ΟΙ «ΧΥΔΑΙΟΙ» ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

«Θεέ μου, πόσο διαφορετική είναι η ομορφιά στη Φύση και στην Τέχνη! Σε μια γυναίκα, η σάρκα πρέπει να είναι σαν μάρμαρο. Σε ένα άγαλμα, το μάρμαρο πρέπει να είναι σαν σάρκα», έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Και μπερδευτήκαμε. Γιατί τελικά τι είναι η ομορφιά, και πώς συγκεκριμενοποιείται, με ποια κριτήρια στους αιώνες και στα έθνη;

Οι Ινδιάνοι –άνδρες και γυναίκες– έβαφαν το πρόσωπό τους με διάφορα χρώματα και σχέδια, όχι μόνο για λόγους συμβολισμού προς τη φύση που λάτρευαν, αλλά και γιατί έτσι όριζαν την ομορφιά.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι επίσης έβαφαν το πρόσωπό τους με τον δικό τους τρόπο, τονίζοντας τα μάτια τους, τα φρύδια τους, διατηρώντας τη χαρακτηριστική κόμη τους.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι βάφονταν, στολίζονταν έντονα, αναδεικνύοντας την ομορφιά του στιβαρού τους σώματος ως προς τους άνδρες και τα αξιοπρόσεκτα σημεία του λυγερού κορμιού τους οι γυναίκες, με πολλά δαχτυλίδια και στολισμένα μαλλιά.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν πιο δωρικοί στην αμφίεσή τους, αλλά με καλοσχηματισμένα κορμιά και οι άνδρες και οι γυναίκες. Ας μην ξεχνάμε την περίφημη Αφροδίτη της Μήλου, το χαρακτηριστικότερο δείγμα γυναικείας κλασικής ομορφιάς, και όχι μόνο.

Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, οι όμορφες γυναίκες ήταν πιο στρουμπουλές, με καμπύλες και λεπτά δάχτυλα. Οι πίνακες ζωγραφικής της εποχής μιλάνε για αυτό το μοντέλο ομορφιάς γυναικείου σώματος.

Στον σύγχρονο κόσμο μας τα πράγματα αλλάζουν, καθώς τη δεκαετία του 1960 εμφανίζεται ένας άλλος τύπος γυναικείας ομορφιάς, ξένος στα μέχρι τότε πρότυπα του δυτικού κόσμου. Ήταν τότε που ένα ανορεξικό, καχεκτικό κορίτσι εμφανίστηκε από το πουθενά, με αγορίστικο κούρεμα. Ήταν η εποχή της Τουίγκι, με το ανδρόγυνο στυλ του μοντέλου με τα κοντά μαλλιά, τα μεγάλα μάτια με τις τονισμένες βλεφαρίδες, την ψιλόλιγνη και «στεγνή» σιλουέτα, και την εύθραυστη ομορφιά, που έκανε γρήγορα τον γύρο του δυτικού κόσμου, αποκτώντας αμέτρητες φανατικές θαυμάστριες στα πέρατα της Δύσης. Ήταν η εποχή των Μπιτλς και των Ρόλινγκ Στόουν, της αλλαγής στα μουσικά δρώμενα, στον κινηματογράφο, στη μόδα.

Από τότε και μέχρι σήμερα, μισό αιώνα μετά δηλαδή, η Τουίγκι έγινε –και παραμένει– το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς. Το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο, αν σκεφτεί κανείς τη μανία των γυναικών να φτάνουν στο σημείο να βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους και τη ζωή τους πολλές φορές, με αυστηρές δίαιτες, περνώντας στην ανορεξία, μια επικίνδυνη αρρώστια με πολλές εγκληματικές επιπτώσεις για την ίδια την ύπαρξη.

Τώρα οι επιστήμονες ψάχνονται για τρόπους θεραπείας της ανορεξίας, και ο ΠΟΥ συνιστά με αυστηρότητα περιοριστικά μέτρα για τη διατροφή των μοντέλων και το βάρος τους.

