ΤΑ ΕΠΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στάδιο 1^ο: Ανάγκη για εκείνους που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια

Στρεφόμαστε προς τους άλλους για ασφάλεια. Στρεφόμαστε προς τους γονείς, προς τους συντρόφους, προς τους συγγενείς, τα παιδιά, τους εργοδότες, τους φίλους, τους πνευματικούς δασκάλους, και προς αρκετούς άλλους.

Τους «αγαπάμε»όσο μας προσφέρουν μια αίσθηση ασφάλειας. Εάν αρχίσουν να συμπεριφέρονται με τρόπους που αναιρούν την αίσθηση ασφάλειάς μας, εάν αποφασίσουν να μας αφήσουν για κάποιον άλλον, θα συνεχίσουμε να τους αγαπάμε; Εάν ο σύντροφός μας μάς αφήσει, θα συνεχίσουμε να τον αγαπάμε; Εάν οι γονείς μάς κόψουν κάθε οικονομική στήριξη, θα συνεχίσουμε να τους αγαπάμε; Μήπως η αγάπη μας είναι σφιχτοπλεγμένη με την ανάγκη μας για ασφάλεια;

Εάν, ως γονείς, ονειρευόμαστε να γίνουν τα παιδιά μας ευκατάστατοι και κοινωνικά αποδεκτοί επαγγελματίες, θα τα αγαπάμε το ίδιο εάν δεν εκπληρώσουν τα όνειρά μας; Μερικοί γονείς θα μπορέσουν να το κάνουν. Άλλοι, όχι.

Το βασικό ερώτημα είναι εάν τα αισθήματα αγάπης μας είναι σταθερά και συνεπή, ανεξάρτητα από την αλλαγή συμπεριφοράς εκείνων που «αγαπάμε». Σε κάθε περίπτωση που αντιλαμβανόμαστε την καρδιά μας να κλείνει, μπορούμε να ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό που φοβόμαστε να χάσουμε;

Μόνον όταν έχουμε επιτύχει απόλυτη εσωτερική ασφάλεια –ίσως βασισμένη σε μια εσώτερη πνευματική αφύπνιση ή πίστη–, θα μπορέσουμε ν’ αγαπήσουμε χωρίς προσκολλήσεις ασφάλειας. Μόνον όταν γνωρίζουμε πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους άλλους, θα μπορούμε να τους αγαπάμε πραγματικά και σταθερά.

Η κοινωνία μας έχει δημιουργήσει απόλυτη σύγχυση σχετικά με αυτό το θέμα. Πιστεύουμε ότι, εάν αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να εξαρτόμαστε ολοκληρωτικά από εκείνους και να φοβόμαστε πως θα γκρεμιστεί ο κόσμος μας εάν κάτι τους συμβεί. Αυτό είναι ανασφάλεια. Αυτό είναι έλλειψη πίστης στον εαυτό μας και στο θείο. Είναι έλλειψη πίστης στην πνευματική μας φύση και στην ικανότητά μας να προχωράμε στη ζωή. Δεν έχει να κάνει καθόλου με την αγάπη.

Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο, ο Απόστολος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής έγραψε, «Όπου υπάρχει τέλεια αγάπη, δεν μπορεί να υπάρχει φόβος».

Στάδιο 2°: Ανάγκη για απόλαυση

Ο εθισμός μας στην απόλαυση μπορεί να περιορίσει το βίωμα της αγάπης. Δημιουργούμε σχέσεις που μας δίνουν τόσο απόλαυση κι επιβεβαίωση όσο και ασφάλεια. Μπορεί να στηριζόμαστε στον άλλον για χρήματα, ταξίδια, ρουχισμό, σεξ, ενθάρρυνση, φιλοφρονήσεις, χιούμορ, εύγευστες τροφές, καθαρό σπίτι, ανέσεις, ή ακόμη και για την ομορφιά του. Όμως, όταν ο άλλος σταματήσει να μας τα δίνει αυτά, ή αποφασίσει να τα δώσει σε κάποιον άλλον, ή να τα μοιράσει ανάμεσα σε εμάς και σε κάποιον άλλον, συνεχίζουμε να τον αγαπάμε ή νιώθουμε πληγωμένοι, εξαπατημένοι και καταβεβλημένοι από συναισθήματα αδικίας, θυμού και, ίσως, εκδίκησης; Ο όρος εδώ είναι ότι, «σ’ αγαπώ επειδή μου δίνεις απόλαυση, ευτυχία, ικανοποίηση. Εάν σταματήσεις, τα αισθήματά μου αλλάζουν». Αυτό είναι αγάπη υπό όρους.

