Τα οφέλη της συγχώρεσης

Η ικανότητα να συγχωρούμε αποτελεί δείγμα πνευματικής εξέλιξης. Συγχωρώντας, δεν απαλλάσσουμε τους άλλους από το βάρος των ευθυνών τους για τις πράξεις τους, αλλά απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και το δικό μας ενεργειακό πεδίο από τα αρνητικά συναισθήματα, που έχουν βλαβερές επιδράσεις στο νου και στο σώμα μας.

Συγχωρώ δεν σημαίνει: σε αφήνω να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, δεν βάζω όρια και δεν επιβάλλω κυρώσεις σε συμπεριφορές που με αδικούν. Σημαίνει ότι συνδέομαι με την πραγματική μου φύση και τον ανώτερο εαυτό μου, που σε πνευματικό επίπεδο έχει ήδη συγχωρέσει. Κάνω μέσα μου χώρο στην αγάπη και αποδέχομαι ότι κάθε τι στη ζωή μου αποτελεί ευκαιρία για εξέλιξη. Καλωσορίζω όλες τις εμπειρίες. Κατανοώ ότι οι αρνητικές συμπεριφορές οφείλονται στην άγνοια και στο φόβο. Πιστεύω σε ένα σύμπαν δικαιοσύνης, που δεν επιτρέπει σε κάποιον άλλο να δημιουργεί τη δική μου πραγματικότητα, παρά μόνο σε εμένα. Εγώ αποφασίζω πώς θα σταθώ απέναντι σε αυτό που μου συμβαίνει και έχω την ελεύθερη βούληση να το αξιοποιήσω, για να πάω παρακάτω ή να το αφήσω, να με κρατάει στο παρελθόν.

Τα εμπόδια

Ας δούμε μερικούς από τους λόγους, που δυσκολεύουν τη συγχώρεση.

1. Νομίζουμε ότι, εάν συγχωρέσουμε κάποιον, θα είμαστε ευάλωτοι και θα του δώσουμε την ευκαιρία να μας πονέσει ή να μας αδικήσει ξανά. Τον κλείνουμε έτσι έξω από την καρδιά μας. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι εκείνο που πονάει, δεν είναι η αγάπη, αλλά η εξάρτηση. Πονάμε, όταν χρειαζόμαστε από τον άλλο κάτι και εκείνος δεν μας το δίνει ή μας εμποδίζει να το έχουμε. Επομένως, εάν συγχωρούμε και αγαπάμε χωρίς εξάρτηση, αποκλείεται να πληγωθούμε.

2. Έχουμε τη λανθασμένη πεποίθηση ότι, εάν συγχωρέσουμε, δεχόμαστε ότι ο άλλος δεν έκανε λάθος, άρα του δίνουμε δίκιο. Δεν ισχύει αυτό. Το ζητούμενο είναι να έχουμε κατανόηση για το λάθος, όπως θα θέλαμε να κάνουν και οι άλλοι για εμάς.

3. Θέλουμε να φταίει κάποιος άλλος για το ότι δεν είμαστε καλά, να έχουμε μια δικαιολογία, για να μην αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Μας βολεύει να ρίχνουμε το φταίξιμο στους γονείς μας, στο σύντροφό μας, στην κυβέρνηση κ.λπ. Κρυβόμαστε πίσω από το γεγονός ότι δεν είμαστε συναισθηματικά καλά. Παίζουμε το ρόλο του θύματος και μέσα από αυτόν έλκουμε την προσοχή.

4. Εστιαζόμαστε στο παρελθόν, γιατί δεν ζούμε το παρόν. Αναλώνουμε την ενέργειά μας, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια, μετρώντας τις φορές που μας έχουν αδικήσει. Όσο περισσότερες βρίσκουμε, τόσο πιο πολλή αξία κερδίζουμε, γιατί έχουμε την πεποίθηση ότι, όντας αδικημένοι, είμαστε καλοί άνθρωποι, αφού πάντα στην ιστορία το θύμα είναι ο καλός και ο θύτης ο κακός.

5. Θέλουμε να εκδικηθούμε τον άλλον. Θέλουμε να πονέσει, όπως μας πόνεσε και ένας τρόπος είναι να του δημιουργούμε ενοχές ότι φταίει, άρα δεν τον συγχωρούμε.

6. Έχουμε ταυτιστεί με το ρόλο του πονεμένου, με το συναίσθημα της αδικίας, της πίκρας και του πόνου. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα αφήσουμε, γιατί δεν ξέρουμε τι θα είμαστε χωρίς αυτά και ο καλύτερος τρόπος να τα διατηρήσουμε, είναι να μην συγχωρούμε.

7. Δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας. Έχουμε ενοχές και έτσι εστιάζουμε στα ελαττώματα των άλλων, γιατί θέλουμε και εκείνοι να είναι ένοχοι και να υποφέρουν όπως εμείς.

Ας σκεφτούμε όλοι μας πόσες φορές στη ζωή μας υιοθετήσαμε συμπεριφορές που δεν εναρμονίζονταν με τη συνείδησή μας. Πόσες φορές έχουμε πει ψέματα, έχουμε αδικήσει, έχουμε πληγώσει κάποιον, έχουμε μιλήσει άσκημα κ.λπ. και εκ των υστέρων μετανιώσαμε, γιατί η πρόθεσή μας δεν ήταν να τον βλάψουμε, αλλά να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες. Ήταν οι δικοί μας φόβοι πίσω από αυτό. Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, ότι όλοι είμαστε δέσμιοι των προγραμματισμών μας, των πεποιθήσεων, των παιδικών βιωμάτων μας και του κάρμα, που έχουμε δημιουργήσει, σύμφωνα με το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος και όχι της τιμωρίας. Καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να τα υπερβούμε. Επομένως, θα πρέπει να έχουμε κατανόηση και να συγχωρούμε και τον εαυτό μας και τους άλλους.

Ο δρόμος της συγχώρεσης, είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης από τα βάρη του παρελθόντος. Είναι ο δρόμος της αγάπης!