ΣΤΗ ΜΟΡΙΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΖΩΗ...

Όχι, δεν είναι «Τα Μόρια», καλομαθημένε Έλληνα. Είναι «Η Μόρια». Στη Λέσβο, στο Ανατολικό Αιγαίο, το χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων του κόσμου. Εκεί σε καιρό ειρήνης, όχι πολέμου, χιλιάδες πρόσφυγες, κυνηγημένοι, μπήκαν σε βάρκες δουλεμπόρων, δίνοντας χιλιάδες ευρώ, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Είναι όλοι αυτοί που πέρασαν το Αιγαίο με βάρκες, που είδαν τα παιδιά τους να πνίγονται και την αδιαφορία στα μάτια του βολεμένου πολιτισμένου κόσμου. Βολεμένε μου Ελληναρά! Τις τελευταίες ημέρες, μετά την ολοσχερή πυρκαγιά που έκαψε τη δομή, πρόσφυγες και παιδιά βρήκαν καταφύγιο σε νεκροταφείο και στους δρόμους της Λέσβου. Σχεδόν 13.500 πρόσφυγες και μετανάστες στη Μόρια ζουν έναν νέο «Γολγοθά». Και παιδιά, 400 ασυνόδευτα παιδιά, κλεισμένα στο camp της Μόριας. Και τα πρόλαβε η φωτιά. Μια φωτιά δολοφόνος ψυχών. Κι όμως η κυβέρνηση είχε, λέει, σχέδιο γι’ αυτά τα παιδιά. Ένα σχέδιο με τίτλο «Κανένα παιδί μόνο». Και διορίστηκαν ως υπεύθυνοι γι’ αυτό το σχέδιο η ψυχολόγος Ειρήνη Αγαπηδάκη και ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης. Από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αλλά πληρώνονται από εμάς.

Και αφού εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο αυτοί οι δύο ήταν επικεφαλής αυτού του σχεδίου, γιατί παρέμεναν τα 400 ασυνόδευτα παιδιά στον προσφυγικό καταυλισμό; Τι απέγινε εκείνο το περίφημο σχέδιο; Τώρα πλέον αυτά τα παιδιά, μετά τη φωτιά που κατέκαψε τις ψυχούλες τους, προωθήθηκαν στην ενδοχώρα… Η ίδια η φωτιά έδωσε τελικά τη λύση…
Οι εικόνες όπου οι πρόσφυγες έτρεχαν να σωθούν από τις φλόγες και να βρουν καταφύγιο, έχοντας όσα πράγματα μπορούσαν να πάρουν στους ώμους τους σοκάρουν. Τις συνηθίσαμε. Δεν μας ξενίζει ένα μωρό που κλαίει πεινασμένο, μια μάνα που κρατάει ένα πλακάτ και γράφει «we are human like you», άνθρωποι που κοιμούνται στο νεκροταφείο.
Μία ημέρα μετά, ξύπνησε και η κυβέρνηση και προγραμμάτισε έκτακτη διυπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, με τη συμμετοχή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, του υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια, του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής και Ασύλου Νότη Μηταράκη, του αναπληρωτή υπουργού Γιώργου Κουμουτσάκου, του διοικητή της ΕΥΠ Παναγιώτη Κοντολέοντα και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου. Ζητούμενο, τι άλλο; Να εξεταστεί η κατάσταση στη Μόρια αλλά και να ληφθούν μέτρα για την αντιμετώπισή της. Λόγια, λόγια λόγια...
Ωστόσο, πριν ξεσπάσει η «θύελλα» και ενώ τα σενάρια υπήρχαν, η προετοιμασία για την αντιμετώπισή τους ήταν μηδενική από την Πολιτεία. Ο καταυλισμός της Μόριας κάηκε στο σύνολό του, ενώ μεγάλος αριθμός προσφύγων και μεταναστών έχουν διαφύγει προς τα γύρω βουνά. Θυμάσαι που στην αρχή ήσουν τόσο λυπημένος με όλες αυτές τις εικόνες. Θυμήθηκες τους παππούδες που ήταν πρόσφυγες στη Μικρασία, και άρχισες να φτιάχνεις ταψιά με φαγητά. Μετά, κάτι η αδιαφορία της κυβέρνησης, κάτι η κούραση, κάτι λεφτά γιοκ, γίναμε υπερασπιστές τού «πάρ’ τους σπίτι σου», ξεχνώντας ότι η πείνα, η απόγνωση, γεννούν τη μεγαλύτερη βία.
Θύμωσες γιατί κάποιοι από αυτούς αντέδρασαν στην προοπτική της απομόνωσής τους. Ήθελαν να ζήσουν σαν άνθρωποι κανονικοί, όπως τόσοι άλλοι όπου γης. Θύμωσες…

Ωστόσο, το μεγάλο ερώτημα ψάχνει απάντηση σε μια φρικτή εικόνα: Η συνολικά άθλια κατάσταση διαμονής χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς συνθήκες υγιεινής, χωρίς κατάλληλες υποδομές, χωρίς ιατρική μέριμνα. Η Μόρια και άλλες ανάλογες δομές παραμένουν βραδυφλεγείς βόμβες, που ανά τακτά διαστήματα εκρήγνυνται. Εάν δεν εκλείψουν οι ρίζες του προβλήματος, όλο και πιο συχνά θα έχουμε τέτοια φαινόμενα, ειδικά μέσα στις ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες του κορωνοϊού.
Η Μόρια δεν αντέχει, η τοπική αυτοδιοίκηση τα ’χει παίξει, οι κάτοικοι που τα ’δωσαν όλα, τώρα παρέδωσαν πνεύμα. Και οι μόνοι που μας κοιτάζουν και αναρωτιούνται είναι όχι οι συμμορίες που αναπτύχθηκαν, αλλά δύο μεγάλα μελαγχολικά, γεμάτα δάκρυα μάτια. Δώστε λύση οι υπεύθυνοι. Η Μόρια είναι η ντροπή μας, είναι ο βόθρος στη δήθεν κουλτούρα και στον πολιτισμό μιας ανάξιας Ευρώπης!!! Και εμείς. Ας μην αφήσουμε την αδιαφορία να μας κυριεύσει. Ο χθεσινός μετανάστης, σημερινός πρόσφυγας. Και τέτοιους η Ελλάδα είχε πολλούς. Μην το ξεχνάμε...