ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ…

Το 2020 σε λίγες ώρες παραδίδει σκυτάλη στο 2021. Κανείς ποτέ δεν μας είπε με σιγουριά πως η χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Θα είναι πάντα ένας αγώνας για να κατακτήσουμε τα θέλω μας, να σημαδέψουμε το όνειρο, να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο εμάς.

Σκέφτηκα να σας γράψω κάποιες σκέψεις μου, που μέσα στον χρόνο που έρχεται θα τις αναλύσουμε περισσότερο και ξεχωριστά. Να μοιραστώ μαζί σας αλήθειες δικές μου. Να σας κινητοποιήσω το είναι σας, την ψυχή σας. Να σας προετοιμάσω για τυχόν απροσδόκητες αλλαγές που ίσως έρθουν. Να μας οχυρώσω με δύναμη.

Πάντα αγαπούσα τις πεταλούδες και τις ζωγράφιζα από παιδί. Τους έβαζα υπέροχα χρώματα, όπως η ζωή που θα ’θελα. Δεν με προβλημάτιζε που ζούσαν λίγο. Με μαγεύει που γεννήθηκαν για να πετούν.

Πόσοι από εμάς τολμήσαμε το πέταγμά τους, να ξεφύγουμε από τις λάθος πεποιθήσεις μας που μας καθηλώνουν και δεν μας προχωράνε στη ζωή. Αν μια μέρα τολμήσεις να πετάξεις, ίσως τα καταφέρεις για πάντα. Ίσως δεις τη ζωή που σου αξίζει, και ξεφύγεις από το σκοτάδι σου. Ένα πέταγμα αρκεί μερικές φορές για να δεις και να ζήσεις όσα δεν τόλμησες. Οι τοξικοί-χειριστικοί άνθρωποι που είναι κοντά μας, αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν να καταφέρουμε. Να δούμε πώς είναι η ζωή μας χωρίς εκείνους. Να πετάξουμε έστω και μια στιγμή μόνοι μας. Φοβούνται πως η μια στιγμή μπορεί να είναι για πάντα. Να δραπετεύσουμε από τη «φυλακή» που τόσο προσεκτικά έχτισαν για μας. Να δούμε πως η κάμπια δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά η αρχή. Είναι μια πεταλούδα πολύχρωμη, φωτεινή, που πέταξε, ταξίδεψε, τόλμησε και έζησε ελεύθερη...

Ο καθένας από εμάς είναι ο μαέστρος της τύχης του. Δεν έριξα ποτέ το μπαλάκι της ευθύνης στον άλλο, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα μπορεί να έφταιγε! Ποιος όμως έκανε την επιλογή; Ποιος τον έβαλε στη ζωή του; Ας δούμε ρεαλιστικά ποιος είναι πραγματικά ο αρχιτέκτονας της ζωής μας! Εγώ ή ο άλλος; Αλήθεια σάς λέω, ξέρω το κάθε επιχείρημα για να δικαιολογήσουμε κάθε μας πράξη, γιατί τελικά έφταιγε ο άλλος για το αποτέλεσμα. Ναι, αλλά θα σας τα καταρρίψω όλα λέγοντάς σας ένα: Εμείς είμαστε οι μαέστροι, οι αρχιτέκτονες, οι εργολάβοι της ζωής μας. Η ευθύνη μόνο δική μας για την κάθε επιλογή. Το λάθος σε μια επιλογή δικαιολογείται, αλλά όταν επιμένουμε, τότε δεν υπάρχει δικαιολογία. Ας το σκεφτούμε με αυτήν τη διάθεση και ίσως δούμε κατάματα την αλήθεια.

Πάντα υπάρχει ένα καλό στην άκρη του δρόμου που μας περιμένει, και ένα ουράνιο τόξο στον ορίζοντα που στο τέλος θα πάρει το σχήμα της δικής μας ζωής με τα δικά μας πινέλα. Αν σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν το ουράνιο τόξο, γιατί χάνονται στα σκοτάδια τους, θα το καταλάβουμε. Έχει τύχει να είμαι στο αμάξι με φίλη μου, εγώ να της λέω για το ουράνιο τόξο που βλέπω κι εκείνη για τη λακκούβα που μόλις βάλαμε μέσα τη ρόδα του αυτοκινήτου. Η κάθε δυσκολία στη ρόδα της ζωής είναι χρήσιμο να αντιμετωπίζεται με χρώμα και ελπίδα. Εγώ στο ουράνιο τόξο είδα την ελπίδα, κι εκείνη μόνο το εμπόδιο της λακκούβας. Διαφορετική αντίδραση για τον ορίζοντα που ξεπρόβαλε μπροστά και στις δυο μας. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε και στις δυο μας. Εγώ την άρπαξα. Εκείνη ξεχάστηκε και παρέμεινε στη δυσκολία.

Στη ζωή αναγκαστήκαμε πολλές φορές να διαβούμε δρόμους, λεωφόρους, μονοπάτια, βουνά. Δυσκολευτήκαμε να τα περπατήσουμε, αλλά κάποιες στάσεις ήταν γεμάτες ελπίδα. Μας έδειχναν πως μπορεί και να τα καταφέρουμε και να φτάσουμε στην άκρη του δρόμου, στον προορισμό μας, που θα μας περίμενε το καλό. Λένε πως το καλό νικά το κακό. Ναι, αρκεί η δυσκολία να μη μας πηγαίνει πίσω αλλά μπροστά. Να μας προειδοποιεί για το καλό που θα φανεί, ακόμη κι αν υπάρχει το μαύρο κοντά μας. Το λευκό πάντα κάπου είναι και περιμένει το φως της ψυχής μας να φανεί.

Ως επίλογο στο τελευταίο μου άρθρο για τη φετινή χρονιά, θα σας πω ότι η μαγεία δεν είναι σε ό,τι έχεις χάσει στη ζωή, αλλά σε ό,τι έχεις ακόμη. Μιζεριάζουμε για όσα δεν έχουμε, και ξεχνάμε να πορευτούμε με όσα πραγματικά έχουμε και αξίζουν της προσοχής μας. Γινόμαστε επαίτες μιας ζωής που δεν έχουμε και θέλουμε να δανειστούμε. Θέλουμε να ζούμε με δανεικά και με τόκους. Ίσως η ζωή μας αποκτήσει υπεραξία αν με μηδέν δάνειο καταφέρουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Το επιτόκιο θα ’ναι μηδενικό, κι εμείς θα κερδίσουμε μια χρονιά που θα έχουμε βάλει ακόμη ένα θεμέλιο για κάτι καλύτερο.