ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΟΥΙΓΟΥΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

O δρόμος της μετανάστευσης είναι έναν μονοπάτι κινδύνων, μία διαδρομή αναζητήσεων με κατάληξη το άγνωστο. Η ιστορία της Maryam Muhammet ήταν ένα μακρύ ταξίδι που ξεκίνησε με σκοπό την ελευθερία. Τι επιφυλάσσει άραγε η μοίρα για την τουρκογενή εθνότητα των Ουιγούρων που ζει στα βάθη της Ασίας;

Το Πεκίνο, στην περιοχή της Σινγιάνγκ, ακολουθεί μία κατασταλτική πολιτική εναντίον της συγκεκριμένης μοσουλμανικής εθνότητας, γεγονός το οποίο οδήγησε στη μαζική φυγή ανθρώπων, καθώς η ζωή τους βρίσκεται υπό διαρκή απειλή.

Όσοι Ουιγούροι έχουν «εγκαταλείψει» τη Σινγιάνγκ για να σωθούν, αντιμετωπίζουν την ποινή της φυλάκισης σε περίπτωση επιστροφής τους. Την ίδια ώρα, ορισμένοι εξ αυτών έχουν κυνηγηθεί και απειληθεί με απέλαση από αξιωματούχους μετανάστευσης χωρών, που αποσκοπούν στη βελτίωση των διπλωματικών τους σχέσεων με την Κίνα.

Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν, κυρίως οι γυναίκες, είναι εξαιρετικά δύσκολες. Ακόμη και οι πιο μορφωμένες ωθούνται εν μία νυκτί σε έναν άγνωστο δρόμο, τον δρόμο της προσφυγιάς, προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Πριν από κάποια χρόνια, η Mayram μετέβη από την Αίγυπτο στην Κωνσταντινούπολη, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά και τον άλλο της γιο απ’ το χέρι. Το ταξίδι της ξεκίνησε από την περιοχή του Xinjiang, ο σύζυγός της ωστόσο βρισκόταν εγκλωβισμένος σε κοινότητα μεταναστών στην Αίγυπτο.

Στο δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη, λίγο πριν επιβιβαστεί στο καράβι για την Πόλη, τα πράγματα δεν πήγαν κατά το αναμενόμενο. Η Μaryam επικοινωνούσε μέσω WhatsApp με τον άντρα της, όταν της έστειλε μήνυμα πόσο την αγαπά και πώς δεν πρόκειται να χάσει την πίστη του στον Θεό. Οι τοπικοί αξιωματούχοι τον έπαιρναν μακριά.

Πλέον, μόνη της, σε μια άγνωστη πόλη. Οι μέρες μετατράπηκαν σε βδομάδες και η μωρομάνα με τα δυο της παιδιά βρέθηκε σε ένα άγνωστο μέρος, περιμένοντας τον σύζυγό της, ο οποίος είχε βρεθεί στα χέρια των κινεζικών αρχών.

Η Maryam σπούδασε Νομική στην Κίνα και αραβικά στην Αίγυπτο. Ήλπιζε να πραγματοποιήσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο εξωτερικό, ωστόσο βρέθηκε μόνη σε μία τρίτη χώρα, μαζί με τα δύο της παιδιά. Αναγκάστηκε να διδάσκει σε δημοτικό σχολείο για να μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς της και το γάλα των παιδιών της.

Η περίπτωση της Tursun

Η Kelbinur Tursun έφυγε από την Κίνα το 2016, όταν ήταν έγκυος στο έβδομο παιδί της, για να αποφύγει την αναγκαστική έκτρωση. Aξίζει να σημειωθεί ότι η Κίνα εφαρμόζει ακόμη επιθετικά μέτρα οικογενειακού προγραμματισμού σε περιοχές όπως η Σινγιάνγκ.

Μαζί με τον μικρότερο γιο της, ηλικίας μόλις δύο ετών, έφυγε από την πόλη, ενώ ο σύζυγός της φυλακίστηκε για 15 χρόνια εξαιτίας των πλάνων που είχαν ως οικογένεια να φύγουν μακριά. Έτσι, η Κelbinur βρέθηκε και αυτή στην Κωνσταντινούπολη όπου γέννησε την κόρη τους, χωρίς και μακριά από την οικογένειά της. Δύο μήνες μετά τη γέννα, ξεκίνησε να εργάζεται για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ίδιας και των παιδιών της. Ξεκίνησε ως μοδίστρα, δουλεύοντας για πρώτη φορά στη ζωή της. Κατάφερε να ανοίξει το δικό της εργαστήριο, φτιάχνοντας τα πάντα, από μαντίλες έως χειμερινά παλτά.

