Σοφία Δημοπούλου, μία σύγχρονη Wonder Woman με εξαιρετική πένα

Αναλογίζομαι με πόσες ευθύνες έχουμε φορτωθεί εμείς οι γυναίκες σήμερα. Αλλά και πόσα οφείλουμε στον εαυτό μας που δεν τα πράττουμε, λόγω έλλειψης χρόνου. Άραγε, πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε 24 ώρες; Πολύ περισσότερα από όσα έχουμε στο μυαλό μας ότι θα καταφέρναμε. Τουλάχιστον, αυτό συνειδητοποίησα μιλώντας με την Σοφία Δημοπούλου, πολιτικό μηχανικό, ιδιοκτήτρια καταστήματος με ρούχα, μητέρα τεσσάρων παιδιών και συγγραφέα.
Η ίδια φαίνεται ότι έχει βρει έναν εκπληκτικό τρόπο να… ξεχειλώνει την ημέρα ή καλύτερα να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο, αφιερώνοντας μάλιστα χρόνο και για την ίδια. «Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο, γι’ αυτό φροντίζω να εκμεταλλεύομαι την κάθε στιγμή μένοντας μακριά από ανθρώπους ή καταστάσεις που απλώς μου παίρνουν ενέργεια. Καταφέρνω όμως να βλέπω κινηματογράφο, να διαβάζω, να συναντώ τους φίλους μου σε ήσυχα μέρη. Αγαπώ, επίσης, τα ταξίδια κι αν είχα τη δυνατότητα θα ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι», μου λέει.

Η ημέρα της Σοφίας ξεκινά σχεδόν… νύχτα. Είναι εκείνες οι ώρες που η ίδια αφιερώνει αποκλειστικά στο γράψιμο. Και έχει ολόκληρο τελετουργικό! «Ξεκινώ να γράφω πάντα πολύ πρωί, συνήθως γύρω στις 5.00 π.μ. Πριν κάτσω στο γραφείο μου ντύνομαι κανονικά σαν να ήταν να βγω έξω. Με βοηθάει αυτό για να δώσω στο μυαλό μου το μήνυμα πως πρόκειται να ασχοληθώ με κάτι σοβαρό, κάτι που απαιτεί όλη την προσοχή μου και όχι με μια χαλαρή δραστηριότητα», μου εξηγεί.

Και κάπως έτσι, με αγάπη αλλά και εξαιρετική οργάνωση, η ίδια μετρά ήδη τέσσερα βιβλία, με πιο πρόσφατο το μυθιστόρημα «Η Ζωή Απέναντι» (εκδ. Μεταίχμιο), ένα μέρος της πλοκής του οποίου εκτυλίσσεται στη διάρκεια της χούντας. Η Σοφία μού εκμυστηρεύεται ότι ήθελε από καιρό να γράψει μια ιστορία για εκείνη την εποχή, η οποία συμπίπτει με την παιδική της ηλικία. Γι’ αυτό και κάποια από τα γεγονότα του βιβλίου είναι πραγματικά, τα έχει ζήσει η ίδια. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος μιας εκ των πραγματικών ηρωίδων. Τότε ήταν που ένιωσε πως ήταν η ώρα να ξετυλίξει τις αναμνήσεις της και να μιλήσει για πράγματα που διαμόρφωσαν την ψυχή της.

Τη ρωτάω πώς αισθάνεται όταν πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια της τυπωμένο το κάθε βιβλίο. Αναρωτιέμαι, είναι πάντα τόσο δυνατό το συναίσθημα ή φθίνει καθώς το ένα βιβλίο διαδέχεται το άλλο; «Γενικά κάθε φορά είναι όπως την πρώτη φορά. Αισθάνομαι χαρά, αλλά και αγωνία για το αν το βιβλίο θα καταφέρει να βρει τη θέση του στις καρδιές των αναγνωστών. Ταυτόχρονα και αμφιβολία για το αν θα μπορούσε να έχει γραφεί αλλιώς, για το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγει ή μήπως έπρεπε να το δουλέψω κι άλλο», μου λέει και διακρίνω μια νεανική σπίθα στα μάτια της.

Αυτό που με έχει κερδίσει στην Σοφία, εκτός του ότι είναι μια εξαιρετική συγγραφέας και μια δυναμική γυναίκα, είναι πως ξέρει να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής. Είναι πολλά αυτά που την κάνουν να χαμογελά. Και είναι πολύτιμα: «Χαμογελώ όταν τα παιδιά μου έχουν κέφι και μιλάμε για ό,τι τους έχει συμβεί μέσα στη μέρα, όταν οι δυο γάτες μας έρχονται να εισπράξουν τα χάδια τους, όταν νιώθω την καλοσύνη των δικών μου ανθρώπων, μ’ αυτό το “εγώ είμαι εδώ” και το “ όλα θα πάνε καλά”, χαμογελώ όταν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω κάποια δουλειά που με άγχωνε ή με τρόμαζε. Χαμογελώ όταν συνειδητοποιώ πως είμαι καλά και πως έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν».
Φυσικά, υπάρχουν πράγματα που την θλίβουν. H αλαζονεία, η κακία και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η έντονη προσήλωση σε υλικά αγαθά, η μιζέρια στον χαρακτήρα, η μεμψιμοιρία και η στενοκεφαλιά είναι κάποια από αυτά.

Δεν μπορώ, φυσικά, να μην την ρωτήσω ποια είναι τα μελλοντικά της σχέδια. Ένας τόσο οργανικός άνθρωπος –είμαι σίγουρη– πως κάποια πράγματα τα έχει ήδη δρομολογήσει σιωπηλά. «Θέλω πρώτα να τελειώσω το μυθιστόρημα που τώρα γράφω κι έπειτα να μαζέψω τα ποιήματα που κατά καιρούς έχω γράψει, να κάνω μια συλλογή μ’ αυτά. Έπειτα θέλω να ξεκουραστώ για ένα διάστημα και να ταξιδέψω όσο μπορέσω περισσότερο».

Κλείνοντας την όμορφη κουβέντα μας, αντιλαμβάνομαι πως η Σοφία Δημοπούλου είναι μια γυναίκα-πρότυπο. Με τη στάση της απέναντι στη ζωή, δείχνει τον δρόμο στη σύγχρονη γυναίκα και της ψιθυρίζει στο αυτί πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα.