Πώς γλίτωσα από καρδιακή προσβολή

Ημερολόγιο- Αγαπημένο μου Los Angeles (κάπου λίγο πιο έξω)

Στην ζωή μου έχω διαχειριστεί απίθανες καταστάσεις. Όταν ανατρέχω στο παρελθόν, επιβραβεύω και την ψυχραιμία μου και την στρατηγική μου. (Από αρρώστιες και επιπλοκές του παιδιού μου όταν ήταν μικρό, οικονομικά «τσιφτετέλια» και προσωπικές ιστορίες που θυμίζουν ελληνικό μελόδραμα: π.χ. «Πικρή, μικρή μου αγάπη», «Εκείνο το καλοκαίρι», «Η νεράιδα και το παλικάρι»…)

Στο κείμενο που προηγήθηκε του σημερινού και που σας εξιστορούσα εμπειρίες της καθημερινότητάς μου στην Πόλη των Αγγέλων, νόμιζα ότι, μετά την συνάντησή μου με σερίφηδες live, οι εκπλήξεις θα ολοκλήρωναν τον κύκλο τους.
Τςς! Αυτά που θα διαβάσετε σήμερα είναι περιστατικά που, αν έχεις μια εύθραστη καρδιά, πανεύκολα βρίσκεσαι να κοιτάς μόνο ουρανό με αστέρια ή χωρίς.
Επισκέφθηκα ένα εξεραιτικό σπίτι (Βίλαρα θα έλεγα…) φίλων σε μία κοντινή περιοχή του Los Angeles. Το συγκεκριμένο προάστιο είναι «πνιγμένο» στην βλάστηση και κάθε σπίτι διαθέτει τεράστιους αποθηκευτικούς χώρους, ενώ  η έκταση που καταλαμβάνει είναι αντίστοιχη με τρία έως τέσσερα στρέμματα. Η πισίνα σε κάθε σπίτι είναι απαραίτητο αξεσουάρ, κάτι αντίστοιχο με τις δικές μας απλώστρες δηλαδή. Γύρω από την πισίνα είναι ο... κήπος που, αν έχεις πίεση και ο γιατρός έχει συστήσει περπάτημα, μια χαρά βολτάρεις χωρίς να πλήττεις και χωρίς να πρέπει να κουβαλάς μαζί σου παγουρίνο.

Ο πανικός και τα ουρλιαχτά μου όταν συναντήθηκα με πλάσματα άγνωστης ταυτότητας για μένα

Οι καλοί μου φίλοι συγκατοικούν με δύο υπέροχα σκυλιά, την Μπέμπα και τον Μπέμπη. Την σχέση μου με τα τετράποδα πλάσματα την ξέρετε. Είναι σχέση λατρείας. Εντυπωσιασμένη από την φύση που βρίσκεται σε μόνιμο οργασμό γύρω από το σπίτι, πήρα το καφεδάκι μου και έκανα έναν μικρό περίπατο στον... κήπο.
«Μηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη! Πρόσεχε πού πατάς!!!» ακούστηκε η φωνή του Brett. Ένιωσα τον τρόμο που νιώθουν οι δραπέτες πριν πατήσουν την πρώτη νάρκη. Έμεινα ακίνητη. Ο συναγερμός δεν ήταν μόνο φωνητικός πια αλλά και με οπτικά εφέ. Είδα τον φίλο μου να έρχεται με τα μάτια γεμάτη αγωνία σε μένα κρατώντας ένα περίεργο αντικείμενο στο χέρι. «Είναι δίπλα σου η μαύρη χήρα!» φώναξε.

