για γκρίνιες – και ουσιαστικές διαφωνίες. Τι φοράς, πώς το φοράς, τι επιτρέπεται in high places και τι απαγορεύεται, διάφορες τέτοιες επιφανειακές ανοησίες. Δεν έχει σημασία. Η Πρόεδρος δεν καταλαβαίνει από τέτοια, αλλά δεν πετάει και στα σκουπίδια καμία άποψη. Μετέφερε στο ανώτατο αξίωμα όλες τις ανθρώπινα και ιδιωτικά «κερδισμένες» αληθινές της αξίες και προτεραιότητες, χωρίς να τις εμπλέκει με την πολιτική. Στα εθνικά θέματα ήταν πάντα σαφέστατη: «Δεν ορρωδούμε, δεν πτοούμαστε», ανέφερε στο μήνυμά της προς τους Έλληνες της Διασποράς. Στις 13 Σεπτεμβρίου και με τον Ερντογάν να αλωνίζει στην περιοχή, ήταν στο Καστελόριζο. Πήγε στο Αγαθονήσι, πήγε στους Λειψούς, πήγε στη Μεγίστη, πήγε όπου έπρεπε «συμβολικά» να πάει ως Πρώτη μεταξύ ίσων. Μόλις πριν από λίγες ημέρες πήγε και στην Κίναρο, για να συναντηθεί με τη μοναδική κάτοικο του νησιού Ειρήνη Κατσοτούρχη, την «Κυρά Ρήνη». Φεύγοντας μίλησε απλά και από καρδιάς: «Να είμαστε καλά όλοι», είπε, «κι εσείς κυρίως, κυρά-Ρήνη, να είστε καλά, να φυλάτε το νησί μας». Και την παραμονή των Χριστουγέννων επισκέφθηκε την κοινωνική κουζίνα «Άλλος Άνθρωπος», κουβέντιασε με τους εθελοντές, συμμετείχε στη διαδικασία διανομής του συσσιτίου και, φυσικά, κάθισε και έφαγε εκεί, παρέα με τους συνανθρώπους που δεν έχουν να φάνε σπίτι τους – ή δεν έχουν καν σπίτι.

Αγαπάει τα ταξίδια, τη φύση και τις γάτες. Είναι συγχρόνως «θεσμική» και απολύτως ο εαυτός της. Είναι οπαδός του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης. Έχει μια κόρη από προηγούμενο γάμο της, ενώ σύντροφός της είναι ο νομικός Παύλος Κοτσώνης. Ζει σε ένα πρότυπο συγκρότημα κατοικιών με βιοκλιματικούς πράσινους χώρους, στην περιοχή του Μεταξουργείου. Νοιάζεται για την κλιματική αλλαγή, για τον πλανήτη, για όλα τα ζητήματα του περιβάλλοντος, για την ισότητα όλων μας απέναντι στους νόμους. Χαρακτηριστική η θέση της εναντίον της εκτροπής του Αχελώου και η απόφασή της πως είναι νόμιμη και αναγκαία η ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία.

Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για την Πρόεδρό μας, καθώς κλείνει τον πρώτο χρόνο της θητείας της. Θα πω μονάχα πως είναι από τα λίγα πρόσωπα στον πολιτικό-δημόσιο βίο που με κάνουν περήφανο. Πολύ θα ήθελα να υπήρχαν πολλές – και πολλοί - σαν την Σακελλαρόπουλου. Είναι για μένα «πρότυπο». Και είναι γυναίκα. Σε μια εποχή που οι γυναίκες είναι αυτές που παίρνουν την σκυτάλη για να ξαναφέρουν μπροστά προτεραιότητες όπως το Δίκαιο, το ήθος, την αξιοπρέπεια, την αγάπη, την κοινωνική συνείδηση.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι για μένα το πιο καθαρό, έντιμο και συγγενές με «τις βασικές μας τις αρχές» Πρόσωπο της Χρονιάς. Μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, στη διάρκεια της οποίας κατάφερε να δώσει «στίγμα» και παράδειγμα.

ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ, Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Ο χρόνος για τη Μάγδα Φύσσα σταμάτησε στις 13 Σεπτεμβρίου του 2013. Στις 3 τα ξημερώματα έτρεξε αλαφιασμένη στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Από τα μισόλογα των συγγενών κατάλαβε. Στον νεκροθάλαμο αντίκρισε το άψυχο σώμα του γιου της, Παύλου. Ήταν παγωμένο. Το αγκάλιασε για να το ζεστάνει.

Από την ημέρα εκείνη ο πόνος την καθήλωσε και τα αισθήματά της πάγωσαν. Για ενάμιση χρόνο ζούσε σαν σκιά. Δεν ήθελε να μιλάει για την υπόθεση αυτή. Μέχρι που η δυσκίνητη ελληνική Δικαιοσύνη έστειλε την υπόθεση στα ποινικά δικαστήρια.

Η 58χρονη εργάτρια από το Κερατσίνι σκούπισε τα δάκρυά της και ανέλαβε έναν πρωτόγνωρο και δύσκολο ρόλο. Να ξυπνήσει την ελληνική κοινωνία για την εγκληματική ναζιστική οργάνωση που σκότωσε το παιδί της. Αλλά και για να γλιτώσει άλλα παιδιά που θα έπεφταν στα χέρια της. 

Τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, την έμαθαν ως και τα τσιμέντα του Εφετείου. Σε πάνω από 450 συνεδριάσεις, ήταν εκεί. Μαζί με τους δικαστές και τους δικηγόρους. «Απελπίστηκα πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Τις πιο πολλές στιγμές ήμουν μόνη μου σε μια άδεια αίθουσα δικαστηρίου. Ο κόσμος έδειξε αδιαφορία, όπως και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης», δήλωσε σε συνέντευξή της στη «Lifo».

H δίκη πέρασε από σαράντα κύματα, ενστάσεις, καθυστερήσεις, απεργίες. Όμως ο αγώνας της Μάγδας Φύσσα απέδωσε καρπούς. Η αντίστροφη μέτρηση για τη Χρυσή Αυγή, που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κορυφώθηκε στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019, όταν απέτυχε να μπει στη Βουλή. Και ολοκληρώθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2020 με την οριστική καταδίκη των περισσότερων στελεχών.

Ήταν μια μακρά και επώδυνη διαδικασία για τη Μάγδα Φύσσα, που έπρεπε καθημερινά να αντικρίζει τους φασίστες κατάματα και να ακούει τα ψέματά τους. Η χειρότερη στιγμή της δίκης, όπως είπε, ήταν να ακούς στο δικαστήριο το σύνθημα «Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή» και να σου λένε: «Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;».

Το πρωινό της Τετάρτης 7 Οκτωβρίου, η Μάγδα Φύσσα πέρασε την πόρτα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών για να ακούσει την απόφαση του δικαστηρίου για τα 68 στελέχη της Χρυσής Αυγής. Έξω από το Εφετείο, μια λαοθάλασσα, η πιο μεγάλη αγκαλιά για εκείνη. Η μάσκα της γράφει «Killah P». Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Παύλου.

Κυλούν μερικές στιγμές αγωνίας και η πρόεδρος του δικαστηρίου εκφωνεί την απόφαση: Ένοχοι. Στο άκουσμά της, ο κόσμος ξεσπά σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Η Μάγδα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε με σταυρωμένα χέρια, πετάχτηκε από τη θέση της και σήκωσε τα χέρια της ψηλά στον ουρανό. «Παύλο μου, Παύλο μου». Ήταν το μόνο που έλεγε ξανά και ξανά.

Όλοι θέλουν να την αγκαλιάσουν και να τη συγχαρούν. Η ίδια συγκινημένη χαιρετά και αγκαλιάζει την οικογένεια και τους φίλους της. «Είχα τον Παύλο και απέκτησα τόσα παιδιά και όταν περπατάω στον δρόμο και με φωνάζουν “μάνα” αυτό για μένα είναι συγκλονιστικό».

Η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής βρήκε τη Μάγδα Φύσσα λιγότερο φορτισμένη, αλλά πάντα αγωνιστική απέναντι σε κάθε αδικία. Γι’ αυτό και άνοιξε την αγκαλιά της στη μάνα της Ελένης Τοπαλούδη, γι’ αυτό και συμπαραστάθηκε στις οικογένειες του Βαγγέλη Γιακουμάκη και του Ζακ Κωστόπουλου. Γιατί ξέρει από τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της…

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ: Η ΟΛΟΦΩΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

«Ελπίδες εν ζωοίσιν, ανέλπιστοι δε θανόντες», έλεγε ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Θεόκλιτος, δηλαδή «Ελπίδες έχουν αυτοί που βρίσκονται εν ζωή, ενώ και χωρίς ελπίδα είναι μόνο οι νεκροί». Κι έρχεται ένας υπέροχος άνθρωπος να μας θυμίσει ακόμη και με το όνομά του τη ρήση αυτή. «Ελπιδοφόρος» = αυτός που φέρει την ελπίδα. Και η Ελλάδα αλλά και η Ελληνική Ομογένεια έχει ανάγκη την ελπίδα, καθώς είναι ζωντανή και έτσι θα παραμείνει.

Πράγματι, ο νεότατος μόλις 51 χρόνων Σεβασμιώτατος Ελπιδοφόρος (κατά κόσμον Ιωάννης Λαμπρινιάδης) ηγείται από τις 11 Μαΐου 2019 της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής, με έδρα τη Νέα Υόρκη, διαδεχόμενος τον παραιτηθέντα Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο.

