ΟΙ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ…

Το θέμα που έχει ξαφνικά δημιουργηθεί αυτήν τη χρονική στιγμή στον χώρο του θεάματος έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, και δεν λέει να σταματήσει.

Απαράδεκτες συμπεριφορές, εξαναγκασμοί, βιασμοί, προστριβές, κακοποίηση, όργια, ποδοπατημένα όνειρα νέων παιδιών, ψυχολογική βία, κατεστραμμένες ελπίδες… Και είναι μόνο η αρχή των όσων έπονται.

Είναι πράγματι τραγικό να ξεκινάς με όνειρα και ελπίδες σε οποιονδήποτε χώρο, και να συναντάς ανθρώπους που ανελέητα και δίχως δεύτερη σκέψη ισοπεδώνουν όλα σου τα όνειρα, έτσι απλά σαν με το πάτημα ενός κουμπιού.

Και τώρα όλοι οι καλοί δημοσιογράφοι, οι τηλεπαρουσιαστές, τα σωματεία, βάλθηκαν να «αποκαταστήσουν» την αλήθεια, την οποία όμως γνωρίζουν και υπηρετούν όλοι τους εδώ και χρόνια.

Μα πόσο υποκριτές είστε όλοι…

Λες και τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία δεν γνωρίζουν τι κάνουν οι κολλητοί τους.

Κάθε πρωταγωνιστής έχει και μία πλειάδα από δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, πρωτοδεύτερους παρατρεχάμενους από δίπλα, οι οποίοι ΟΛΟΙ ξέρουν ΟΛΑ! ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ.

Μα το χειρότερο είναι πως κανείς δεν κάνει τίποτε. Διότι όλοι γίνονται συνένοχοι.

Τόσα χρόνια, «κυρία μου», που προωθείτε το απόβρασμα της κοινωνίας επειδή έχει «ταλέντο», επειδή σας κάνει τη χάρη και τρώει μαζί σας, επειδή απαντά στις προσωπικές σας κλήσεις, επειδή σας «χαρίζει» τις αποκλειστικότητες, επειδή σας αφήνει να φαίνεστε στον κύκλο σας ότι ανήκετε στον κύκλο του, δεν συμμετέχετε σαν ενεργός συνεργός στα δικά του εγκλήματα; Τόσα χρόνια δεν αποσιωπείτε αυτές τις συμπεριφορές;

Όταν ο «μεγαλοσυνθέτης» φίλος σας, την πέφτει στα αγοράκια και προωθεί μόνο αυτά που του κάθισαν μέσα από εσάς και τη δική σας πένα, εσείς δεν νιώθετε καμία ενοχή;

Όταν σκηνοθέτες «βοηθούν» και προβάλλουν μόνο αυτές που τους κάθισαν, και σας παίρνουν τηλέφωνο και σας λένε, «κάνε μία συνέντευξη στην καινούργια μου σταρ», και ενώ εσείς μπορείτε να διακρίνεται πόσο ατάλαντη είναι, την προωθείτε γιατί σας το ζήτησε ο κολλητός σας φίλος, σούπερ σταρ, δεν συμβάλλετε στην αναξιοκρατία στον χώρο του θεάματος;

Όταν δημοσιογράφος ατάλαντη, παντρεμένη με σκηνοθέτη, ανεβαίνει στο σανίδι να παίξει την «ωραία», και γελάει όλο το θέατρο, αλλά τη χειροκροτούν, τη γλείφουν και την επευφημούν, δεν καλλιεργούν την αναξιοκρατία στον χώρο της τέχνης; Εκείνη δεν είναι που πήρε τον ρόλο επειδή ήταν επώνυμη δημοσιογράφος και επειδή ήταν η σύζυγος του σκηνοθέτη; Και ενώ χωρίς ντροπή επέβαλε το όνομά της στη μαρκίζα πάνω από «ιερά τέρατα» του θεάτρου, ξαφνικά την ενδιαφέρει η αξιοκρατία στον χώρο του θεάματος;

