ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ AΤΟΣΣΑΣ ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ

Το Σάββατο 25 Ιουλίου του 2020 έγινε, για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, μέσω Google και YouTube απευθείας μετάδοση της τραγωδίας «Πέρσες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, με αφορμή τα 2.500 χρόνια από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η απόδοση του έργου έγινε στα αρχαία και νέα Ελληνικά, ενώ υπήρχαν και Αγγλικοί υπότιτλοι. Απόλυτη πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Άτοσσας, της μεγάλης βασίλισσας της Περσίας, μητέρας του Ξέρξη, η επί ΣΥΡΙΖΑ υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, προσωπική επιλογή του σκηνοθέτη. Λίγους μήνες μετά η κυρία Κονιόρδου κατηγορεί τη σημερινή υπουργό Πολιτισμού «για απόπειρα συγκάλυψης των κακοποιήσεων» στην υπόθεση Λιγνάδη και ζητά την παραίτησή της, μιλώντας για αλαζονεία και «αυταρχική αναλγησία».

Κρίμα. Για να παιχτούν οι «Πέρσες» στις 25 Ιουλίου του ’20 και να λάμψει και η ίδια διεθνώς μέσω YouTube και Google (με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, εξυπακούεται) οι συζητήσεις ξεκίνησαν από τους πρώτους μήνες της υπουργίας Μενδώνη και του διορισμού του Δημήτρη Λιγνάδη στο Εθνικό, πολύ πριν από το πρώτο lockdown. Η σημερινή υπουργός υποδέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόταση του Λιγνάδη να παίξει την Άτοσσα η πρώην υπουργός. Το υπουργείο Πολιτισμού ήταν στην ουσία ο «μεγαλοπαραγωγός» αυτής της παράστασης με τη διεθνή προβολή –αφού το Εθνικό Θέατρο με αυτήν την παραγωγή ανέλαβε την ευθύνη της προβολής του ελληνικού πολιτισμού διεθνώς– και σε ανώτατο καλλιτεχνικό επίπεδο. Η «πρώην» και η «νυν» συναντήθηκαν –παρουσία του σκηνοθέτη–, ενημερώθηκαν και ενημέρωσαν, συμφωνήσανε, δώσανε τα χέρια, υπογράψανε συμβόλαια, ευχήθηκαν καλή επιτυχία – και άρχισαν οι πρόβες.

Οι πρόβες κράτησαν μήνες και η επαφή πρωταγωνίστριας-σκηνοθέτη ήταν σχεδόν καθημερινή και χωρίς ούτε ένα συννεφάκι. Μιλάμε για έναν πρώτο ρόλο εμβληματικό, παιγμένο στο μυθικό θέατρο της Επιδαύρου, σε παγκόσμια μετάδοση. Η κυρία Κονιόρδου με αυτή της τη συνεργασία (με τον Λιγνάδη αλλά και τη Μενδώνη) έκανε το μεγάλο της comeback. Τώρα μιλάει «για απόπειρα συγκάλυψης των κακοποιήσεων» από μία ομάδα ανθρώπων της οποίας υπήρξε, επί σχεδόν ένα χρόνο, δημιουργικό μέλος. Δικαίωμά της. Οι καλλιτέχνες μετριούνται και με το ήθος τους.