Δεν είναι το βαρύ βιογραφικό του (τίτλοι σπουδών, γνώση ξένων γλωσσών –ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά, αραβικά–), δεν είναι οι δεσμεύσεις του με την ανάληψη των καθηκόντων του (η ολοκλήρωση του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν, η δημιουργία κλίματος ειρήνης ανάμεσα στους πατριαρχικούς και αντιπατριαρχικούς κύκλους της Αμερικής, η οικονομική και θεολογική εξυγίανση της Θεολογικής Σχολής και του Ελληνικού Κολεγίου του Τιμίου Σταυρού, που βρίσκεται στα πρόθυρα να κλείσει, η προώθηση των διμερών σχέσεων του πατριαρχικού κέντρου με την Ουάσιγκτον προκειμένου να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης), η αφορμή για τούτο το μικρό πόνημα.

Είναι το ήθος του ανδρός, η αμετροέπειά του, η στοχαστικότητά του, οι υψηλοί στόχοι του, η αγάπη του για τον άνθρωπο, όλα αυτά αποτέλεσαν το πρώτο τσίγκλισμα που με έκαναν να υπεισέλθω στον κόσμο του. Και διαπίστωσα πολλά.

Κατ’ αρχάς, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος έχει αναπτύξει τις σχέσεις του με την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, προωθώντας τα συμφέροντα της Ελληνικής Ομογένειας, ενώ δεν έκρυψε την υποστήριξή του κατά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ στον δημοκρατικό Τζο Μπάιντεν. Παράλληλα, δεν έχει αφήσει «ανενόχλητους» διάφορους οικονομικούς παράγοντες της χώρας, επίσης με τον ίδιο στόχο.

Η ευελιξία του, οι γνώσεις του, και οι επαφές που έχει αναπτύξει σε διεθνή κλίμακα είναι χαρίσματα που δεν ανιχνεύονται εύκολα στον καθένα. Εκείνος όμως έχει βάλει ψηλά τον πήχη και θέλει διακαώς να προσφέρει στον Ελληνισμό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Την ευαισθησία του θα τη διαπιστώσουμε σε πολλά μηνύματά του, αλλά και πράξεις του. Εξάλλου, η πρώτη του δήλωση άμα τη αναλήψει του χρίσματος ήταν μια ολοκάθαρη υπόσχεση για τον σκοπό του πρώτος να υπηρετεί όπου χρειάζεται: «Σας υπόσχομαι, επίσης, ότι θα δώσω τη ζωή μου, την ισχύ μου και όλες μου τις δυνάμεις για τους υψηλούς στόχους αυτής της ευγενούς Επαρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – στις εύκολες και δύσκολες εποχές. Να μοιραζόμεθα την αγάπη του Θεού χωρίς επιφύλαξη και χωρίς όρια με όλους τους ανθρώπους. Να αγκαλιάσουμε κάθε γωνιά της Αρχιεπισκοπής μας – κάθε νέο, κάθε ηλικιωμένο, κάθε γάμο, κάθε πόνο, κάθε έλλειψη, κάθε αμφιβολία».

Είδαμε τη θλίψη του για την «αρπαγή του Μεγάλου Ναού της Αγίας Σοφίας», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, προσθέτοντας: «Το να διακατέχεται κάποιος από την κοσμοθεωρία του κατακτητή, ο οποίος επικαλείται τα δικαιώματα του κατακτητή προκειμένου να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, αλλάζει πλέον ουσιαστικά τη σχέση του τουρκικού κράτους με τους πολίτες του».

Τον είδαμε να συμμετέχει ως απλός πολίτης στη διαδήλωση για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στο Μπρούκλιν, συμπαραστεκόμενος στις μειονότητες της χώρας των οποίων τα δικαιώματα έχουν πληγεί βάναυσα. «Η άδικη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει τις ΗΠΑ. Η βία γεννά μόνο βία, αλλά όταν αυτή ασκείται από κάποιους στην εξουσία, τότε οφείλουμε να μη μένουμε σιωπηλοί. Να εναντιωθούμε στον ρατσισμό και να απαιτήσουμε ισονομία για όλους», δήλωσε συγκινημένος.

