ΟΤΑΝ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ – ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ

Ζούμε την εποχή της μεγάλης παγκόσμιας αβεβαιότητας. Οι αλλαγές σε όλο τον πλανήτη είναι ραγδαίες και το μυαλό μας δεν προλαβαίνει να τις διαχειριστεί λογικά. Η τετραετία του Τραμπ μας έδωσε μία γεύση του τι θα συμβεί αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν τελικά να ασχοληθούν κυρίως με τα του οίκου τους, χωρίς να διεκδικούν πια τον τίτλο της παγκόσμιας υπερδύναμης.

Η Κίνα η Ρωσία και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις αναλαμβάνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η Ευρώπη είναι αμήχανη και, αν εξαιρέσει κανείς τις προσπάθειες του Μακρόν, δεν τολμάει να πάρει συλλογικές υπεύθυνες και αποφασιστικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η εμμονή του Ερντογάν σε μία σύγκρουση του μουσουλμανικού κόσμου με την Δύση υπό την ηγεσία του, ανησυχεί κάθε άνθρωπο που πιστεύει στην Ειρήνη και την παγκόσμια πρόοδο μέσα από τη συνεννόηση και τη συνεργασία. Και πάνω από όλα αυτά, σαν δίχτυ σκοτεινό, αυτή η παράξενη και ανεξήγητη για τους περισσότερους πανδημία του κορονοϊού που περιορίζει με πρωτοφανή τρόπο τις προσωπικές μας ελευθερίες και μας αναγκάζει να κυκλοφορούμε σε όλο τον πλανήτη με μία μάσκα στο πρόσωπο – όταν και αν μας επιτρέπεται να κυκλοφορούμε.

Στα μέσα ενημέρωσης, τα παλιά και τα καινούργια, τα fake news και οι ατεκμηρίωτες ειδήσεις και πληροφορίες για όλα τα θέματα, οδηγούν τους πολίτες να «στρατεύονται» κυριολεκτικά με τη μία ή την άλλη όψη του κάθε νομίσματος, και να χτίζουν ή να γκρεμίζουν θεωρίες συνωμοσίας και «απόψεις» με τις οποίες ταυτίζονται σε βαθμό φανατισμού.

Απαγορεύσεις κυκλοφορίας, περιορισμοί κάθε είδους, ανεργία πρωτοφανής, κλειστά σύνορα, μοναξιά και θυμός για κάτι στην ουσία απροσδιόριστο, μας περιχαρακώνουν τον καθένα στο μικρό του γήπεδο όπου οι ανεξέλεγκτες αλλά και αναπόφευκτες σκέψεις μας, χτίζουν τείχη που ανεπαισθήτως μας κλείνουν έξω από τον κόσμο.

Όσοι μέχρι πριν λίγο είχαν δουλειές και μεροκάματο, με ένα μερικό η γενικό lockdown, βλέπουν τη ζωή τους να γκρεμίζεται και το μέλλον τους να μην είναι απλώς αβέβαιο αλλά σκοτεινό. Όλες οι μορφές της τέχνης, από έμπνευση και κινητήρια δύναμη, γίνονται οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης.

Θέατρα, βιβλιοθήκες, γκαλερί, συναυλίες, πειραματικοί χώροι, μικρά ή μεγαλύτερα μαγαζιά με live μουσική, πολιτιστικές εκδηλώσεις, διαλέξεις, συνέδρια, όλα «απαγορευμένα». Απαγορευμένη και η αγκαλιά - και η αφή και η επαφή και το φιλί και το χάδι. Απαγορευμένη και η παρέα με γέλια συζητήσεις και διασκέδαση γιατί ο ιός λέει μεταδίδεται ακόμα και με ένα εγκάρδιο γέλιο.

Απορημένοι, τρομαγμένοι, θυμωμένοι, άνεργοι, δισεκατομμύρια περαστικοί από αυτόν τον πλανήτη, παλεύουμε να διαχειριστούμε μία πραγματικότητα που δεν την καταλαβαίνουμε. Είναι πάρα πολύ δύσκολη συνθήκη αυτή. Όταν σε βομβαρδίζουν με πραγματικά πυρά οι προτεραιότητές σου είναι τουλάχιστον σαφείς. Όταν όλα γύρω σου κλείνουν, μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια, ταβέρνες, όταν όλοι γύρω σου και εσύ ο ίδιος φοράς υποχρεωτικά μία μάσκα και προσπερνάς ακόμα και τους γνωστούς σου χωρίς συχνά να τους αναγνωρίζεις, όλα είναι ασαφή.

Πάσχα δεν κάναμε. Χριστούγεννα από ότι φαίνεται δεν θα κάνουμε. Δεν γιορτάζουμε γενέθλια, δεν γιορτάζουμε γιορτές, γάμους, βαφτίσια, επαγγελματικές επιτυχίες – δεν πάμε σε κηδείες. Ακόμα και οι έρωτες μας δοκιμάζονται. Ξέρω ένα ζευγάρι που πριν αγκαλιαστεί τη νύχτα στο κρεβάτι, πασαλείβεται με απολυμαντικά γιατί εκείνη δουλεύει σε φαρμακείο και ο άνθρωπος της κάνει delivery για ένα ελάχιστο μεροκάματο.

Αυτή η πρωτοφανής παγκόσμια ανακατάταξη για την οποία δεν έχουμε ενημερωθεί – και δεν την καταλαβαίνουμε - συντελείται ενώ εμείς, ο καθένας από μας χωριστά, τρέμουμε έναν αόρατο εχθρό.

Όπου και να οδηγείται το οικοσύστημα, ο πλανήτης, η ανθρωπότητα, οδηγείται χωρίς τη δική μας συγκατάθεση. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε οδηγίες χωρίς καν να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, τι μας ξημερώνει αύριο.

Ζούμε μία πραγματικότητα αχαρτογράφητη. Και προχωράμε χωρίς πυξίδα.