ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΣ: ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!

Ο Στέλιος Μαργωμένος είναι ένας ποιητής της ζωής και της ψυχής! Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο πλατό της εκπομπής, όταν έμαθα ότι έγραψε σε βιβλίο τη ζωή του! Άγνωστος ήταν για μένα αυτός ο ΚΥΡΙΟΣ Guillen-barre, όπως και για τον ίδιο όπως θα δείτε στην κουβέντα μας. Δεν εμφανίζεται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα θύματά του.

Είναι ένα σπάνιο νευρολογικό νόσημα, στο οποίο το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται εναντίον των νεύρων, με αποτέλεσμα ο ασθενής να παρουσιάζει παράλυση και μούδιασμα συνήθως στα χέρια και τα πόδια. Σε βαριές περιπτώσεις, δεν λειτουργούν σωστά οι αναπνευστικοί μύες και χρειάζεται μηχανικός αερισμός σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Η ακριβής αιτία του συνδρόμου Guillain-Barré δεν είναι γνωστή. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι συχνά προηγείται μια λοίμωξη, π.χ. του αναπνευστικού συστήματος. Η θεραπεία είναι φαρμακευτική και οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν σε ικανοποιητικό βαθμό.

Ο Στέλιος είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα! Παίζει όλα τα όργανα με το ίδιο πάθος! Το χαμόγελο δεν έλειψε στην τηλεοπτική μας συνάντηση ούτε λεπτό! Γελάσαμε μέχρι δακρύων. Στην πορεία της κουβέντας μας, συνειδητοποίησα ότι έκλαψε πολύ μέσα κι έξω του για να είναι τελικά τόσο δυνατός! Έχει γράψει τραγούδια ύμνους, αν τον αναζητήσει κανείς, κι έχει συνεργαστεί με ονόματα θρύλους! Τώρα μαθαίνω ότι κάτι ετοιμάζει... αλλά θα με μαλώσει αν το γράψω...

Θα σας πω μόνο τον δικό μου ύμνο, που είναι δικός του στίχος: «Τα πιο μεγάλα σ’ αγαπώ» [Νότης Σφακιανάκης]

«Ποτέ δε θα σου πω πως σ’ αγαπάω.

Ποτέ δε θα σου πω πως πεθαίνω.

Όταν, όμως, σε φιλάω

θα καταλάβεις απ’ τον τρόπο που ανασαίνω

πόσο σε θέλω… Πόσο σε θέλω..

Όταν τα χείλη σου στα χείλη μου θα φέρνω…

Τα πιο μεγάλα “Σ’ Αγαπώ” τα λένε οι ψεύτες.

Αυτοί που τάζουνε και φεύγουνε σαν κλέφτες.

Το “Σ’ Αγαπώ” δεν θα τ’ ακούς από εμένα,

αυτό ανήκει στης καρδιάς τα δεδομένα.

Τα πιο μεγάλα “Σ’ Αγαπώ”, τα λένε οι ψεύτες.

Αυτοί που τάζουνε και φεύγουνε σαν κλέφτες

Το “Σ’ Αγαπώ” δεν θα τ’ ακούς από εμένα,

όμως, να ξέρεις τώρα πια, είμαστε ένα».

Του ζήτησα να γράψει τη ζωή του με τον Guillen-barre παρέα, και μου είπε ότι έχει καιρό να τα πει στον εαυτό του ξανά, αλλά θα το κάνει γράφοντας για να μοιραστεί την αλήθεια της δύναμής του με όσους περνούν δύσκολα και ίσως χρειάζονται ένα χέρι να τους σπρώξει και να σηκωθούν! Να ξεκινήσουν από την αρχή, σαν μωρά, όπως ξεκίνησε εκείνος...

Ήταν ένα Σάββατο που ξύπνησα και τα χέρια μου δεν είχαν δύναμη να κουμπώσω το παντελόνι μου. Φαντάστηκα ότι είναι μάλλον αυχενικό, γιατί δεν πάει το μυαλό του ανθρώπου σε κάτι κακό!

Είμαστε άτρωτοι νομίζουμε! Μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα Κυριακής είχα παραλύσει τελείως, και όταν λέμε τελείως, τίποτα δεν κουνούσα στο σώμα μου, ούτε δάχτυλο! Παρά τις εντολές του μυαλού μου, μόνο τα μάτια μου κοίταζαν έντονα, και μέχρι εκείνη τη στιγμή ακόμη μιλούσα. Σύνδρομο Guillain-barre, μου είπαν και νόμιζα ότι ήταν κάτι σαν τούρκικο γλυκό...

Το Guillain-barre είναι ένα σύνδρομο που από ό,τι λένε οι γιατροί πεθαίνεις... και όταν σηκώνεσαι τινάζεις το χώμα από επάνω σου.

