«Split» («Διχασμένος») του M. Night Shyamalan (2016)

Τρία νεαρά κορίτσια απάγονται από έναν άντρα με σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Προκειμένου να αποδράσουν, προσπαθούν να λύσουν τον γρίφο των διαφορετικών προσωπικοτήτων του απαγωγέα τους, καθώς η κατάστασή του ξεφεύγει από κάθε έλεγχο…

Με εμφανείς επιρροές από τον Hitchcock (φυσικά – ο Shyamalan, μετά την «Έκτη Αίσθηση» είχε θεωρηθεί μέχρι και διάδοχός του), τo «Split» είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ με υπερφυσικές πινελιές, που αποτελεί την καλύτερη ταινία τού M. Night Shyamalan, ο οποίος φαίνεται να έρχεται στα συγκαλά του και να επιστρέφει θριαμβευτικά μετά από μια σειρά μέτριων ταινιών.

Το «Split» ουσιαστικά είναι συνέχεια του «Άφθαρτος» (2000).

Ο M. Night Shyamalan, μετά από περίπου 12 χρόνια ανεκδιήγητων κινηματογραφικών project όπως τo «The Happening» (αλήστου μνήμης η σκηνή κατά την οποία ο Mark Wahlberg μιλάει σε ένα φυτό εσωτερικού χώρου!!!), βρίσκει τον παλιό καλό εαυτό του σ’ αυτό το κλειστοφοβικό θρίλερ, στο οποίο ερευνά τα όρια του ανθρωπίνου εγκεφάλου, με όχημα έναν πολυσχιδή ασθενή με 23 διαφορετικές προσωπικότητες!

Η ταινία από την πρώτη σκηνή μπαίνει στο ψητό, με αποτέλεσμα η ένταση του θεατή να είναι στα κόκκινα ευθύς εξαρχής.
Η αγωνία και το ενδιαφέρον κλιμακώνονται σταδιακά καθ’ όλη την διάρκεια του φιλμ. Μέσα από το ξεδίπλωμα των διαφορετικών προσωπικοτήτων του πρωταγωνιστή, κάθε μια από τις οποίες έχει ιδιαίτερη συνεισφορά στην πλοκή, ο σκηνοθέτης δίνει αγωνία και τρόμο, μα και μικρές, απαραίτητες δόσεις comic relief, διατηρώντας έτσι μια εύθραυστη ισορροπία στην ψυχή του θεατή.

Χρησιμοποιεί καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας extreme close shots, επικεντρώνει την προσοχή του θεατή στις εκφράσεις των προσώπων και ιδιαίτερα στην αλλαγή εκφράσεων του πρωταγωνιστή από την μια προσωπικότητα στην άλλη, εντείνοντας ακόμη περισσότερο την κλειστοφοβική χροιά τού φιλμ. Η ελάχιστη έως μηδενική χρήση ψηφιακών εφέ συνδράμει ούτως ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα πειστικό.

Ένα μείον είναι ίσως ότι η ανατροπή στο τέλος δεν είναι τόσο εντυπωσιακή, αν δεν γνωρίζεις το σύμπαν που ο σκηνοθέτης δημιούργησε με το «Άφθαρτος».

Εντυπωσιακή η ερμηνεία του James McAvoy, ο οποίος κάνει μία «επίδειξη» των δυνατοτήτων του. Σ’ έναν ρόλο πολύ δύσκολο, που απαιτεί από τον ηθοποιό ν’ αποδώσει πάμπολλες χροιές συναισθημάτων και να αλλάξει την εξωτερική του εμφάνιση χωρίς ιδιαίτερα τεχνικά μέσα. Αρκετά καλή και η Anya Taylor-Joy.

Το «Split» είναι μια ταινία διαποτισμένη με την Χιτσκοκική δυσοίωνη αίσθηση της αγωνίας. Ξέρεις ότι κάτι θα συμβεί και θέλει χρόνο για να φτάσεις εκεί. Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που είδαμε τελευταία. Οι λάτρεις του είδους πρέπει να σπεύσουν!