Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στο Α΄ μέρος είδαμε τι είναι η αγάπη και πώς θα την αποκτήσουμε ή θα την κρατήσουμε κοντά μας χωρίς εγωισμούς και μικροπρεπείς συμπεριφορές, εστιάζοντας στον εσωτερικό μας εαυτό.

Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε να βιώνουμε την αγάπη. Όταν αυτό δεν γίνεται, υποφέρουμε, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι συναισθηματικά και ενεργειακά από τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που φοβόμαστε την απόρριψη όσο και τον θάνατο. Νιώθουμε τη μοναξιά να είναι ίδια με τον θάνατο. Δεν συνδεόμαστε με τους ανθρώπους και τη ζωή. Πιστεύουμε πως αν οι άλλοι δεν μας αποδέχονται, είμαστε μόνοι, και αυτό δεν το αντέχουμε. Αν ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοκτονούν, θα βρούμε ότι ένιωθαν μόνοι. Ακόμη κι αν οι άλλοι γύρω τους τούς αγαπούσαν, εκείνοι δεν μπορούσαν να βιώσουν αυτόν τον σύνδεσμο της αγάπης.

Σημείωση: Να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο να είμαστε μόνοι και στο να νιώθουμε μοναξιά. Κάποιος μπορεί να έχει γύρω του εκατοντάδες ανθρώπους που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν, και όμως να νιώθει μοναξιά. Ένας άλλος μπορεί να ζει μόνος σε μια σπηλιά και να νιώθει ενότητα με όλους τους ανθρώπους και όλη τη δημιουργία. Έτσι, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσους ανθρώπους έχουμε γύρω μας, αλλά με την ικανότητά μας να συνδεόμαστε μαζί τους. Δεν έχει σημασία αν αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε είναι σωματικά κοντά μας ή μακριά μας ή ακόμα και αν έχουν περάσει στα πνευματικά βασίλεια. Βιώνουμε τον σύνδεσμό μας μαζί τους όπου κι αν βρίσκονται.

Όταν δεν παίρνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε ή όταν φοβόμαστε να δεχθούμε αγάπη επειδή αυτό το έχουμε ταυτίσει με κάποιον κίνδυνο, τότε επιλέγουμε να μη βιώνουμε αυτόν τον σύνδεσμο – όσο κι αν οι άλλοι μας αγαπάνε και μας σέβονται. Σε τέτοιες περιπτώσεις πιθανόν να ψάξουμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με άλλους τρόπους, όπως υπερβολικό φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, εργασιομανία, συσσωρεύοντας πλούτο ή περιουσία, όντας εστιασμένοι σε αισθησιακές απολαύσεις και δραστηριότητες. Ίσως ακόμη και να «χαθούμε» στην υπηρεσία των άλλων – ελπίζοντας ότι έτσι θα μας αγαπήσουν.

Το κενό της μοναξιάς είναι αβάσταχτο, επειδή στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο της αλήθειας. Η μοναξιά πονάει, επειδή στην πραγματικότητα είναι χωρισμός από τον αληθινό εσωτερικό εαυτό μας. Ο θυμός είναι επώδυνος, επειδή είναι το αντίθετο αυτού που είμαστε. Ο φόβος είναι οδυνηρός και πλαστός, επειδή είναι η άρνηση αυτού που πραγματικά είμαστε.

Η μοναξιά, ο θυμός και ο φόβος γεννιούνται από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ξέχωροι και ευάλωτοι απέναντι στους άλλους και την ίδια τη ζωή. Είναι χρήσιμο που βιώνουμε αυτές τις συγκινήσεις ως δυσάρεστες, επειδή αυτό μας δίνει το κίνητρο να απομακρυνθούμε απ’ αυτές τις καταστάσεις και να οδεύσουμε προς την ενότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθανόμαστε τόσο καλά, όταν νιώθουμε αγάπη, ενότητα, ειρήνη και όταν είμαστε αποδεκτοί και ασφαλείς.