Στάδιο 3°: Η Ανάγκη επιβεβαίωσης

Μπορούμε, επίσης, να στηριζόμαστε σε κάποιον για επιβεβαίωση. Αυτό μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μια μορφή είναι, «σ’ αγαπώ επειδή με ακούς και κάνεις αυτό που σου λέω. Αυτό με κάνει να νιώθω δυνατός και άξιος. Εάν όμως σταματήσεις να κάνεις ό,τι σου λέω, θα πάψω να αισθάνομαι αγάπη κι ενότητα μαζί σου». Αυτό το πρόβλημα αναπτύσσεται συχνά ανάμεσα σε παιδιά και γονείς, όταν το παιδί φθάσει στην εφηβεία. Επίσης, ανάμεσα σε συζύγους. Σε πολλές χώρες, η σύζυγος καταπιέζεται και ο σύζυγος νιώθει δύναμη κι επιβεβαίωση. Εάν όμως η γυναίκα αρχίσει να σκέφτεται και να ενεργεί από μόνη της, εκείνος αρχίζει να πανικοβάλλεται, να θυμώνει και, μερικές φορές, να γίνεται επιθετικός. Οι ρόλοι αυτοί μπορεί να είναι και αντίστροφοι: να είναι η γυναίκα εκείνη η οποία ελέγχει και νιώθει επιβεβαίωση από τον έλεγχο.

Επίσης, νιώθουμε επιβεβαίωση όταν κάποιος μας χρειάζεται, όταν κάποιος εξαρτάται από εμάς. Αυτό μπορεί να συμβεί ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, δασκάλους και μαθητές, ανάμεσα σε φίλους, ή ακόμη ανάμεσα στον «σωτήρα» και σε «εκείνον που έχει ανάγκη». Σε αυτές τις περιπτώσεις, εκείνος που τον έχουν ανάγκη αισθάνεται πως έχει αξία, πως είναι ανώτερος. Αυτή είναι η μια πλευρά της συν-εξάρτησης. Εάν, όμως, ο άλλος δεν θέλει πια να είναι το παιδί, ο μαθητής, αυτός που έχει ανάγκη, εξακολουθούμε να νιώθουμε για εκείνον την ίδια έλξη και αγάπη; Εάν όχι, τότε η αγάπη μας είναι ανάμικτη με την ανάγκη να μας χρειάζονται. Σε αυτήν την περίπτωση, χρειαζόμαστε να δίνουμε, να προσφέρουμε και να θυσιαζόμαστε προκειμένου να νιώθουμε χρήσιμοι, να έχουμε αξία ή να ενισχύουμε την εικόνα του εαυτού μας. Εάν συμβαίνει αυτό, όλα όσα προσφέρουμε, όλες οι θυσίες μας, γίνονται στην πραγματικότητα για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους.

Αυτό δεν αποκλείει το γεγονός πως μπορεί, πράγματι, να μας χρειάζονται, ή πως μπορεί να νιώθουμε αλτρουιστική αγάπη μαζί με την ανάγκη μας να μας χρειάζονται. Μπορεί να έχουμε δύο και τρία κίνητρα συγχρόνως.

Μια τρίτη άποψη αυτής της ανάγκης για επιβεβαίωση είναι η περίπτωση που είτε «αγαπάμε» εκείνους που μας δικαιώνουν λεκτικά, λέγοντάς μας ότι έχουμε δίκιο, είτε απλώς επειδή ανήκουν στην ίδια κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική, πνευματική ομάδα με εμάς και πιστεύουν στο ίδιο σύστημα αξιών, «σ’ αγαπώ επειδή συμφωνείς μαζί μου, επειδή είσαι σαν κι εμένα, επειδή με επιβεβαιώνεις».Εάν αλλάξουν πεποιθήσεις, και προσηλυτιστούν σε άλλο πολιτικό κόμμα, σε άλλη θρησκεία ή πνευματική ομάδα, θα νιώθουμε την ίδια ενότητα και την ίδια «αγάπη»; Ίσως ναι, ίσως όχι.

