Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

EUROKINISSI/ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η απόλυτη διπλωματική προσβολή προς την Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν από πλευράς του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος αποχώρησε από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, είναι χαρακτηριστικό δείγμα μισογυνισμού και προσβολής στα ευρωπαϊκά όργανα. Αυτό, όμως, δεν μειώνει την ευθύνη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ που λειτούργησε δίχως την παραμικρή ενσυναίσθηση και έδειξε πως οι επίσημες καρέκλες είναι τελικά για τους άνδρες. 

Η στάση του Σαρλ Μισέλ αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η «πολιτισμένη» Δύση προβάλλεται μεν ως ο ιδανικός κι αγγελικά πλασμένος κόσμος για τις γυναίκες αλλά δεν είναι. 

Ποιος θα διαφωνούσε πως χιλιάδες γυναίκες στον μουσουλμανικό κόσμο ζουν με τον εφιάλτη της κλειτοριδεκτομής; Πως υποχρεώνονται σε τσαντόρ ή και μπούργκα; Πως ο όρος «προστασία» από συντρόφους μπορεί να είναι προσχηματικός και να ενέχει την έννοια της υποχρεωτικότητας; Πως οργανώνονται σε γάμοι κοριτσιών, που είναι παιδιά; Πως αν κορίτσια ή γυναίκες, αν βιαστούν, αποτελούν ντροπή για την οικογένειά τους ή και θανατώνονται και σε χώρες Ινδουιστών;

Λυπάμαι, που χαλάω το ωραίο «παραμύθι» μας, αλλά οι γυναίκες και στην Ευρώπη ξυλοκοπούνται από πατεράδες, βιάζονται από συντρόφους, ταλαιπωρούνται για να βγάλουν ένα μεροκάματο, περιθωριοποιούνται, όταν δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, δυσκολεύονται να πιάσουν δουλειά. Κι όταν έχουν παιδιά αντιμετωπίζονται ουκ ολίγες φορές εκδικητικά από την αγορά εργασίας. Φτάνοντας σε ηλικία γιαγιάς κι ενώ θέλουν να ξεκουραστούν, ξαναγίνονται μαμάδες, για να μεγαλώσουν τα παιδιά των δικών τους παιδιών. Το ερώτημα του εργοδότη «εσείς τι υποχρεώσεις έχετε;» είναι μαχαιριά στην καρδιά κάθε Ελληνίδας μάνας, που ενώ καμαρώνει και θέλει παιδί, σκέφτεται πως θα ζητήσει άδεια εγκυμοσύνης στον εργοδότη της.

Η Δύση έχει κανόνες – γεγονός αναμφίβολα θετικό - αλλά δεν σημαίνει πως όλα είναι ρόδινα και καλώς καμωμένα. Μέχρι σήμερα το Άγιο Όρος έχει άβατο. Οι γυναίκες δηλαδή, που ζουν στην Ελλάδα, ακόμη κι οι Χαλκιδικιώτισες, το βλέπουν, σαν κόκκινη γραμμή, που δεν μπορούν να παραβούν. Το περιβόλι της Παναγιάς ήταν και παραμένει αντρική αποκλειστικότητα.

Μία παλαιά Ελληνίδα ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, η Άννα Καραμάνου φώναζε ανοιχτά για το άβατο του Αγίου Όρους αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Το Βατικανό παραμένει ανδροκρατούμενος χώρος. Οι γυναίκες ακόμη παραμένουν «ακάθαρτες» στη χριστιανική ηθική, όταν έχουν έμμηνο ρήση. Επομένως, αναζητώντας σανίδα σωτηρίας στους «φανατικούς μουσουλμάνους», οι δυτικές κοινωνίες δεν σώζονται από την υποκρισία τους και τον φαρισαϊσμό τους. Η έμφυλη βία κατά των γυναικών αφορά και ουκ ολίγους «ευυπόληπτους χριστιανούς». Ο «αφρός» της δυτικής κοινωνίας μπορεί να είναι τύπος και υπογραμμός στη δημόσια εικόνα του αλλά ταυτόχρονα τρέχει τα καλοκαίρια για σεξοτουρισμό στην Ταϋλάνδη και τρέφει ονειρώξεις για την κακομοιριασμένη μετανάστρια, παζαρεύοντας την τιμή της για λίγα ευρώ κοντά στην Ομόνοια, θαρρείς κι αγοράζει καρπούζια.

