ΠΗΛΙΟ: ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ

Σύμφωνα με τη Μυθολογία, στο Πήλιο ζούσαν τα πανάρχαια χρόνια οι Κένταυροι, που ήταν παράξενα όντα, καθώς από τη μέση και πάνω ήταν άνθρωποι και από τη μέση και κάτω άλογα, κατά την περιγραφή του Σοφοκλή στην τραγωδία του «Τραχίνες». Προήλθαν από το ερωτικό σμίξιμο του ακόλαστου βασιλιά των Θεσσαλών Ιξίωνα και της Νεφέλης. Κάποτε στο Πήλιο ζούσε η φυλή των Λαπίθων, με γενάρχη τους τον Λαπίθη, του Απόλλωνα και της νύμφης Στίλβης. Κάποτε γίνονταν στο Πήλιο οι γάμοι του βασιλιά των Λαπήθων Πειρίθου με την ωραία Ιπποδάμεια. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ο κακός Κένταυρος Ευρυτίωνας. Πάνω στο γλέντι ο Ευρυτίωνας, μεθυσμένος, επεχείρησε να απαγάγει τη νύφη. Ακολούθησε μια τρομακτική σύγκρουση, κατά την οποία οι Λαπίθες κινδύνεψαν σοβαρά να ηττηθούν. Χάρη όμως στη βοήθεια και συμπαράσταση του βασιλιά των Αθηνών Θησέα, επιστήθιου φίλου του Πειρίθου, ο κίνδυνος απομακρύνθηκε, οι Κένταυροι νικήθηκαν και απωθήθηκαν στους πρόποδες του Πηνειού. Η αρπαγή των γυναικών των Λαπιθών από τους Κένταυρους ενέπνευσε πολλούς από τους καλλιτέχνες της αρχαιότητας. Αναφορές στου Κένταυρους βρίσκουμε στον Πίνδαρο, στον Όμηρο κ.λπ.

Υπήρχε και μια δεύτερη φυλή όμως Κενταύρων, οι οποίοι προέρχονταν κατευθείαν από τους Ολύμπιους θεούς. Οι Κένταυροι αυτοί ήταν πρόσχαροι, δίκαιοι, γεμάτοι γνώσεις, σοφία και αρετή. Φίλοι, σύμμαχοι, προστάτες, σύμβουλοι και δάσκαλοι των ανθρώπων. Κύριοι εκπρόσωποί τους ήταν: ο Χείρωνας, γιος του Κρόνου και της νύμφης Φιλύρας, και ο Φόλος, γιος του Σιληνού και της νύμφης Μελίας.

Μορφολογία του Πηλίου

Το Πήλιο, βουνό χαμηλό και σχετικά ήμερο, αποτελεί συνώνυμο σχεδόν της Μαγνησίας και της πρωτεύουσάς της, του Βόλου. Με την ψηλότερη κορυφή του, τον Σταυρό, να υψώνεται στα 1.624 μέτρα και μήκος 50 περίπου χιλιόμετρα, το Πήλιο αποτελεί το φυσικό σύνορο της Μαγνησίας με το Αιγαίο Πέλαγος.

Το Πήλιο είναι κατάφυτο από δάση με πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, πλατάνια, αγριοκαστανιές, δασική πεύκη, καθώς και συστάδες υβριδογενούς ελάτης. Στα χαμηλότερα υψόμετρα υπάρχουν καλλιέργειες με μηλιές στις ανατολικές πλαγιές, με ελιές στα νότια. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι και η υδρολογική του φύση καθώς οι ανατολικές πλαγιές δέχονται πολύ μεγάλα ποσά βροχής και χιονιού που ξεπερνάνε κατά πολύ τη μέση τιμή της πεδινής Θεσσαλίας. Επίσης, υπάρχουν πολλές πηγές, με σημαντικότερες της Καλιακούδας και της Λαγωνίκας.

Το Πήλιο είναι προστατευόμενος βιότοπος του δικτύου Natura.