Στην αρχή με πήγαν στο νοσοκομείο. Μετά από μια χορήγηση φαρμάκων που τελικά δεν με έπιασαν... σε μερικές μέρες άρχισε η παράλυση και στο πρόσωπο! Είχα αρχίσει να μιλάω με άναρθρες κραυγές, και δεν μπορούσα να καταλάβω ότι δεν μίλαγα! Είχα την εντύπωση ότι με ακούν και καταλαβαίνουν τι λέω κανονικά!

Μου λένε, Στέλιο δεν μιλάς, σταμάτα! Και για να το πιστέψω με μαγνητοφώνησαν και με έβαλαν να ακούσω τη φωνή μου, που και αυτή με άφηνε...

Σε λίγο, μου κόπηκε και η ανάσα! Ζήτησα βοήθεια και είπα παραδίδομαι, παρά τις αντιστάσεις μου να μη διασωληνωθώ.

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ξύπνησα στην εντατική με μηχανική υποστήριξη και με τραχειοστομή. Μετά από τρεις μέρες, από ό,τι λένε, είχα παραδοθεί στον χρόνο και δεν με ένοιαζε πια.

Στην εντατική λειτουργούσαν μόνο το μυαλό και η καρδιά, και είχαν αρχίσει και οι παραισθήσεις. Πρέπει να ήταν το δυσκολότερο μέρος της νοσηλείας μου... κάτι σαν τα λευκά κελιά.

Παράνοια και σκέψεις να τελειώσω... να φύγω από αυτήν τη ζωή, μιας και αυτό θα ήταν η λύτρωσή μου. Να όμως που ο θάνατος αυτήν τη φορά θα ήταν η ευτυχία μου! Το είχα αποφασίσει. Είχα ζήσει μια ζωή γεμάτη, είχα περάσει και καλά και άσχημα. Ήθελα να φύγω, να με θυμούνται δυνατό!!!

Ήρθε μια μέρα η μεγάλη μου κόρη, η Χριστίνα, και με όση δύναμη είχα, μόνο με τα χείλη, και χωρίς φωνή της είπα, «αγάπη μου, εσύ είσαι τώρα ο αρχηγός!». Με τη Χριστίνα είχαμε δουλέψει μαζί δώδεκα χρόνια, της είχα πολλή εμπιστοσύνη. Μιλούσαμε με τα μάτια.

Δεν μου είπε τίποτα. Την άλλη μέρα που ήρθε, μου είπε: «Άκου, χθες το βράδυ είδα τις φωτογραφίες μας, και σε όλες με κρατάς αγκαλιά, και με φιλάς! Διάβασα για την αρρώστια αυτή και δεν πειράζει την καρδιά και τα μάτια... μπορείς να γίνεις καλά λοιπόν! Μη μου πάρεις την καρδιά σου και τα μάτια σου, σε παρακαλώ...»

Από εκείνη τη στιγμή γύρισα και είπα θα κάνω τα πάντα, και αφού δεν θέλω να σέρνομαι πρέπει να βρω τρόπο και να πετάξω.

Οι μέρες ήταν δύσκολες στην εντατική, αλλά είχα σκοπό, είχα αρχίσει να παίρνω ανάσες μόνος μου. Συνέβησαν πολλά! Κι άλλα... Εγχείριση στη χολή, αναπηρικό αμαξίδιο... κέντρο αποκατάστασης!

Πάλεψα με τους δαίμονές μου και τους αγίους στο μυαλό μου.

Ήμουν σε έναν στίβο μάχης που έπρεπε να τον περάσω. Το πρωί έδινα μάχες και το βράδυ τραβούσα τις κουρτίνες σε ένα δωμάτιο με άλλους τρεις… κλεινόμουν στον εαυτό μου σαν αγρίμι.

Δεκαεπτά μήνες είχα δίπλα μου έναν άγγελο που μου είχε στείλει ο Θεός, τη γυναίκα μου Παναγιώτα, που δεν έλειψε. Βιντεοσκοπούσε τις θεραπείες μου, για να βλέπω την πρόοδο μου.

Όλα άρχιζαν... με το να μου κουνάνε εκείνοι τα χέρια, τα πόδια, το σώμα και να μου λένε, κοίταξέ τα για να αρχίσει να δίνει εντολές ο εγκέφαλος στα νεύρα. Όλα ήταν... όπως ξεκινάει ένα μωρό παιδί να κάνει τα πάντα από την αρχή, να κουνήσει χεράκια, να σηκώσει τον λαιμό και ποδαράκια, να μπουσουλήσει και να σηκωθεί όρθιο, και να το στηρίξουν τα πόδια του!

Όλα αυτά τα στάδια είχαν αρκετό χρόνο το καθένα, και πολύ πόνο! Το ΑΧ δεν το έλεγα γιατί ποιος θα καταλάβαινε πόσο μεγάλο ΑΧ ήταν, κι αν το έλεγα θα μου έλεγαν κάτσε λίγες μέρες να ξεκουραστεί το σώμα σου, και εμένα με περίμενε η ζωή!!!