Μια τέταρτη άποψη της ανάγκης για επιβεβαίωση ονομάζεται «έρωτας». Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει –συνήθως– αμοιβαίο πάθος σε σωματικό, συναισθηματικό και μερικές φορές νοητικό επίπεδο. Αυτή είναι μια ειδική έλξη ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που διεγείρουν θετικά συναισθήματα και φέρνουν χαρά και ικανοποίηση ο ένας στον άλλον. Αυτή η θετική διέγερση έχει συνήθως να κάνει με την ανάγκη για ασφάλεια, απόλαυση κι επιβεβαίωση.

Αυτή η ένταση συναισθημάτων σπάνια κρατάει περισσότερο από λίγα χρόνια. Το ζευγάρι έχει τότε τη δυνατότητα να μετατρέψει τον έρωτα σε μια σταθερή μορφή αγάπης χωρίς όρους, ή ν’ αντιμετωπίσει τον πόνο της σύγκρουσης ή/και τον χωρισμό. Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις διάφορες αρνητικές πλευρές του άλλου και, εάν δεν μπορούμε να τον αγαπάμε όπως είναι, η σχέση δυσκολεύεται.

Μέχρι να μπορέσουμε ν’ αγαπάμε χωρίς όρους, θα είμαστε δυστυχισμένοι, ανασφαλείς και συχνά σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μας. Θα μπορέσουμε ν’ αγαπήσουμε χωρίς όρους μόνο όταν θα είμαστε αρκετά ώριμοι ώστε να βιώνουμε εσωτερική αξία, ασφάλεια, ικανοποίηση κι ελευθερία. Με άλλα λόγια, μπορούμε ν’ αγαπάμε αγνά μόνον εκείνους από τους οποίους δεν είμαστε εξαρτημένοι. Όταν είμαστε εξαρτημένοι, δεν μπορούμε να τους αγαπάμε χωρίς όρους. Αυτό, στην αρχή, μπορεί να είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, αλλά βαθιά σκέψη και παρατήρηση θ’ αποδείξουν την αλήθεια του. Η ικανότητα ν’ αγαπάμε χωρίς όρους είναι βασική προϋπόθεση για πνευματική ανάπτυξη κι ευτυχισμένη ζωή.

Στάδιο 4°: Αλτρουιστική αγάπη για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο

Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της αγάπης είναι να μπορούμε ν’ αγαπάμε τους άλλους ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους. Οι περισσότεροι από εμάς, το πλησιέστερο σε αυτήν τη μορφή αγάπης το έχουν βιώσει στην αγάπη για τα παιδιά τους. Υπάρχουν γονείς που έχουν εντελώς αλτρουιστική αγάπη για τα παιδιά τους. Διατηρούν σταθερή αγάπη για το «δικό τους παιδί», ακόμη και όταν το παιδί αποφασίζει να ζήσει με έναν τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό απ’ αυτόν που έχουν προγραμματίσει οι γονείς του, ακόμη και όταν το παιδί απορρίπτει και κακομεταχειρίζεται τους γονείς του, ακόμη και όταν το παιδί γίνεται ένας επικίνδυνος εγκληματίας.

Αυτή η αγάπη δεν είναι οικουμενική, ούτε απόλυτα χωρίς όρους, επειδή υπάρχει ένας όρος: ο άλλος πρέπει να είναι το «δικό μου παιδί» και όχι το παιδί κάποιου άλλου. Μπορούμε να βιώσουμε αυτό το είδος αγνής αγάπης για κάποιο συγκεκριμένο ον όταν αυτό το ον είναι «δικό μας», ή βρίσκεται κάτω από τη «δική μας φροντίδα κι ευθύνη». Αυτό το είδος αγάπης έχει να κάνει με τον ρόλο του προστάτη, ή με τη αίσθηση ευθύνης για κάποιον. Μας κάνει ικανούς να δεχτούμε κάθε συμπεριφορά από τον άλλον και να συνεχίσουμε να τον αποδεχόμαστε και να τον αγαπάμε με κατανόηση και συμπόνια.