Δεν είναι τα μοναδικά που έχει δηλώσει κι έχει πράξει ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Απλώς θέλω ν’ αναφερθώ στο τελευταίο του μήνυμα για τη γιορτή των Χριστουγέννων, που φέτος όλοι τα βιώσαμε τόσο μα τόσο διαφορετικά: «Αυτά τα Χριστούγεννα με την τόση μοναξιά, την απόγνωση, την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων, αλλά και των εργασιών μας, ας ανοίξουμε τις καρδιές μας στην αγάπη του Θεού…»

Τι άλλο να προσθέσει κάποιος για έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί τον Θεό σώμα τε και ψυχή, με μόνο σκοπό «να υπηρετήσει και όχι να υπηρετηθεί», όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά πιστεύει ως χρέος του. Εξάλλου, «ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ο θεός του πεπρωμένου του». Έτσι δεν έλεγε ο Ηράκλειτος;

ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΟΔΡΑΣ: ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Ο Σωτήρης Τσιόδρας γεννήθηκε ένα φθινοπωρινό πρωινό του 1965, μέσα Οκτωβρίου. Η τηλεοπτική του γέννηση, όμως, ήρθε στις αρχές Μαρτίου του 2020, μήνα κατά τον οποίο ξεκίνησε η καθημερινή (τότε) ενημέρωση όλων μας για τις εξελίξεις γύρω από τον κορωνοϊό στη χώρα μας.

Γενικός παθολόγος, σπουδαίος λοιμωξιολόγος, καθηγητής με πειθώ. Κάπως έτσι μας συστήθηκε από άτομα που τον γνωρίζουν καλά, όταν όλοι αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο κύριος που μας συντροφεύει, ενημερώνοντάς μας συνάμα, κάθε απόγευμα στις 6. Απλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, με κοφτερό νου, μετριοπαθής. Αυτή την εικόνα άφησε στα δικά μου μάτια, αφού κλήθηκε να διαχειριστεί και να επικοινωνήσει στοιχεία γύρω από έναν ιό που έμελλε να αλλάξει όλη μας την καθημερινότητα και τον τρόπο που βλέπουμε και ιεραρχούμε πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σωτήρης Τσιόδρας κατόρθωσε κάτι ιδιαίτερο και δύσκολο: το 27 σελίδων βιογραφικό του δεν «κάλυψε» τον ψύχραιμο και απλό του χαρακτήρα. Είναι ίσως το μοναδικό πρόσωπο που κατόρθωσε να περάσει τον φακό της τηλεόρασης (που πολλές φορές παραμορφώνει πρόσωπα, εκφράσεις, χαρακτήρες) και να μιλήσει απευθείας στη συνείδηση και την καρδιά των πολιτών, γεννώντας αυτήν τη σπίθα της ελπίδας (παρά τα τόσο σκληρά μέτρα που ανακοίνωνε και ύστερα τροποποιούσε μετά από λίγες ημέρες) σε δύσκολες εποχές που το αύριο φάνταζε τόσο αβέβαιο.

Η απόφασή του να ηγηθεί της προσπάθειας του Εθνικού Συστήματος Υγείας να καταπολεμήσει τον φονικό ιό έφερε στο προσκήνιο πολλούς υποστηρικτές, αλλά και μερικούς που είχαν τις ενστάσεις τους, οι οποίες έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε μικρές ανακολουθίες, όσον αφορά τα μέτρα προστασίας και ατομικής ευθύνης. Μπορεί τα δεδομένα στην παγκόσμια κοινότητα να άλλαζαν, όμως ο καθηγητής (με αυτή την ιδιότητα του αρέσει να τον αποκαλούν) διατηρούσε την ψυχραιμία του σε κάθε μεταβολή των στοιχείων, καθιστώντας τον ίσως τον μόνο που μπορούσε να περάσει αυτό το μήνυμα στην πλειονότητα των πολιτών. Γι’ αυτό επιλέχθηκε εξάλλου.

Καθηγητής Παθολογίας - Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γιατρός στο «Αττικόν», διακεκριμένος ερευνητής, υπότροφος του Harvard, οικογενειάρχης, βαθιά θρησκευόμενος. Ο κύριος Τσιόδρας δεν έκρυψε ποτέ τα δύο τελευταία στοιχεία της ταυτότητάς του. Με τη γυναίκα του παντρεύτηκε το 1995 και αυτήν τη στιγμή η οικογένειά τους απαριθμεί 7 παιδιά. Παράλληλα με την επαγγελματική του ιδιότητα, είναι μελετητής της βυζαντινής υμνολογίας, με τη συνήθειά του να ψέλνει κάθε Κυριακή σε εκκλησία της Κηφισιάς (μόνιμο τόπο διαμονής του) να είναι ίσως αυτό που στερήθηκε περισσότερο τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της. Και αυτό που γέννησε τις περισσότερες διαφωνίες ως προς την εγκυρότητα των λεγομένων του με μία ψαλμωδία εν μέσω πανδημίας να ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και να εμφανίζει σε εμάς την πρώτη φορά που ο ίδιος αισθάνθηκε προσβεβλημένος και δεν το έκρυψε.

Μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων της πρώτης περιόδου, ο ίδιος απομακρύνθηκε από το προσκήνιο, προτιμώντας να προσφέρει τις πολύτιμες επιστημονικές του γνώσεις στην «καρδιά» των εξελίξεων και των ερευνών. Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που η κατάσταση άρχισε να υποτροπιάζει θανατηφόρα και το δεύτερο κύμα περιορισμών να κάνει έντονα την εμφάνισή του. Περί τα τέλη Οκτωβρίου, ο Σωτήρης Τσιόδρας εμφανίζεται πράος, ήρεμος, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για την πορεία της πανδημίας, χωρίς να γεννήσει φόβο, αλλά εποικοδομητική ανησυχία. Όπως μας είχε συνηθίσει. Όπως τον γνωρίσαμε.

Έτσι, πριν από την εκπνοή του 2020, ο σπουδαίος λοιμωξιολόγος επέστρεψε στη ζωή μας, δικαιώνοντας έμπρακτα τον χαρακτηρισμό από τους New York Times ως έναν από τους «ήρωες της επιστήμης στα χρόνια του Κορωνοϊού».

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ: ΧΡΗΣΙΜΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ

Ασχολείται 30+ χρόνια με την ΕΛΠΙΔΑ! Η ΕΛΠΙΔΑ έχει γίνει κομμάτι της ζωής της, κομμάτι του εαυτού της. Πρόεδρος και «ψυχή» του Συλλόγου Ελπίδα, Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO, η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, έχει επιλέξει «να είναι χρήσιμη και ουσιαστική».

Και τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει κάποιος, πέρα από έναν χρήσιμο και ουσιαστικό άνθρωπο για να αποφασίσει πως ο άνθρωπος αυτός είναι «Πρόσωπο της Χρονιάς».

Μακριά από κλισέ και στερεότυπα, η κυρία Μαριάννα, όπως τη φωνάζουν όλοι, είναι πέρα για πέρα αληθινή σ’ όσα λέει, κάνει, προσφέρει, ζει.

Για εκείνη η ΕΛΠΙΔΑ είναι φιλοσοφία, στάση ζωής. «Είναι η πεποίθηση πως δεν επιτρέπεται ν’ αδιαφορείς γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου και γι’ αυτούς που υποφέρουν. Δεν πρέπει να παραιτείσαι, αλλά συνεχώς να προσπαθείς για το καλύτερο», λέει η ίδια.

Ο σύλλογος  ΕΛΠΙΔΑ, το Ογκολογικό Νοσοκομείο για Παιδιά, ο Ξενώνας, η Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, κάνουν πραγματικότητα το όραμά της, αυτό που από είχε από παιδί: να είναι χρήσιμη στην κοινωνία και να συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους της.

Δεν πιστεύει σε θαύματα! Πιστεύει, μόνο, στους ανθρώπους. Άλλωστε ό,τι πέτυχε η ΕΛΠΙΔΑ είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς, και στην έννοια της «ομάδας» περιλαμβάνεται ολόκληρη η κοινωνία που αγκάλιασε το έργο της. «Τίποτα δεν είναι σήμερα ίδιο με ό,τι ίσχυε για τον καρκίνο το 1990, όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα μας», λέει η κυρία Βαρδινογιάννη, «και θέλω να πιστεύω ότι η ΕΛΠΙΔΑ έχει παίξει σ’ αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας ένα σημαντικό ρόλο».

Η ΕΛΠΙΔΑ έφτιαξε Μονάδες, Ξενώνα, Νοσοκομείο, ακόμα και Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, για να γίνονται καλά τα παιδιά, και γίνονται! Φεύγουν γερά και ευτυχισμένα, με όλη τη ζωή μπροστά τους.

Κι εκείνη, βραβευμένη (Ιούλιος 2020) με το Βραβείο “Nelson Mandela” του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική της προσφορά, αποδέχεται την ύψιστη αυτή τιμή, αφιερώνοντας το βραβείο στην Ελλάδα και σε όλους τους Έλληνες και απευθύνοντας ένα κάλεσμα για ειρήνη και αλληλεγγύη, στα βήματα όσων δίδαξε ο ΝέλσονΜαντέλα.

Το «Βραβείο Nelson Mandela» στοχεύει στο να αναγνωρίσει τα επιτεύγματα εκείνων που αφιέρωσαν τις ζωές τους στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, καθοδηγούμενοι από τους στόχους και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών, και αποτίει φόρο τιμής στη συναρπαστική ζωή του Νέλσον Μαντέλα και στην κληρονομιά που άφησε για τη συμφιλίωση, την πολιτική αλλαγή και τον κοινωνικό μετασχηματισμό και απονέμεται κάθε πέντε χρόνια σε δύο κορυφαίες προσωπικότητες από ολόκληρο τον κόσμο.

