ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ AIDS

Με παγώνουν αυτά τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα: AIDS... Τι περάσαμε… Πόσοι βασανίστηκαν, πόσοι φύγανε, πόσοι συγγενείς και φίλοι και εραστές μπήκαν βαθιά στην κόλαση. Έχω ζήσει πολλά, έχω χάσει πολλούς – αυτό όμως ήταν ένας τρόμος γιγάντιος. Απότομος κιόλας. Γιατί ζούσαμε τότε στην gay κοινότητα με μια σχεδόν έξαλλη ελευθερία που δεν είχε προηγούμενο. Δακτυλοδειχτούμενοι μεν αλλά και ενθουσιασμένοι.

Ο Δ. υπερηφανευόταν ότι έχει πάει με περισσότερους από χίλιους άγνωστους. Ο Γ. με τον Γ. ήταν ερωτευμένοι και ήταν μαζί, αλλά (τόσο νέοι και τόσο όμορφοι) όλο και κάποιος τρίτος έμπαινε στη μέση – έτσι, για το παιχνίδι. Ο Γιώργος, ο Ζ., μια Κυριακή που παίζαμε μπιρίμπα στο σπίτι του Σ. λίγο πριν από το Σούνιο, σηκώθηκε να φέρει κάτι από την κουζίνα και στα δυο βήματα κάτι έγινε, το πρώτο SOS, έπεσε πάνω σ’ ένα τεράστιο κινέζικο βάζο και λιποθύμησε. Ανησυχήσαμε οι υπόλοιποι. Πατήσαμε πόδι. «Θα πάμε αύριο να κάνεις ένα τσεκ-απ στο ΥΓΕΙΑ, κάτι συμβαίνει». Δεν αναφέραμε τη λέξη AIDS. Τσεκ- απ γενικά. «Γιατί δεν είσαι στα πολύ καλά σου τελευταία».

Την άλλη μέρα, το είχαμε συνεννοηθεί οι φίλοι, καταφέραμε στο ΥΓΕΙΑ και προσθέσαμε στις γενικές εξετάσεις και ένα τεστ για AIDS. Βγήκε θετικό. Το βράδυ μαζευτήκαμε στο σπίτι του, έτσι, για παρέα δήθεν – και του το είπαμε. Πώς – η καρδούλα μας το ήξερε. Πριν φτάσουμε είχαμε συνεννοηθεί πως δεν θα τον αφήναμε βέβαια μόνο του τα πρώτα βράδια, μέχρι να οργανωθεί το ταξίδι στο Παρίσι. Ο ένας ανέλαβε τα ιατρικά, ο άλλος θα τον συνόδευε στη Γαλλία σε γιατρό που είχαμε ήδη βρει, εμένα μου έπεσε ο κλήρος να κοιμηθώ μαζί του, να τον έχω από δίπλα, «μην αυτοκτονήσει», όπως φοβόμασταν.

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα, όταν φύγανε οι άλλοι. Δεν μιλούσε. Έτρεμε κάθε τόσο – και έκλαιγε. Ξαπλώσαμε στο διπλό κρεβάτι του. Δεν ήταν θρήσκος, αλλά πήρε μια εικόνα της Παναγίας που είχε από τη μητέρα του αγκαλιά και κοιμήθηκε –αν κοιμήθηκε– χωρίς να την αφήσει μέχρι που ξημέρωσε. Οι γονείς μας ήταν πολύ φίλοι, από την Αλεξάνδρεια, από παιδιά. Οι μανάδες μας κυρίως. Είχαν πεθάνει και οι δυο – η Άννα του, πολύ νέα, και η Ιωάννα μου στα πενήντα της το ’79.

Ο Γιώργος ταλαιπωρήθηκε πολύ. Τυφλώθηκε κάποια στιγμή. Βλέπω μπροστά μου τον ηλικιωμένο πατέρα του στην κηδεία. Ευθυτενής, αμίλητος και δακρυσμένος. Δεν είχε άλλα παιδιά.

Γράφω και θυμάμαι. O Billy-Bo. Άλλο μαρτύριο. Κηδεύτηκε στη Γλυφάδα, φορούσαμε όλοι άσπρα, ήταν άνοιξη ή καλοκαίρι. Ο σύντροφός του ο Μ. πάλευε με την επιχείρηση, πάλευε με τον εαυτό του, πάλευε και με τον Βασίλη. Κάτι συνέβαινε (όχι πάντα αλλά συχνά) και με τη συμπεριφορά των χτυπημένων απ’ την λαίλαπα. Υπήρχε θυμός. Ο χαρακτήρας τους συχνά άλλαζε, αγρίευε, αλλοιωνόταν. Ο φίλος του Σωτήρη στο Παρίσι, Έλληνας σε σχέση με Γάλλο. Καλός γκαλερίστας, Rue des Saintes Peres. Βάσανα πολλά. Μου έμαθε τη φράση «Maitrisez le vertige». Να ελέγχεις τον ίλιγγο.

Τότε, πάλι στο Παρίσι, ένα απόγευμα στο σπίτι του όπου με φιλοξενούσε, μου το ανακοίνωσε και ο αδερφικός μου φίλος, ο Μ. Έτσι απλά. Πολύ της κοινής λογικής ο Μ., δεν ήθελε να πάρει εκείνο το φάρμακο που υπήρχε τότε, το ΑΖΤ. «Όποιος το παίρνει πεθαίνει», μου είπε, «τι νόημα έχει;». Και μου αράδιασε μερικά ονόματα. Είχε δίκιο. «Και τι θα κάνεις; Τίποτα;». «Θα περιμένω την επόμενη γενιά φαρμάκων – και αν πεθάνω στο μεταξύ, πέθανα». Το κατάφερε. Δεν πήρε το ΑΖΤ, πήρε το επόμενο, το καλό – και έζησε άλλα τριάντα σχεδόν χρόνια υγιέστατος. Πέθανε το ’18 – όχι από AIDS.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Ο τρόμος ήταν μεγάλος και οι φίλοι  που έφυγαν πολλοί. Τώρα και πολλά χρόνια στους οροθετικούς τα φάρμακα (που είναι ακριβά) τα δίνει εντελώς δωρεάν το κράτος και στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Τότε με ένα μέσο εισόδημα δεν μπορούσες να τα πάρεις. Όταν αρρώστησε ο Ν. που έμενε σε ένα δώμα στον Πειραιά, ο Γ. που ήταν ήδη χάλια αλλά η οικογένειά του είχε μεγάλη άνεση και του έφερνε τα φάρμακα από το Λονδίνο, μου τηλεφωνούσε και πηγαίναμε παρέα και δίναμε τα φάρμακά του στον Ν, που δεν μπορούσε να τα αγοράσει – και μετά ο Γ. έλεγε ότι κάπου τα έχασε και αμέσως του φέρνανε άλλα. Με είχε συγκινήσει πολύ αυτό. Είχε αδυνατίσει, είχε γίνει αγνώριστος – αυτός ο τόσο όμορφος 25άρης – αλλά είχε τον νου του στον Ν. που δεν ήταν καν «στενός φίλος» αλλά απλός γνώριμος. Του έδινε τα φάρμακά του.

Παγκόσμια ημέρα του AIDS, λοιπόν. Σήμερα κανείς δεν πεθαίνει πια από τη φρικτή αυτή αρρώστια, η Επιστήμη την έχει απολύτως ελέγξει. Η Επιστήμη. Όχι κάτι επιπόλαιοι μπουρδολόγοι, συνωμοσιολόγοι και τα λοιπά. Η Επιστήμη…