Ουκ ολίγες Ευρωπαίες, Αμερικανίδες, Καναδές δέρνονται, βιάζονται ή και σκοτώνονται κάθε χρόνο και στον Δυτικό Κόσμο, γιατί ζήτησαν απλά, να πάρουν ένα διαζύγιο. Γιατί θέλησαν να ξεφύγουν από αυτόν, που τις κακοποιεί, τις απατά, τις προσβάλλει ή τέλος πάντων γιατί βαρέθηκαν και δεν θέλουν, να είναι άλλο μαζί του. Η υπόθεση της νεαρής Ελληνίδας στη Μακρυνίτσα Πηλίου, που είχε καταγγείλει τον σύζυγο -δυνάστη είναι η επιτομή της έμφυλης βίας. Η κοπέλα έμεινε απροστάτευτη από την ελληνική δικαιοσύνη. Η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, που τόλμησε να πει όχι, είναι μία μαύρη σελίδα για την ελληνική ιστορία. Η υπόθεση της Αλβανίδας στην Κέρκυρα, που ο πατέρας της, τη σκότωσε, είναι άλλη μία γυναικοκτονία. Η υπόθεση της γυναίκας στην Κρήτη, που τη σκότωσε ο άντρας του παιδιού της, είναι άλλη μία τραγική πτυχή σύγχρονης ιστορίας έμφυλης βίας. Η υπόθεση του Ελληνοκύπριου, που σκότωνε ξένες γυναίκες και τις τοποθετούσε σε βαλίτσες τα κομμένα μέλη μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους στην κόκκινη λίμνη είναι μία κραυγή αγωνίας απέναντι στις γυναίκες, όλου του πλανήτη.

Αν έχει μπει κάποιος σε σπίτια μουσουλμάνων θα διαπιστώσει, πως δεν κακοποιούν όλοι τις γυναίκες τους, δεν παντρεύονται όλοι δυο και τρεις φορές ταυτόχρονα, δεν τις παρατούν, για να βρουν μία νεότερη και πιο ελκυστική, ξεχνώντας τακτικότατα τη διατροφή. Το τσουβάλιασμα των μουσουλμάνων, ωσάν να ήταν μία κι αποκλειστική οντότητα, χωρίς ιεραρχήσεις, χωρίς έρευνα, ανά γεωγραφική περιοχή, ανά κοινωνικό στρώμα, ανά χώρα, ακόμη κι ανά μουσουλμανικό δόγμα ή ηλικία είναι, αν μη τι άλλο μία σοκαριστική προσέγγιση, βασισμένη σε δυτικά, γελοία στερεότυπα.

Ο σεξισμός και το πατριαρχικό στερεότυπο ζει και βασιλεύει και στις δυτικές κοινωνίες ακόμη κι αν πια στο τιμόνι σε ύπατα αξιώματα βρίσκονται η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, η Άνγκελα Μάρκελ, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου κ.ά. Ποιος δεν θυμάται το γελοίο δημοσιογραφικό ξεκατίνιασμα, γιατί η Ελληνίδα Πρόεδρος δεν φόρεσε γόβες αλλά παπούτσια, που τη βόλευαν, για να μην πονούν, ενδεχομένως τα πόδιά της;

Η Δύση και οι γυναίκες τρίτων χωρών

Δυστυχώς κι η Δύση ζει εδώ και αιώνες τρέφεται από τη σάρκα και τα ανοιχτά πόδια των ξένων γυναικών (λευκών, κίτρινων, μαύρων), που τις φέρνει σε φορτηγά, τις έχει κλεισμένες σε υπόγεια, τις χρησιμοποιεί ως αντικείμενα του σεξ. Είτε μιλάμε για αλβανική, είτε για ρώσικη, είτε για ιταλική μαφία, από κατάλευκες φυλές, οι γυναίκες ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων είναι το «εμπόρευμα», πάνω στο οποίο πατούν και ξενυχιάζουν δυστυχώς κι οι δυτικές κοινωνίες.

