ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΚΑΜΨΗΣ aka ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Δεν πέσαμε από τα σύννεφα βλέποντας πως το Σχέδιο Ανάκαμψης είναι για λίγους. Kαι ενώ για τα Μνημόνια δίνονταν μάχες για να πετάξουν –κάποια κόμματα– από πάνω τους την ευθύνη για την πατρότητα του προγράμματος ή για συγκεκριμένες «μεταρρυθμίσεις» του προγράμματος, η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζει που το Σχέδιο προβλέπει όλα όσα είχε στο προεκλογικό της πρόγραμμα.

Η πανδημία μάς γυρνά πίσω στο σημείο 0. Στο κουτάκι της αφετηρίας, αν παίζαμε «Monopoly». Τα ταμεία είναι ξανά μείον, τα λουκέτα είναι ξανά προ των πυλών και η οικονομία χρειάζεται στήριξη και άρα ευρωπαϊκή παρέμβαση μέσω ενός νέου χρηματοδοτικού προγράμματος.

Για να μην το πούμε «Μνημόνιο» ή Σωτήρη και για την αναγκαία αστερόσκονη αριστείας, εκτός από το προεκλογικό πρόγραμμα, το Σχέδιο Ανάκαμψης είναι βασισμένο στην Έκθεση Πισσαρίδη. Η Έκθεση Πισσαρίδη περιφερόταν επί μήνες ως το ιερό δισκοπότηρο της οικονομικής ανάκαμψης και είναι η βάση πάνω στην οποία εκπονήθηκε το «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης».

Όπως και με την Έκθεση Πισσαρίδη, έτσι και τώρα ο διάλογος και η διαβούλευση είναι προσχηματική, ενώ ξανά έχουμε τα γνωστά ευχολόγια για αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο και τον τρόπο πρόσβασης στους πόρους χρηματοδότησης. Άλλωστε, ο διάλογος με τα κόμματα και τους φορείς δεν είναι αναγκαίος. Δεν είναι τα κόμματα και οι φορείς που πρέπει να συμφωνήσουν με το Σχέδιο. Με το Σχέδιο πρέπει να συμφωνούν οι δανειστές. Με αυτούς πρέπει να συμφωνηθούν οι μεταρρυθμίσεις που παρουσιάζονται στο Σχέδιο. Γιατί από αυτούς θα ελέγχονται. Αλλά προς Θεού. Δεν είναι Μνημόνιο. Είναι «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης».

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που κατά την έκθεση Πισσαρίδη δεν είναι ανταγωνιστικές και κατά τον υφυπουργό κ. Ζαβό είναι «ζόμπι», είναι και πάλι απούσες. Τι κι αν πρόκειται για τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας; Aν δεν είναι πράσινες, startup ή τεράστιες, δεν μας ενδιαφέρουν.

Το Σχέδιο ενισχύει τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ στον βωμό της ανταγωνιστικότητας θυσιάζει τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς.

Παράλληλα, σαν βγαλμένο από τη Βίβλο του νεοφιλελευθερισμού χορηγεί φορολογικά κίνητρα σε λίγους, και ιδιωτικοποιεί βασικές υποδομές που συγκροτούν αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος. Τα χρήματα δεν θα έρθουν στη χώρα για την αποπληρωμή του Δημόσιου χρέους, τη βελτίωση του Ελληνικού Δημοσίου και τη στήριξη των Δημοσίων Δαπανών. Τα χρήματα του Σχεδίου θα πάνε αποκλειστικά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Απλά, όχι σε όλες. Σε αυτές που έχουν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό. Στις πολύ λίγες και υγιείς λοιπόν.

«Τυράκι» η δημιουργία 180.000 θέσεων εργασίας σε ορίζοντα εξαετίας, την ώρα που ήδη οι άνεργοι ξεπερνούν τους 1.150.000 πριν ακόμη λήξει το πλαίσιο των αναστολών συμβάσεων εργασίας.

Το Σχέδιο είναι βγαλμένο από τα χειρότερα μνημονιακά εγχειρίδια και, παρά τους πομπώδεις τίτλους, θα δεσμεύσει τη χώρα, με νέους όρους και νέα προαπαιτούμενα μέχρι το 2026 τουλάχιστον.

Κρύβει λουκέτα για τους πολλούς και προνόμια για τους λίγους. Δεν απαντά στις ανάγκες επιχειρήσεων και εργαζομένων, ούτε απαντά στο «καυτό» ζήτημα της υπερχρέωσης των μικρομεσαίων.

Ό,τι είναι η επιχείρηση Ελευθερία για την πανδημία θα είναι το Σχέδιο Ανάκαμψης για την Οικονομία. Στη θεωρία είναι η λύση στα προβλήματα, στην πράξη απέχει μακράν.