ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ… ΜΕΝΑΝΔΡΟ;

Είναι κάποια πράγματα που όσο και να θέλεις να τα σβήσεις από τη μνήμη σου, δεν μπορείς. Δεν μπορείς να μη θυμάσαι, και από κοντά και ο θυμός, η αγανάκτηση, η οργή.

Θυμάμαι, από τα σχολικά μου ακόμη χρόνια να διαβάζω για τη χειραγώγηση των πολιτών από τους δημαγωγούς του Κλέωνα στην Αθήνα του 5ου π.χ. αιώνα.

Θυμάμαι από τα εφηβικά μου χρόνια τη διαμάχη Αυριανής-Μάνου Χατζιδάκι και το πόσο είχα ντραπεί τότε που μια κίτρινη φυλλάδα αποκαλούσε «απαίσιο εκμαυλιστή των νέων», «απόβρασμα», «βρωμερό υποκείμενο» τον σπουδαίο αυτό διεθνή συνθέτη, που μόνο τιμή περιποιούσε για την Ελλάδα και τον κόσμο όλο το ταλέντο του, η συνετή συμπεριφορά του, και οι προοδευτικές ιδέες του. Μήπως με τις ίδιες κατηγορίες δεν καταδίκασαν σε θάνατο με κώνειο και οι αρχαίοι πρόγονοί μας τον Σωκράτη;

Θυμάμαι… θυμάμαι και θυμώνω με εκείνους τους δημοσιογράφους τού πρόσφατου χθες που χειροκροτούσαν την είσοδό μας στο ΔΝΤ, εκείνους που μας έβριζαν ως «τεμπέληδες», εκείνους που συνέχαιραν την τρόικα τη στιγμή που εξυπηρετούσε αλλότριους στόχους.

Θυμάμαι και θυμώνω με την τωρινή συμπεριφορά κάποιων πρόθυμων δημοσιογράφων που θάβουν κάθε καταγγελία σκανδάλου για την κυβέρνηση χωρίς να μπουν στον κόπο να τη διερευνήσουν.

Και το κερασάκι στην τούρτα η εμφάνιση κάποιου Μένανδρου-Γεωργίου Φουρθιώτη, που το «παίζει» δημοσιογράφος, ενώ έχει κατά καιρούς δηλώσει μάνατζερ, παρουσιαστής, καλλιτεχνικός ιμπρεσάριος και αποδεικνύεται τελικά ευνοούμενος ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Κυκλοφορεί με πλαστές ταυτότητες της ΕΣΗΕΑ, στήνει εταιρείες με αποδοχές-μαϊμού για να εισπράττει χρήματα από το κράτος, δηλαδή από εμάς τους πολίτες. Εισαγγελείς έχει αυτή η χώρα; Πολιτικούς που τιμούν τον όρκο τους, μήπως;

Διαβάζω την αποκαλυπτική έρευνα στο «Documento» και δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να γελάσω ή να κλάψω. Πού ξανακούστηκε ένας γραφικός παρουσιαστής με κακά ελληνικά, που έχει μαλώσει με το συντακτικό και τον ειρμό του λόγου, ενός καναλιού με μηδαμινή τηλεθέαση, να επιχειρεί να εκβιάσει ολόκληρη κυβέρνηση; Πού ξανακούστηκε ένας wannabe «πολιτικός δημοσιογράφος» να απειλεί με αποπομπή έναν υπουργό που ανακάλυψε τις απάτες του; Με ποια σύμπτωση να δικαιολογήσω την αποπομπή του κ. Βρούτση ως τυχαία λίγες ημέρες μετά από εκείνο τον μίνι ανασχηματισμό; Πού είναι το Μαξίμου; Γιατί τόση σιωπή από τα άλλα ΜΜΕ; Γιατί το συγκαλύπτετε το θέμα, κύριοι;