Οι λικνιζόμενες μετανάστριες στα σεξομάγαζα, που τις έχουν παραμυθιάσει πως θα δουλέψουν ως οικιακοί βοηθοί, σερβιτόρες κ.ά. αλλά τους κρατούν τα διαβατήρια, είναι έμφυλη βία. Οι υποχρεωτικές εκτρώσεις είναι βία. Η απομάκρυνση των κοριτσιών από τις σπουδές για να παντρευτούν νωρίς είναι βία.

«Το προξενιό της Άννας», η συγκλονιστική βραβευμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη με την Άννα Βαγενά, έχει δείξει πόσο υποκριτική είναι η κοινωνία μας απέναντι σε γυναίκες χαμηλότερων κοινωνικο-επαγγελματικών τάξεων. Επί δεκαετίες κοριτσάκια, σαν τα κρύα τα νερά, βρίσκονταν να κάνουν τις δούλες σε μεγαλοκυρίες των Αθηνών, έναντι πινακίου φακής. Οι οικογένειές τους τις είχαν βάλει σε «καλό σπίτι» και πολλές φορές το κομπόδεμά τους μπορεί να κατέληγε στα χέρια του πατέρα – δυνάστη. Κι αν βιάστηκαν από κάποιον εργοδότη ή τον γιο του δεν θα το μάθουμε και ποτέ.

Ο θεσμός της παρθενίας, ο διαχωρισμός των γυναικών σε καλές κι ανήθικες, επειδή απλά διεκδίκησαν τη σεξουαλικότητά τους, δεν ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Πρωταγωνίστριες κι οι Ελληνίδες γιαγιάδες και μαμάδες στο οδυνηρό αφήγημα: «η προίκα σου είναι η τιμή σου». Το γελοίο ερώτημα «εσύ με πόσους έχεις πάει;» ως δείγμα σεξουαλικής ανασφάλειας των ανδρών και διαχείρισης των γυναικών ως «κτήμα» αποτελεί ντροπή για την ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα.

Είναι σαφές πως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ειδικά μετά το 1981 η θέση της Ελληνίδας γυναίκας βελτιώθηκε θεσμικά και μάλιστα αισθητά. Όμως, τα «Κόκκινα Φανάρια», όμως ζουν και βασιλεύουν με διαφορετικές μορφές μέχρι σήμερα. Είναι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού της ανεπτυγμένης Δύσης, μολονότι κουνά υποκριτικά το δάχτυλο στους μουσουλμάνους. Ακούστηκε ότι ο δολοφονημένος δημοσιογράφος, Γιώργος Καραϊβάζ έψαχνε μία τέτοια υπόθεση, ενός κοριτσιού, που είχε εξαφανιστεί κι υπήρχαν προεκτάσεις για σκάνδαλο διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία.

Η οριοθέτησή του Δυτικού τρόπου ζωής ως ενός ενιαίου πλαισίου κανόνων είναι απλά ένα ιδεολόγημα. Η «γυναίκα – τρόπαιο» ως σύμβολο της Δυτικής Κοινωνίας δεν είναι εικόνα, λιγότερο επικίνδυνη. Η όψη της Μελάνια Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι από μόνη της ήττα για το γυναικείο κίνημα, όσο κι αν το «θύμα» απολαμβάνει πλούσιες παροχές. Το διαφημιστικό σελοφάν με ωραία στήθη κι εντυπωσιακούς γλουτούς, τύπου Καρντάσιαν, τα τηλεοπτικά υποπροϊόντα τύπου “The Bachelor” ευτελίζουν απόλυτα και σαδιστικά το γυναικείο σώμα. Επομένως κάθε υπόθεση τύπου «MeToo» είναι η κορυφή ενός σάπιου παγόβουνου.

Είναι η υποκρισία των δυτικών κοινωνιών ότι εδώ οι γυναίκες έχουν βρει τη θέση, που τους αξίζει, μολονότι ακόμη και σε εργασιακά ζητήματα πληρώνονται πολύ λιγότερο ή βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της ανεργίας. Ο δυτικός κόσμος πανηγύρισε, που ο Τζο Μπάιντεν διάλεξε ως αντιπρόεδρο, την Καμάλα Χάρις. Δίχως να θέλω να μειώσω την αξία του ανδρός, αν υπήρχε αξιοκρατία και πραγματική ισότητα, Πρόεδρος σήμερα θα ήταν η Καμάλα Χάρις. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.