Τόσα χρόνια που όλοι σχεδόν, ξέρουν, γνωρίζουν, καλύπτουν τους φίλους και τους κολλητούς στο θέατρο, στην τηλεόραση, στη δημοσιογραφία, που ανέχονται κακές συμπεριφορές προς συναδέλφους, που κοιτάζουν αλλού και σκύβουν το κεφάλι σε εξόφθαλμες καταστάσεις και όργια αντισυναδελφικής συμπεριφοράς, δεν είναι το ίδιο ένοχοι με τους θύτες;

Δεν ξέρει κανείς τους για τα όργια των οργίων, για τις αγορασμένες καριέρες, για τον νεποτισμό που επικρατεί σε όλο τον υπέρλαμπρο χώρο του θεάματος, του τραγουδιού, του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, της δημοσιογραφίας;

Μα πόσο πολύ υποκριτές είστε όλοι σας…

Και ξαφνικά τώρα γίνατε ανθρωποφάγοι, και σταυροφόροι, προς αυτούς που μισείτε, προς αυτούς που μέχρι και εχθές γλείφατε…

Όταν ο 18άρης είχε γκόμενα την 60άρα πρωταγωνίστρια σούπερ σταρ και τον επευφημούσατε σαν το νέο αστέρι του θεάτρου, όταν ο εμετικός μουσικοσυνθέτης έκανε τον δίσκο στο τεκνό που του κάθισε και τον προβάλατε σαν το νέο αστέρι του πενταγράμμου, όταν η πιτσιρίκα γκόμενα του ηλικιωμένου καναλάρχη έπαιρνε δική της εκπομπή και γράφατε διθυράμβους, όταν ξεσκίζατε στις κριτικές αυτούς που σας έδινε γραμμή το κόμμα σας, όταν γλείφατε τους ισχυρούς που σας έκαναν παρέα… δεν ήσασταν το ίδιο ακριβώς κύκλωμα που επέτρεπε αυτήν τη χυδαιότητα; Είστε συνυπεύθυνoi μαζί με αυτούς, και τώρα «πέφτετε» τάχα μου από τα σύννεφα!!!

ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!

Όταν πρωταγωνιστές φέρονται στους τεχνικούς και στις ταξιθέτριες με τον χειρότερο τρόπο, όταν μεγαλοσχήμονες του καλλιτεχνικού χώρου, παραγωγοί, συνθέτες, τραγουδιστές, εκμεταλλεύονται το σώμα και την ψυχή ασήμαντων, άγνωστων και άφωνων νεαρών καλλιτεχνών που ονειρεύονται χρυσοποίκιλτες καριέρες, πράγματα γνωστά εδώ και δεκαετίες, η δημοσιογραφία τι ρόλο παίζει; Ξαφνικά, θυμηθήκατε τα αίσχη κάποιων εξ αυτών, βγάζοντας το μένος σας εναντίον ποιων; Από πού και από ποιους πήρατε γραμμή για το ποιους θα «χτυπήσετε»;

Εν όψεις της πανδημίας και των οικονομικών προβλημάτων ενός καθημαγμένου λαού ήδη από τα δεκαετή μνημόνια, βρήκαν την κατάλληλη στιγμή τα κανάλια, οι εφημερίδες και γενικά ο δημοσιογραφικός κόσμος να «θυμηθούν» σκάνδαλα και σήψη στον χώρο του θεάματος; Από πού πήραν αυτήν τη γραμμή; Ποιος νοσηρός εγκέφαλος σας κατευθύνει; Ποιος ο στόχος σας, τελικά; Και γιατί;

Αυτό το μεγάλο «γιατί» θα βρει την απάντηση, έστω και τώρα, μακριά από υποκρισίες της κακιάς ώρας; Θα παραδεχτείτε πως είσαστε κι εσείς μέρος του προβλήματος; Πως η ευθύνη σας, η συνενοχή σας είναι τεράστια και δεν ξεπλένεται με κανέναν τρόπο, με καμία «δήθεν ευαισθησία» που ξύπνησε ξαφνικά τη συνείδησή σας περνώντας προσχηματικά στην άλλη πλευρά, του θύματος που σεις απαξιούσατε μέχρι χθες;