«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση - και να το κάνω στο εξωτερικό», σκέφτηκε. Αρκετές φορές, είχε πειστεί ότι δεν θα τα κατάφερνε, ότι δεν θα μπορούσε να πετύχει τον σκοπό της.

Η Zeytinburnu είναι μια γειτονιά στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης που κατοικείται σε μεγάλο βαθμό από πρόσφυγες και μετανάστες της Κεντρικής Ασίας. Εκεί έχει δημιουργηθεί και μία κοινότητα Ουιγούρων γυναικών, που ζουν μακριά από τις οικογένειές τους.

Τουλάχιστον στην Κωνσταντινούπολη, λέει ο Tursun, οι γυναίκες των Ουιγούρων έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρουν δουλειά, δεδομένης της μεγάλης βιομηχανίας ενδυμάτων. Ωστόσο, το άγχος και η ευθύνη αυξάνονται, καθώς έρχονται αντιμέτωπες με μία εκ διαμέτρου αντίθετη πραγματικότητα, σε σχέση με τα όσα βίωναν στη γενέτειρά τους. Βέβαια, αυτή η πραγματικότητα είναι σίγουρα πιο ασφαλής.

Ταξίδι προς τις Ηνωμένες Πολιτείες

Η Τουρκία δεν είναι ο μόνος προορισμός για τους Ουιγούρους. Ένας μικρός αλλά σημαντικός αριθμός ανθρώπων καταλήγει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2020, οι Υπηρεσίες Ιθαγένειας και Μετανάστευσης των ΗΠΑ έπρεπε να διαχειριστούν 370.000 αιτήσεις ασύλου από όλο τον κόσμο. Η Προεδρία του Τζο Μπάιντεν αναμένεται να προωθήσει ένα νέο πλαίσιο άσκησης πολιτικής στον τομέα της μετανάστευσης με επίσπευση των διαδικασιών χορήγησης ασύλου.

Η Kalbinur Awut έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από έξι χρόνια, όταν ήταν δύο μηνών έγκυος, που υπέβαλε αίτηση για να της χορηγηθεί άσυλο. Ο σύζυγός της δεν μπόρεσε να λάβει βίζα για να τη συνοδεύσει.

Επισημαίνεται ότι η αίτηση της Kalbinur βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα. Απ’ όταν έφτασε στη χώρα δεν έχει καταφέρει να δει ούτε τον σύζυγό της. Εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την εν λόγω πραγματικότητα και επί της ουσίας η ζωή τους βαδίζει στο «εκκρεμές».

Η Awut κατέχει προσωρινή άδεια εργασίας, ενώ έχει πραγματοποιήσει δύο μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών. Έχει κλήση προς την πληροφορική, ωστόσο δεν έχει καταφέρει να βρει δουλειά. Μάλιστα αναγκάστηκε να πουλήσει το αυτοκίνητό της για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της.

Η πραγματικότητα στην Τουρκία

Χιλιάδες Ουιγούροι έχουν αποκλειστεί σε μεταναστατευτικά camps στην Τουρκία. Η γραφειοκρατία δεν δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες του κράτους, όπως η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση.

Από το 1950, οι τουρκικές κυβερνήσεις δίνουν άσυλο σε Ουιγούρους από την Κίνα, οι οποίοι μιλούν την τουρκική γλώσσα και είναι μουσουλμάνοι. Το 2009, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε την αντιμετώπιση των Ουιγούρων από τις κινεζικές αρχές ως «γενοκτονία». Τώρα, τα πράγματα είναι αν μη τι άλλο διαφορετικά. Η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει σχολιάσει δημοσίως τις καθυστερήσεις στο σύστημα επεξεργασίας ασύλου, ενώ την ίδια ώρα προσπαθεί να αναβαθμίσει τις διπλωματικές της σχέσεις με το Πεκίνο.

Η Myryam και η Tursun στάθηκαν τυχερές, καθώς κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους έγγραφα που εξασφαλίζουν διαμονή μακράς διάρκειας στη χώρα, ενώ έχουν δικαίωμα στην εργασία. Σε άλλες περιπτώσεις, υπήρξαν άνθρωποι που περίμεναν έως και 8 χρόνια προκειμένου να πάρουν χαρτιά.

Και οι δύο γυναίκες μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους, έχοντας πάντα την ελπίδα ότι θα ξαναδούν τις οικογένειές τους χωρίς να κυριεύονται από τον φόβο. Έτσι κι αλλιώς, η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα.

Με πληροφορίες από TheAtlantic.com