Σε κάποιες περιπτώσεις, πιθανόν να αισθανθούμε τέτοια αγάπη για άτομα που ανήκουν στην ίδια ομάδα με εμάς, π.χ., εθνικότητα, θρησκεία ή κοινωνική τάξη. Σε αυτήν την περίπτωση δεν κερδίζουμε κάτι απτό απ’ αυτά τα άτομα. Δεν τους ζητάμε κάτι. Η αγάπη μας δεν εξαρτάται από το εάν έχουν ορισμένο τύπο συμπεριφοράς, ούτε καν από την ανταπόδοση της αγάπης μας. Η αγάπη μας είναι πιο αλτρουιστική, αλλά καθορισμένη και όχι οικουμενική.

Στάδιο 5°: Οικουμενική αλτρουιστική αγάπη

Το επόμενο στάδιο είναι να διευρύνουμε το συναίσθημα της αγάπης χωρίς όρους και το αίσθημα της αποδοχής προς ακόμη περισσότερους ανθρώπους και, τελικά, προς όλα τα όντα – μαζί με τα ζώα, τα φυτά και τα έντομα. Όσοι βιώνουν αυτήν την οικουμενική αγάπη συχνά επιλέγουν επάγγελμα, ή τρόπο ζωής, που τους επιτρέπει να υπηρετούν το σύνολο. Πιθανόν να μπουν σε ομάδες εθελοντικής υπηρεσίας. Νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν αυτήν την αγάπη με ενέργειες που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων γύρω τους, ιδιαίτερα όσων υποφέρουν, είναι μόνοι ή/και δυστυχισμένοι.

Τα ενδιαφέροντά τους επεκτείνονται πέρα από τα όρια του εαυτού τους και της οικογένειάς τους. Αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλα τα όντα είναι αδέλφια τους μέσα σε μια πνευματική οικογένεια, η οποία περιλαμβάνει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Καθώς αυξάνει η επίγνωσή τους αυτή, αντιλαμβάνονται ακόμη και τα ζώα, τα φυτά και τα έντομα ως μέλη της «οικογένειάς τους». Θέλουν να εκφράσουν αυτήν την αγάπη με πράξεις υπηρεσίας, φροντίδας και αφοσίωσης.

Παρ’ όλα αυτά, και αυτή η αγάπη εξακολουθεί να καθορίζεται από τη μορφή. Εστιαζόμαστε στη μορφή αυτών των όντων, κι έτσι πιθανόν να νιώθουμε λύπη όταν αυτά υποφέρουν ή είναι δυστυχισμένα.

Αντιλαμβανόμαστε τη μορφή ως πραγματικότητα. Νιώθουμε αγάπη και αποδοχή γι’ αυτό το άτομο, αλλά ακόμη ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι αυτή η μορφή είναι η πραγματικότητα. Ξεχνάμε πως πίσω από τη μορφή υπάρχει μια αθάνατη, μακάρια συνειδητότητα που προβάλλεται προσωρινά επάνω στη μορφή στο επίπεδο του πλανήτη Γη. Η οικουμενική συνειδητότητα ούτε πονά ούτε υποφέρει, δεν είναι ποτέ δυστυχισμένη και δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Αυτή είναι η ύψιστη πραγματικότητα του όντος –ή των όντων– που αγαπάμε.

Στάδιο 6°: Πνευματική οικουμενική αγάπη

Το επόμενο στάδιο είναι η ανάπτυξη της πνευματικής οικουμενικής αγάπης. Τώρα, προστίθεται στην αγάπη μας η σοφία ή πνευματική διάκριση. Βλέπουμε πλέον όλες τις μορφές ως διαφορετικές εκδηλώσεις της μιας, αναλλοίωτης, μακάριας, θεϊκής συνειδητότητας.

Παρόλο που συνεχίζουμε να βοηθάμε και να υπηρετούμε όπου μπορούμε, δεν νιώθουμε δυστυχία για τον πόνο, την ταλαιπωρία ή τη δυστυχία του άλλου. Συνειδητοποιούμε ότι το αληθινό ον πίσω από τη μορφή έχει επιλέξει να περάσει μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία επειδή είναι ακριβώς το επόμενο ερέθισμα που χρειάζεται στη διαδικασία της πνευματικής του εξέλιξης. Συνειδητοποιούμε τώρα πως όλοι περνάμε μέσα από τις συγκεκριμένες εμπειρίες, ευχάριστες και δυσάρεστες, τις οποίες έχουμε ανάγκη προκειμένου ν’ αφυπνιστούμε από το όνειρο αυτής της απατηλής, υλικής πραγματικότητας.

