Όταν ο Καρκίνος παγιδεύεται …τον «γλεντάμε»!

Συννεφιασμένο πρωινό Δευτέρας στο Los Angeles. To ραντεβού μου με τον καθηγητή Δημήτρη Ηλιόπουλο, στο πανεπιστήμιο του UCLA, ήταν προγραμματισμένο για τις 10 και μισή το πρωί.
Το «μποτιλιάρισμα» στους δρόμους, έκανε τους συνεργάτες μου ν’ ανησυχούν για το αν θα φτάναμε στην ώρα μας. Παρακολουθούσα τις φιγούρες των οδηγών που σχεδόν τις υποψιαζόμουν, πίσω από τα τζάμια αυτοκινήτων.

Μοιάζανε όλοι τόσο προσηλωμένοι στην …κατεύθυνση, που ακόμη και τα ματωμένα θεόρατα δένδρα από βοκαμβίλιες, δεν τους αποσπούσαν το βλέμμα στον «προγραμματισμό τους» ...
Είναι πολύ δύσκολο τελικά να κρατάς το τιμόνι και ν’ αρνείσαι την προσήλωση. Αν και το τοπίο περνάει μια φορά …μετά είναι άλλο, υπό αυτή την έννοια αξίζει να είσαι συνοδηγός…
UCLA

Ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά και ερευνητικά κέντρα στον κόσμο με τεράστια φήμη.
Φτάσαμε, παρά την ανησυχία λόγω κίνησης, στην ώρα μας. Eνα θηριώδες συγκρότημα κτιρίων που αποτελείται από εργαστήρια, νοσοκομεία, ερευνητικά κέντρα, αθλητικά κέντρα, συνεδριακά κέντρα, για φοιτητές – καθηγητές – ερευνητές – ασθενείς – επισκέπτες ορθωνόταν ολόγυρα.

Στο «όσο έφτανε το βλέμμα μου δεν συναντήθηκε» με σκουπίδια, αποτσίγαρα, πανό, σπασμένα μπουκάλια μπύρας και ανθρώπους που κοιμόντουσαν σε υπνόσακους στρίβοντας τσιγάρα.
Το πρώτο συναίσθημα που νιώθω κοιτάζοντας, είναι το πόσο άδικο για τους Έλληνες, φοιτητές, καθηγητές και ερευνητές να διεκδικούν την γνώση και να διαδίδουν γνώση, να υποστηρίζουν έρευνες και να συμμετέχουν σε προγράμματα, κάτω από συνθήκες «άλωσης».
(Και παρά τις τόσο αντίξοες συνθήκες, στη φετινή κατάταξη το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο βρίσκεται στα κορυφαία 150 καταλαμβάνοντας την 136η θέση σε όλο τον κόσμο για τις έτερο-αναφορές ανά επιστημονικό έργο με το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Πανεπιστήμιο Κρήτης να κατατάσσονται επίσης στα κορυφαία 300 πανεπιστήμια παγκοσμίως στο σχετικό πεδίο)

Αυτοματισμοί σκέψης, αυτονόητοι, που εξοργίζουν καθώς η δικτατορία των λίγων μικρονοικών, κακοποιεί την επιθυμία των πολλών να θέλουν να διδαχθούν να διδάξουν, να ερευνήσουν, να εξελιχθούν.

Ο καθηγητής και διευθυντής των ερευνών χρησιμοποιεί νέες τεχνολογίες που επιτρέπουν την δημιουργία νέων φαρμάκων για τους καρκίνους ήπατος, παγκρέατος, ουροδόχου κύστεως και πνευμόνων. Είναι ο επικεφαλής μιας ομάδας επιστημόνων που εγκλωβίζουν αυτό που οι παλιότεροι ονόμαζαν «χτικιό» και οι πιο σύγχρονοι δυστυχώς, ( ακόμη και συνάδελφοι από δελτία ειδήσεων αποκαλούν «επάρατο νόσο» )
Ακολουθούμε το χαμογελαστό και καθόλου καθηγητικό ύφος του που μας κατευθύνει σ’ ένα χώρο που σε μένα θυμίζει κάτι ανάμεσα σε μικρό διαστημικό σταθμό ή σ΄ ένα hi-tech εργαστήριο κατασκευής παγωτών ή αρωμάτων!