Η ανθρώπινη φύση είναι προγραμματισμένη να νιώθει την ξεχωριστότητα οδυνηρή και την ενότητα ευχάριστη. Αυτό προετοιμάζει το σκηνικό για την εξέλιξή μας και την κίνησή μας προς μια πραγματικότητα περισσότερης αγάπης.

Το κενό μέσα μας γεννιέται από την έλλειψη επαφής με την εσωτερική ανώτερη φύση μας και τον αληθινό εαυτό μας. Ποθούμε την αληθινή μας φύση, που είναι θεϊκή. Ο αληθινός εαυτός μας είναι η μία, οικουμενική συνειδητότητα, η οποία είναι, επίσης, ο αληθινός εαυτός όλων των όντων και όλης της δημιουργίας. Ποτέ δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κενού μέσα μας, μέχρι να ξαναενωθούμε με τον αληθινό, θείο εαυτό μας.

Τρεις τρόποι εκπλήρωσης της ανάγκης για αγάπη

Ας φανταστούμε πως έχουμε έναν χώρο στο κέντρο της καρδιάς που πρέπει να γεμίσει με συναισθήματα αγάπης και ενότητας, ώστε να είμαστε γαλήνιοι, ευτυχισμένοι και υγιείς. Χρειαζόμαστε αυτός ο χώρος να γεμίσει με την ενέργεια της αγάπης – αλλιώς υποφέρουμε.

Μπορούμε να γεμίσουμε αυτόν τον χώρο με τέσσερις τρόπους:

1. Να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπάνε.

2. Να αγαπάμε εμείς τους άλλους όπως είναι σ’ αυτό το στάδιο της εξελικτικής τους πορείας.

3. Να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είμαστε σ’ αυτό το στάδιο της εξελικτικής μας πορείας.

4. Να καλλιεργήσουμε μια σχέση αγάπης με το Θείο.

Ο πρώτος τρόπος που προσπαθούμε να γεμίσουμε το εσωτερικό μας κενό είναι κάνοντας τους άλλους να μας αγαπούν – κατά προτίμηση όπως είμαστε. Συχνά είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε διάφορες αλλαγές στον εαυτό μας και στη ζωή μας, ελπίζοντας ότι έτσι οι άλλοι θα μας αγαπούν περισσότερο. Καταπιέζουμε συναισθήματα, ανάγκες και δραστηριότητες με την ελπίδα ότι θα μας αποδεχθούν. Προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που ελπίζουμε πως θα κάνουν τους άλλους να μας χρειάζονται και ίσως να μας αγαπούν.

Σημείωση: Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να κάνουμε κάτι για τους άλλους από αγάπη και στο να κάνουμε το ίδιο πράγμα ελπίζοντας πως θα μας αγαπήσουν.

Ξοδεύουμε χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να αλλάξουμε την εμφάνισή μας με την ελπίδα πως θα γίνουμε πιο ελκυστικοί. Δυσφορούμε για το σωματικό μας βάρος, όχι τόσο επειδή ενδιαφερόμαστε για την υγεία μας όσο για την εμφάνισή μας στους άλλους. Προσπαθούμε να συσσωρεύσουμε χρήματα και υλικά αγαθά, πιστεύοντας πως οι άλλοι θα θέλουν να είναι μαζί μας γι’ αυτούς τους λόγους. Αναζητούμε τρόπους να είμαστε ελκυστικοί, επιθυμητοί και αγαπητοί από τους άλλους. Μεταστρέφουμε την αλήθεια και συχνά λέμε ψέματα για να κρατήσουμε τους άλλους κοντά μας.

Το πρόβλημα είναι ότι, εστιάζοντας στην εξωτερική μας εμφάνιση και αλλάζοντας τον εαυτό μας για να ευχαριστήσουμε τους άλλους, σπάνια πετυχαίνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε. Οι άλλοι αντιλαμβάνονται υποσυνείδητα τα ιδιοτελή μας κίνητρα και συχνά δεν ανταποκρίνονται με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Τότε νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο πόνο, επειδή, ενώ κάναμε τόσα για να μας αγαπούν, δεν παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπήσουν.

