«ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΜΗ ΒΡΩΜΙΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΛΑ»

Από τον Τάσο Κατρή Θεοδωρόπουλο

 

Ο ΤΑΖ θυμάται κάτι που του είπε η Μαλβίνα, κι αισθάνεται πως ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί με αυτήν τη φράση και τις ευθύνες του.

Κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο, προσπαθώντας να καταλάβω τι με έκανε να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία που στις περισσότερες εκφράσεις της τη σιχαίνομαι, ανακάλυψα πως ήταν η τεμπελιά μου και έλλειψη ταλέντου. Η εύκολη λύση. Ήθελα να γίνω σκηνοθέτης και ηθοποιός (το καταραμένος ποιητής ήταν πια πολύ πασέ και σαν τραγουδιστή μόνο στο Star Academy θα με έπαιρναν για να μου πετάει ο Καρβέλας τσίχλες στα μούτρα με τα φάλτσα μου). Κατέληξα να γράφω για σκηνοθέτες και ηθοποιούς, κριτική κατά κύριο λόγο επειδή αποδείχθηκα λίγος για να παλέψω το όνειρό μου, η φοβισμένος ή τελικά μάλλον δεν έκαιγε μέσα μου αυτή η φλόγα που σε κάνει να τα ρισκάρεις όλα αλλά καραδοκούσε ο μικροαστούλης του βολέματος. Είχα και ένα ταλέντο μικρό – μεγάλο στο γράψιμο και κατέληξα όπως με διαβάζετε. Ακόμα και βιβλίο εφ’ όσον το γράψιμο είναι πλέον το πεδίο δράσης μου, δέκα χρόνια λέω ότι θα το γράψω και βρίσκω δικαιολογίες για να μην. Από την πείρα μου σε αυτό το χώρο, η συντριπτική πλειοψηφία των «συναδέλφων» μου (τα εισαγωγικά επειδή απαγορεύω να με αποκαλούν δημοσιογράφο ή κριτικό, ένας παλαβός είμαι που αρθρογραφεί προβοκατόρικα και πληρώνεται για αυτό) είναι τα ίδια και χειρότερα με εμένα. Άχρηστα τεμπέλικα πλάσματα με κίτρινα δάχτυλα και ακόμα πιο κίτρινες ψυχές, κακομοιριασμένοι όσον αφορά το χόρτασμα από ζωή και στην πλειοψηφία τους αγράμματοι, που ψοφάνε για μια δανεική πρέζα εξουσίας. Αυτήν που τους δίνει η ασφάλεια ενός πληκτρολογίου. Νεκρολάγνοι που χαμογελάνε βαμπιρικά μόλις σκάσει φονικό γιατί έχουν θέμα να γράψουν, λιμοκοντόροι τσιράκια πολιτικών που περνάνε την κατευθυνόμενη (και πληρωμένη) γραμμή ως προσωπική άποψη και ντίλερ ή νταβαντζήδες καλλιτεχνών στον τομέα δημόσιες Χέσεις που αισθάνονται το γκλάμουρ πατημένου στην πίστα γαρύφαλλου, μιλώντας αριστερά και δεξιά για επώνυμους στον ενικό. Η Βίσση είναι η Αννούλα, η Ντενίση είναι η Μιμίκα, η Βανδή το Δεσποινάκι, όλοι μαζί μια παρέα για κοψίδια στα Βλάχικα. Αγχωμένοι, αλκοολικοί και με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα οι περισσότεροι, νομίζουμε (κι εγώ μαζί) ότι γράφουμε για Πούλιντζερ (ή για Πούλοντζερ) αναλύοντας το βρακί μιας τραγουδιάρας και βυθίζοντας σαν εγκληματίες έναν βαθιά δυστυχισμένο κόσμο ακόμα περισσότερο στη δυστυχία και την άγνοια του, πλασάροντας του μια εικονική πραγματικότητα, φτιαγμένη από διαφημιστικές εταιρείες, εμπορικά συμφέροντα και άλλες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Συναισθηματικά νεκρά ζόμπι, περιφερόμενα σε γραφεία και κανάλια, κωλοβαρώντας το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, με μια δαιμονική μάσκα αντί για πρόσωπο (που όσο γερνάς τόσο περισσότερο είναι διακριτή) που έχει πάνω της την έκφραση, «καλά, θα του πάρω μια συνέντευξη ή θα γράψω ένα σχόλιο και θα τον ξεσκίσω τον πούστη». Και το ίντερνετ ειδικά το Ελληνικό, να χειροτερεύει την κατάσταση. Οι εργαζόμενοι στα site με 400 ευρώ για 8ωρη βάρδια, και υποχρέωση να κάνουν 30 αναρτήσεις την ημέρα, σαν πακιστανές παράνομες γαζώτριες δούλες σε βιοτεχνία κατασκευής μαϊμού ρούχων, άθελα τους, με εντολή της διεύθυνσης, δίνουν τη χαριστική βολή στο ότι μπορεί κάποτε να σήμαινε δημοσιογράφος, λειτουργώντας πλέον ως μεταπράτες ειδήσεων copy paste ο ένας από το site του άλλου κυνηγώντας το μετάλλιο αναξιοπρέπειας για να επιβιώσουν. Έχω κάνει όλα τα παραπάνω για τα οποία κατηγορώ τους άλλους (σε μα δουλειά που σαφέστατα υπάρχουν λαμπερές εξαιρέσεις ερωτικά πολεμικού πάθους και πύρινης γραφής) και απλά προσεύχομαι, μεγαλώνοντας, να μου χαριστεί μια κάθαρση, όσο οδυνηρή κι αν είναι και φυσικά μόνο αν την αξίζω. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν έχουν την αυτογνωσία ούτε για αυτό, από τη στιγμή που το ματς σκυλάδικο – εκκλησία (της ψυχής), τους βγάζει ισοπαλία και λειτουργούν σαν τις νεωκόρες στους ναούς που κοιτάζουν με άπληστο βλέμμα πότε θα φύγεις αφού ανάψεις το κεράκι σου, για να το σβήσουν και να το μαζέψουν για ανακύκλωση.