Παρόλο που δεν επηρεαζόμαστε από τον πόνο που βλέπουμε, αφοσιωνόμαστε ακόμη περισσότερο στην εξάλειψή του. Αγαπάμε και αποδεχόμαστε όλα τα όντα όπως είναι ενώ, συγχρόνως, κατευθύνουμε τις ενέργειές μας προς τη διευκόλυνση της διαδικασίας της αμοιβαίας πνευματικής μας εξέλιξης. Ο καθένας μας κινείται στον δικό του μοναδικό δρόμο.

Στο παρελθόν, μπορεί να προσπαθούσαμε να λύσουμε τα προβλήματα των ανθρώπων. Τώρα, συνειδητοποιούμε ότι η πιο αποτελεσματική μορφή βοήθειας που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η αγάπη χωρίς όρους και η γνώση της αληθινής μας φύσης.

Αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι η βασική λύση των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων του κόσμου είναι η γνώση των πνευματικών αληθειών που αφορούν στην πνευματική μας φύση και στην ενυπάρχουσα ενότητα όλων των όντων.

Βιώνουμε αυτήν τη «σοφή στοργή» και τη «στοργική σοφία» από τους μεγαλύτερους πνευματικούς δασκάλους. Υπάρχουν φορές που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την αγάπη και τη φροντίδα τους που, κάποιες φορές, μοιάζει στον αρχάριο του πνευματικού δρόμου σαν αδιαφορία – ιδιαίτερα όταν περνάμε δοκιμασίες και προσδοκούμε τη συμπάθεια και τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους. Είναι δύσκολο ν’ αντιληφθούμε πως, μερικές φορές, είναι πιο στοργικό ν’ αφήσουμε κάποιον να υποφέρει λίγο περισσότερο προκειμένου να βρει μόνος του τη λύση, να γίνει πιο δυνατός και ν’ απελευθερωθεί από την άγνοια. Εντούτοις, μόνο ένα συνειδητοποιημένο ον μπορεί να γνωρίζει πότε «να μη βοηθήσει» εξωτερικά, επειδή αυτό θα ήταν η πιο στοργική πράξη προς το συγκεκριμένο άτομο.

Θα ήταν καλό πολλοί γονείς να μάθουν αυτήν τη μορφή της διάκρισης. Θα βοηθούσαν πολύ περισσότερο τα παιδιά τους εάν σταματούσαν να τους λύνουν τα προβλήματά τους κάθε φορά που έχουν δυσκολίες. Όμως, δεν θα έπρεπε κάποιος να παρερμηνεύσει αυτό το κείμενο και να σκεφτεί πως προτείνει να μη βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Πρέπει να βοηθάμε. Αλλά πρέπει, επίσης, ν’ αναρωτιόμαστε ποια θα ήταν η πιο κατάλληλη βοήθεια σε κάθε περίπτωση.

Το μεγαλύτερο δώρο, η πιο πολύτιμη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε στους αγαπημένους μας είναι να τους βοηθήσουμε να έρθουν σε επαφή με τη δύναμη και τη σοφία που υπάρχουν μέσα τους. Αυτό, κάποιες φορές, σημαίνει να βοηθάμε. Άλλες φορές, σημαίνει να τους αφήνουμε ν’ αγωνίζονται μόνοι τους ενώ εμείς προσευχόμαστε για εκείνους και τους στέλνουμε φως.

Για ένα πνευματικά αφυπνισμένο ον, το να βλέπει κάποιον να κλαίει για κάποιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή του, ή να φοβάται για το μέλλον, είναι σαν να παρατηρεί ένα μικρό παιδί να κλαίει για το παιχνίδι του που έσπασε, ή να εκφράζει φόβους για τον «μπαμπούλα». Συμπονάμε το παιδί, το αγαπάμε και θέλουμε να το βοηθήσουμε, αλλά δεν μπορούμε ν’ ανησυχήσουμε πραγματικά.