«Ο Τύπος είναι η τετάρτη εξουσία του βασιλείου», είπε ο Τόμας Καρλάιλ. Ναι, αλλά ποιος του έδωσε το δικαίωμα ανάδειξης στην τέταρτη εξουσία; Πόσοι δημοσιογράφοι διέγραψαν τον ρόλο του επαγγέλματός τους να ελέγχουν την εξουσία, και έγιναν εξουσία οι ίδιοι μεταπηδώντας σε βουλευτικές και υπουργικές θέσεις; Πόσοι από εμάς, τους πολίτες, ψηφίσαμε αυτούς τους προβεβλημένους δημοσιογράφους και τους κάναμε το χατίρι να μας περιγελούν ως πρόβατα, ως όχλο, αφού μόνοι μας απεμπολήσαμε τον τίτλο του σκεπτόμενου πολίτη πριν ρίξουμε εκείνο το ευλογημένο χαρτάκι στην κάλπη, όπως ορίζει μια δημοκρατία;

Μου είναι αδιάφορο εάν ο εν λόγω ήταν μάνατζερ της Τζούλιας Αλεξανδράτου, αυτό αφορά εκείνη και μόνο εκείνη. Αλλά δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι αυτός ο κύριος δηλώνει έτοιμος να εκπροσωπήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο τα δικά μας συμφέροντα, τα δικά μας αιτήματα, τις δικές μας επιλογές.

Πώς είναι δυνατόν να αδιαφορείτε, κύριοι;

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι ο αρχιεπίσκοπος τον δέχθηκε και «ευλόγησε» το προσδοκώμενο βουλευτιλίκι του.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι η Δικαιοσύνη δεν στέκεται στο ύψος της, προχωρώντας στη δίωξή του.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι η ΕΣΗΕΑ γνώριζε για την πλαστή του δημοσιογραφική ταυτότητα και δεν τον κατήγγειλε.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τους όποιους συνεργάτες του βρέθηκαν στο πλάι του, με ή χωρίς δημοσιογραφική ταυτότητα, στηρίζοντας με τη συμμετοχή τους το έργο του, προσπαθώντας να ξεπλύνουν το κακό του παρελθόν.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω στο φαινόμενο να κυκλοφορεί με πολυπληθή αστυνομική φρουρά υπό τη γελοία δικαιολογία του ότι η… 17Ν ασχολείται μαζί του.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι μια ολόκληρη κυβέρνηση υποκύπτει σε έναν κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση «μάνατζερ αδυνάτων», αντί να δώσει εντολές στους μηχανισμούς της να ελέγξουν κάθε ύποπτη κίνησή του.

Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το ότι ένας πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας φαίνεται να υποκύπτει σε όλα αυτά αδειάζοντας έναν υπουργό του.

Με ποιον τρόπο ο κύριος αυτός κρατάει μια ολόκληρη κυβέρνηση;

Με τι σας κρατάει, κύριοι;

Γιατί έκαναν όλοι «γαργάρα» τη βόμβα τού Documentonews.gr; Μέλος της κυβέρνησης ήταν ο κ. Βρούτσης. Απλώς δεν έκλεισε το στόμα του, δεν υποχώρησε στους εκφοβισμούς τού αυτοαποκαλούμενου δημοσιογράφου. Αντιθέτως, το άνοιξε για τα καλά, προκαλώντας φρίκη με όσα δήλωσε…

Η όλη ιστορία μού θυμίζει το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Έντουαρντ Άλμπι.

Όπως και να ’χει, όμως, ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και προοιωνίζονται πολλές καταιγίδες.

Θα τον καλύψει και τώρα η κυβέρνηση; Όπως ακριβώς τον κάλυψαν και τον ξέπλεναν μεγάλα ονόματα της τηλεόρασης που καταδέχθηκαν να κάτσουν δίπλα του σε ρόλο κομπάρσου;

Θυμώνω. Ναι, θυμώνω και ενίσταμαι. Γιατί ξέρω πως καμία δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Γιατί έχω μάθει πως η απόπειρα εκβιασμού είναι βαρύτατο ποινικό αδίκημα, είναι κακούργημα. Και οι πολιτικοί απαγορεύεται να υποκύπτουν σε εκβιασμούς. Αν δεν αντέχουν, ας παραιτηθούν. Θα υπάρχουν πάντα ενάρετοι, καθαροί, για να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του λαού. Ενός λαού, που δεν αντέχει άλλη δυσωδία απ’ όπου και αν προέρχεται…

Ενός λαού που θυμάται και κάποια στιγμή θα αναρωτηθεί αγανακτισμένος: «Ποιος φοβάται τον Μένανδρο;» παραφράζοντας τον Άλμπι. Και ό,τι προκύψει…