Όμως, να μην μπερδευόμαστε: η Λυδία Κονιόρδου δεν έπεσε από τον ουρανό ούτε είναι πρωτοεμφανιζόμενη. Είναι δεκαετίες τώρα ηθοποιός, συνάδελφος του Δημήτρη Λιγνάδη, με γνώση και της τέχνης της αλλά και του «χώρου». Ό,τι «θα έπρεπε να ξέρει» η Μενδώνη, θα έπρεπε να το ξέρει, πολύ νωρίτερα, και η Κονιόρδου. Ό,τι «αποπειράθηκε να συγκαλύψει» η Μενδώνη, το είχε ήδη, λογικά, «συγκαλύψει» πρώτα η Κονιόρδου – αφού υπήρξε υπουργός Πολιτισμού «και δεν έκανε τίποτα ενώ ήξερε». Σαν άνθρωπος της πιάτσας του θεάτρου, σαν εξαιρετικό ταλέντο που έχει συνεργαστεί με όλους τους σημαντικούς και σπουδαίους, σαφώς όφειλε «να ήξερε» πολύ περισσότερα από την αρχαιολόγο Μενδώνη – την οποίαν έχει το θράσος τώρα να κατηγορεί για «συγκάλυψη», δηλώνοντας μάλιστα με ταπεινή αριστεροσύνη πως η ίδια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια «εργαζόμενη καλλιτέχνις» στην παράσταση του Εθνικού. Όταν είναι η μόνη Ελληνίδα «καλλιτέχνις και σταρ» που υπήρξε ΚΑΙ υπουργός ΚΑΙ πρωταγωνίστρια στην Επίδαυρο – μετά τη Μελίνα Μερκούρη. Ρωτήστε όποιον θεατράνθρωπο θέλετε τι σημαίνει για μια ηθοποιό να παίξει την Άτοσσα (ή την Κλυταιμνήστρα) στο Αρχαίο Θεάτρου της Επιδαύρου.

Δυστυχώς, και η Κονιόρδου παρασύρθηκε, όπως φαίνεται, από την πολύ χαμηλή ποιότητα της φτηνής αντιπολίτευσης που επέλεξε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέμαι αν προσυπογράφει και το hashtag «ΝΔ_παιδεραστές», τον απόλυτο πάτο της πολιτικής μας ξεφτίλας. Ενώ οι Έλληνες, εν μέσω κορωνοϊού, οικονομικής κατάρρευσης, τεράστιας ανεργίας και ψυχολογικής πίεσης, το «παλεύουν» γενναία, ο καθένας όπως μπορεί, κάποιοι μοιάζουν σαν να μην έχουν καταλάβει τίποτα. Ελπίζουν να μας φανατίσουν, θεωρώντας προφανώς πως είμαστε πολύ επιρρεπείς στη χυδαιότητα και, μη έχοντας την ψυχραιμία για ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση, ξεπέφτουν στη βαρβαρότητα και τη μιζέρια.

Όμως εμείς βλέπουμε – ίσως και πολύ πιο καθαρά από πριν. Η περιπέτεια της «πανδημίας» μάς ταλαιπωρεί από τη μια, μας βοηθάει πολύ από την άλλη. Βλέπουμε πως η εθνική διαχείρηση αυτήν τη στιγμή είναι μια πολύ λεπτή και δύσκολη άσκηση – και δεν μας αρέσει να μας υποτιμούν και να μας κοροϊδεύουν παίζοντας μ’ εκείνες τις μάσκες που φορούσαν οι διπρόσωποι στα καρναβάλια – και ας μπήκαμε στο Τριώδιο. Δεν γίνεται, κυρία Κονιόρδου, να θες να είσαι και η πρωταγωνίστρια-Άτοσσα, και «η υπουργός Πολιτισμού» και η αριστερή καλλιτέχνις που «επιρρίπτει ευθύνες» σαν να μην ξέρει τίποτα «για κανένα έγκλημα».

Στην καθομιλουμένη, ο διπρόσωπος λέγεται και δίμουρος (αυτός δηλαδή που έχει δύο μούρες). Μια μούρη για την τέχνη, άλλη μούρη για την πολιτική. Μια μούρη για τον έρωτα, άλλη μούρη για την κοινωνία. Η Κονιόρδου τέτοια μου φαίνεται. Δίμουρη. Και μαζί της ένα σωρό πολιτικοί και «καλλιτέχνες» και κομματικά στελέχη –αλλιώς κομματόσκυλα– που ρίχνουν το επίπεδο όλων μας όλο και πιο χαμηλά. (Δεν θα τους περάσει όμως).