Συνέβη στην πτήση

Οι τελευταίες μέρες και νύχτες πριν την αναχώρηση μόνο συνηθισμένες δεν ήταν. Κάθε «καρέ» της μέρας,  μια ολόκληρη ταινία ζωής, με αφορμή το… οτιδήποτε. Από τις ξύλινες σφραγίδες με τις οποίες η γιαγιά μου η Άρτεμις «μαρκάριζε» τα πρόσφορα για να τα διαβάσει ο ιερέας στην εκκλησία, έως τις πεταλίδες που είχα κρατήσει μέσα σε κρυστάλλινα βάζα και που κάποτε τις είχαμε χρησιμοποιήσει σαν μπομπονιέρες στην βάφτιση του γιού μου.
Η διαχείριση μιας μετάβασης για νέα ζωή μπορεί και να θέλει βοήθεια από οπιούχο παυσίπονο… Όσοι,τελικά, δεν έχετε πολλές ντουλάπες σπίτια σας να νιώθετε καλά. Είναι απίστευτο το πόσα άχρηστα αντικείμενα «παραχώνουμε» στα συρτάρια, στα πατάρια και στις αποθήκες. Η ζωή με αναμνήσεις και προσδοκίες δεν χρειάζεται  ούτε μούχλα, ούτε σκοτάδι. Όλα όσα είναι απαραίτητα είναι τα πέντε- δέκα που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. Τώρα βέβαια  που  το γράφω σκέφτηκα ότι τα παλιά δεκάρικα (δραχμές εννοώ ) ίσως καλά παρέμειναν σ’ ένα «μουσικό κουτί» που το βρήκα φυλαγμένο μαζί με τις παρτιτούρες που μελετούσα στο πιάνο. Το κούρδιζα αυτό το μουσικό κουτί, όταν πήγαινα δημοτικό, και μια χορεύτρια με ροζ βρακάκι χόρευε στο ένα πόδι. Δίπλα της ένα κουτάκι με βελούδινο κορδόνι για να βάζω τα παιδικά μου κοσμήματα που κάποτε προφανώς την θέση τους πήραν οι δραχμές, τα δεκάρικα και τα εικοσάρικα. Τα είχα «χώσει» εκεί όταν μπήκαμε στο Ευρώ, με την σκέψη ότι… θα είχαν συλλεκτική αξία κάποτε. Μακάρι να μην χρειαστούν για «ψιλά» στο delivery boy στο μέλλον.
Οι άνθρωποι που ήρθαν να πάρουν τον Ντίον, τον «μεγάλο Πυρηναίων», μου έφεραν ένα καφάσι με υπέροχα σταφύλια από το κτήμα τους. Η νέα του «οικογένεια» ,με την αδελφούλα του την Ήρα τον περίμεναν με ανυπομονησία στο Ζευγολατιό. Όταν ήρθε η στιγμή να τον οδηγήσω στο βανάκι του Χρήστου και του Γιώργου έκανε «άρνηση». Κάθισε στην μέση του δρόμου και… δυο άντρες μαζί μ’ εμένα ήταν αδύνατον να μετακινήσουμε τον μεγάλο αγαθό γίγαντα που ακόμη δεν έχει φτάσει ούτε ενός έτους. Επιστράτευσα τον «εκπαιδευτή» του. Ο Ραν, το κόκερ μου, είχε αναλάβει την εκπαίδευση του «μικρού» από τότε που ήρθε δύο μηνών σπίτι μου. Ο Ραν λοιπόν, τον ξεγέλασε πηδώντας πρώτος στο μεγάλο κλουβί και ο «μικρός» ακολούθησε… Η επόμενη συνάντηση μαζί του ήταν «διαδικτυακή». Τον είδα να παίζει με την αδελφή του την Ήρα, χαρούμενος σε μια τεράστια έκταση στην εξοχή. Η Αλεξάνδρα, η νέα του «ανθρωπομητριά» έκανε τα πάντα να με καθησυχάσει και η κορούλα της, η Σοφία δεν σταμάτησε να επιμένει στο πόσο καλός και τρυφερός είναι.

Ξημερώματα πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο, μαζί με τα δύο κόκερ, τον Ραν και τον Μπελ, ανταμώσαμε με τους «συγκατοίκους-φίλους-αδέλφια» στην βεράντα τους. Παραγγείλαμε σουβλάκια και μπύρες. Την κουβέντα της «βεράντας» με τον Στέργιο Βλαχόπουλο και την Τάσα Μπέλλου, την γυναίκα του, θα την κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου, όπως και τις αγκαλιές τις ολόσφιχτες των παιδιών τους. Λίγο πριν τις μπύρες, είχε φύγει ο κολλητός μου, ο Μιχάλης, αφού ήπιε έναν εσπρέσο σκέτο. Κανένας δεν αναφέρθηκε σε αποχαιρετισμό. Ήταν σαν μια «συνηθισμένη» συνάντηση, σαν κι εκείνες «χωρίς πρόγραμμα», που όμως λέμε τα «πάντα και τίποτα».  Αυτές τις στιγμές του σούρουπου και της νύχτας πριν το ταξίδι , αυτές τις στιγμές που τα βλέμματα ήταν πολύ φλύαρα, θα τις κρατάω στην σκέψη μου, όπως τα βότσαλα που ξεδιαλέγουμε τα καλοκαίρια μας.