Τουριστικός προορισμός

Στο Πήλιο υπάρχουν πολλά αξιοθέατα και τα υπέροχα παλιορείτικα χωριά για ξεκούραση και αλλαγή της καθημερινότητάς μας.

Ανάμεσά τους οι Μηλιές, ένα χωριό-μουσείο με τις περίτεχνες κρήνες του, τον παλιό σταθμός του τρένου, τη γέφυρα με την υπογραφή Ντε Κίρικο (πατέρας του γνωστού ζωγράφου) και τη Δημόσια Βιβλιοθήκη, ενώ στην εκκλησία των Ταξιαρχών δεσπόζουν οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες του 17ου αιώνα.

Τα χαρακτηριστικότερα ολόκληρου του Πηλίου βρίσκονται στη Βυζίτσα, με τα λιθόκτιστα καλντερίμια της να σε προκαλούν να χαθείς στο λαβύρινθό τους με τις ώρες. Η πλατεία του χωριού έχει κλασική μορφή με τον αιωνόβιο πλάτανό της και τραπεζάκια στη σκιά του για ελληνικό καφεδάκι ψημένο στη χόβολη ή ντόπιο τσίπουρο και μεζεδάκια.

Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι ένα ακόμη πανέμορφο χωριό γεμάτο από καστανιές και αγριοκερασιές, ενώ τα φαντασμαγορικά αρχοντικά του στολίζουν τα λιθόστρωτα δρομάκια του, σε ένα σκηνικό που θυμίζει ολόκληρο το Πήλιο σε μικρογραφία, και με τα τρία διασημότερα αρχοντικά του: του Γκλαβάνη, του Παπαθανασίου και του Κανταρτζή.

Σε ένα περιβάλλον κατάφυτο με υπέροχη θέα προς τη θάλασσα του Αιγαίου, απλώνεται η Τσαγκαράδα. Η φύση εδώ δεσπόζει καθώς οι καστανιές και τα πλατάνια αγκαλιάζουν σχεδόν κάθε παλιό και νέο κτήριο της αραιοκατοικημένης Τσαγκαράδας. Υπάρχει ο Μέγας Πλάτανος στην πλατεία Αγ. Παρασκευής μετράει μία χιλιετία ζωής, ενώ στην έξοδο του χωριού υπάρχει το τοξωτό γεφύρι φτιαγμένο από ηπειρώτες μάστορες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα ιστορικά αξιοθέατα της περιοχής, η Αχιλλοπούλειος Εμπορική Σχολή και η Νανοπούλειος Σχολή.

Η Μακρυνίτσα είναι ένα ακόμη παραδοσιακό χωριό, νε υπέροχη και ανεμπόδιστη θέα προς τον Βόλο και τον Παγασητικό και έχοντας διατηρήσει την παραδοσιακή πηλιορείτικη αρχιτεκτονική με τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά, τα ρομαντικά πλακόστρωτα δρομάκια, τις περίτεχνες κρήνες, τα υπεραιωνόβια πλατάνια και τα λουλούδια. Ένας από τους πιο μαγευτικούς προορισμούς του Πηλίου.

Η Πορταριά, γνωστή και ως «Πόρτα του Πηλίου», είναι ένα χωριό με επισκέπτες όλες τις εποχές του χρόνου και κυρίως τον χειμώνα. Βρίσκεται πολύ κοντά από χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου αλλά και στη θάλασσα. Λιθόστρωτα καλντερίμια, πέτρινα παραδοσιακά σπίτια και αρχοντικά και προσεγμένες πλατείες συνθέτουν το σκηνικό. Το χωριό χαρακτηρίζεται επίσης για τις, περίτεχνες λιθόχτιστες βρύσες του και τις εκκλησίες.

Τον χειμώνα οι τουρίστες προτιμούν το πανέμορφο βουνό και τον καθαρό αέρα, το χιόνι, να κάνουν σκι, να περάσουν χρόνο στη φύση, ενώ το καλοκαίρι οι παραθεριστές απολαμβάνουν τις πανέμορφες παραλίες του Πηλίου για κολύμπι, ρακέτες, θαλάσσια σπορ, πεζοπορία, κ.λπ.