Στη σύγχρονη εποχή, με τα μέσα και την πληροφόρηση που μας κατακλύζουν, δεν υπάρχουν όμορφες ή άσχημες γυναίκες. Η κάθε γυναίκα έχει τον δικό της τύπο, ντύνεται με τον τρόπο που θέλει, επιλέγει το άρωμα και το μακιγιάζ που της ταιριάζει.

Όμως ποιον ρόλο παίζει σήμερα ο αντρικός πληθυσμός στο μοντέλο ομορφιάς της σύγχρονης γυναίκας; Σε ένα σύστημα πατριαρχικό, χωράνε τα γυναικεία «θέλω»;

Τα όσα σημειώθηκαν για την εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου στο event «Rock the Roof» της Eurovision φτάνουν και ξεπερνούν το πιο αήθες bullying, καθώς τα σχόλια που ακολούθησαν την εμφάνισή της με τα παραπανίσια κιλά να τραγουδάει το «My Number One» σε ταράτσα στο Ρότερνταμ δεκαέξι, χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία της, μόνο ευγενικά δεν ήταν. Κάποιοι Ελληναράδες έβγαλαν όλο τον κομπλεξικό χαρακτήρα τους καθυβρίζοντας με τον χειρότερο τρόπο τη μόνη γυναίκα που έφερε το βραβείο στη χώρα της, αδιαφορώντας για το ταλέντο της, αλλά επικρίνοντας τα «παραπανίσια» κιλά της. «Δεν ξέρω πόσα κιλά είναι η κουκλάρα Παπαρίζου. Ξέρω πόσα κιλά μ@λάκες είναι αυτοί που την κατηγορούν», έγραψε η Έλενα Ακρίτα με φανερή την αηδία της για τα όσα βγήκαν στο φως των social media.

Κι εδώ προκύπτουν κάποια ερωτήματα:

Αυτοί οι «κύριοι» έχουν γυναίκες, μανάδες, αδελφές, κόρες;

Αυτοί οι «κύριοι» μεγάλωσαν σε έναν κόσμο με αιθέριες γυναικείες υπάρξεις;

Αυτοί οι «κύριοι» αντίκρισαν ποτέ στον καθρέφτη τον εαυτό τους; Και αν ναι, τον βρήκαν πρότυπο ανδρικής ομορφιάς;

Και στα τρία ερωτήματα παίρνουν ένα μεγαλόσχημο Χ. Διότι δεν έχουν παιδεία, σεβασμό στο γυναικείο φύλλο, δρουν και εκφράζονται τελείως φαλλοκρατικά. Επομένως, με εκφράσεις τέτοιου τύπου, δεν θίγουν την κάθε γυναίκα με παραπανίσια κιλά, την άσχημη κατά τη δική τους εκδοχή, λες και τους αφορά η εμφάνιση εκείνης που ποτέ δεν είχαν την τύχη να τους χαμογελάσει, αλλά αποδεικνύουν τη μικρότητά τους.

Με τέτοιες συμπεριφορές δεν προσβάλλεται ο άλλος ή η άλλη, αλλά ο ίδιος που τις εκφέρει. Ο ίδιος γίνεται δακτυλοδεικτούμενος, ο ίδιος βάζει τη στάμπα του χυδαίου στο μέτωπό του. Ο ίδιος γίνεται κακό παράδειγμα για τους γύρω του, την οικογένειά του, τα παιδιά του. Ο ίδιος που έμαθε να κοιτάζει το περίβλημα και όχι το περιεχόμενο. Ο ίδιος που δίνει αξία στο φαίνεσθαι, και όχι στον ψυχικό κόσμο του άλλου. Ο ίδιος που με τα πιστεύω του θα είναι καταδικασμένος να ζει σε έναν μικρόκοσμο χωρίς αξίες, χωρίς διδάγματα, χωρίς ουσία, πνιγμένος στα κόμπλεξ του για πάντα και στη δυστυχία που όλα αυτά συνεπάγονται.

Γιατί ποτέ δεν διάβασε ή κανείς δεν του είπε τη φράση του Μένανδρου «Αιδώς του κάλλους ακρόπολις», δηλαδή «Η σεμνότητα είναι το κάστρο της ομορφιάς». Άνδρας και ο Μένανδρος, αλλά Άνδρας με το «Α» κεφαλαίο…