Τα μπισκότα της θλίψης

Αυτό που θα γράψω είναι ακριβώς όπως μου τα περιέγραψε μια εξαιρετική νέα γυναίκα, η οποία κάνει πεντικιούρ και μανικιούρ. Μια από τις «μικρές πολυτέλειες» που έχω διατηρήσει στην ζωή μου είναι να περιποιούμαι τα νύχια των χεριών και των ποδιών μου. Τα καλοκαίρια μάλιστα μ’ αρέσει να βλέπω και τα νύχια των ποδιών των γυναικών περιποιημένα και βαμμένα με χρώματα που να θυμίζουν γρανίτα παγωτό.

Είμαι λοιπόν στο στέκι της φίλης μου της Μαίρης στο Ψυχικό. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι κοπέλες εκεί υποδέχονται πάντα με χαμόγελο και εξαιρετική ευγένεια όλο τον κόσμο. Επειδή τις γνωρίζω με τα μικρά τους ονόματα, ξεκίνησα να μιλάω με την Μαίρη (όχι την ιδιοκτήτρια και φίλη μου, την υπάλληλό της) καθώς θα ξεκινούσαμε την επόμενη της συνάντησής μας διακοπές για λίγες μέρες στην Πάρο.

Η Μαίρη είναι 29 χρονών, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και παντρεμένη από έρωτα πριν δέκα χρόνια. Ξεκινάμε την κουβέντα για την ζωή της και την ζωή μου. Μαθαίνω ότι ο άντρας της που είναι ελαιοχρωματιστής ευτυχώς έχει γυρίσει τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα καθώς « έχουν ανοίξει λίγο οι δουλειές» όπως χαρακτηριστικά μου αναφέρει η Μαίρη. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε σε χώρες του εξωτερικού, αφήνοντας την οικογένειά του εδώ, γιατί οι δουλειές της οικοδομής είχαν «πεθάνει». Χαίρομαι πολύ που τα παιδιά είναι ακόμη πολύ ερωτευμένα και η Μαίρη τόσο χαμογελαστή και αισιόδοξη ...

«Ξέρετε» μου λέει, «κάποιες φορές που απογοητεύεται ο άντρας μου, του λέω αφού έχουν τα παιδιά να φάνε, εμείς ας λέμε δόξα τω θεώ» ….Την κοιτάζω πόσο προσεγμένη είναι και με πόση προσοχή κάνει την δουλειά της και χάρηκα, γιατί τίποτα σε αυτή την γυναίκα δεν μοιάζει «μίζερο»

«Εγώ, ξέρετε, μεγάλωσα με όλες τις ανέσεις, είχα τελειώσει Αρσάκειο, δεν μου έλειψε τίποτα, πέρασα πάρα πολύ καλά, αλλά, τι να κάνουμε, τα τελευταία χρόνια προσαρμοζόμαστε σε συνθήκες που ούτε καν τις φανταζόμασταν και πού θα πάει… θα τα καταφέρουμε. Καταλαβαίνω βέβαια και τον άντρα μου, που θέλει πάρα πολύ να πάμε μια εκδρομή , να βγούμε έξω με φίλους μια φορά στο τόσο... Αλλά δεν μπορούμε λόγω των παιδιών …. Θα σας πω τώρα κάτι που έγινε στο σχολείο της κόρης μου και θα δείτε πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε!»

«Πόσο χρονών είναι το παιδί Μαίρη;»

« Η κόρη μου πάει Δευτέρα δημοτικού φέτος και το δεύτερο μας πάει παιδικό σταθμό , σε δημόσια σχολεία και τα δύο. Την περσινή χρονιά που πήγαινε το παιδί πρώτη δημοτικού, του ετοίμαζα κάθε μέρα ένα τάπερ με φαγητό για το σχολείο. Της έδινα ένα τοστ, φρούτο και μπισκότα. Για πάρα πολλές μέρες το παιδί γύριζε σπίτι και δεν έφερνε καθόλου πίσω φαγητό . Μου έκανε εντύπωση γιατί η κόρη μου δεν τρώει, πάντα άφηνε φαγητό και δεν έβλεπα καθόλου μπισκότα, ενώ της έδινα ένα πακέτο κάθε μέρα. Την ρωτούσα αν τα έφαγε όλα και μου απαντούσε ότι πεινούσε πολύ στο σχολείο και σε κάθε διάλειμμα έτρωγε...

Πέρασε αρκετός καιρός και άρχιζα να της δίνω περισσότερο φαγητό, αλλά πάλι δεν επέστρεφε κάτι στο σπίτι. Για να μην σας τα πολυλογώ, το παιδί μάς είπε ότι ένα αγοράκι σε κάθε μέρα στο διάλειμμα πήγαινε και ζητούσε από τα άλλα παιδάκια να του δώσουν να φάει κάτι και να πάρει μαζί του κάτι που θα περίσσευε από τ’ άλλα παιδιά για τ’ αδελφάκια του…

Επειδή είμαι μέλος του συλλόγου γονέων, αφού φυσικά έδινα κάθε μέρα στο παιδί μου διπλή μερίδα για να την δίνει στο άλλο παιδάκι, ενημέρωσα τους υπόλοιπους γονείς…. Ξέρετε τι έγινε; Πήγαμε σπίτι της οικογένειας. Ήταν άθλια η κατάσταση των ανθρώπων. Ένα ζευγάρι, άνεργοι και οι δύο, με τρία παιδιά και με κομμένο το ρεύμα… Αφού κάναμε έρανο και τους πληρώσαμε το ρεύμα για να το ξανασυνδέσουν, αποφασίσαμε να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ και ο καθένας μας ν’ αγοράζει έστω με πέντε ευρώ κάτι για την οικογένεια. Ευτυχώς, η πεθερά μου, που είναι από χωριό, φτιάχνει χυλοπίτες και τραχανά, αλλά μας στέλνει και αλεύρι. Έφτιαξα ένα κουτί και πήγα και από αυτά. Αλλά αυτή που ήταν καταπληκτική ήταν η διευθύντρια του σχολείου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο προστάτευσε το παιδάκι για να μην το κάνουν κάποια παιδιά να νιώσει άσχημα και τι έκανε η ίδια για να βοηθήσει τους ανθρώπους, που θα μπορούσε να σκεφτεί ότι, αφού αναλάβαμε εμείς ως σύλλογος γονέων, εντάξει ….»

Παρακολουθούσα την Μαίρη να μου λιμάρει τα νύχια και να μου εξιστορεί την ιστορία του παιδιού που κοίταζε σε κάθε διάλειμμα τα μπισκότα…της κόρης της. Βρισκόμασταν στο Ψυχικό, δίπλα στο μεγάλο σούπερ μάρκετ ΑΒ, σε μια γειτονιά όπου πριν 30 χρόνια -όταν γεννήθηκε η Μαίρη δηλαδή- μόνο δύο σούπερ μάρκετ ήταν αντικριστά το ένα από το άλλο. Εγώ με τον πατέρα του γιού μου κάναμε βόλτες με τους υπόλοιπους φίλους που είχαν μηχανές στην πλατεία Ευκαλύπτων του Παλιού Ψυχικού και την πλατεία της Αγίας Σοφίας, βγαίναμε κάθε βράδυ, τρώγαμε στον Ηριδανό και στα «παπάκια». Μαζευόμασταν αργά το απόγευμα στο «πέτρινο» της Φιλοθέης για να «κανονίσουμε» το πρόγραμμα της νύχτας που άρχιζε. Ο πατέρας του γιού μου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Ψυχικό, είχε τελειώσει το σχολείο της Φιλοθέης και όλες οι παρέες ήταν «γύρω – τριγύρω». Τι και αν πήγαινα πανεπιστήμιο τότε, τι και αν είχα ήδη παιδί, κάθε βράδυ ήταν γιορτή και πάρτι. Με 5000 δραχμές τότε, περνούσαμε καταπληκτικά Παρασκευοσαββατοκύριακο, έχοντας γεμίσει το αυτοκίνητο βενζίνη και τρώγοντας και πίνοντας όπου θέλαμε και όσο θέλαμε. (Περίπου με 15 Ευρώ...)

Οι ταβέρνες στο Παγκράτι, στην Κηφισιά, στο Χαλάνδρι και στην Αγία Παρασκευή ήταν τόσο γεμάτες που αν δεν είχες κλείσει τραπέζι δεν έβρισκες, στα θερινά σινεμά ουρές και για να βρεις τραπέζι στην «αυτοκίνηση» έβαζες μέσο.

Ένα «ανοιγόκλειμα» του ματιού, μοιάζει να χωρίζει το τότε, με την στιγμή που άκουσα την ιστορία της Μαίρης.

Πώς γαμώτο φτάσαμε να ζητιανεύουν τα νήπια ένα μπισκότο στον παιδικό σταθμό; Τι κατάντια κληρονομήσαμε στα παιδιά μας; Πόσο ντροπή και πόσο περηφάνια ταυτόχρονα που υπάρχουν «δικά μας παιδιά» που σκέφτονται σαν την Μαίρη και τους υπόλοιπους γονείς;

«Να γράψω την ιστορία Μαίρη μου;», ρώτησα.

«Φυσικά, απλώς γράψτε ότι το σχολείο είναι κάπου ανάμεσα στους Θρακομακεδόνες, το Μενίδι και τον δήμο Αχαρνών, ας μην καταλάβει κανένας, ξέρετε οι άνθρωποι είναι περίεργοι μερικές φορές. Παρεξηγούν τις προθέσεις.»

«Σ’ ευχαριστώ, Μαίρη μου για όλα»

«Και εγώ εσάς, καλά να περάσετε»...