ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ ΣΤΗ ΓΥΑΛΑ ΜΟΥ

Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ, Γαλλία, Ισπανία, Ισραήλ και Ελλάδα σε κοινή άσκηση. Επισκέψεις του Δένδια στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Σαουδική Αραβία. Αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά της Τουρκίας – με ηχηρά πρόστιμα και παραινέσεις. Εκνευρισμός στη γείτονα. Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία των Αρμενίων στην επέτειο της 24ης Απριλίου, κίνηση που είναι σίγουρο πως θα εκνευρίσει ακόμα παραπάνω τον Ερντογάν που είναι πια πνιγμένος μέχρι τον λαιμό στα προβλήματα. Τα κρεμμύδια και οι πατάτες που μοιράζει στους «πολίτες» του ο σουλτάνος δεν φαίνεται να παρηγορούν τους πεινώντες και διψώντες της αυτοκρατορίας του. Η αντιπολίτευση επαναφέρει στο πλάνο τον γαμπρό του Ερντογάν, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, τον οποίο και κατηγορεί ότι κόστισε στην οικονομία περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι τεράστιες αφίσες με το ερώτημα «Πού είναι τα 128 δισεκατομμύρια δολάρια;» αφαιρέθηκαν βέβαια βιαστικά με τη χρήση γερανών, το ερώτημα όμως έμεινε. (Η Goldman Sachs έχει υπολογίσει ότι η «ανορθόδοξη» νομισματική πολιτική του Αλμπαϊράκ κόστισε στην οικονομία της Τουρκίας περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια.) Όλα αυτά και άλλα πολλά που αφορούν τη γείτονα και την ισορροπία των δυνάμεων με την Ελλάδα, είναι πια η πρώτη είδηση σε όλα τα δικά μας mainstream δελτία ειδήσεων. Μέχρι πρόσφατα πολλοί αναρωτιόμασταν τι γίνεται με το Ελληνοτουρκικό, νιώθαμε πως δεν υπήρχε αρκετή πληροφόρηση. Μετά όμως την εξαιρετική παρουσία του κ. Δένδια στην Άγκυρα, δεν έχουμε παράπονο. Είμαστε πια επαρκέστατα ενημερωμένοι για τα εθνικά μας θέματα. Και για άλλα πολλά, που τα παρακολουθούμε έκθαμβοι σαν τα χρυσόψαρα στη γυάλα με γουρλωμένα μάτια, άφωνοι.

Προσωπικά, περίμενα με μεγάλη αγωνία τη στιγμή που θα έμπαινα στο καράβι να πάω στο νησί όπως πρόπερσι. Δεν θα πάω όμως πουθενά, θα κάτσω στ’ αυγά μου και, όπως είπε και η Ντόρα, «θα πω κι ένα τραγούδι». Είχα όνειρα για κολύμπι όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και μετά ντους και στασίδι για την ακολουθία του Νυμφίου, την Κασσιανή, τα 12 Ευαγγέλια, την Αποκαθήλωση και, πάνω απ’ όλα, για τα μαγικά εγκώμια, την πολυαγαπημένη ποίηση της ακολουθίας του Επιταφίου: «Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ, καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν». Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί τη Μεγάλη Παρασκευή και νεραντζολούλουδα η πλάση. Δεν πρέπει όμως να είμαι αχάριστος. Έχω ζήσει πολλές Μεγάλες Εβδομάδες, στα νησιά μας κυρίως, αλλά και στο Άγιον Όρος και στο Πήλιο και παντού.

Πέρυσι, μου κόστισε πολύ η εξ αποστάσεως Ανάσταση αλλά, πραγματικά, με παρηγορούσε η σκέψη πως «αυτά συμβαίνουν μια φορά στη ζωή μας» και θα έχω να το θυμάμαι. Η χθεσινή διακριτική και λάου-λάου κοινή ανακοίνωση Πολιτείας και Εκκλησίας πως θ’ αναστήσουμε στις εννιάμισι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και όχι αμέσως μετά τα μεσάνυχτα, στα πρώτα δηλαδή λεπτά της Κυριακής του Πάσχα, με μελαγχόλησε και λιγάκι με εξέπληξε ομολογώ. Αναγκάστηκα να παραδεχτώ πια μέσα μου πως αυτός ο ιός ήρθε για να μείνει, πως δεν καταφέραμε 14 μήνες τώρα να τον συμμαζέψουμε (παγκοσμίως) και πως υπάρχει πια το ενδεχόμενο να τα ξεχάσουμε εντελώς αυτά που ξέραμε και να ζήσουμε από εδώ και πέρα με εντελώς άλλες προτεραιότητες και άλλους κανόνες από αυτούς που ίσχυαν μέχρι την επιδρομή του νέου αυτού «κινεζικού ιού» (που έλεγε και ο Τραμπ) και των μεταλλάξεών του.

Η ένταση με την Τουρκία, οι εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας (ας μην τις καταγράψω εδώ όλες τις εντάσεις στον όμορφο αυτόν πλανήτη που ταλαιπωρούμε 7,5 δισ. περαστικοί αυτήν τη στιγμή) μυρίζουν μπαρούτι πασχαλιάτικα, όχι γιασεμιά και λεμονανθούς. Και εμείς, τα χρυσόψαρα στη γυάλα, αλληθωρίζουμε – με το ένα γουρλωμένο μάτι στον αφαλό μας και το άλλο στη μακρινή Κίνα που ετοιμάζεται για το μεγάλο πατατράκ που, μεθοδικά, σχεδιάζει δεκαετίες τώρα. Το ένα μάτι μου, αυτό που είναι καρφωμένο στον αφαλό μου, παρακολουθεί «αν γίνονται τα πράγματα σωστά» εδώ στην Ελλάδα, διότι το «Εγώ» είναι παντογνώστης και έχει λύσεις για όλα. Βλέπει τα κορωνοπάρτι στο Περιστέρι και την Κυψέλη, τα τσιμέντα στην Ακρόπολη, την αμφιλεγόμενη διαχείριση της πανδημίας, τον θυμό που χτίζεται σιγά-σιγά στην καρδιά της κοινωνίας, την οικονομική εξαθλίωση μεγάλης μερίδας Ελλήνων, την αμφιθυμία – και, πάνω απ’ όλα, την (απολύτως δικαιολογημένη) διστακτικότητα μπροστά στη διαμόρφωση μιας προσωπικής άποψης για όλα αυτά που ζούμε και που έχουν ξεφύγει από τον έλεγχό μας. Η εισβολή των fake news στη ζωή μας έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς στο σύνδρομο του «δεν βγάζω άκρη». Διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε, online συνήθως – και προσπαθούμε να συνθέσουμε τη δική μας εικόνα της πραγματικότητας όπως είναι Τώρα, Σήμερα.