ΤΑ ΚΛΙΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: ΣΚΛΑΒΙΑ Ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

Όλα ένα κλικ στη ζωή, που μπορεί άλλοτε να σε καταστρέψει και άλλοτε να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα.

Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, κι έτσι παραμένουν πιστοί στην αρχική τους συμπεριφορά, στα πάθη τους, στα λάθη τους. Δεν θα συμφωνήσω. Θεωρώ πως μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να κατανοήσουμε τα αδύναμα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Να συνειδητοποιήσουμε πως γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί, πως με αυτή μας την στάση δημιουργούμε ανυπέρβλητα εμπόδια στους γύρω μας και πως, αν συνεχίσουμε έτσι, θα ξεπεράσουμε κάθε όριο μαζί τους, όσο κι αν μας αγαπούν.

Σκέφτομαι πόσες φορές στο παρελθόν, πριν αλλάξω ολοκληρωτικά, υπήρξα αυτοκαταστροφική χωρίς να το νιώθω. Έπαιζα άμυνα με κάθε χαρά της ζωής, με κάθε στιγμή που θα έβρισκα λίγες νότες ευτυχίας. Έπαιζα με τις αντοχές μου. Είναι εγωιστικό να θεωρείς πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, άρα ούτε εσύ. Έχεις ναρκισσιστική διάθεση, αν θεωρείς ότι, βλέποντας το είδωλό σου στον καθρέφτη, λες πόσο όμορφος είσαι, ενώ λίγο νωρίτερα τα έχεις σπάσει όλα μέσα στο σπίτι, έχεις τσακωθεί με όλους τους συνεργάτες σου, έχεις συμπεριφερθεί με απρέπεια στο ταίρι σου, έχεις αναστατώσει τον περίγυρο.

Δεν κοιτάζεις το μέσα σου, γιατί δεν θες να δεις την αλήθεια του και να προχωρήσεις σε αλλαγές. Κι όμως, μπορείς. Από την ίδια εκείνη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως η εσωτερική και εξωτερική σου εικόνα πάλλονται, θα αλλάξεις αν το επιθυμείς. Μέσα σου βράζεις και είσαι έτοιμος να διαπράξεις κάθε κακό, ενώ εξωτερικά έχεις μια ζηλευτή αγγελική ομορφιά.

Εγώ ένιωθα πως έτσι έμαθα, έτσι τα κατάφερα, οι δυσκολίες με έκαναν δυνατή, και πως έπρεπε να νιώθω και τυχερή που επιβίωσα και επιβιώνω. Δεν αναγνώριζα λανθασμένους καθημερινούς χειρισμούς μου, αλλά και δεν ήμουν έτοιμη να μπω πιο βαθιά στην ψυχή μου και να αντέξω όσα θα διαπιστώσω.

Λέμε συνήθως, «δεν έχω κι άλλη δύναμη να αλλάξω, μου αρκεί που επιβιώνω και που οι γύρω μου είναι κοντά μου και στις δύσκολες και στις εύκολες μέρες μου, και στις θυμωμένες μου, και στις αγαπησιάρικές μου». Δεν είναι έτσι όμως. Κανείς δεν θα μας κάνει τεμενάδες, δεν θα μας κάνει «νταχτιρντί», δεν θα μας κανακέψει για μεγάλο διάστημα γιατί είναι υποχρεωμένος να ξέρει πως εμείς ζήσαμε δύσκολα άρα, και να μας συγχωρεί. Ο καθένας μας από την στιγμή που συνειδητοποιεί τα κακά κομμάτια του χαρακτήρα του, άλλοτε με λόγο και άλλοτε χωρίς, είναι χρήσιμο να ξεκινήσει να δρα.

Μπορεί για κάποιον αυτή του η αλλαγή να χρειάζεται ψυχίατρο, ψυχολόγο ή άλλον ειδικό για να αλλάξει. Ας τολμήσει να προχωρήσει την ζωή του με όσα είναι απαραίτητα γι’ αυτή του την αλλαγή. Ένα κλικ, ένα συμβάν, ένα «δεν με αντέχω άλλο έτσι» είναι αρκετά για να τον κάνουν να αλλάξει.

Κάποτε, εκεί γύρω στα είκοσί μου χρόνια, το σώμα μου και η ψυχή μου «φώναζαν» την αλλαγή. Όμως το κλικ ήρθε στα είκοσι πέντε μου, όταν κατανόησα πως δεν αρκεί απλά να επιβιώνω, αλλά και να ζω ήρεμα, φυσιολογικά, χωρίς εξάρσεις. Οι εφιάλτες του παρελθόντος στοίχειωναν κάθε ευτυχισμένη στιγμή στο παρόν, γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ την ευτυχία χωρίς να ξεπηδούν μπροστά μου οι πληγωμένες στιγμές του παρελθόντος. Ήταν μια στιγμή που είδα πως, αν δεν αλλάξω, όλα αυτά τα όμορφα που κατάφερα στην ζωή δεν θα είχαν κανένα νόημα, γιατί λειτουργούσα αυτοκαταστροφικά. Στην καθημερινή μου διαχείριση έβγαινε μπροστά το μουτρωμένο παιδί των παιδικών μου χρόνων. Έβγαιναν οι αδιαχείριστοι θυμοί που ξεφύτρωναν κάθε φορά, και πλήγωνα εμένα και τους γύρω μου.

Το κλικ ήρθε σε μια σκληρή στιγμή για μένα, αλλά πήρα αποφάσεις που στα πενήντα μου μπορώ να φωνάξω πως σώθηκα. Κατάφερα να φύγω από το κακό μου παρελθόν, να συγχωρήσω, να πάψω να δικαιολογώ κάθε έξαρσή μου γιατί πέρασα δύσκολα, να κάνω οικογένεια, να πάψω να θυμώνω γιατί έτσι με βόλευε τη δεδομένη στιγμή. Να πάψω επιτέλους να λειτουργώ ως «κακομαθημένη ενήλικη» γιατί είχα περάσει δύσκολα. Μπορούσα να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, απαλλαγμένη από το παρελθόν.

Το κλικ στη ζωή μας έρχεται, όταν αρχίσουμε πραγματικά να αγαπάμε τον εαυτό μας, όταν βλέπουμε στον καθρέφτη μας την ίδια Ζήνα μέσα κι έξω.