Όσοι βιώνουν αυτό το επίπεδο αγάπης, μερικές φορές δεν παρουσιάζουν εκείνη τη συναισθηματική εικόνα που κάποιοι μπορεί να έχουν συνηθίσει να ερμηνεύουν ως ένδειξη αγάπης. Όμως, καθώς εξελισσόμαστε πνευματικά, αρχίζουμε να κατανοούμε ότι πραγματική αγάπη είναι η αγάπη για την ψυχή του άλλου που προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί από την άγνοια και την ψευδαίσθηση της αδυναμίας και του φόβου.

Αυτά τα πνευματικώς αφυπνισμένα όντα προσφέρουν βοήθεια σε άλλα επίπεδα – μέσα από θετική σκέψη, προσευχή, ή και άμεση επαφή σε αστρικό επίπεδο, συνήθως στα όνειρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η βοήθεια δίνεται χωρίς να υπονομεύει την αυτοπεποίθηση του άλλου.

Στάδιο 7°: Θεϊκή αγάπη – Αγαπώντας τον ωκεανό

Η αγνή αγάπη είναι οικουμενική. Μπορεί να εκφραστεί προς ένα συγκεκριμένο ον, αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί σε αυτό το ον, ή σε μια ομάδα όντων. Εάν συμβαίνει αυτό, είναι αγάπη υπό όρους. Κάθε άτομο είναι ένα από τα αναρίθμητα κύματα του ωκεανού της συνειδητότητας. Ο ωκεανός είναι ο Θεός, η Οικουμενική Συνειδητότητα που, προσωρινά, παίρνει τη μορφή αυτών των συγκεκριμένων κυμάτων και, μετά, εξαφανίζεται και πάλι μέσα στο άμορφο του ωκεανού – πριν ξαναεμφανιστεί με μορφή δισεκατομμυρίων άλλων κυμάτων. Όλα τα κύματα είναι εκφράσεις τού ενός ωκεανού. Όλα τα όντα είναι εκφράσεις της μιας θεϊκής συνειδητότητας.

Όταν απομονώνουμε ένα συγκεκριμένο κύμα από τον ωκεανό των όντων, και περιορίζουμε την αγάπη μας σε αυτό, στην ουσία αγαπάμε μια ψευδαίσθηση. Αυτό το άτομο που αγαπάμε είναι μια προσωρινή εκδήλωση του ενός Οικουμενικού Όντος που εκδηλώνεται, συγχρόνως, και ως όλα τα άλλα όντα. Αυτή η μορφή, στην οποία εστιαζόμαστε, είναι μια προσωρινή, σωματική, συναισθηματική, νοητική εκδήλωση που θα διαλυθεί μέσα στον ωκεανό.

Όταν αγαπάμε το νερό μέσα στο κύμα, δηλαδή την πνευματική ουσία του, το πνεύμα μέσα του, τότε αρχίζουμε ν’ αγαπάμε όλα τα κύματα. Το ίδιο νερό βρίσκεται μέσα σε όλα τα κύματα. Η ίδια πνευματική ουσία βρίσκεται μέσα σε όλα τα όντα.

Σε αυτήν την περίπτωση αγαπάμε την πνευματική ουσία μέσα στους άλλους και όχι μόνο τη μορφή τους, ή τα συγκεκριμένα οφέλη που παίρνουμε από εκείνους. Αγαπάμε το πνεύμα μέσα τους. Τώρα, η αγάπη μας μετατρέπεται σε αγάπη χωρίς όρους και γίνεται οικουμενική. Είναι χωρίς όρους, επειδή δεν εξαρτάται από το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι. Είναι οικουμενική, επειδή αγαπάμε όλο και περισσότερους ανθρώπους ανεξάρτητα από την εμφάνιση, τον χαρακτήρα και άλλους επιφανειακούς παράγοντες. Αγαπάμε το πνεύμα μέσα τους. Εμείς, ως πνεύμα, είμαστε ένα με το πνεύμα που βρίσκεται μέσα τους.

Η αγάπη είναι σαν το χρυσάφι που βγαίνει από τη γη. Είναι ανάμεικτο με άλλα μέταλλα [συναισθηματικές ανάγκες]. Έργο μας είναι να καθαρίσουμε το χρυσάφι με την προσπάθειά μας ν’ αγαπάμε χωρίς όρους, σε όλες μας τις σχέσεις – ό,τι κι εάν κάνει ή δεν κάνει ο άλλος. Μόνο τότε θα είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι.

Δείτε το βιβλίο «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ» του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