Αμίλητη, ακούνητη, αγέλαστη εγώ, με το βλέμμα ν’ αρνείται να δώσει αντανακλαστική κίνηση στα βλέφαρα.
Ο Brett με πλησίασε απειλητικά κρατώντας ένα τεράστιο παπούτσι, ή έτσι μου φάνηκε. Με ματιά εξολοθρευτή, σημάδεψε ένα χιλιοστό από την μικρή μου πατούσα το έδαφος με το τεράστιο φονικό παπούτσι. Μετά τον κρότο που ήταν επίσης φονικός, ρώτησε:
«Δεν είδες την μαύρη χήρα δίπλα σου;;; Εδώ κυκλοφορούν οι αράχνες μαύρες χήρες... Θες να σε τρέχουμε, ε;» Όταν το αίμα άρχισε να ξαναβρίσκει τον δρόμο στις φλέβες μου, ομολόγησα ότι δεν ξέρω «την μαύρη χήρα» και ότι θα μπορούσε να με προειδοποιήσει λίγο νωρίτερα για την πανίδα και την χλωρίδα του τόπου.
Πήρε τον αμερικανικό καφέ του, ξάπλωσε σε μια πολυθρόνα και μου πρότεινε ν’ απολαύσουμε το πρωινό μας. Η ζωή στον παράδεισο συνεχιζόταν. Ένα hummingbird (κολιμπρί) στριφογύριζε γύρω από τα φαναράκια, η μαμά mourning Dove (περιστεροειδές) καθόταν στην φωλιά και μεγάλωνε για 3η φορά μέσα σ’ ένα μήνα τα μωρά πουλάκια, ο σκίουρος έκανε ισσοροπία στο πεζούλι του κήπου, μέχρι ν’ ανέβει στην λεμονιά, και… ξαφνικά νιώθω ότι σεισμός 6,2 χτύπησε το προάστειο δίπλα στην Πόλη των Αγγέλων. 

Είχα βρεθεί στην πισίνα μαζί με την ξαπλώστρα, έτσι ακαριαία, ντυμένη μ’ ένα απλό φουστανάκι, και το νερό να έχει εισβάλει από μύτη και αφτιά... Μόλις επανήλθα στην επιφάνεια, το πρώτο που είδα ήταν δίπλα μου να επιπλέει, όχι σε καλή κατάσταση, ο φίλος μου. Φωνάζαμε και οι δύο. Εγώ δεν ήξερα τον λόγο, μου αρκούσε ότι φώναζε και εκείνος... Από τις φωνές μας κατέφθασε ο Μεξικανός κηπουρός των «διπλανών» πηδώντας την μάντρα. Ο φίλος μου με μπερδεμένα ελληνοαγγλικά με προειδοποιούσε ότι δίπλα μου κολυμπούσε ΠΟΝΤΙΚΙ!!! Δεν ξέρω πού βρήκα την δύναμη να κλείσω την μύτη μου και να καταδυθώ… Είχα αποφασίσει ότι θα έκλεινε ο κύκλος της συναρπαστικής ζωής μου σε μια πισίνα στην Καλιφόρνια.
Η δύναμη της βαρύτητας με επανέφερε στην επιφάνεια... Με θαμπό βλέμμα από το νερό... και τους σφυγμούς μου να δημιουργούν κυματάκια... είδα τον κηπουρό να κρατάει στα χέρια του ένα τεράστιο βρεγμένο τρωκτικό, τα μάτια του οποίου ήταν η αντανάκλαση των δικών μου... «Γιατί τρομάξατε, κυρία; Είναι opossum... φέρνει τύχη και χρήματα όπου μπαίνει».

Ψέλλισα ότι είναι ποντίκι... και μάλιστα αρουραίος, σε ελληνικότατη διάλεκτο... Ο ψύχραιμος φίλος μου είχε εκτιναχθεί είκοσι μέτρα πιο μακριά από τον κηπουρό  επιχειρώντας να πιάσει την απόχη με την οποία μαζεύουμε τις πευκοβελόνες από την πισίνα για να εγκλωβίσει το τεράστιο, για μένα τρωκτικό, που έμοιαζε με κουνελοποντικοχάμστερ...
Εγώ παρέμεινα αγκαλιά με την ξαπλώστρα μέσα στην πισίνα, βρεγμένη και αμίλητη... Είμαι αποφασισμένη να κρατηθώ από την μπλε ξαπλώστρα της σωτηρίας μου για πάντα.

