Ο «χάρτης» του Μενιδίου σήμερα…

Ο τρόπος κατανομής του πληθυσμού των Ρομά των Αχαρνών κεντρίζει το δημοσιογραφικό, και όχι μόνον, ενδιαφέρον. Το κλασικό κοινωνικό μοντέλο που αποτελούν οι πατρίκιοι, οι πληβείοι και οι περιθωριακοί υφίσταται με μεγάλη ευκρίνεια στην πόλη αυτή της Δυτικής Αττικής, με τις τόσες ιδιαιτερότητες.

Η λεγόμενη Αυλίζα είναι για το Μενίδι κάτι σαν το Ντουμπάι για τον πλανήτη…
Πλούτος, αγνώστου συνήθως, προελεύσεως, και νοικοκυραίοι υπεράνω υποψίας…

Μέσα στο Μενίδι, υπάρχουν μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες και πολλοί τσιγγάνοι. Εκεί κατά τεκμήριο θα συναντήσει κανείς απλούς βιοπαλαιστές. Τους παλιούς πραματευτάδες που διδαχθήκαμε όλοι στα σχολικά μας βιβλία και που κυρίως ήταν τσιγγάνοι. Που θα αγωνιστούν καθημερινά, από τα χαράματα έως αργά το μεσημέρι, πηγαίνοντας σε κάποιο παζάρι ή λαϊκή για να πουλήσουν με κόπο την πραμάτεια τους. «Τι φταίμε κι εμείς να μας βάνουν τη ρετσινιά, ρε φίλε», μου λέει, γεμάτος παράπονο αλλά και θυμό, ένας απ’ αυτούς. «Δουλεύω από ήλιο σε ήλιο για να τα βγάλω πέρα και να θρέψω τα παιδιά και τα εγγόνια μου… Σήμερα ντρεπόμουνα να πάω στη λαϊκή, ντρεπόμουνα τα άλλα παιδιά που πουλάγανε. Γιατί; Να πά’ να βρούνε αυτούς που ρίχνανε τις πιστολιές. Εγώ τι φταίω;»

Λίγο πιο πέρα στέκεται ένα μεσόκοπο ζευγάρι τσιγγάνων και η γυναίκα πλησιάζει με εμφανή πρόθεση να μπει στην κουβέντα. «Εγώ ξέρεις τι έπαθα, ρε λεβέντη; Εκεί που ερχότανε το φορτηγό με τους κουκουλοφόρους και ρίχνανε τις ριπές, πήρα τα παιδιά μου και κρυφτήκαμε αγκαλιασμένοι κάτω από το κρεβάτι. Μετά, τα πήρα και τα πήγα σε κάτι συγγενήδες μου στη Μάντρα μέχρι που να δω τι θα κάμω… Κάθουμαι, βλέπεις, εκεί έξω από την Αγιά Σωτήρα. Θέλω δε θέλω με παίρνει και μένα η μπάλα και άλλους νοικοκυραίους. Γιατί είμαστε πολλοί οι νοικοκυραίοι εδώ, γύφτοι…»

Όντως, κάποιες ώρες μετά την επέλαση των γνωστών-αγνώστων και την ρίψη μολότοφ σε τσιγγάνικα σπίτια, πέρασε ένα φορτηγάκι με κάποιους κουκουλοφόρους στην καρότσα και άρχισαν να ρίχνουν στον αέρα και ψηλά στους τοίχους των σπιτιών των τσιγγάνων. Αυτοί είναι από τον κύκλο των ανεξέλεγκτων Ρωσοπόντιων, που δρουν στην περιοχή και ανέλαβαν τον ρόλο του τιμωρού.

Οι κάτοικοι της «πολλής» Αυλίζας είναι τα λεγόμενα «αφεντικά». Δεν λερώνουν εύκολα το όνομά τους ασχολούμενοι με ψιλοδουλειές. Διαμένουν σε μικρά παλάτια και κυκλοφορούν με πανάκριβα πολλές φορές αυτοκίνητα, πριν ακόμα αυτά κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα. Θα κάνουν και την επιδεικτική πλάκα μεταξύ τους κάποιοι νεαροί του «επαγγέλματος». «Τι δουλειά κάνεις;» ρωτάει ένας δημοσιογράφος –εκείνες τις δύσκολες μέρες– κάποιον απ’ αυτούς… «Έμπορας», πετάγεται χαμογελώντας με… νόημα ένας άλλος. «Ναι, ρε, έμπορας, καρπούζι πουλάω, ρε γύφτο», θα πει δήθεν ενοχλημένος ο ερωτώμενος. Κάπως έτσι εκδηλώνεται η μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι το «βασίλειό τους» δεν το απειλεί κανείς. Και δεν φαίνεται να ’χουν άδικο...

Και, τέλος…, ο καταυλισμός της Αγιά Σωτήρας, όπου γίνεται όλο το «παιχνίδι», και συγκεκριμένα προς τον μαχαλά απ’ όπου φέρεται να ήρθε η μοιραία σφαίρα που σκότωσε το παιδί. Δεν γίνεται κανείς δεκτός με ευχαρίστηση εκεί. Ρωτήσαμε κάποιους πιο ήρεμους, τι έχουν να πουν για ό,τι έχει δημιουργηθεί. «Να πά’ να τους βρουν, ρε… Εμείς τι φταίμε να μας καίνε τα σπίτια... Να πά’ να βρούνε το όπλο και να μας αφήσουν, εμείς δεν θα ανεχτούμε πάλι να μας βάλουν φωτιά στα σπίτια…»