Όλο γελούσα και όλοι ήθελαν να μου κάνουν θεραπεία! Τους έφτιαχνα το κέφι! Μια μέρα... εγώ επάνω στο καρότσι τσουβάλι και έχω βάλει έναν άλλον ασθενή να με σπρώχνει και πού να με σπρώξει; Με πάει από τοίχο σε τοίχο και γελάμε! Βγαίνει, μας βλέπει η φυσικοθεραπεύτρια και λέει, «δεν έχετε καταλάβει τι έχετε πάθει», και αρχίζει και γελάει μαζί μας. Τους είχα παρασύρει όλους σε αυτόν τον τρελό δρόμο της επιστροφής. Είχα μάθει ποιος ήταν ο εχθρός μου – γιατί, αν δεν τον ξέρεις, πώς να τον νικήσεις!

Οι μήνες πέρναγαν... και εγώ έχτιζα σώμα για να μπορέσω να πάω σπίτι μου, να κάτσω στη γωνίτσα μου! Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πολύτιμα ήταν τα μικρά πράγματα τελικά και πόσο μεγάλη αξία έχουν. Αποφασίζουμε σε δύο μήνες να φύγουμε από το νοσοκομείο, μιας και πλέον περπατούσα με το Πι και είχα αρχίσει να κάνω και κάποια βήματα μόνος μου. Έλεγα, θα πάω στο ασανσέρ, θα πατήσω το κουμπί, θα μπω μέσα όρθιος και θα βγω στον δρόμο να ξαναφήσω τα δικά μου βήματα.

Λίγο πριν φύγω... ένας ψυχαναγκασμός μεγάλος που έχω –αυτός που με χαλάει και αυτός που με φτιάχνει, γιατί πολλές φορές πατάω περισσότερο γκάζι ή φρένο– με κάνει να θέλω να περπατήσω μόνος μου αρκετά, ενώ δεν είναι ακόμα η ώρα.

Πέφτω και σπάω το πόδι μου... όλα μαύρα πάλι!

Ξανά από την αρχή με πείσμα και πάθος…

Σήμερα έχουν περάσει πέντε χρόνια περίπου από τότε που ήρθε ο εχθρός που νίκησα.

Ζω σαν όλους τους ανθρώπους! Περπατάω, οδηγάω, ανεβαίνω, κατεβαίνω όσους ορόφους θέλω, αλλά πάντα με τα κάγκελα! Κάποια πράγματα έμειναν να θυμάμαι…

Κάνω βάρη, γιατί είχα ένα μεγάλο φορτίο να σηκώσω, τον ΕΡΜΗ, τον εγγονό μου που ήρθε στη ζωή μας να μας την κάνει πιο όμορφη.

Μεγάλη ψυχοθεραπεία σε όλο αυτό είναι τα τραγούδια που γράφω και που έγραφα κι όταν ακόμα δεν μπορούσα να μιλήσω! Ψιθύριζα και μου τα έγραφαν. Το σώμα μου μπορεί να μην έχει τη δύναμη που είχε, αλλά το μυαλό μου τώρα τρέχει περισσότερο και καλύπτει τα κενά μου.

Όταν μου λένε στην οικογένειά μου, «αυτό που έκανες δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε», τους λέω «αυτό ήταν εύκολο, αυτό που κάνατε εσείς για μένα εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω! ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!!!»

Να σας συστηθώ:

Στέλιος Μαργωμένος

Παναγιώτα Μαργωμένου

Χριστίνα Μαργωμένου

Ναταλία Μαργωμένου

Guest srar Ερμής

Ευχαριστώ πολύ, Ζήνα μου, που μου έδωσες το βήμα να μιλήσουμε στο κόσμο για την αγάπη, και τη δύναμή της... και που ήρθες στη ζωή μου έτσι αναπάντεχα και ΑΛΗΘΙΝΑ όπως ξέρεις!!!

Εγώ σ’ ευχαριστώ... γιατί μπορείς και με σηκώνεις κάθε φορά που πέφτω! Είτε βλέποντας το απόσπασμα της εκπομπής, είτε ακούγοντας τα τραγούδια σου! Είσαι άνθρωπος, με Α κεφαλαίο, Στέλιο μου, κι εγώ στον Άνθρωπο Στέλιο υποκλίνομαι!

Δικό σου, να το χορέψεις, όπως χόρεψες και τη ζωή σου! Το αγαπημένο δικό σου, αφιερωμένο από μένα σε σένα! «Ό,τι μου ανήκει...» τραγουδισμένο από τη μοναδική Άντζελα Δημητρίου!

ΥΓ: Τίτλος του βιβλίου του: «Guillen barre, σε νίκησα!» Εκδόσεις Αρμός! Συγγραφέας της ζωής του ο Στέλιος Μαργωμένος.

Η τηλεοπτική μας συνάντηση από το 43ο λεπτό και μετά: