Ο αθλητισμός μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Σεπτέμβρης 1982… 35 χρόνια πριν, στις 9 του μήνα η Άννα Βερούλη κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Στίβου της Αθήνας, το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη χώρα μας από μια γυναίκα αθλήτρια και μάλιστα στα εγκαίνια του Ολυμπιακού Σταδίου.

Ο Νίκος Μιχαλόπουλος, δάσκαλος, συγγραφέας, αθλητής, πρωταθλητής βρισκόταν εκεί και θυμάται την Ελληνική σημαία να ανεβαίνει ψηλά να κυματίζει στο κατάμεστο στάδιο και 80.000 κόσμος να ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Μια εικόνα που αποτέλεσε το έναυσμα για την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό και ένα μεγάλο όνειρο για μια ολόκληρη ζωή: η Ελληνική σημαία ψηλά!

Σε λίγα χρόνια, ακοντιστής πια ο Νίκος, βρίσκεται να γυμνάζεται μαζί με την Άννα υπό τις οδηγίες του αξέχαστου Βασίλη Κοκκόλη, με την εικόνα της σημαίας εκείνης πάντα μέσα του και λίγα χρόνια ακόμα μετά δίπλα της και στη ζωή μέχρι και σήμερα.

Τον Δεκέμβριο του 2010, αποφασίζει να ανέβει στο Κιλιμάντζαρο, εκπροσωπώντας την Ελλάδα ως ο μοναδικός Έλληνας αθλητής σε μια δραματική αποστολή απίστευτα κακών καιρικών συνθηκών, προσπαθώντας να συγκεντρώσει χρήματα για τα παιδιά των παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι, παιδιά γεννημένα στις πιο σκληρές γωνιές του κόσμου, χωρίς γονείς τα περισσότερα και σε ποσοστό 80% χτυπημένα από το AIDS.

Τότε η Άννα, την τελευταία στιγμή βάζει στην τσάντα του ένα αντικείμενο, μια ελληνική σημαία που πίστευε ότι θα έπρεπε να έχει μαζί του όταν θα έφτανε στην κορυφή.

Δεν ήταν εύκολο αυτό που ξεκίνησε να κάνει… Δεκάδες άνθρωποι κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να ανέβουν σε αυτά τα 6.000 μέτρα, και η αποστολή τους ήταν ήδη αποδεκατισμένη με σημαντικές απώλειες, όπως αυτή της αρχηγού, της θρυλικής Μαρτίνας Ναβρατίλοβα, που έπαθε πνευμονικό οίδημα λόγω υψομέτρου κάπου στα 5.000 μέτρα.

Στις 11 Δεκέμβρη, ξημερώματα, 11 από τους 27 που ξεκίνησαν αυτή την προσπάθεια έφτασαν στην κορυφή. Ο Νίκος είναι ένας από αυτούς και γεμάτος περηφάνια ανοίγει την Ελληνική σημαία. Στη συνέχεια ξεκινά μαζί με τους υπόλοιπους την κατάβαση.

Μόνο που αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε σημαία. Ήταν η ίδια εκείνη Ελληνική σημαία, που το 1982 είχε ανέβει στο Ολυμπιακό Στάδιο για τη νίκη της Άννας και αποτελούσε για τον Νίκο πάντα την κινητήρια δύναμη για ό, τι έκανε.

Αυτή την φορά, υψωνόταν σε μια άλλη κορυφή και έφερνε την Ελλάδα πρώτη στη συγκέντρωση χρημάτων για τον σκοπό της ανάβασης, καταφέρνοντας να δώσει αθλητικές υποτροφίες σε εκείνα τα μοναδικά παιδιά του παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι, ανοίγοντας ένα παράθυρο ελπίδας κάπου στην Ευρώπη ή την Αμερική.

Ο Νέλσον Μαντέλα στα εγκαίνια του «LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION», για τους σκοπούς του οποίου ο Νίκος ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό της Αφρικής, είχε πει: «Ο Αθλητισμός μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» και ο Νίκος Μιχαλόπουλος συμπληρώνει πως: «πράγματι μπορεί!».

Ευχαριστούμε τον Νίκο Μιχαλόπουλο που μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του…