Πάντα με θολά μάτια, βλέπω να κατεβαίνουν τρέχοντας από το βορεινό σημείο του σπιτιού μινιατούρες από το είδος ζωής που κρατούσε ο κηπουρός στα χέρια του!!!
«Είναι μαμά και έχει τα μωρά της», εξήγησε ο κηπουρός...
Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, ήμουν σε ασφαλές σημείο του σπιτιού με τους φίλους μου να μου εναλλάσσουν πετσέτες δροσερές στο κεφάλι...

Η συνάντησή μου με την Bobcat

Από τις πιο όμορφες στιγμές της ημέρας είναι όταν παίρνω την Μπέμπα και τον Μπέμπη και ανεβαίνουμε στον μικρό λόφο γύρω από το σπίτι. Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουμε για την «ρουτίνα-βόλτα», βλέπω μια υπέρβαρη γάτα, πανέμορφη να μας κοιτάζει με τα μάτια της να «φέρνουν προς κουκουβάγια». Είναι μια γάτα παχιά, ψηλονταρντάνα και κάπως πιο εντυπωσιακή από τις ελληνικές μας γάτες. Είμαι εντελώς σίγουρη ότι είναι αδέσποτη. Τρέχω πίσω στο σπίτι και φωνάζω τους φίλους μου να δουν την μεγάλη νταρντανογάτα που έφτασε έξω από τον φράχτη μας!
Μόλις την βλέπουν τα παιδιά, ακούγεται σε απόλυτο συγχρονισμό και από τους δύο: «ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΑΤΑ! Είναι BOBCAT».
Παρακολουθώ με την έκπληξη τρίχρονου που βλέπει Αϊ-Βασίλη να προσγειώνεται στην βεράντα του σπιτιού το τετράποδο.
«Έλα, έλα, έλα πίσω!» φωνάζουν οι φίλοι, σαν να δίνουν οδηγίες σε οδηγό τριαξονικού να το οδηγήσει με την όπισθεν σε στενό της Κυψέλης.
Δεν υπάρχει επιλογή, το καταλάβαμε; Μπράβο!
Με το που φτάνω στο πρώτο κιόσκι του σπιτιού, ο ένας από τους δύο φίλους μ’ ενημερώνει: «Μια σαν και αυτή που είδες επιτέθηκε σε 80χρονη την προηγούμενη εβδομάδα και την κομμάτιασε... δες φωτογραφίες στα site!»

Αφήνω ασχολίαστο το θέμα της ηλικίας του θύματος. Θλίβομαι για τις ώρες που αφιέρωσα ν’ ακούω τις άχρηστες ειδήσεις με τα μπουγαδόνερα των πολιτικών στην Ελλάδα και δεν επένδυα ώρες στο animal planet.

To επόμενο πρωινό, και αφού είχα κάνει κάποιες ασκήσεις θάρρους, πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω αν εκτός από αράχνες «μαύρες χήρες», τρωκτικά που ονομάζονται opossum, αιλουροειδή αιμοβόρα, αετούς που είδα να κάνουν κάθετη εφόρμηση στην πισίνα για ν’ αρπάξουν τον σκίουρο, με περίμεναν συναντήσεις απροσδόκητες και με άλλα είδη του ζωικού βασιλείου.
Οι φίλοι ήταν καθησυχαστικοί. Μου μίλησαν για τα coyote (τα τσακάλια, δηλαδή) τα οποία δεν μας σνομπάρουν καθόλου και είναι αρκετά τακτικοί επισκέπτες, τα γεράκια που λοκάρουν τους σκίουρους και τα νεογέννητα πουλάκια, τα κοράκια (που στην τελική είναι ευλογία, έτσι το νιώθω, που έρχονται και γεμίζουν κουτσουλιές τις ξαπλώστρες), τις τεράστιες σαύρες που κυκλοφορούν σαν μινιατούρες δεινόσαυρου, και φυσικά τα SNUNK (κουνάβια) που η βρώμα τους έρχονται στιγμές που μοιάζει αβάσταχτη.

Αυτές και λίγες ακόμη καλοκαιρινές εμπειρίες και γνωριμίες με την άγνωστη άγρια φύση μόλις 45 λεπτά από την Πόλη των Αγγέλων…