Νωρίτερα το απόγευμα είχα αποχαιρετίσει τον περιπτερά της πλατείας. «Φεύγεις κορίτσι μου τελικά;» Πώς να μην το καταλάβει, αφού αγόραζα είκοσι κουτιά τσιγάρα. «Ναι, αύριο…»
 «Είδα χτες στον υπολογιστή μου το Respect Greece, μπράβο σας Νανά μου, να είστε καλά, να τα φτιάξετε όλα όπως πρέπει, δεν μας αξίζει αυτό που περνάμε κορίτσι μου. Χτες, ο μεγάλος μου γιός, είστε φίλοι στο Fb, μ’ έβαλε και το είδα. Μακάρι να σας πάνε όλα καλά. Θα κάνεις και συνεντεύξεις;»
«Φυσικά, με όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που κάνουν εκπληκτικά πράγματα στην τεχνολογία, στις επιστήμες, στην τέχνη, στην ιεραποστολή, στα πάντα όλα και φυσικά όχι μόνο Αμερική. Θα πάμε Ευρώπη, Αυστραλία, Μέση Ανατολή ….»
«Άντε κορίτσι μου, καλή επιτυχία από την καρδιά μου, πάρε τα πακέτα τα τσιγάρα που καπνίζεις, δεν θα ξαναφέρω άλλα, μόνο εσύ τα κάπνιζες στην γειτονιά… Περίμενε, θα σου κάνω δώρο και τον αντιανεμικό αναπτήρα, όταν θα φυσάει να τον έχεις ν’ ανάβεις όπου επιτρέπεται γιατί Αμερική που πας… μπορεί να το κόψεις!» Γελάσαμε,  πήρα τα ρέστα μου και γύρισα την μίζα για την τελευταία διαδρομή από το περίπτερο της πλατείας Κονίτσης για το σπίτι. 

Ξημερώματα, ξεκινούσε το μεγάλο ταξίδι με μια ενδιάμεση στάση την Φρανκφούρτη και τελικό προορισμό το Los Angeles. Τα σκυλιά μου τα είχα αποχαιρετίσει σ’ ένα υπόγειο του Ελευθέριου Βενιζέλου όπου, αφού «πέρασαν τον έλεγχο» τους, σφραγίσαμε την πόρτα του κλουβιού, με την υπεύθυνη της Lufthansa να με καθησυχάζει για τις συνθήκες ταξιδιού τους. Προσπάθησα ν’ «αδειάσω» τις σκέψεις πριν δέσω την ζώνη στο κάθισμα, έστειλα τα τελευταία γραπτά μηνύματα και τσεκάρισα ασυναίσθητα αν τα κλειδιά του σπιτιού της Αθήνας ήταν στην τσάντα μου. Ναι, ήταν.
Πρέπει να ήταν κάπου πάνω από τον Ατλαντικό, όταν κάνοντας έναν περίπατο στην τεράστια άτρακτο του θηριώδους boing ένας νέος άντρας με ρώτησε αν ένιωθα τόσο κρύο όσο και εκείνος. Μάλλον τον απογοήτευσα, γιατί εγώ ένιωθα πάρα πολύ άνετα. Έμαθα ότι το όνομά του ήταν Γιώργος και ότι ταξίδευε με την γυναίκα του και το παιδάκι τους για Los Angeles. Ζούνε και οι δύο στο Ηράκλειο της Κρήτης, εκείνος μεγαλωμένος στο Σικάγο με εξειδίκευση στους υπολογιστές και η γυναίκα του δικηγόρος. Τον ρώτησα αν ο σκοπός του ταξιδιού τους ήταν οι διακοπές. «Νανά μου, πάμε για να παρακολουθήσει η γυναίκα μου ένα σεμινάριο στο Pilates, ασχολείται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια, γιατί η δουλειά των δικηγόρων στο Ηράκλειο πηγαίνει πάρα πολύ άσχημα. Η εξειδίκευσή της ήταν στο αστικό, δεν ασχολήθηκε με ποινικά ποτέ, αλλά οι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια σταμάτησαν ακόμη και να χωρίζουν. Ξέρεις ότι δεν αντέχουν οικονομικά να πληρώσουν τα παράβολα για το δικαστήριο, πόσω μάλλον τους δικηγόρους; Η δικηγορία δεν… άφηνε τίποτα και αναγκαστικά αποφάσισε να κάνει το χόμπι της δουλειά»

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι οι δικηγόροι στην Κρήτη θ’ αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης, καθώς ως λαός είμαστε δικομανείς και, ειδικά ο συγκεκριμένος τόπος, δεν φημίζεται για ειρηνική επίλυση διαφορών, αλλά η γυναίκα του Γιώργου δεν είναι και ποινικολόγος.
«Καταλαβαίνεις τι σου λέω» (συνέχισε εκείνος), οι άνθρωποι δεν χωρίζουν πια, αλλά ζούνε χωρισμένοι στο ίδιο σπίτι, άσε που οι περισσότεροι ,με παιδιά και χωρισμένοι ουσιαστικά ,επιστρέφουν στα πατρικά τους, στα χωριά.»
Τον ρώτησα αν έχει πρόβλημα και εκείνος με δουλειά. Μου εξήγησε ότι τα τελευταία χρόνια οι εταιρείες που χρησιμοποιούν προγραμματιστές έχουν αλλάξει πολιτική. Ελαχιστοποίησαν τους μόνιμους «υπάλληλους γραφείου», μειώνοντας το προσωπικό και τις λειτουργικές δαπάνες, επιλέγοντας να δουλεύουν  οι περισσότεροι ως εξωτερικοί συνεργάτες. «Έτσι, ή στο Ηράκλειο είμαι ή στην Αμερική πρόβλημα δεν έχω. Τώρα, κάνουμε οικογενειακώς αυτό το ταξίδι για να συνδυάσουμε την μετεκπαίδευση της γυναίκας μου, να γνωρίσουμε και πώς είναι η πόλη, να δούμε πώς θ’ αντιδράσει και το παιδί και, αν τους υπόλοιπους μήνες τα πράγματα στην Ελλάδα χειροτερεύσουν, πιθανόν να φύγουμε και εμείς. Οι κουμπάροι μας έχουν φύγει από πέρυσι και ένας συμμαθητής μου με καλή επιχείρηση στην Αθήνα, την έκλεισε και γύρισε στο χωριό του, έφτιαξε το σπίτι της γιαγιάς του και κάνει τον αγρότη.»

Σκέφτηκα ότι οι συγκεκριμένοι  άνθρωποι είναι γύρω στα 40, ζουν σε μια πόλη της Ελλάδας που θα μπορούσε να προσφέρει ιδανικές συνθήκες διαβίωσης και ποιότητας ζωής, αλλά διαχειρίζονται μια μετάβαση, καθώς ,όπως μου είπε, «αποχαιρετάνε» φίλους που φεύγουν για… «όπου» συνεχώς.
Ξανακάθισα στο κάθισμά μου και αναλογίστηκα ότι πριν μερικά χρόνια ,αν κάποιος μου πρότεινε να φύγω από την χώρα μου, θα τον θεωρούσα τουλάχιστον γραφικό.
Η ανακοίνωση που ακούστηκε μας ενημέρωνε ότι ετοιμαζόμασταν για προσγείωση και ότι η θερμοκρασία στην πόλη ήταν 32 βαθμοί. H αγωνία μου είχε επικεντρωθεί στην στιγμή που θα παραλάμβανα τα σκυλιά μου. Πέρασα τον έλεγχο και ένας υπάλληλος του αεροδρομίου με κατεύθυνε καθησυχάζοντάς με στην αίθουσα όπου θα παραλάμβανα τα σκυλιά. «Από που είστε; Γερμανίδα ή Σουηδία;» με ρώτησε. «Ελληνίδα είμαι», απάντησα. Σταμάτησε απότομα, με κοίταξε και μου έδωσε ένα χειροφίλημα . «Ελληνίδα, απίστευτο, τι λέτε!»
«Μα… πώς μας φαντάζεστε;»
«Με μπέρδεψαν τα χρώματά σας, αλλά δεν φαντάζεστε τι σημαίνει η Ελλάδα για μας. Ακούμε πάντα μουσική και η γυναίκα μου και εγώ, αγαπάμε πολύ τον Χατζηδάκι».