Ακόμα μια ύψιστη διάκριση για κείνην: Έγινε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και βρήκε έτσι αφορμή για να μιλήσει για τις γυναίκες και τις ίσες ευκαιρίες. Όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τις μαννάδες τους.

Η ΕΛΠΙΔΑ, για πάνω από 30 χρόνια, όχι μόνο συνεχίζει να στηρίζει και να φροντίζει τα παιδιά με καρκίνο, αλλά έρχεται να καλύψει και πολλά κενά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, σε κοινωνικούς λειτουργούς, σε αναλώσιμα και άλλα. Και βέβαια σε ιατρικά μηχανήματα.

«Η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνίζεσαι. Η φράση αυτή θα είναι πάντοτε πυξίδα μας», λέει η δημιουργός της ΕΛΠΙΔΑΣ.

Πολλές και υπαρκτές οι δράσεις, διακρίσεις και βραβεύσεις της κας Βαρδινογιάννη για το έργο της: Έχει βοηθήσει αυτούς που τους εγκατέλειψαν και τους άφησαν μόνους. Ίδρυσε χειρουργικές εγκαταστάσεις στο Κόσοβο, στήριξε το δικαίωμα των κοριτσιών στην Παιδεία, καταπολέμησε έμπρακτα τη σεξουαλική εκμετάλλευση των ανηλίκων αλλά και την παιδοφιλία.

Από τη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία, η πρώτη της σκέψη ήταν πως μια τόσο μεγάλη κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, παρά μόνο με παγκόσμια συνεργασία. Μέσα από διεθνείς επαφές, συστρατεύτηκε με πρωτοβουλίες που πραγματικά υπογραμμίζουν ακριβώς αυτή την ανάγκη, όπως με τον Gordon Brown και τον Νομπελίστα Μοχάμεντ Γιούνους. «Βιώνουμε όλοι μαζί πρωτόγνωρες συνθήκες και πρέπει να λάβουμε όλοι μαζί σημαντικά μέτρα», λέει η ίδια.

Και βρίσκεται κάθε μέρα στο πλευρό των πληγέντων από την πανδημία: στα Ιόνια νησιά, στη Μεγαλόπολη, στην Κρήτη, στην Ερμιόνη, στη Σαλαμίνα.

Ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Γιατί η αγάπη και η προσφορά δεν έχουν σύνορα. Κι εκείνη ξέρει και μπορεί να είναι πάντα παρούσα.

ΑΓΕΕΘΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΛΩΡΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η μακρά περίοδος έντασης με την Τουρκία –η πολύμηνη περίοδος «με το δάχτυλο στη σκανδάλη» για να ακριβολογούμε– ανέδειξε για ακόμα μια φορά τον ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, από τις νησίδες του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οπλίτες, οι υπαξιωματικοί και οι αξιωματικοί του Στρατού, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού, ήταν εκεί που χρειαζόταν ώστε να μην κινδυνέψει ούτε η εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ούτε η ασφάλεια των πολιτών.

Οι προκλήσεις, μέσα στη χρονιά που φεύγει, πολλές: Οι «επιθέσεις με τις ανθρωποβόμβες», τους ταλαίπωρους πρόσφυγες και μετανάστες που έστειλε ο Ερντογάν κατά χιλιάδες τον Φεβρουάριο για να περάσουν τα χερσαία σύνορα. Οι απειλές και οι εθνικιστικές κορώνες του Τσαβούσογλου, του Ακάρ, του Μπαχτσελί και της υπόλοιπης αυλής του Σουλτάνου. Οι πολεμικές Navtex και οι πλόες του Ορούτς Ρέις όλο το καλοκαίρι. Οι συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά, αλλά και οι προκλήσεις του Λιμενικού των γειτόνων σε βάρος Ελλήνων αλιέων.

Απέναντι σε όλα αυτά, οι άνδρες και οι γυναίκες των ΕΔ, το πολιτικό προσωπικό και οι ένστολοι όλων των βαθμών και στα τρία σώματα, έδειξαν τα απαραίτητα στοιχεία για κάθε σύγχρονο στρατό: Ψυχραιμία και νηφαλιότητα, αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, υψηλή επιχειρησιακή ετοιμότητα, θάρρος αλλά και σύνεση. Ανέδειξαν, όμως, και αυτήν την αόρατη σύνδεση με το παρελθόν, αυτήν τη βαθιά ψυχική αλυσίδα που κρατά από την αρχαιότητα, που ξεπηδά από τον «Επιτάφιο» του Θουκυδίδη διατρέχει τους αιώνες και καταλήγει στις μέρες μας, προσθέτοντας συνεχώς κρίκους.

Τα παραπάνω εκφράστηκαν και εκφράζονται στο πρόσωπο ενός «ηγέτη - στρατιώτη», ενός αξιωματικού των πεζοναυτών που πέρασε από το πεδίο των ασκήσεων, τις πτώσεις με το αλεξίπτωτο, τις υποβρύχιες επιχειρήσεις στην κορυφή του Πενταγώνου. Γιατί ο ΑΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος ποτέ δεν θέλησε να κάνει κάτι παραπάνω από το καθήκον του, «να χύνει αίμα και ιδρώτα για να ποτίζεται το δέντρο της ελευθερίας». Ο ίδιος έχει φροντίσει να απασχολεί τα φώτα της δημοσιότητας μόνο όταν έχει κάτι να πει. Κι αυτό που λέει είναι τόσο λακωνικό, όσο και η επιτύμβιος φράση των Θερμοπύλων: «Όποιος επιβουλέας, που απειλεί την πατρίδα μας, κάνει το λάθος, θα το πληρώσει πολύ ακριβά…»

Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής του ζωής στις τάξεις των ειδικών Δυνάμεων, ο στρατηγός Φλώρος ήταν κάτι παραπάνω από μάχιμος όταν βρέθηκε στα επιτελικά γραφεία της Μεσογείων. Όμως κι εκεί, αρχικά ως διευθυντής επιτελάρχης και στη συνέχεια υπαρχηγός, ο Κ. Φλώρος φρόντιζε να υπενθυμίζει σε όλους από πού προέρχεται, με τους πύρινους λόγους και τα… αποτρεπτικά μηνύματά του προς όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. «Τα σκυλιά στη γειτονιά μας αλυχτάνε και φωνάζουνε. Λέει ο λαός μας ότι σκυλιά που φωνάζουν δεν δαγκώνουν. Εμείς, όμως, είμαστε έτοιμοι. Άμα το σκυλί κόψει λουρί θα του κάτσουμε μία στο κεφάλι και θα φύγει με την ουρά κάτω από τα σκέλια», είπε ο Φλώρος πριν από λίγα χρόνια, διοικητής στην 1η Στρατιά τότε, προκαλώντας αντιδράσεις στους… απέναντι.

Στην κρίση του Φεβρουαρίου στον Έβρο, συντόνισε ο ίδιος τις ενέργειες αποτρεπτικής ισχύος, έχοντας απέναντι χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους-υποχείρια του Ερντογάν, υποκινούμενους από στρατιώτες και στρατοχωροφύλακες του σουλτάνου. Επί τρεις ημέρες, όταν οι Καστανιές αλλά και τα μυστικά περάσματα των συνόρων πολιορκούνταν από χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και δολιοφθορείς, δόθηκε μια υβριδική μάχη τακτικής, επιλογή Ερντογάν για να «τεστάρει» αντοχές και αντανακλαστικά, μια μάχη που σίγουρα δεν βρήκε την Τουρκία νικητή. Κι όταν άλλοι μιλούσαν για θρίαμβο, ο Φλώρος επεσήμανε ότι η ένταση που καλλιεργεί η Τουρκία δεν θα εκδηλωθεί με ένα «θερμό επεισόδιο» αλλά με πολλές κρίσεις σε διαφορετικά σημεία.

Οι εξελίξεις ήρθαν να τον δικαιώσουν απόλυτα. Μετά από μια περίοδο κινητικότητας στη διπλωματική σκακιέρα, οι Τούρκοι αποφασίζουν να μεταφέρουν την επιθετικότητα και στο Αιγαίο, βγάζοντας τον στόλο από το Ακσάζ, εκδίδοντας navtex και στέλνοντας το Ορούτς Ρέις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι όμως εκεί και περιμένουν, όλοι στις θέσεις τους στα κόκπιτ των αεροσκαφών, στα φυλάκια των νησιών, στις φρεγάτες και τα υποβρύχια που παρακολουθούν άγρυπνα κάθε κίνηση των Τούρκων. Η σύγκρουση της Φ/Γ Λήμνος με το Κεμάλ Ρέις και η «επακούμβωσή» του θα μπορούσε να είναι η σπίθα για μια γενικευμένη σύρραξη ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, όμως κατέληξε να είναι μια ακόμα απόδειξη της ελληνικής ανωτερότητας στη θάλασσα, αν κρίνει κανείς από τις ζημιές των δυο πλοίων…

Έχοντας πάρει άριστα στη διαχείριση της πρόσφατης κρίσης, και σήμερα, ως ΑΓΕΕΘΑ, ο κ. Φλώρος λειτουργεί όπως λειτουργούσε και ως λοχαγός των πεζοναυτών ή ως διοικητής της 2ης μοίρας αλεξιπτωτιστών, ανεβαίνοντας πρώτος στο ύψωμα ή πέφτοντας πρώτος από το αεροπλάνο. Μόλις προχθές βρέθηκε από τον Άραξο έως τα προκεχωρημένα φυλάκια του Έβρου, για να επιθεωρήσει προσωπικό και υποδομές, ηθικό και εργασίες, αλλά και για να μοιράσει ευχές ενόψει εορτών.

