Οι εσωτερικές συγκρούσεις

Καθένας από εμάς δεν έχει μόνο μία προσωπικότητα, αλλά ένα σύνολο υποπροσωπικοτήτων, οι οποίες αναπτύσσονται σταδιακά από τα παιδικά μας χρόνια, μαζί με τους ρόλους που μαθαίνουμε να παίζουμε, για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Είμαστε, δηλαδή, ένα παζλ από πολλά κομμάτια, τα οποία, όπως είναι φυσικό, έχουν διαφορετικές και –τις περισσότερες φορές– αλληλοσυγκρουόμενες ανάγκες.

Κάθε υποπροσωπικότητά μας πρεσβεύει διαφορετικά πράγματα, έχει δηλαδή διαφορετικές πεποιθήσεις, νιώθει διαφορετικά συναισθήματα και αντιδρά με διαφορετικό τρόπο.

Όσο πιο πολύ προχωράμε στον δρόμο της αυτογνωσίας, τόσο πιο έντονα έρχονται στην επιφάνεια οι εσωτερικές μας συγκρούσεις, διότι ο στόχος στην αυτοβελτίωση είναι να φτάσουμε στο επίπεδο να αποταυτιστούμε από τις υποπροσωπικότητες. Υπάρχει δηλαδή το κομμάτι του εαυτού μας, που θέλει να διατηρήσει το παλιό γνωστό καθεστώς και το άλλο κομμάτι μας, που επιθυμεί να λειτουργεί σύμφωνα με ένα ανώτερο επίπεδο αγάπης, αρμονίας και πειθαρχίας.

Παραδείγματα συγκρούσεων

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα εσωτερικών συγκρούσεων:

• Ένα κομμάτι μου θέλει να κάνει δίαιτα και το άλλο κομμάτι μου δεν θέλει να στερηθεί την απόλαυση του φαγητού. Θέλω να υιοθετήσω έναν υγιεινό τρόπο ζωής, αλλά έχω ανάγκη να παίρνω απόλαυση από το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα γλυκά και τις ανθυγιεινές τροφές.
• Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει να κάνει αλλαγές στην ζωή του, αλλά το άλλο επιζητά την ασφάλεια που του προσφέρει η ρουτίνα. Φοβάται να ρισκάρει ή να ξεβολευτεί.
• Η μία υποπροσωπικότητα επιθυμεί να κάνει καριέρα και να δουλεύει πολλές ώρες, και η άλλη θέλει να αφοσιωθεί στην οικογένεια και το μεγάλωμα των παιδιών.
• Ένα κομμάτι μου ζητάει να αφεθεί στην αγάπη, και το άλλο μού «φωνάζει» ότι κινδυνεύω να πληγωθώ.
• Η μία πλευρά μου έχει ανάγκη μια σταθερή συντροφική σχέση, και η άλλη δεν θέλει να στερηθεί την ελευθερία της.
• Ένα κομμάτι μου θέλει να ζητήσει αύξηση (…λέμε τώρα), αλλά το άλλο βαριέται, θέλει να δουλεύει λιγότερες ώρες και να μην έχει ευθύνες.
• Ένα μέρος μου θέλει να δώσει στους ανθρώπους που αγαπά (π.χ. στα παιδιά) περισσότερη ελευθερία, και το άλλο φοβάται ότι θα χάσει τον έλεγχο.
• Η μία υποπροσωπικότητα έχει ανάγκη να λέει «ναι» και να ευχαριστεί τους άλλους, και η άλλη δεν θέλει να καταπιέζει τις δικές της ανάγκες.
• Ένα μέρος του εαυτού μου επιθυμεί να συγχωρέσει, και το άλλο προτιμάει να κρατήσει το αρνητικό συναίσθημα για να μην ξαναπληγωθεί.
• Ένα κομμάτι μου έχει ανάγκη να ζητήσει βοήθεια, και το άλλο θέλει να δείχνει δυνατό και ανεξάρτητο.
• Η μία υποπροσωπικότητα επιθυμεί να βοηθήσει κάποιον στο πρόβλημά του, και η άλλη πιστεύει ότι το καλύτερο για εκείνον είναι να μην τον διευκολύνει.
• Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει να πειθαρχήσει στο να τηρήσει κάποιο πρόγραμμα, αλλά το άλλο έχει ανάγκη να κάνει ό,τι θέλει και να μην καταπιέζεται.
• Μία πλευρά μου θέλει να λέει την αλήθεια, και η άλλη φοβάται μήπως δυσαρεστεί τους άλλους.
• Η ανάγκη μου να είμαι ο εαυτός μου συγκρούεται με την ανάγκη μου να προστατεύσω την εικόνα μου.

Οι επιπτώσεις

Τα αποτελέσματα των εσωτερικών μας συγκρούσεων είναι:

• Χάνουμε την ηρεμία μας, γιατί βρισκόμαστε σε μάχη με τον εαυτό μας.
• Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε στόχους, γιατί δεν είμαστε ξεκάθαροι στο τι θέλουμε, αφού η μία ανάγκη μας αντικρούει την άλλη.
• Η ενέργειά μας διασκορπίζεται, γιατί η μία υποπροσωπικότητα προσπαθεί και η άλλη, επειδή καταπιέζεται, την σαμποτάρει.
• Ενισχύεται η σύγκρουσή μας με τους άλλους. Όταν η συμπεριφορά τους διεγείρει το κομμάτι του εαυτού μας, που είναι σε κόντρα με το άλλο, συγκρουόμαστε μαζί τους.

Ποια είναι η λύση

Τι κάνουμε, λοιπόν; Αναζητούμε την λύση στην ισορροπία και την συνεργασία των υποπροσωπικοτήτων μας. Σπάνια μπορούμε να πετύχουμε να καλύψουμε 100% τις ανάγκες της μίας πλευράς. Βάση της συνεργασίας αυτής είναι να «ακούσουμε» τι χρειάζεται το κάθε κομμάτι μας και γιατί. Τι είναι αυτό που φοβάται, εάν δεν ικανοποιηθεί η ανάγκη του. Βάζουμε τις δύο υποπροσωπικότητες να κάτσουν απέναντι και να κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Τις παρατηρούμε. Συμφωνούμε να τους αφήσουμε χώρο να δοκιμάσουν –με διάκριση πάντα– να ικανοποιήσουν την ανάγκη αυτή έστω για λίγο. Είναι και ο μόνος τρόπος για την απομυθοποίησή της. Δεχόμαστε όλα τα κομμάτια μας και τα αγαπάμε. Αγάπη και αποδοχή δεν σημαίνει ότι έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε όσα μας ζητάνε. Σημαίνει ότι δεν τα απορρίπτουμε, διότι, εάν το κάνουμε, είναι βέβαιο ότι θα υποστούμε και την αντίδρασή τους. Θα «κλωτσήσουν» και θα μας …σαμποτάρουν.