Οι παραλίες του Πηλίου τόσο από τη μεριά του Αιγαίου Πελάγους όσο και από τη μεριά του Παγασητικού, φημίζονται για τα καταγάλανα καθαρά νερά τους, είναι ήσυχες ή κοσμικές, οργανωμένες ή μη, με αμμουδιά ή βότσαλο.

Κατά κανόνα, οι παραλίες που βρίσκονται στη μεριά του Παγασητικού είναι πιο απάνεμες, πιο ζεστές και έχουν λιγότερα κύματα, σε σχέση με αυτές που βλέπουν στο Αιγαίο Πέλαγος.

Από τη μεριά του Αιγαίου Πελάγους υπάρχουν οι παραλίες Μυλοπόταμος, Φακίστρα, Παππά Νερό, Ποτιστικά, Πάλτση, Πανταζή Άμμος, Μελανή, Κατηγιώργης, Λύρι, Θεοτόκος, Μουρτιάς, Καστρί, Βρωμονέρι, Πλατανιά, Μικρό, Νταμούχαρη, Άγιοι Σαράντα, Αϊ-Γιάννης, Χορευτό, Κεραμίδι.

Από τη μεριά του Παγασητικού Κόλπου υπάρχουν οι παραλίες Κάτω Γατζέα, Χόρτο, Μηλίνα, Άφησσος, Καλά Νερά, Πάου, Κάλαμος, Λεφόκαστρο, Μπούφα.

Το τρενάκι του Πηλίου, ή αλλιώς Μουντζούρης

Κατασκευάστηκε σε δύο στάδια, μεταξύ του 1894 και του 1903. Αποτέλεσε για 80 χρόνια, σημείο αναφοράς για την περιοχή. Στις μέρες μας το τρενάκι συνεχίζει να ανεβαίνει στα χωριά του Πηλίου, έχοντας κάνει μια διακοπή στο διάστημα 1971-1996.

Σήμερα, ο Μουντζούρης δεν σταματά να ταξιδεύει στα χωριά του Πηλίου, με ταχύτητα 25 χιλιομέτρων την ώρα. Ο σιδηρόδρομος ξεκινά από τα Λεχώνια και κάνει μια ολιγόλεπτη στάση στην Άνω Γατζέα. Ακολουθούν: Αγία Τριάδα, Άγιος Αθανάσιος Πινακάτων, Αργυρέικα και Μηλιές. Η κατεύθυνση της μηχανής αναστρέφεται χειροκίνητα και παίρνει φορά, για την επιστροφή στα Λεχώνια, στον σταθμό των Μηλεών. Τη διαδικασία αυτή μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς από την ειδική πλατφόρμα, η οποία βρίσκεται στο άκρο του σταθμού. Η στάση στις Μηλιές διαρκεί μερικές ώρες. Από εκεί, οι ταξιδιώτες μπορούν να πάρουν το καλντερίμι που οδηγεί στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου και βρίσκεται το σπουδαιότερο κτίσμα του: ο Ναός των Παμμέγιστων Ταξιαρχών, με τις εντυπωσιακές αγιογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του. Ο Ναός των Ταξιαρχών έχει πολύ σημαντική ιστορική σημασία, καθώς εκεί, στις 7 Μαΐου του 1821, ο Άνθιμος Γαζής ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η σημαία αυτή βρίσκεται στη βιβλιοθήκη Ψυχής Άκος, των Μηλεών. Επίσης, ο ναός των Ταξιαρχών φημίζεται για την εξαιρετική ακουστική του που οφείλεται στα 48 αναποδογυρισμένα πιθάρια που βρίσκονται κρυμμένα στην οροφή και τα 5 υπόγεια πηγάδια που επικοινωνούν μεταξύ τους.