Γ. ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ - GREEK FREAK: «ΠΕΤΑΞΕ» ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΤΟ 2020

Το αστέρι των Σεπολίων κατέκτησε και το 2020 τους αιθέρες. Ο πανύψηλος, υπέροχος γίγαντας του Φιλαθλητικού σάρωσε τα βραβεία στο αμερικανικό μπάσκετ, κερδίζοντας ξανά το βραβείο ανθρωπιάς.

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδί στην Ελλάδα, που οι γονείς του είχαν έρθει από μία πολύ μακρινή χώρα, το Λάγος της Νιγηρίας. Και καθώς μεγάλωνε, στα γενέθλιά του ίσως η καλή νεράιδα των ευχών ήρθε στον ύπνο του και τον ρώτησε τι θέλει. Κι εκείνος ζήτησε να γίνει αστέρι του ΝΒΑ, για να μπορέσει να βοηθήσει και την οικογένειά του και να εμπνεύσει τον κόσμο. Τα χρόνια πέρασαν κι εκείνος καθώς ψήλωνε, έγινε ένα υπέροχος, πανύψηλος γίγαντας, που ανακηρύχθηκε και το 2020 ο καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ κι η αγκαλιά του έγινε τόσο μεγάλη, ώστε ν’ αγγίξει όλον τον κόσμο».

Κάπως έτσι θα μπορούν οι μανάδες να περιγράφουν στα παιδιά τους την ιστορία του Γιάννη Σίνα – Ούγκο Αντετοκούνμπο και των αδερφών του, Φράνσις, Θανάση, Κώστα κι Αλέξη, που αποτελούν μία από τις πιο εμπνευσμένες πραγματικές ιστορίες. Ένα παράδειγμα που έρχεται να δείξει την ανθρώπινη βούληση σε συνθήκες αντίξοες και να δώσει ώθηση στα όνειρα κάθε παιδιού, που προσπαθεί να πετύχει, χωρίς να χάσει τις αξίες και τα ιδανικά του, αλλά παίζοντας με όρους και κανόνες.

Η ζωή του «Greek Freak» της εθνικής ομάδας, που μικρός ενθουσιάστηκε από το παίξιμο του «Big Sofo», του Ελληνοκαμερουνέζου Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, αναμένεται να παρουσιαστεί και στη μεγάλη οθόνη από την Ντίσνεϊ, αν και δεν έχει οριστεί ακόμη πότε θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.

Το 26άχρονο παλικάρι των 2,11 μ., που ξεκίνησε από τον «Φιλαθλητικό» και σήμερα παραμένει ο ηγέτης των Μιλγουόκι Μπακς με τη φανέλα Νο34, φέτος βραβεύτηκε ξανά. Επιλέγεται ως το 8ο πρόσωπο της χρονιάς, λοιπόν του 2020 για το «Greekschannel», διότι κατάφερε να γίνει για 2η συνεχόμενη φορά το αστέρι του ΝΒΑ, περνώντας τους Λε Μπρον Τζέιμς και Τζέιμς Χάρντεν. Είναι ο 12ος στην ιστορία του αθλήματος που το κατάφερε αυτό. Ταυτόχρονα, όμως, κέρδισε και τον τίτλο του καλύτερου αμυντικού παίκτη του ΝΒΑ. Στις 15/12/2020 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα του μπάσκετ του Μιλγουόκι, έναντι 228 εκατομμυρίων δολαρίων.

Κόντρα στο πνεύμα του ατομικισμού της εποχής, το μεγαλύτερο αριστείο αναμφίβολα το κερδίζει σε επίπεδο ανθρωπιστικών αξιών, γιατί όλο αυτό γίνεται με χαμόγελο και ανεπιτήδευτα.

Τον περασμένο Νοέμβριο φρόντισε εμπράκτως σε συνεργασία με μία εταιρεία στο Γουινσκόνσιν να δώσει γεύματα ύψους 50.000 δολαρίων για τους άστεγους. Δεν ξέχασε την Ελλάδα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε και μαζί με τα’ αδέρφιά του έχουν ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα για τα παιδιά που θέλουν ν’ ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Ο ίδιος φρόντισε να μοιράσει κούτες με τρόφιμα στην περιοχή των Σεπολίων. Όταν πήγε μαζί με τα’ αδέρφιά του για προπονήσεις στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στον τοίχο υπήρξε το εξής μήνυμα: «Το να είσαι εξαιρετικός είναι αποστολή ζωής… Η μάχη παίζεται πρώτα στο δικό σου μυαλό…!!!» Και στη δική σου καρδιά, Γιάννη μας…