Μα πόσο υποκριτές είστε όλοι…

Πόσα κολλύρια βάλατε στα μάτια σας για να φανούν κόκκινα και δακρυσμένα μπροστά στην αφήγηση κάποιου νεαρού για τα βάσανα που πέρασε στα νύχια του ανθρωποφάγου μεγαλοσκηνοθέτη; Και όταν αυτά συνέβαιναν, σεις δεν ξέρατε τίποτε για τον φόνο… Σεις δεν ανήκατε στο κύκλωμα… Σεις προβάλλατε μόνο εκείνον που επάξια, με το σπαθί του, πήρε τον ρόλο, έβγαλε τον δίσκο του, έγινε παρουσιαστής στο κανάλι χωρίς κανέναν εκβιασμό και βιασμό, μόνο με το ήθος του και το ταλέντο του…

Ναι, είστε υποκριτές και υπόλογοι για τη σαπίλα του καλλιτεχνικού χώρου, είστε υποκριτές και συνένοχοι για τη διάρκεια και την ασυδοσία που επικρατούσε χρόνια τώρα… Είστε με μια λέξη «ένοχοι» που το επιτρέψατε όχι απλώς να συμβεί, αλλά και να κουκουλωθεί… «Μερικοί κύριοι νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι», έλεγε ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Πράγματι, δεν είμαστε. Γιατί σεις κουκουλώνατε τους κολλητούς σας, και αφήνατε στην τύχη του κάθε νέο παιδί που το μόνο του έγκλημα ήταν να ονειρεύεται όνειρα θερινής νυκτός… Και ξαφνικά, σας πήρε ο πόνος για τα όποια θύματα των κολλητών σας.

Στη χώρα μας, σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν μόνο από τις καταγγελίες, έχουμε 4.500 βιασμoύς ετησίως. Δηλαδή, ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού δεν υπολογίζονται περιστατικά που δεν καταγγέλλονται. Αλλά σεις δεν το γνωρίζατε… Γι’ αυτό και δεν ασχοληθήκατε τότε, το 2019. Δεν ακούσατε, δεν σας είπαν, δεν ενημερωθήκατε ως δημοσιογράφοι για το άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα που ξεκαθάρισε στο παρά ένα ότι: «Όποιος επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος επισείει κάθειρξη έως 10 έτη», καθώς θεωρείται κακούργημα. Τότε. Αλλά τώρα είναι αλλιώς. Τώρα σας πήρε ο πόνος, ή μάλλον σας πήρε αμπάριζα ο φόβος των αποκαλύψεων, και θέλετε να συνεισφέρετε σε αυτές τις… αποκαλύψεις. Με τον δικό σας τρόπο, με το δικό σας ξάφνιασμα, με τη θλίψη σας που, ως δημοσιογράφοι, δεν είχατε πάρει χαμπάρι το κακό που γινόταν κάτω από τα μάτια σας…

Ποιον δουλεύετε, ποιον πιστεύετε ότι κοροϊδεύετε, παίζοντας τον δικό σας ρόλο, του ανύποπτου, του ξαφνιασμένου, που τρέμει από την οργή του για αποκαλύψεις στυγερών εγκλημάτων, στα οποία όμως ΣΕΙΣ συμμετείχατε χωρίς ίχνος ντροπής όλα αυτά τα χρόνια. Και νομίζετε ότι σας πιστέψαμε…

Όχι, δεν θα πετύχει το σχέδιό σας, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι ξέρατε. Ακριβώς επειδή σας θεωρούμε ήδη συνένοχους. Και ένοχους… Δεν θα σας επιτρέψουμε να κερδίσετε. Ο λόγος μας απέναντι στον δικό σας. Γιατί δεν πρόκειται να αφήσουμε στο έλεός σας τα δικά σας θύματα, εκείνα τα νέα παιδιά που υπέφεραν κάτω και από τη δική σας κάλυψη. Κάτω και από τη δική σας ενοχή.

Μα πόσο υποκριτές είστε όλοι τελικά…