Ο «ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ»

Μου λέει, μεταξύ άλλων και χαμογελώντας ο καθηγητής που εύκολα μπορεί να το «μεταφράσω» ότι : Αν και είναι πονηρός και ξέρει να κρύβεται, οι αντίπαλοί του είναι πολύ πιο έτοιμοι πια και πολύ πιο οργανωμένοι για να τον ξεριζώσουν από την κρυψώνα του.
Για τους πολλούς ο πονηρός δράκος είναι απειλή, αλλά για τον Δημήτρη Ηλιόπουλο και τους συνεργάτες του, είναι μια καθημερινή ρουτίνα κυνηγητού, ένας μαραθώνιος που απαιτεί υπομονή, παρατήρηση, συνεργασία και πάρα πολλές ώρες εργασίας στο ερευνητικό κέντρο.
Το ύφος του όταν αναφέρεται στα διαφορετικά είδη καρκίνου, με κάνει να νιώθω ότι: α) πολλά είδη καρκίνου θεραπεύονται οριστικά. Β) άλλα αντιμετωπίζονται σαν χρόνια νοσήματα που με μια προσεκτική αγωγή εξασφαλίζουν άριστη ποιότητα ζωής για εκείνους που διασταυρώθηκαν μαζί τους και γ) ότι ομάδα «Αγγέλων του καλού», έτσι κάπως αισθάνομαι για τον καθηγητή, την Μαρίνα Κουτσιούμπα ( χημικό – βιολόγο), την Δήμητρα Χαλκιά (βιοπληροφορικός) αλλά και τους υπόλοιπους ερευνητές που περνάνε 48 ώρες το 24 ωρο, στο ερευνητικό κέντρο τον έχουν «λοκάρει» για τα καλά.
Οι «κυνηγοί καρκίνων», η ομάδα του καθηγητή δηλαδή, διαθέτει τεράστια υπομονή και επιμονή για την ολοκλήρωση πειραμάτων που τ’ αποτελέσματά τους θα σημάνουν, την αναγέννηση χιλιάδων, εκατομμυρίων προσδοκιών που κινδύνεψαν να μην γίνουν καν ανάμνηση….

