ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ 11Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ!

Χτες το βράδυ, μετά το σεμινάριο στιχουργικής (να ’ναι καλά το ZOOM) που τελείωσε κατά τις δέκα και μισή, πήγα εδώ δίπλα σ’ ένα ζευγάρι φίλων. Είδαμε λίγο «Voice» (πιο πολύ από όλα αξίζει να χαζεύει κανείς τον Πάνο Μουζουράκη) και μετά πιάσαμε τη συζήτηση. Είπαμε πολλά: Η εισβολή στο Καπιτώλιο, οι «Q» και τι σέχτα τέλος πάντων είναι αυτή, η πολιτική που έχει πιάσει η κακομοίρα διεθνώς τον απόλυτο πάτο, τα corporations, η υπόλοιπη οικονομία, τι μπορούν να εκπροσωπούν τα 71 εκατομμύρια των ψήφων που πήρε ο Τραμπ, τι προσπαθεί να μας πει η δημοσκόπηση που λέει πως το 20% των Αμερικανών είναι απολύτως ΟΚ με αυτά που συνέβησαν το απόγευμα της 6ης Ιανουαρίου στην Ουάσιγκτον, ο κορωνοϊός βέβαια, η βρεττανική επιθετική του μετάλλαξη, τα 8-9 κρούσματα που μας ήρθαν έως εδώ, η γονατισμένη Αγγλία, το ακορντεόν των κυβερνητικών αποφάσεων για «ανοίγματα» και «κλεισίματα», τα εμβόλια που μας έχουνε μπερδέψει, η Ευρώπη που δεν τα καταφέρνει να βρει επιτέλους μια ταυτότητα, ο θρασύδειλος αλλά και τόσο επικίνδυνος Ερντογάν, η «μετακόμιση» χρήματος και εξουσίας από τη Δύση στην Ανατολή – και, βέβαια, η Κίνα που (δεν ξέρω αν θα την προλάβω στα πλήρη μεγαλεία της) αναλαμβάνει σιγά-σιγά και σχετικά αθόρυβα την ηγεσία του πλανήτη ως η «Νέα Πλανητάρχης».

Κλείνουμε όπου να ’ναι έναν ολόκληρο χρόνο λιγότερο ή περισσότερο σε καραντίνα, μάσκες, αποστάσεις, απαγορεύσεις – έναν ολόκληρο χρόνο, στη διάρκεια του οποίου επιχειρήσεις καταρρεύσανε, μαγαζιά κλείσανε, ολόκληρα επαγγέλματα «χάθηκαν» ως διά μαγείας, το εμπόριο διαλύθηκε, η αγορά στενάζει, τα χρέη μας μεγαλώνουν, ο τουρισμός γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος και η Τέχνη, που για κάποιους από μας ήταν και εργασία και μεροκάματο, εξαφανίστηκε από τη ζωή μας. Δεν πάμε σινεμά (μαζί με το ZOOM να ’ναι καλά και το NETFLIX), δεν πάμε θέατρο (κάποιοι πληρώνουν με την κάρτα τους εισιτήριο και βολεύονται στον καναπέ για το live-streaming ήδη ανεβασμένων παραστάσεων), δεν πάμε στα μουσεία και τις γκαλερί, δεν αγοράζουμε γενικά «προσιτή τέχνη» – αλλά δεν παραγγέλνονται και «ακριβά» έργα για δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια και πλατείες. Και φυσικά, αυτό εξυπακούεται, δεν τραγουδάμε πια παρέα με άλλους σε συναυλίες, μουσικές σκηνές, μεγάλα μαγαζιά, «μπουζούκια», πανηγύρια, φεστιβάλ ή γιορτές. Διαλέγουμε όμως μόνοι μας και ανάλογα με τα γούστα μας ό,τι καινούργιο βγαίνει στο YouTube και σε κάποια ραδιόφωνα – ή φτιάχνουμε τις λίστες μας στο Spotify και τις ακούμε με τ’ ακουστικάκια μας στη μετακίνηση 6, περπατώντας ή τρέχοντας στην εξοχή ή την πόλη (ανάλογα με την ηλικία μας και τα κιλά μας).

Πολύ περιγραφικός είμαι σήμερα – και δεν σας περιγράφω και κάνα «μυστικό τοπίο» που δεν το ξέρετε. Όλοι τα ξέρουμε αυτά και άλλα πολλά, πολύ βαθύτερα και ουσιαστικότερα, αυτά που έχουν να κάνουν με τις επιπτώσεις που έχει όλο αυτό το πακέτο στην ψυχική μας ζωή, στις σχέσεις μας, κοινωνικές, επαγγελματικές – και στην ερωτική μας ζωή φυσικά. Μόνο οι πολύ αληθινοί φίλοι (και τ’ αληθινά ζευγάρια βέβαια) δεν δοκιμάζονται πραγματικά, όλες οι άλλες σχέσεις είναι σαν το γυαλί που άμα ραγίσει άντε να το ξαναφέρεις βόλτα. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω. Ξημερώνει και βραδιάζει μέσα σ’ αυτό το τρελοκομείο και προσπαθούμε όλοι να προσαρμόσουμε τη νέα μας καθημερινότητα στις διάφορες εντολές που μας δίνει (στην ουσία) η απόλυτη εξουσία ενός ιού που «μεταλλάσσεται».

Περπατάμε σε έρημους δρόμους, μένουμε έκπληκτοι αν δούμε 20 αυτοκίνητα να περιμένουν στο φανάρι της Βασιλίσσης Σοφίας προς Πανεπιστημίου σε ώρα αιχμής («πού πάνε όλοι αυτοί;»), βγαίνουμε από τα ρούχα μας αν δούμε τρεις φίλους να κάθονται στο ίδιο παγκάκι στην κοντινή μας πλατεία. Στη σούμα, τα ’χουμε παίξει και το μυαλό μας είναι μια σούπα.

Η καρδιά μας, όμως, κάτι κάνει. Ακούει την ψυχή μας και μας ενημερώνει με κόκκινο αίμα ζωντανό και ογδόντα σφυγμούς το λεπτό. Και ο νους με το πνεύμα, το «άνω τερματικό», κατεβάζει πακέτα αναβαθμίσεων με ταχύτητες μεγάλες, για να προλάβει να μας έχει έτοιμους για την επόμενη φάση.

Πριν πούμε καληνύχτα με τους φίλους, δεν ξέρω πώς ήρθε η κουβέντα και ρώτησε κάποιος από τους τρεις μας: «Ποιος είναι ο χειρότερος εφιάλτης μας αυτή τη στιγμή, σήμερα, εδώ που μιλάμε; Τι είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί;» Σκασμένοι στα γέλια, σε απόλυτο συντονισμό, με διαφορετικές λέξεις, περιγράψαμε και οι τρεις την ίδια εικόνα:

Να ακούσουμε εκείνο τον (γνωστό πια) ήχο του συναγερμού στα κινητά μας, να τα κοιτάξουμε έντρομοι και να διαβάσουμε με φρίκη: 

«Σας ενημερώνουμε πως η άσκηση έληξε. 

Ο ιός αποσύρθηκε, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ίσως και να μην υπήρξε ποτέ.

Τη Δευτέρα όλος ο πλανήτης γυρνάει τα ρολόγια του πίσω στην 11η Ιανουαρίου 2020. 

Business as usual everybody!»