«Ο Κήπος βλέπει» στο Μέγαρο Μουσικής

Η έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο «Ο Κήπος βλέπει» (τίτλος ενός από τα «Τρία Ποιήματα με σημαία ευκαιρίας» του Οδυσσέα Ελύτη) εγκαινιάστηκε στις 6 Ιουλίου και θα διαρκέσει έως τις 17 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Mεγάρου και στην λεγόμενη Υπηρεσιακή Αυλή. Ο Κήπος του Μεγάρου Μουσικής είναι μια κλειστή επικράτεια 22 στρεμμάτων, ένα προστατευμένο και φυλασσόμενο «καταφύγιο» ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, στο όριο μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Κάτω από την επιφάνεια του βρίσκονται κρυμμένες, φτάνοντας σε μεγάλο βάθος, οι νέες υπόγειες κτιριακές εγκαταστάσεις του Μεγάρου.
Η Υπηρεσιακή Αυλή είναι ένας στεγασμένος χώρος ιδιαίτερου βιομηχανικού χαρακτήρα (885 τ.μ. και ύψους π. 8 μ.), στην είσοδο του γκαράζ, που προοριζόταν αρχικά για ανακύκλωση των απορριμμάτων και φορτοεκφόρτωση ογκωδών φορτίων. Αυτός θα είναι στη συνέχεια, με ελάχιστες επεμβάσεις, ο κύριος εναλλακτικός εκθεσιακός χώρος του Annex M, με απευθείας πρόσβαση από την οδό Κόκκαλη, με την οποία είναι σχεδόν συνεπίπεδος.
Το αρχικό κέντρισμα για την έκθεση είναι ο περίκλειστος κόσμος του Κήπου και το κρυμμένο μυστικό του. Επίσης, οι σχέσεις που γεννιούνται στο δικό του σώμα αποκομμένο από τη φυσική του συνέχεια στο δημόσιο χώρο, με περιοχές ρέμβης και κοινωνικότητας, με κρυψώνες, μονοπάτια και ανοιχτές πράσινες εκτάσεις. Και είναι ακόμη η οπτική ή και αόρατη επαφή του με εσωστρεφή, σιωπηλά δημόσια κτίρια-τοπόσημα, από τα οποία περιβάλλεται, όπως η Αμερικάνικη Πρεσβεία, τα δημόσια νοσοκομεία και φυσικά το ίδιο το Μέγαρο, για το οποίο αποτελεί την έξοδο στο φως.
Η έκθεση «Ο Κήπος βλέπει», χωρίς τις θεολογικές ή μεταφυσικές αναγωγές που θα μπορούσαν να διαβαστούν στον δάνειο τίτλο, αναζητά την σύνδεση –την ομιλία– του Κήπου με τον κοινωνικό χώρο και την πόλη, την υπέρβαση των ορίων της φυσικής του πραγματικότητας και το άνοιγμά του στη φαντασία. Ο Κήπος, ως υποκείμενο που θεάται, βγαίνει από την κλειστή φυσική του αυτάρκεια, ανακαλεί συλλογικές μνήμες και εμπειρίες από το δημόσιο χώρο, αφουγκράζεται ανθρώπινες ιστορίες, δημιουργεί νέες ποιητικές σχέσεις και μυθοπλαστικά ανοίγματα. Γίνεται ένας τόπος εικόνων. Η καθεμιά τους, μέσα από τις αναρίθμητες οπτικές της, μας καλεί να υπερβούμε το όριο, να βιώσουμε τον περίπατο ή τις στοχαστικές στιγμές στον Κήπο ως συνεχή περάσματα από το πραγματικό στο φανταστικό.

Στην έκθεση παρουσιάζονται εγκαταστάσεις, γλυπτά, κείμενα-γλυπτά, βιντεοεγκαταστάσεις και ηχητικά έργα σε περίπου 85 διαφορετικά σημεία του Κήπου.

Συμμετέχουν 26 διεθνώς αναγνωρισμένοι αλλά και νεότεροι καλλιτέχνες:
Zbyněk Baladrán, Matthew Barney, Ναταλί Γιαξή, Jorge Galindo & Santiago Sierra, Douglas Gordon, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Amar Kanwar, William Kentridge, Φάνος Κυριάκου, Ανδρέας Λόλης, Τζένη Μαρκέτου, Κώστας Μπασάνος, Shirin Neshat, Tim Noble και Sue Webster, Ελένη Πανουκλιά, Νίκος Παπαδόπουλος, Ρένα Παπασπύρου, Ράνια Μπέλλου, Pipilotti Rist, Δανάη Στράτου, Μαρία Τζανάκου, Μαρία Τσάγκαρη, Nari Ward, Maaria Wirkkala, ενώ την επιμέλεια έχει η Άννα Καφέτση.

Τα έργα της έκθεσης, εγκαταστάσεις, κείμενα-γλυπτά, βιντεοπροβολές, φωτεινά και ηχητικά έργα, θα παρουσιάζονται την ημέρα και κυρίως μετά τη δύση του ήλιου, έως αργά τη νύχτα. Σε πελούζες και δέντρα, ανάμεσα σε φυλλωσιές, σε ελεύθερες οθόνες πάνω στο χώμα ή απευθείας στα πλακόστρωτα, αλλά και στους χρηστικούς χώρους της Υπηρεσιακής Αυλής, τα έργα συνομιλούν με ανάλαφρο, παιγνιώδη και ποιητικό τρόπο με το φυσικό περιβάλλον. Συναισθήματα, συνειρμοί, αναμνήσεις, επιθυμίες συναντώνται και διασταυρώνονται αποκαλύπτοντας έναν εσωτερικό κήπο αυτογνωσίας και συνεύρεσης.
Η άγρα φωτός, ευρεία μεταφορά και συνδετικός ιστός των έργων, βρίσκεται πάντα στο κέντρο της έκθεσης, ορατή ή μαντευτή. Αναζήτηση ηλιακή και σεληνόφωτη.