Εγώ απέναντι από τον Καρκίνο

Έχει έρθει η στιγμή που περίμενα. Ο καθηγητής Ηλιόπουλος, προτρέπει την Μαρίνα και την Δήμητρα να μου φορέσουν ιατρική μπλούζα για ν’ αρχίσει το πείραμα με ζωντανά καρκινικά κύτταρα!!
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που θα δω τον «δράκο» και θα παρακολουθήσω την συμπεριφορά του ..λίγο πριν ξεψυχήσει μπροστά στα μάτια μου. Η ηδονή που νιώθω μουδιάζει ακόμη και τις βλεφαρίδες μου.
Η Μαρίνα Κουτσιούμπα, με υπέροχα μπλε του ουρανού μάτια, νέα γυναίκα με αθλητικό κορμί και μακριά κυματιστά μαλλιά μετά την χαμογελαστή υποδοχή, σκύβει σ’ ένα κοντό και πλατύ μηχάνημα σε σχήμα παραλληλόγραμμο και βγάζει από τις εσωτερικές σχάρες, κάτι κρυστάλλινα μπουκάλια ωραιότατα. Θα μπορούσα δύο τρία από αυτά να τα έβλεπα τοποθετημένα σε βιτρίνα καλλυντικών που να γέρνουν πάνω τους μυρωδιαστά άλατα μπάνιου με άρωμα βανίλια.
«Νανά εδώ μέσα βρίσκονται ζωντανά καρκινικά κύτταρα, δες πως το τοποθετώ κάτω από το μικροσκόπιο και προσπάθησε κουνώντας τον μικρό μοχλό δεξιά να νετάρεις έτσι ώστε να παρατηρήσεις την κίνησή τους».
Ακολούθησα μηχανικά τις εντολές, της πολύ όμορφης δασκάλας μου, ενώ δευτερόλεπτα με χώριζαν από την συνάντηση με τους δαίμονες που στοίχειωσαν την ζωή μας. «Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει διαχειριστεί μια μορφή καρκίνου σε μέλος της» ( μου είχε πει νωρίτερα ο καθηγητής).
Πλησίασα το μάτι στο μικροσκόπιο και με το δεξί χέρι στριφογύριζα αργά το μοχλό…μέχρι που τους είδα!!! Μικροσκοπικές μικρές «τελείες» ζωής που στριφογύριζαν σ’ ένα θαλασσί καμβά. Ένας «καμβάς» γεμάτος από μικρές «τελίτσες» που στριφογύριζαν νευρικά έχοντας ακανόνιστα σχήματα και που αν ήταν παράσταση θα έμοιαζε με λιμπρέτο!!
«Τα βλέπεις;» Άκουσα την φωνή της Μαρίνας….. «Αυτά είναι τα καρκινικά κύτταρα, τα παρακολουθούμε, τα έχουμε εγκλωβίσει αλλά στο συγκεκριμένο περιβάλλον δεν ζουν πολύ γιατί δεν έχουν χώρο ….»
Δεν ξέρω πια είναι η μικρότερο μέτρηση μονάδας χρόνου( νομίζω ότι είναι τα 12 attοseconds) Με αυτή την ταχύτητα πέρασαν από την σκέψη μου, ενώ έβλεπα μπροστά μου αυτές τις μικρές ακανόνιστες λευκές τελίτσες που χόρευαν σ’ ένα καμβά θαλασσί, όλα τα βλέμματα των αγαπημένων που αποχωρίστηκα εξαιτίας του ανελέητου χορού τους. Μια άγρια χαρά για την κατάντια τους με «δάγκωσε». Είναι τόσο εύκολο λοιπόν να σμικρύνεις το «τέρας»!!! Είναι τόση μεγάλη η χαρά μου που παρακολουθώ την αγωνιώδη προσπάθεια των τεράτων να επεκταθούν στον χώρο! Είναι σαν να βλέπω ψάρια να ψυχοραγούν σπαρταρώντας στην καυτή πέτρα δίπλα από το κοφίνι του ψαρά. Όσο δεν άντεξα ποτέ μου να βλέπω τον αργό και βασανιστικό θάνατο των ψαριών, τόσο ταυτιζόμουν με την άγρια χαρά κυνηγού κεφαλών!!
Αυτό το ευλογημένο γυαλί τις λιάνιζε. Ίσως, η απειλή στην πρώτη συνάντηση με τον ανύποπτο, να εντυπωσιάζει μασκαρεμένη την αθωότητά τον πρωτάρη, τους «κυνηγούς κεφαλών» ποτέ.
«Από που ήρθαν»; Ρώτησα, λες και μ’ ενδιέφερε να συστηθώ μαζί τους.
«Αυτά είναι καρκινικά κύτταρα στο πάγκρεας, αλλά έλα να σου δείξω πόσο διαφορετικά είναι εκείνα από την ουροδόχο κύστη» απάντησε η Μαρίνα.
Τα είδα και εκείνα.., είδα και άλλα, είδα πολλά και έδειχναν το ίδιο με τα πρώτα σε κινήσεις χορευτικές άλλης συχνότητας. Τα πρώτα, τα καταραμένα, εκείνα που ήταν πολλά, λευκά, ανυπόμονα με νευρόσπαστη κίνηση αναζήτησης διόδου εξάπλωσης, διέφεραν από τα «άλλα» που πιο λίγα, πιο αργοκίνητα, πιο σαν να χόρευαν βαλς, «γλιστρούσαν» σε φόντο θαλασσί- φωτεινό!
Ήθελα να σπάσω το μπουκάλι και να πατάω το υγρό με τα νύχια μου έως να εξατμιστεί.
Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα τον προκλητικό χορό τους πριν εξαχνιστούν!! Αυτοί οι απειροελάχιστοι δράκοι που τους προσπερνάς σαν μικροσκοπικές δροσοσταλίδες και που μετατρέπονται σε λεπίδι ζωής. Ε να λοιπόν που «βγάζω την γλώσσα» στην φονική, δήθεν δύναμη κακού που νομίζει ότι καταφέρνει.
Και ενώ το πείραμα για την μαζική τους εξόντωση ήταν σε εξέλιξη, η Δήμητρα Χαλκιά, μαθηματικός, με το βλέμμα της στον υπολογιστή, «αποκρυπτογραφεί» σε μαθηματικούς τύπους τ’ αποτελέσματα των πειραμάτων, πριν παρουσιάσει στην ομάδα συμπεράσματα που θα κατευθύνουν συνδυαστικές θεραπείες.
Συμπέρασμα: Κατάλαβα ότι οι Άγγελοι του φωτός, ζουν ανάμεσά μας και δεν εμφανίζονται μόνο το σαρανταήμερο των γιορτών. Η δύναμη της εξολόθρευσης του κακού, έρχεται από μας τους ίδιους. Επιστημονικά, η έρευνα αποδεικνύει ότι η θεραπεία των διαφόρων μορφών καρκίνου, προκύπτει όταν ο ίδιος ο οργανισμός που πάσχει, ενισχύσει την δική του πολεμική μηχανή για ν’ αντιμετωπίσει την εισβολή και τέλος ότι ο καρκίνος «χάνει πολλά γαλόνια» και «ζαρώνει», παραμονές μιας περιόδου που γλεντάμε την «εξάτμισή» του.