Οι λύσεις για να πάρουμε αγάπη είναι:

1. Να αγαπάμε τους άλλους όπως είναι.

2. Να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι, ώστε να μη χρειαζόμαστε επιβεβαίωση από άλλους.

3. Να καλλιεργήσουμε μια σχέση αγάπης με το Θείο.

Υπάρχουν μερικά εμπόδια στην πραγματοποίηση αυτών των λύσεων.

Βασικά, μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους σταθερά και βαθιά, μόνο όταν έχουμε σχέση αγάπης με τον εαυτό μας. Αλλιώς, πολύ εύκολα χάνουμε την αγάπη μας για τους άλλους, όταν συμπεριφέρονται με τρόπους που απειλούν την αίσθηση της αξίας μας, της ασφάλειας και της ελευθερίας μας. Όταν συμπεριφέρονται με τρόπους που είμαστε προγραμματισμένοι να φοβόμαστε, χάνουμε την αγάπη μας και νιώθουμε πόνο, αδικία, πίκρα, θυμό, ακόμα και μίσος και εκδικητικότητα. Όλα αυτά, επειδή δεν έχουμε εσωτερικά συναισθήματα αξίας, ασφάλειας και ελευθερίας.

Ο Χριστός μάς παρότρυνε να αγαπάμε τους άλλους όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Δεν είπε: αγάπα τους άλλους και όχι τον εαυτό σου, ούτε: αγάπα τον εαυτό σου και όχι τους άλλους. Η πραγματικότητα είναι ότι μπορούμε να αγαπάμε, να αποδεχόμαστε, να κατανοούμε και να συγχωρούμε τους άλλους, μόνο στον βαθμό που αγαπάμε, αποδεχόμαστε, κατανοούμε και συγχωρούμε τον εαυτό μας. Το αντίστροφο επίσης ισχύει. Μπορούμε να έχουμε μόνο τόση κατανόηση και αγάπη για τον εαυτό μας, όση έχουμε για τους άλλους. Η αγάπη για τον εαυτό μας και η αγάπη για τους άλλους είναι αλληλένδετες.

Σημείωση: Υπάρχουν άνθρωποι που φαίνεται να αποδέχονται πιο εύκολα τον εαυτό τους και άλλοι που φαίνεται να αποδέχονται πιο εύκολα τους άλλους, λόγω ορισμένων παιδικών εμπειριών ή στοιχείων του χαρακτήρα τους. Όμως, στο κέντρο της ύπαρξής τους, η αγάπη για τον εαυτό τους και η αγάπη για τους άλλους είναι αλληλένδετες.

Ας επαναλάβουμε δύο βασικές έννοιες για το τι είναι αγάπη και πώς την πραγματοποιούμε.

1. Είμαστε αγάπη στο κέντρο της ύπαρξής μας. Όταν απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις, την εξάρτηση και τον φόβο, τότε φυσικά και χωρίς προσπάθεια βιώνουμε αγάπη για όλους – συμπεριλαμβανομένων του εαυτού μας και εκείνων που, ίσως, επεδίωξαν να μας βλάψουν.

2. Δεν αξίζουμε περισσότερη ή λιγότερη αγάπη και σεβασμό, επειδή πετύχαμε ή αποτύχαμε σ’ αυτήν τη διαδικασία. Το να πραγματώσουμε την αγάπη σαν το κέντρο της ύπαρξής μας είναι απλά ο ύψιστος προορισμός της εξέλιξής μας. Απελευθερώνοντας τον εαυτό μας από αρνητικά συναισθήματα και καταστάσεις, θα είμαστε απλώς πιο ελεύθεροι, πιο ευτυχισμένοι και πιο ευθυγραμμισμένοι με τον αληθινό μας εαυτό και το σύμπαν.

Να είστε πάντα καλά…