Πουλί μου, αυτό είναι ελευθερία!!!

Η ελευθερία δεν έχει επιλεκτική ισχύ. Είναι αυτονόητη και απέραντη για κάθε πλάσμα που αναπνέει σε αυτόν τον πλανήτη. Από το μικρό μυρμήγκι, που χτίζει χωμάτινα βουνά με τρύπες στη μέση, μέχρι το πιο αιχμηρό σαρκοφάγο. Τα σίδερα, όπως και να είναι, σε αποκλείουν από την απειρότητα του κόσμου. Είτε είσαι παιδί εγκλωβισμένο σε μπαλκόνι, είτε είσαι μελωδικό πουλί σε κλουβί..

Η Ιόλη, ένα κορίτσι 7 χρόνων, ζει στην πλατεία Βικτωρίας. Σε ένα διαμέρισμα 65 τετραγωνικών, με ένα και μοναδικό γκρίζο μπαλκόνι που βλέπει σε ακάλυπτο. Στενόμακρο και στενάχωρο. Η μαμά της, για να ομορφύνει το διαρκές γκρίζο, της αγόρασε ένα ωδικό πουλί, σε κλουβί ροζ-κίτρινο. Με μικρή εσωτερική κουνίτσα, υποδοχές νερού και φαγητού. Με όλα.
Η εικόνα δεν άλλαξε σε τίποτα τη μετωπική με το γκρίζο τσιμέντο. Ίσα-ίσα. Κάθε απόγευμα που η Ιόλη έβγαινε στο μπαλκόνι για να παίξει με το κίτρινο πουλί, κάτι συνέβαινε και όλα τα έπνιγε η σιωπή. Και το παιδί και το πουλί. Αυτό γινόταν για μέρες. Η ρουτίνα σκληρή κι επαναλαμβανόμενη. Η Ιόλη αντιμέτωπη με τον απέναντι τοίχο, το καναρίνι στριμωγμένο σε κλουβί-μινιατούρα. Ο ακάλυπτος στη μέση. Ο ουρανός φρικτός. Η Πατησίων πιο ’κεί, άνυδρη και ολόιδια.
Το κίτρινο πουλί δεχόταν στωικά τη μοίρα του. Ύπνος, ξύπνημα, μικροί κόκκοι για φαγητό, κούνια για κάτι παραπάνω. Ο κλοιός όμως κλοιός. Υψωμένος και ανυπόφορος. Ίδιος με τον κλοιό της Ιόλης.
Ένα απόγευμα, δεν συνέβησαν τα καθιερωμένα. Η Ιόλη το είχε πάρει απόφαση. Θα έκανε ό,τι έκανε και στο όνειρό της. Θα γινόταν η σωτήρας του κίτρινου πουλιού. Φόρεσε το κόκκινο φουστανάκι, έβγαλε τα παπούτσια της και πήγε μέχρι το μπαλκόνι. Ανοίγει την πορτούλα του κλουβιού, κάνει νόημα στο κίτρινο πουλί να βγει. Εκείνο –πολύ φυσικά– αφήνει πίσω του την τάξη της φυλακής, έτοιμο να βρει την αταξία και την απρόβλεπτη ροή του ορίζοντα και της ζωής. Πριν από τη μεγάλη πτήση, περπάτησε πάνω στον παιδικό καρπό της Ιόλης, ακούμπησε το ράμφος του στη μύτη της και πέταξε.
Αυτό ήταν! Η Ιόλη ένιωσε Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Κατέβηκε γρήγορα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ξυπόλητη, χαρούμενη, μόνη. Κουνούσε ακόμη το χέρι στο κίτρινο πουλί, που πετούσε ανεξέλεγκτα. Τι χαρά! Στο πεζοδρόμιο, υπήρχε μια λακκούβα με χωματόνερο. Βούτηξε τα πόδια της μέσα. Μετά και τα χέρια της. Η μαμά της, ανήσυχη, δεν ήξερε τι να πει.
«Δεν τρελάθηκα, μαμά. Θέλω όμως να πατήσω σε χώμα. Να δω πώς είναι να λερώνεσαι από βροχή, χώμα. Βρήκα αυτή τη λακκούβα. Άλλη δεν υπάρχει εδώ κοντά…»
Η μάνα της απόρησε σχεδόν δακρυσμένη. Την επόμενη μέρα, ο ηλικιωμένος ζωγράφος από την απέναντι πολυκατοικία, που επίσης βλέπει στον ακάλυπτο, έκανε δώρο στην οικογένεια της Ιόλης ένα σκίτσο με ένα παιδί που ελευθερώνει ένα καναρίνι.
Όταν μπήκε ο Ιούνης, μαμά, μπαμπάς και Ιόλη εγκατέλειψαν την Αθήνα. Θα αναζητούσαν ένα οριστικό σπίτι στο Καρπενήσι. Για το καλό του παιδιού. Στο Καρπενήσι είναι ελεύθερα και εξημερωμένα ακόμη και τα ζαρκάδια.
Κανένα στάδιο της ελευθερίας δεν χρειάζεται προστασία. Οι κορυφές αγγίζονται με αγώνα, πόνο, γέλιο και κλάμα. Γδέρνεσαι και κινδυνεύεις. Τις αγγίζεις όμως. Τις κορυφές.