ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ

Μετά τους αντιτρομοκρατικούς νόμους, τις στοχοποιήσεις πολιτών, τα στημένα κατηγορητήρια, τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και απεργιών, τις υπερεξουσίες και τον νέο εξοπλισμό στην αστυνομία που πληθαίνει διαρκώς, η κυβέρνηση δεν παύει να μας εκπλήσσει για τις προθέσεις της φέρνοντας αυτήν τη φορά στη Βουλή τρομονόμο και για τα τραγούδια.

Σε ανακοίνωση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου γίνεται αναφορά στο νομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα 11 Φεβρουαρίου και το οποίο προέβλεπε απαγόρευση δημοσιοποίησης υλικού στο διαδίκτυο, που «εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα», μια απαγόρευση που συνοδευόταν από ποινές φυλάκισης για τους δημιουργούς. Και χρησιμοποιούμε παρατατικό χρόνο, γιατί κάτι στο μεταξύ άλλαξε, χάρη στην πίεση που δέχθηκε το κυβερνητικό επιτελείο από τις έντονες αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου.

Η Ευρωπαϊκή Οδηγία

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Οδηγία για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων (AVMSD), «οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων επικοινωνίας δεν πρέπει να περιλαμβάνουν υποκίνηση βίας ή μίσους που απευθύνεται σε ομάδες ή σε μέλη ομάδας που βασίζονται σε διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικής ή οποιασδήποτε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή εθνικότητας σύμφωνα με το Άρθρο 21 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Η δημόσια πρόκληση για διάπραξη τρομοκρατικού εγκλήματος απαγορεύεται επίσης».

Παράλληλα, το νομοσχέδιο που βρίσκεται προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή προβλέπει ότι «οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει:

1) να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού,

2) να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος, σύμφωνα με τα άρθρα 187Α ΠΚ, 187Β ΠΚ και 32 έως 35 του ν. 4689/2020 (Α΄103)».

Πρόκειται για το περιβόητο Άρθρο 8 του νομοσχεδίου για τα οπτικοακουστικά μέσα, το οποίο όμως, κάτω από τις αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου, ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στον υπουργό Επικρατείας, Θεόδωρος Λιβάνιος, αναγκάστηκε να τροποποιήσει ως εξής: «Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού», προσθέτοντας ότι αντίστοιχη τροποποίηση θα γίνει και στο άρθρο 32.

Μένει να δούμε λοιπόν τι ακριβώς θα αναγράφεται στο άρθρο 32.

Παράλληλα, ο κ. Λιβάνιος δεν δίστασε να ρίξει το βάρος της ευθύνης στους παρόχους, και δήλωσε ότι προχώρησε στην τροποποίηση «επειδή, δεν θέλουμε να υπάρχει ουδεμία παρανόηση, που να οδηγεί σε ανυπόστατες καταγγελίες περί λογοκρισίας».

Το τι ακριβώς θα προκύψει από όλη αυτήν τη διαδικασία θα το μάθουμε εν ευθέτω χρόνω.

Φιλελεύθερη υποκρισία

Το παράδειγμα του ράπερ Πάμπλο Χασέλ στην Ισπανία, που αναμένεται να φυλακιστεί τις επόμενες μέρες καθώς τα τραγούδια του θεωρούνται ανατρεπτικά, αλλά και οι περιπτώσεις δεκάδων διωκόμενων καλλιτεχνών σε ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν ένα πρώτο δείγμα του τι μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η δολοφονία της τέχνης είναι χυδαία. Και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί αυτό το έγκλημα. Όπως συμβαίνει και με τη σάτιρα, τα όρια τα θέτει το ακροατήριο και όχι η προληπτική λογοκρισία.

Προφανώς, όταν ο Αριστοφάνης έγραφε τις «Όρνιθες» δεν είχε στο μυαλό του ότι θα πρέπει να προσέξει τους παραλληλισμούς του, το υβρεολόγιο, την ανάερη ποιητικότητά του ή τα πρόσωπα που θα καυτηριάσει. Σίγουρα, όμως, δεν είχε κατά νου ότι τα έργα του θα μπορούσαν να θεωρηθούν προσβλητικά και να διωχθούν ποινικά από άρθρα και υποπαραγράφους νομικισμών.

Κάπου στο 1935 η «Βαρβάρα» του Παναγιώτη Τούντα λογοκρίθηκε καθώς «ταυτίστηκε» με την κόρη του δικτάτορα Μεταξά, Λουκία, αρχηγό του γυναικείου τμήματος της ΕΟΝ.

Φυσικά και όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «αναχρονιστικές υστερίες» –και θα ήταν–, αν δεν φθάναμε στο σημείο εν έτει 2019, η αστυνομία να εισβάλλει σε κινηματογράφους για να απομακρύνει με πολύ άσχημο και εξευτελιστικό τρόπο ανήλικους που παρακολουθούσαν την ταινία «Τζόκερ».

ΠΗΓΗ : https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/HTML/?uri=LEGISSUM:am0005