Ήταν η πιο αναπάντεχη πληροφορία για μένα εκείνη τη στιγμή.
«Από πού είστε;» ρώτησα.
«Η καταγωγή μου είναι από την Αιθιοπία, αλλά ταξιδέψαμε πολύ με την γυναίκα μου, έχουμε περάσει υπέροχα στην Λήμνο, καλοκαίρι ήταν πριν είκοσι χρόνια. Ένα βράδυ τρώγαμε και ακούγαμε καταπληκτική μουσική. Ρωτήσαμε να μάθουμε, γιατί η γυναίκα μου λατρεύει τα ορχηστρικά κομμάτια. Μας είπανε ότι είναι… Χατζηδάκις. Μας αρέσει πάρα πολύ η τζαζ και ο «δικός σας» . Μα πόσο θα χαρεί η γυναίκα μου όταν της πω ότι συνάντησα Ελληνίδα σήμερα. Σας εύχομαι να περάσετε πολύ καλά στην Καλιφόρνια!»
Το κλουβί με τις αγάπες μου ήταν μπροστά μου. Οι άνθρωποι που μου τα παρέδωσαν είχαν ξετρελαθεί με το πόσο χαρούμενα έδειχναν. Λίγα λεπτά αργότερα, ήμασταν όλοι στην αγκαλιά του Χρήστου που ήρθε να μας παραλάβει. Μπήκαμε στο τεράστιο τζιπ. Ο αυτοκινητόδρομος που ακολουθήσαμε ήταν ο 405… Τα Κόκερ είχαν βγάλει τα κεφαλάκια τους από το παράθυρο και τα μπουκλωτά αυτιά τους «ανέμιζαν».  Λίγο αργότερα, περάσαμε την exit για Santa Monica. Είκοσι λεπτά αργότερα, φτάσαμε στο νέο μας σπίτι. Η Λόλα και ο Λούνο , τα υπέροχα τετράποδα του Χρήστου και του Φράνκο, υποδέχθηκαν με κουνήματα ουράς τον Μπελ και τον Ραν.  Μετά τις πρώτες μεγάλες αγκαλιές, το «κλικ» του κινητού απαθανάτισε μια από τις πρώτες στιγμές μιας καινούργιας περιπέτειας ζωής που «ακούει» σε δυο λέξεις: «Respect Greece».
Το απομεσήμερο στο νέο μας σπίτι έμοιαζε να μας περίμενε ειδικά. Ένας πολύ μπλε ουρανός, σκέπαζε τους φοίνικες, τις ελιές, τις λεβάντες και τις μπουκαμβίλιες. Τα κόκερ ,κουνώντας ουρές, τρέξανε στην πλαγιά να εξερευνήσουν τον χώρο. «Μην χαλαρώσεις», άκουσα την φωνή του Φράνκο, «υπάρχουν coyote στην περιοχή και τεράστιοι αετοί πετάνε χαμηλά… Να, να, ένας τεράστιος έρχεται!» Η χαμηλή πτήση της τεράστιας ιπτάμενης απειλής ήταν εντυπωσιακή, αλλά έδωσε και το «στίγμα» ότι ο κίνδυνος μπορεί να παραμονεύει για ό, τι αγαπάς, όπου και να είσαι.
Κάθισα στην άκρη του κήπου με τα τέσσερα σκυλιά ολόγυρα. Είδα τον ουρανό της Καλιφόρνια να κοκκινίζει στο ηλιοβασίλεμα και για ακόμη μια φορά κατέληξα ότι η ζωή είναι μια συνέχεια από start, delete, restart και… αποκρούσεις.
Τα δύο κόκερ μου και εγώ είμαστε τώρα στην επόμενη φάση. Σας ευχαριστώ όλους για την ενδοφλέβια έγχυση αγάπης στο τελευταίο κείμενό μου με τίτλο: «Λίγες ώρες πριν φύγω …».
Το όραμα να ξαναδώσουμε στην Ελλάδα τον σεβασμό που της αξίζει είναι μεγαλεπήβολο. Ο σκοπός είναι ιερός, και η διαδρομή μεγάλη. Σας χρειάζομαι όλους και όλες δίπλα μας. Δεν στηριζόμαστε πια ούτε στους πολιτικούς, ούτε σε τοπικές αρχές, ούτε σε ψευδο-σωτήρες. Το Respect Greece φιλοδοξεί να γίνει το ντοκιμαντέρ που θα αποκαταστήσει την αλήθεια της χώρας μας. Που θα μας κάνει να σηκώσουμε περήφανοι ξανά το κεφάλι μας ψηλά. Χωρίς υπεροψία, αλλά επίσης και χωρίς μικροταπεινότητες. Οφείλουμε όλοι μας να συνδράμουμε στην πραγματοποίηση του. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο που περνάει από το χέρι μας. Είναι η δική μας παρακαταθήκη στην ιστορία. Όταν εμείς θέλουμε, τότε όλα τα μπορούμε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές που γεννήθηκαν χρεωμένες και ταπεινωμένες.
Τα φιλιά μου και μια μεγάλη αγκαλιά, όπου και αν βρίσκεστε, και στην τελική ,επειδή μας δένουν πολύ περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν, θα είστε συμμέτοχοι στην συγκεκριμένη περιπέτεια, καθώς το Respect Greece μας αφορά όλους και όλες.